เพลิงแห่งรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “วันนี้ทำไมกลับบ้านเช้าจังคะ แล้วตรงแก้วไปโดนอะไรมา ดูสิมีรอยนิ้วตั้ง5นิ้วแดงเลย”ป๊อปปี้เดิน
เข้ามาหย่อนตัวลงนอนที่เตียงของลูกสาวทำให้ฟิญที่เล่นมือถืออยู่ลุกขึ้นนั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ฟิญ ถ้าเกิดว่าพ่อมีน้องสาวให้กับเรา เราจะยอมรับเค้าเป็นน้องมั้ยลูก”ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะถามฟิญ
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณพ่อไปทำอีหนูของคุณพ่อคนไหนท้องหรอคะ ไหนคุณพ่อบอกว่าคุณพ่อจะมีแค่หนูกับแม่
ขนมหวาน จะไม่เอาใครมาเทียบเท่า ทำไมคุณพ่อผิดสัญญา”ฟิญหน้างอก่อนจะพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนแรกพ่อคิดว่าพ่อจะไม่มีใจให้ แต่สุดท้ายพ่อก็ลืมเค้าไม่ได้เลย ฟิญเข้าใจพ่อนะ”ป๊อปปี้นิ่งซึม
ลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าบอกนะว่าคุณพ่อหมายถึงฟาง คุณพ่อ นั่นเค้าแต่งงานแล้วนะคะจะเป็นลูกคุณพ่อได้ไง ลูก
คุณพ่อก็คือฟิญคนเดียวไม่ใช่หรอคะ ฟิญไม่เชื่อหรอกว่ายัยนั่นจะท้องกับคุณพ่อ”ฟิญพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ที่พ่อได้ยินมาพ่อคิดว่าพวกเค้าไม่โกหกนะ”ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะพูดในสิ่งที่ตัวเองได้ยินมาในวัน
ก่อนจากหวายและเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าคุณพ่อคิดว่านั่นคือลูกคุณพ่อ คุณพ่อต้องพิสูจน์ให้ฟิญเห็นแล้วกันค่ะ”ฟิญนิ่งสักพักก่อนจะพูด
ออกมาแล้วทำทีกดโทรศัพทืมือถือต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริง มันต้องไม่ใช่ลูกของป๊อปปี้ มันต้องเป็นลูกของโทโมะสิ”ขนมจีนที่แอบได้ยินก็เดือดจัด
ก่อนที่จะรีบไปหาโทโมะที่บ้านของคริสทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาทำไม ผมไม่อยากจะยุ่งกับน้าอีกแล้วนะ”ขนมจีนอาศัยจังหวะที่คริสออกไปงานเลี้ยงการกุศล
บุกเข้ามาในบ้านของโทโมะดื่มเหล้าตามลำพังเห็นขนมจีนมาหาก็ว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้เข้าใจว่าลูกของนังฟางเป็นลูกของตัวเองแล้วจะพยายามเอานังฟางกลับมา เธอต้องทำ
อะไรสักอย่างนะโทโมะ”ขนมีนโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไปได้อะไร ผมแยกคู่นั้นออกห่างกันเป็นปีแล้ว น้าหนมเองนั่นล่ะที่ไม่คิดจะทำอะไรเลย ถ้าเนื้อ
แท้น้าไม่ใช่คนดีแบบน้าหนมหวานน้าก็ไม่ต้องใส่หน้ากากก็ได้นะ เพราะยัยฟิญก็โตเอาๆแบบนี้ เค้า
รู้ว่าใครใส่หน้ากากใส่ใครจริงใจ และอีกอย่างเมื่อปีก่อนผมทำลายฟางจนฟางเค้าประกาศกร้าวไป
แล้วว่าเกลียดผม ทำไมผมจะต้องสู้หน้าฟางด้วย”โทโมะส่ายหน้าก่อนที่จะพูดขึ้นและไม่สนใจใน
ใจเขาเองก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไปกับฟางจนไม่อยากสู้หน้าเธออีก
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ชั้นอายุมากกว่าเธอนะโทโมะ ชั้นจะทำอะไรต้องรู้จักวางแผน แล้วกล้ามากนะที่ว่าชั้นแบบนี้ เอ๊ะ
นายไม่รักฟางแล้วจริงหรือว่าเสียดายเมียเก่าขึ้นมา ที่มันไปมีแฟนใหม่แบบนั้น”ขนมจีนรีบว่าโท
โมะเพื่อยุชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าพูดถึงเรื่องของแก้วให้ผมได้ยิน ผมกับยัยนั่นไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว ยัยนั่นอยากจะไป
มีแฟนใหม่แต่งงานใหม่กับฝรั่งที่ไหนก็เรื่องของยัยนั่นสิ”โทโมะรีบสวนกลับทันควันเมื่อได้ยินชื่อ
ของแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
”ทำเป็นบอกว่าไม่อยากได้ยิน นี่ตัวเองกำลังจะแพ้แล้วต่างหากล่ะถึงได้มาทำตัวเหลวแหลกกินแต่
เหล้าหมดอาลัยตายอยากแบบนี้ ทั้งเรื่องฟางแล้วก็เมียเก่าอย่างแก้ว ชั้นว่าเธอไม่มีน้ำยามากกว่าที่
จะเอาคืน ยอมงั้นหรอที่จะให้เมียเก่าอย่างแก้วมาหยามหน้านายแบบนั้น ไหนจะนังฟางอีก”ขนมจีน
รีบว่าโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
 
 
โทโมะโกรธก่อนจะปาแก้วเหล้าแตกกระจายแล้วลุกขึ้นไปปรันหน้ากับขนมจีนจ้องมองร่างบางด้วย
สายตาโกรธจัด
 
 
 
 
 
 
 
“ผมไม่ได้แพ้ ผมจะไม่มีวันแพ้”โทโมะโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“ก่อนจะจัดการนังฟางน่ะ อีแค่เมียเก่าที่มาหยามยังทำไม่ได้ก็เท่ากับแพ้ชัด”ขนมจีนยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ผมไม่แพ้ ยัยอวดดีนั่นกล้ากับผม ผมจะเอาคืนให้น้าเห็น”โทโมะที่โกรธเมื่อถูกคนมาหยามน้ำ
หน้าก่อนโพล่งออกมาก่อนที่จะรีบขับรถออกไปที่บ้านของแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มานั่งเหม่อแบบนี้เพราะกำลังใจลอยคิดถึงใครรึเปล่าที่รัก”สมิธเดินออกมาหาแก้วที่ยืนเหม่อริม
ระเบียงก็ถามแฟนสาว
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่าค่ะ นี่พี่สมิธกำลังจะไปรับคุณแม่ที่งานเลี้ยงสินะคะ ความจริงพี่สมิธให้ลุงกล้าขับรถไปรับคุณ
แม่แทนก็ได้นะคะ นี่ดึกแล้ว แก้วเกรงใจพี่สมิธน่ะค่ะ”แก้วหันไปพูดกับสมิธด้วยความเกรงใจ
 
 
 
 
 
“อะไรกันแก้ว อย่าคิดว่าเป็นคนอื่นคนไกลไปสิ เดี๋ยวเราก็แต่งงานกันแล้ว เรื่องแค่นี้พี่ทำได้ พี่จะ
ได้เลยออกไปซื้อของข้างนอกด้วยไง เดี๋ยวแก้วก็พักผ่อนนอนได้แล้วอย่านอนดึกนะครับ”สมิธพูด
ก่อนที่จะจูบที่หน้าผากของแก้ว แก้วเผลอยิ้มออกมากับความอ่อนโยนของสมิธ ก่อนที่จะเขย่งตัว
จูบชายหนุ่มเบาๆแทนคำขอบคุณทำให้สมิธหน้าแดงแล้มอมยิ้มเขินมีความสุข
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ”เมื่อสมิธออกไปแล้ว แก้วก็เดินไปปิดไฟชั้นล่างเรียมจะขึ้นชั้นบนแล้วเห็นรูปแต่งงานของเธอ
กับโทโมะที่ตู้โชว์ชั้นล่างก็นิ่งเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
“คนใจร้ายไม่เคยรักเราแบบนั้นเราจะจำไปทำไม เราควรจะเริ่มใหม่กับพี่สมิธที่ดีกับเราได้แล้วยัย
แก้ว”แก้วพูดก่อนจะเอากรอบรูปแต่งงานของเธอโยนทิ้งถังขยะแล้วเดินขึ้นห้องมา
 
 
 
 
 
 
 
“แหมๆ ไอ้ฉากรักแสนหวานของคู่รักข้าวใหม่ปลามันนี่หวานดีเนาะ หวานเลี่ยน”เมื่อขึ้นห้องมาห้อง
แก้วต้องตกใจเมื่อเห็นโทโมะนั่งรอเธออยู่ที่ปลายเตียงนอนของเธอกำลังนั่งดูรูปคู่สมัยเธอกับโท
โมะยังเป้นเพื่อนกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยว จะไปไหนเล่า นี่นอนกอดกับผัวใหม่แล้วกลับมีรูปคู่กับผัวเก่าแบบนี้ ผัวใหม่ไม่ว่ารึไง รึว่า
ชอบ รับได้ที่จะคู่กับแบบ1หญิง2ชาย threesomeอะไรประมาณนั้น”โทโมะรีบกระชากแก้วมา
แนบอกก่อนที่แก้วจะหนีแล้วว่าดูถูกเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยชั้นนะ เข้ามาได้ยังไง ออกไปไม่งั้นชั้นจะร้องให้คนช่วย”แก้วดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดโท
โมะแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน ตอนนั้นยังปากดีกับชั้น ตอนนี้ทำไมไล่ล่ะ กลัวหรอ หรือว่าไม่มีเงาผัวใหม่คอยปกป้อง
แล้วเลยกลัว”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครว่าชั้นกลัว แต่ชั้นขยะแขยงนาย ไม่คิดเลยนะว่าเมื่อก่อนชั้นหลงไปเป็นเพื่อนนายได้ยังไง
ทั้งๆที่จริงแล้วจิตใจนายมันเลวหยาบช้าแบบนี้”แก้วด่าว่าโทโมะพร้อมกับทำทีไม่กลัวเขาอีก
 
 
 
 
 
 
 
“เลวงั้นหรอ แต่อย่างน้อยมันก็ผัวเธอ พ่อของลูกเธอนะ”โทโมะว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่ นายไม่ใช่พ่อของน้องกอล์ฟ ตั้งแต่นายทำร้ายชั้นจนเกือบตายไปแล้วโทโมะ ปล่อย
ชั้น”แก้วโวยวายก่อนจะเหยียบเท้าชายหนุ่มแล้ววิ่งหนีแต่โทโมะไวกว่ากลับเหวี่ยงแก้วลงไปที่
เตียงก่อนจะทาบทับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปากดีนักนะ เดี๋ยวชั้นจะทำให้เธอเห็นว่าปากดีกับชั้น มันเป็นยังไง”โทโมะยิ้มร้ายๆออกมา แก้ว
ตกใจรีบพ่นน้ำลายใส่โทโมะก่อนที่จะถูกชายหนุ่มบดจูบอย่างร้อนแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด โทโมะอย่านะ”แก้วกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงและดิ้นเพื่อหาทางเอาตัวรอดแต่สุดท้าย
เธอก็สู้แรงอดีตสามีเก่าไม่ได้เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางเป็นอะไรรึเปล่าทำไมถึงไม่ยอมนอน”เอี๊ยงเดินเข้ามาในห้องของฟางกับลูกก็แปลกที่ฟางยัง
ไม่นอนกลับนั่งเหม่อมองไปทางหน้าต่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอี๊ยง วันนี้ที่ฟางไปคุยงานกับคุณป๊อปคุณป๊อปรู้เรื่องลุกแล้ว เอี๊ยงเป็นคนบอกคุณป๊อปใช่มั้ย
ทำไมเอี๊ยงถึงทรยศฟาง เราเป็นเพื่อนกันทำไมถึงทรยศฟางแบบนี้”เอี๊ยงเดินเข้ามาปุ๊บฟางก็เปิด
ฉากเอาเรื่องเอี๊ยงทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆนะฟาง นี่มันเรื่องอะไรกันเอี๊ยงไม่ได้เป็นคนบอกคุณป๊อปนะ เอี๊ยงยอมรับว่าเอี๊ยง
พยายามจะให้ฟางกับคุณป๊อปคุยกันดีๆ แต่เรื่องบอกเรื่องลูกเนี่ยเอี๊ยงไม่ได้พูดนะ”เอี๊ยงรีบบอก
ฟางทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเอี๊ยงไม่ได้บอกจะเป็นใคร หรือว่าแม่ ยัยเฟย์ หรือว่าเขื่อนกับหมอปั้นจั่น”ฟางเริ่มคิดมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฮ้ๆ ใจเย็นๆน่าฟางไปกันใหญ่แล้ว พวกเค้าคงไม่ได้ยอกหรอกน่าเค้ากลัวฟางจะกระเตงลูกหนีไป
อีกจะตาย”เอี๊ยงพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอี๊ยง ฟางกลัวจริงๆนะ ทำไมทุกอย่างที่กำลังดีเค้าต้องกลับมาจะทวงสิทธิ์ทั้งหมดแบบนี้ทั้งๆที่
ฟางแต่งงานไปแล้ว”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะเค้ารักฟางไง”เอี๊ยงยิ้มออกมาแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ริง เค้าไม่ได้รักฟางหรอก เค้าแค่อยากรับผิดชอบเท่านั้น ในใจเค้ามีคุณขนมหวานและอีกอย่าง
คุณหนูก็เกลียดฟางจจะตาย เรารักกันไม่ได้”ฟางพูดเศร้าๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ ตามใจแล้วกันแต่ถ้าใจยังรักเค้าเหมือนเดิมก็ควรที่จะเคลียร์กันให้รู้เรื่องนะก่อนที่น้องเฟิร์สจะ
โตแล้วเริ่มรู้ความ เดี๋ยวจะเรียกพ่อไม่ถูก”เอี๊ยงขำก่อนที่จะเดินกลับออกไปจากห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนเล่า อิ่มแล้วหรอ”โทโมะที่ดึงมือแก้วที่ลุกไปสวมเสื้อผ้ากำลังจะเดินออกไปนอกห้องก็
รีบว่าแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจที่สุดท้ายยังไงแก้วก็ต้องยอมเขาอยู่ดี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
แก้วสะบัดมือก่อนที่จะตบหน้าโทโมะอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สารเลว ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่ใช่เมียนาย ทำไมนายต้องกลับมาทำแบบนี้กับชั้น กลับมาทำลาย
ชั้นอีกทำไมโทโมะ เมื่อไหร่นายถึงจะเลิกยุ่งเลิกร้ายกับชั้นสักที”แก้วร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
ตะคอกใส่โทโมะอย่างเหลืออดที่สุดท้ายเธอก็ถูกเขาข่มเหงอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เธออยากอวดดีกับชั้นทำไมเล่า ชั้นก็เลยแค่อยากจะสั่งสอน”โทโมะอึ้งที่แก้วร้องไห้ก่อนที่จะ
สะบัดความคิดเห็นใจแก้วแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หรอ งั้นถ้าเสร็จแล้วถ้าพอใจแล้วก็ไสหัวกลับไปซะ ไม่อย่างงั้นชั้นจะไปเอง แล้วเรื่องลูกก็อย่า
หวังว่าชั้นจะให้เค้าเรียกนายว่าพ่อ”แก้วว่าก่อนที่จะออกจากห้องเพื่อหนีโทโมะไปไกลๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยว ไม่ได้นะ ชั้นมีสิทธิ์เป็นพ่อเด็กชั้นไม่ยอมนะ เธอมันเห็นแก่ตัว”โทโมะใส่กางเกงแล้วรีบวิ่ง
ตามแก้วมาที่บันไดแล้วยื้อกระชากร่างบางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“เลวๆอย่างนายไม่สมควรได้เป็นพ่อคน จำไว้ไม่สมควร”แก้วที่โกรธโทโมะจนเลือดขึ้นหน้าก็โมโห
และเผลอผลักชายหนุ่มอย่างแรงจนลืมไปว่าโทโมะกับเธอนั้นยืนอยู่ที่บนได ทำให้โทโมะเสียหลัก
กลิ้งตกบันไดลงไปนอนจมกองเลือดด้านล่าง
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดด โทโมะ แก้วนี่มันเรื่องอะไรกัน”จังหวะนั้นสมิธและแอนที่กลับมาจากข้างน้องก็แผดเสียง
ร้องเมื่อเห็นสภาพโทโมะก่อนจะรีบถามแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มองหาใครหรอคะคุณฟาง”แป๋มที่กำลังเดินมากับฟางเพื่อดูห้องตรงชั้นดาดฟ้าก็แปลกใจที่ฟาง
ชะเง้อมองหาใคร
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เจ้าของโรงแรมนี้สิคะ สายจะชั่วโมงแล้วทำไมไม่ขึ้นมาชี้แจงรายละเอียด ไม่มีความรับผิดชอบ
ที่สุด”ฟางบ่น
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าการที่ผมติดธุระด่วนผมก็ขอโทษด้วยนะครับที่มาสาย งั้นผมไถ่โทษด้วยการเลี้ยงอาหารเย็น
คุณฟางกับคุณแป๋มดีมั้ยครับ”ป๊อปปี้ทีเดินเข้ามาได้ยินฟางบ่นหาตัวเองก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
‘ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ดีกว่าค่ะมันจะดีกว่านี้ถ้าคราวหน้าคุณจะมาเร็วกว่านี้ไม่ใช่ให้พวกชั้นมารอเป็น
ชั่วโมงเหมือนคนไม่รับผิดชอบ”ฟางว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าผมดูเหมือนคนไม่รับผิดชอบ คุณก็เปิดใจสิครับแล้วให้ผมรับผิดชอบ”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องมอง
ฟางทำให้ฟางชะงักแล้วรีบเมินป๊อปปี้ไปทางอื่นก่อนที่จะเดินไปคุยงานกับแป๋มไม่เมินสนใจป๊อปปี้
จนชายหนุ่มแอบเสียความรู้สึก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวแป๋มขอตัวสักพักนะคะ”แป๋มเดินออกไปคุยโทรศัพท์ปล่อยให้ฟางและป๊อปปี้ยืนอยู่กัน2คน
ฟางรีบเดินหนีก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบดึงแขนฟางเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวชั้น”ฟางพูดเสียงแข็ง
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าทำเป็นห่างเหินแบบนี้สิฟาง เธออย่าใจร้ายกับชั้นสิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ใจร้าย ชั้นว่าชั้นควรจะเป็นคนพูดกับคุณคำนี้มากกว่านะคะ คุณใจร้ายกับชั้นก่อนนะ พอเค้าใจร้าย
บ้างทำเป็นรับไม่ได้”ฟางพูดแล้วสะบัดตัวเดินหนีป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วต้องให้ชั้นทำยังไงล่ะฟาง เธอถึงจะใจอ่อนกลับมา ตอนนี้ชั้นรู้แล้วนะว่าเฟิร์สคือลูกของเรา
ให้ชั้นได้รับผิดชอบเธอเถอะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
“นั่นใช่ลูกคุณหรอคะทีเมื่อก่อนคุณกลับไล่ชั้นเหมือนหมูเหมือนหมาทีตอนนี้กลับมาจะเรียกร้องทุก
อย่างมันไม่ง่ายไปหน่อยหรอคะ คุณเคยด่าว่าชั้นเสียๆหายๆมาสารพัก บทจะมาขอคืนดีมันไม่ง่าย
ไปหน่อยหรอคะ คุณคิดว่าคุณคือเจ้าชีวิตทุกคนงั้นหรอคะอยากได้อะไรก็ต้องได้ แต่คุณรู้ไว้เลยนะ
คะว่าชั้นจะไม่มีวันอ่อนยอมคุณอีกแล้ว ขอให้เราเลิกแล้วต่อกันและต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ ถ้าจะมา
เซ้าซี้เรื่องลูกอีก ชั้นจะพาน้องเฟิร์สหนีคุณไปอีกแน่”ฟางพูดก่อนที่จะรีบวิ่งหนีป๊อปปี้และลงลิฟท์
หนีไปที่ชั้นล่างเพื่อจะกลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนสิฟางจะไปไหนเธอจะทิ้งงานแบบนี้ไม่ได้นะ”ป๊อปปี้รีบลงลิฟท์ตามฟางลงมาที่ชั้นล่าง
แล้วรีบมาดักเธอที่ลานจอดรถไม่ให้เธอหนีกลับบ้านไป
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องของชั้นตอนนี้ชั้นไม่พอในผู้ถือหุ้นชั้นอยากจะกลับก่อนแล้วจะทำไม ชั้นเชื่อฝีมือคุณ
แป๋มว่าเค้าเก่งคุมงานได้โดยไม่ต้องมีชั้นมาอยู่ด้วย หลีกทางค่ะ ชั้นจะต้องไปหาสามีสุดที่รักของ
ชั้น เค้ารอชั้นอยู่ที่บ้าน”ฟางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
 
 
 
 
 
 
 
“กล้าพูดดีเนาะว่าสามีสุดที่รัก อยู่กับใครก็รักคนนั้นง่ายเนาะ แล้วตอนอยู่กับชั้นเธอรักชั้นบ้างมั้ย
ฟาง”ป๊อปปี้หงุดหงิดที่ฟางบอกรักเอี๊ยงก็พูด ฟางนิ่งเงียบก่อนที่จะตกใจเมื่อมีรถมอเตอร์ไซค์คัน
หนึ่งจ่อปืนมาที่ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อประวังค่ะ”ฟางตกใจรีบดึงป๊อปปี้หลบทำให้ชายหนุ่มรอดจากการถูกลอบยิงได้ แต่ก็ไม่หมดเมื่อป๊อปปี้ถูกยิงเข้าที่แขน
 
 
 
 
 
 
 
 
“เราไปโรงพยาบาลกันก่อนแล้วกันนะคะ”ฟางไม่รอช้ารีบพาป๊อปปี้ไปโรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
อยากได้ลูกแต่ร้ายกับแม่ จนได้เลือดเลยไงล่ะคราวนี้
 
 
ส่วนอีกคู่ พูดดีๆ แต่ก็มีคนมายิง ใครน้อ ทำำร้ายป๊อปปี้
 
 
ต้องติดตามๆๆๆๆๆ