เพลิงแห่งรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เอี๊ยงกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ ฟางไม่ตลกด้วยนะ”ระหว่างที่นั่งรถกลับมาที่บ้านด้วยกันฟางอด
ที่จะบ่นกับสามีไม่ได้กับสิ่งที่เอี๊ยงทำ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ก็เอี๊ยงชอบโรงแรมคุณป๊อปมากกว่าโรงแรมคุณกายที่ตอนนี้กำลังอยู่ในวิกฤตนิ รายนั้นเค้า
ต้องการพวกเราเพื่อไปกู้น้าโรงแรมเค้า แต่นี่สิไม่หาผลประโยชน์ดี”เอี๊ยงยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วตอบฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ฟางบอกแล้วไงว่าฟางไม่อยากเจอเค้าอีก”ฟางถอนหายใจออกมาแล้วพูดอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“คนเรายังไงซะถ้าเคยรักกันผูกพันกันยังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้วล่ะ ไม่ช้าก็เร็ว”เอี๊ยงพูดแล้วยิ้มอีก
ครั้งให้ฟางพร้อมกับพูดอย่างอารมณ์ดี
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ ฟางไม่ได้รักเค้า ฟางไปดูลูกก่อนนะ”ฟางพูดแล้วรีบเดินไปหาลูกสาววัย5เดือนที่กำลังเล่น
ของเล่นกับเฟย์และหวาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่าฟาง”หวายสังเกตเห็นลูกสาวคนโตนั่งเหม่อก็ถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเกิดฟางต้องร่วมธุรกิจแล้วเจอกับคนพวกนั้นอีก ฟางจะทำไงดีคะแม่”ฟางนิ่งแล้วพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไม่ต้องทำไงไง แต่งงานมีชีวิตใหม่มีสามีเป็นตัวเป็นตนแล้ว จะมาคิดถึงอดีตทำไม นอกซะจาก
เธอยังไม่ลืมอดีต เธอคิดถึงมัน”เฟย์ตอบแทนหวายก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้ายังรักเค้าทำไมไม่ยอมบอกความจริงกับเค้าล่ะ”หวายส่ายหน้าเบาๆแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ค่ะ ออกมาน่ะดีแล้ว ให้เค้าเข้าใจเราแบบนี้น่ะดีแล้ว ฟางกับเค้าเรารักกันไม่ได้แม่ก็รู้”ฟางถอน
หายใจแล้วตอบก่อนที่จะอุ้มน้องเฟิร์สขึ้นแล้วกล่อมลูกสาวในนอนหลับในเปล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คิกๆ อย่าแกล้งแก้วสิพี่สมิธ เดี๋ยวก็ทำไม่เสร็จหรอกค่ะ”โทโมะที่กลับมาจากคอนโดตัวเองในตอน
เย็นเดินผ่านมาที่ครัวเพื่อหาน้ำดื่มก็ชะงักเสียงหัวเราะคิกคักมีความสุขก็เดินเข้ามาดูก็อึ้งเมื่อเห็น
อดีตภรรยาของเขากับใครคนหนึ่งกำลังทำอาหารด้วยกันในครัวของเขาอย่างมีความสุขราวกับสามี
ภรรยาข้าวใหม่ปลามัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มาทำอะไรกันที่ครัวบ้านคนอื่นไม่ทราบ”โทโมะเดินกอดอกเข้ามาถามทั้งคู่ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่เป็นคนให้พวกเค้ามาทำครัวกันเองมีปัญหาอะไรมั้ย”คริสเดินเข้ามาตอบลูกชายตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วครัวบ้านเค้าไม่มีกันหรอฮะแม่ ทำไมต้องมาทำอะไรที่บ้านเราด้วย”โทโมะพูดห้วนๆว่าพวก
แก้วและทำทีไม่สนใจแก้วที่หน้างอใส่เขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าคนแถวนี้เค้าไม่พอใจ เดี๋ยวแก้วกลับก่อนก็ได้นะคะคุณน้า แล้วพรุ่งนี้แก้วจะมารับคุณน้าไป
ดินเนอร์ด้วยกันแทน”แก้วถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะตอกกลับแล้วจับมือกับสมิธเดินเชิดใส่โทโมะ
เพื่อกลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เอาสิหนูแก้ว แม่ เอ้ย น้าอยากทานข้าวฝีมือเราอยู่นะ แม่คิดถึงเสน่ห์ปลายจวักหนูจะตาย สมิธ
ด้วย เห็นแก้วว่าเราทำอาหารไทยเก่งนี่ น้าก็อยากจะชิมสักหน่อย”คริสรีบรั้งแก้วกับสมิธทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไปทานบ้านยัยนี่สิฮะทำไมต้องมาทำบ้านเราเลอะด้วย ผมไม่กินด้วยหรอก”โทโมะย้อน
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน แม่ไม่ได้ขอร้องให้เรามากิน แม่จะกินเอง”คริสตอกกลับเชิดๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณแม่”โทโมะอึ้งเมื่อเห็นแม่ตัวเองไม่สนใจตัวเองเลยก็เดินปึงปังขึ้นไปบนห้องตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ มันจะดีหรอครับคุณน้า ปล่อยให้เค้างอนแบบนั้น"สมิธมองตามโทโมะแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
"พี่สมิธไม่ต้องคิดมากนะคะ ก็แค่เด็กเอาแต่ใจเรียกร้องความสนใจคนนึงเท่านั้นค่ะ"แก้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
"แม่ตามใจจนเสียคนแบบนี้ กว่าจะสำนึกได้อีกนานล่ะลูก ดัดนิสัยซะบ้างโดนซะมั่งก็ดี"คริสยิ้มออก
มาก่อนที่จะปล่อยให้แก้วและสมิธกำอาหารกันต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่โว้ย”โทโมะเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงที่เตียงอย่างหัวเสียก่อนที่จะเอามือทุบลงที่เตียงอย่างไม่
พอใจ สายตาหันไปเห็นกรอบรูปเล็กๆที่เป็นรูปงานแต่งงานของเขาและแก้วที่เคยถ่ายไว้ก็นิ่ง แล้ว
ภาพที่เขากับแก้วเคยเป็นเพื่อนกันยิ้มให้กันอย่างมีความสุขถูกซ้อนมาเป็นภาพของแก้วกับสมิธเมื่อ
กี้ทำให้เขาสะอึกแล้วแอบลงมาข้างล่างที่ห้องอาหารแล้วเห็นคริส แก้วและสมิธนั่งทานข้าวด้วยกัน
พูดคุยกันอย่างมีความสุข ภาพที่สมิธเอานิ้วเช็ดปากให้แก้วที่กินเลอะทำให้ชายหนุ่มแอบกำมือ
แน่นอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนที่จะรีบเดินหนีไปที่สวนหลังบ้านทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวแก้วไปเดินเล่นรอก่อนนะ พี่จะไปช่วยแม่บ้านล้างจาน มาบ้านเค้าทำครัวเค้าเลอะเราต้อง
ช่วยเค้า”สมิธเดินจูงมือมากับแก้วที่สวนก่อนที่จะเดินเข้าไปในครัวทิ้งให้แก้วนั่งอยู่ที่เก้ากี้ยาวคน
เดียว แก้วมองเหม่อไปที่ริมสระคิดถึงความใจร้ายของโทโมะที่ผลักเธอตกน้ำเมื่อก่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ไม่ทันไรหาแฟนใหม่ได้เร็วดีนี่”เมื่อเห็นว่าแก้วอยู่คนเดียวโทโมะก็เข้ามาหาแก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไม เดี๋ยวนี้ชั้นพูดด้วยแล้วหยิ่งงั้นรอ อ๋อ เดี๋ยวนี้มีแฟนเป็นฝรั่งแล้วนี่ ทั้งหล่อทั้งเท่ คงลืมพวก
เอเชียไปหมดแล้วสินะ”โทโมะรีบพูดต่อเมื่อเห็นแก้วลุกขึ้นเดินหนีตัวเองไปอย่างหัวเสีย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ลืมหรอกว่าใครเป็นยังไง ไม่ลืมด้วยว่าใครที่เคยทำเลวเอาไว้ อดีตเลวๆแย่ๆพวกนั้น สามีห่วยๆ
คิดแย่งแม้กระทั่งเมียอาตัวเอง”แก้วหันมาตอกกลับโทโมะพร้อมกับเชิดน้าใส่โทโมะอย่างไม่กลัว
 
 
 
 
 
“แก้ว”โทโมะไม่พอใจกระชากแก้วมาใกล้ตัวเองและบีบแขนแก้วทั้ง2ข้างแน่น
 
 
 
 
 
“ปล่อย ชั้นไม่ใช่เมียโง่ๆของนายที่ยอมอีกต่อไปแล้ว ไม่ต้องมาขึ้นเสียงกับชั้น”แก้วพูดก่อนที่จะ
เหยียบเท้าแล้วผลักโทโมะอย่างแรงจนตกสระน้ำไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว โทโมะนี่รังแกอะไรแก้วน่ะ”คริสและสมิธที่ได้ยินเสียงคนตกน้ำก็รีบวิ่งออกมาแล้วเห็นโท
โมะตกลงไปในสระก็รีบพูดทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะสงสัยโทโมะเค้าคงร้อนมั้งคะ ร้อนเพราะไฟกิเลสมันสุมเต็มตัวเลยต้องลงไปใน
สระเพื่อระบาย แก้วกับสมิธขอตัวกลับก่อนนะคะ”แก้วพูดว่าโทโมะก่อนที่จะควงสมิธออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตกไปเอง ขึ้นเองนะลูก แม่ไปล่ะพอดีต้องไปคุยกับแอนเค้า บาย”คริสแอบขำที่โทโมะเหวอที่ถูก
แก้วตอกกลับก่อนจะเดินออกไปบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่โว้ย ยัยแก้ว กล้าดีกับชั้นงั้นหรอ”โทโมะหัวเสียก่อนที่จะเอามือตีที่ผิวน้ำเพื่อระบายความโกรธ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สมกับเป็นบ้านของเศรษฐีใหม่นะคะ สร้างบ้านหลังโตซะเว่อร์วังอลังการ”ขนมจีนที่เดินมากับฟิญ
และป๊อปปี้ในบ้านของเอี๊ยงก็อดทึ่งไม่ได้กับความหรูหราของบ้านเอี๊ยง
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณเอี๊ยงเชิญให้พวกคุณๆไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนนะคะอาหารยังไม่เสร็จเดี๋ยวจะมีคนมา
เรียก”แม่บ้านเดินเข้ามาบอกทั้ง3ก่อนที่จะเดินพาทุกคนมาที่ห้องรับแขก
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนคะป๊อป”เมื่อมาถึงห้องรับแขกป๊อปปี้ก็เดินออกไปจากห้องทันที
 
 
 
 
 
“ให้พ่อป๊อปเค้าได้เดินไปสูดอากาศบริสุทธิ์เถอะค่ะ พ่อป๊อปไม่ใช่เด็ก3ขวบนะคะดูแลตัวเองได้
ตามตอแยมากๆพ่อป๊อปเค้าไม่ชอบนะคะ รวมถึงฟิญด้วย”ฟิญเห็นขนมจีนที่ตามติดป๊อปปี้ก็อดจะว่า
ไม่ได้ก่อนที่จะสวมหูฟังแล้วฟังเพลงไม่สนใจขนมจีนอีก ขนมจีนกำมือแน่นมองฟิญที่พยศใส่ตัว
เองด้วยความแค้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวถ้าจานไหนเสร็จแล้วยกเสิร์ฟไปเลยนะคะน้าอิ่ม”ป๊อปปี้เดินสำรวจบ้านแล้วผ่านไปเห็นที่ครัว
ที่ฟางเป็นคนลงครัวเองก็แอบยิ้มขำเมื่อเห็นร่างบางในชุดเดรสสวยหรูสวมผ้ากันเปื้อนหั่นผักอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หลานเฟิร์สของยายหวายติดกิ๊บสีส้มจะได้เข้ากับชุดสีส้มนะคะ เพราะสีนี้ยายจำได้เป็นสีโปรดของ
พ่อเรา”ป๊อปปี้เดินต่อไปเรื่อยๆมาหยุดที่ห้องอีกห้องหนึ่งแล้วได้ยินเสียงของหวายก็เดินเข้าไปใกล้
เพื่อแอบดู แล้วชะงักเมื่อเห็นหวายกำลังหวีผมและติดกิ๊บให้เด็กน้อยคนหนึ่งที่เล่นของเล่นอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คงเป็นลูกของฟางสินะ ฟางกับเอี๊ยงล่ะสิ นี่กี่เดือนล่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาทักหวายแล้วนั่งลงข้างๆ
เพื่อมองเด็กคนนั้นให้ชัดๆ
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ 5เดือนน่ะ”หวายตกใจที่เห็นป๊อปปี้ก่อนจะตอบ
 
 
 
 
 
 
 
“5เดือน มีลูกกันไวดีนี่ แต่งงานไม่นาน หรือว่าเด็กคนนี้จะไม่ใช่ลูกของเอี๊ยง นี่ป็นลูกของโทโมะ
หลานชั้นสินะ”ป๊อปปี้ด่วนสรุปแล้วคิดย้อนถึงภาพของโทโมะและฟางด้วยความเจ็บปวด
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไงป๊อปมาหาว่าหลานชั้นเป็นลูกของหลานนาย”หวายรีบว่า
 
 
 
 
 
 
“หรือไม่จริง จำเรื่องเลวระบำที่หัวหินปีก่อนไม่ได้รึไงว่าลูกเธอคบชู้สวมเขาให้กับชั้น”ป๊อปปี้ย้อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะมาว่าชั้นคบชู้สวมเขาให้คุณไม่ได้นะคะคุณป๊อป เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน ชั้นไม่ได้แต่งงาน
กับคุณก็แค่นางบำเรอเอาไปขัดดอกไม่จำเป็นต้องมีความผูกพันอะไรกับคุณมากมาย เอาล่ะค่ะ ถึง
เวลาตั้งโต๊ะอาหารแล้ว ขอเชิญคุณที่ห้องออาหารดีกว่านะคะ”ฟางที่เดินมาหาลูกตัวเองได้ยินก็รีบ
ว่าก่อนที่จะอุ้มลูกเดินหนีป๊อปปี้มาที่ห้องอาหารโดยที่ชายหนุ่มแอบฮึดฮัดกับท่าทีเย่อหยิ่งของฟาง
ที่มีต่อตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นไงครับหนูฟิญอาหารไทยถูกปากมั้ยครับ นี่ยังมีอาหารฝรั่งสไตล์ไทยในแบบอาหารฟิวชั่นที่อา
กับคุณฟางช่วยกันคิดครีเอทเมนูเลยนะ ลองชิมดูสิ”เอี๊ยงที่นั่งทานข้าวกับทุกคนรีบทักพลางตัก
อาหารให้กับฟิญที่นั่งทานอาหารอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ เอ่อ อร่อยดีนะคะ รสชาติไม่เผ็ดจนเกินไป หนูทานได้ค่ะ”ฟิญยิ้มขอบคุณเอี๊ยงแล้ว
กล่าวชมรสชาติอาหารของฟางทำให้ฟางเผอยิ้มออกมาอย่างดีใจ
 
 
 
 
 
 
 
“ก็อร่อยดีนะคะแต่สงสัยติดรสฝรั่งไปหน่อย เลยรู้สึกเลี่ยนๆไม่รู้ว่าถ้าเอาไปเปิดในไทยแล้วจะมี
ลูกค้าชาวไทยมาทานรึเปล่า”ขนมจีนที่ชิมอาหารแล้วรีบติไม่เห็นด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่หนูว่าก็โอเคแล้วนะคะป้าหนมจีน มีทั้งอาหารไทย ฝรั่งแถมยังมีเมนูที่ทั้ง2ชาติเอามารวมกัน
เป็นอาหารฟิวชั่นแบบนี้ลูกค้าต้องชอบแน่ๆ คุณพ่อขาฟิญชอบ ถ้าคุณพ่อโอเคนะ ฟิญจะบอก
เพื่อนๆให้มาทานร้านอาหารของเราที่โรงแรมนะคะคุณพ่อนะคะๆ”ฟิณรีบพูดอ้อนป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“พวกคุณทำให้นักชิมอาหารกิติมาศักดิ์คนนี้ติดใจงั้นถือว่าการตกลงเรื่องร้านอาหารที่โรงแรมของ
ผมเป็นอันตกลงนะครับคุณเอี๊ยง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้เอี๊ยงและลอบมองฟางที่นั่งข้างๆเอี๊ยงไม่
วางตาจนฟางต้องรีบทำเป็นดื่มน้ำไม่สนใจป๊อปปี้ที่มองตัวเองแทน
 
 
 
 
 
“ยินดีที่ได้ร่วมธุรกิจกันนะครับคุณป๊อป งั้นพรุ่งนี้ผมจะส่งคนของผมไปคุยแปลนที่บริษัทของคุณนะ
ครับ เอาล่ะครับเดี๋ยวทานอาหารเสร็จแล้วจะมีของหวานนะครับ รับรองของหวานฝีมือภรรยาผมคน
นี้พวกคุณต้องติดใจไม่แพ้รสชาติอาหารแน่ๆ”เอี๊ยงพูดแล้วรีบพูดอวยฟางจนฟางยิ้มและแอบตีเอี๊ยง
เบาๆก่อนที่ทั้งคู่ตะพูดจาหยอกล้อกันตามประสาสามีภรรยาจนป๊อปปี้ที่นั่งตรงข้ามมองภาพนั้นลุก
ขึ้นออกมาแล้วทำทีว่าขอออกมาเข้าห้องน้ำเพื่อมาสงบสติอารมณ์ตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ เฟย์ถามจริงเถอะเราจะเชื่อได้ไงว่าวันนั้นเมื่อปีก่อนยัยพี่ฟางกับโทโมะไม่ได้มีอะไรกัน”ป๊อปปี้
ที่ออกมาหามุมสูบบุหรี่ก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงของเฟย์กำลังคุยกับหวาย
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนแรกแม่ยอมรับว่าภาพนั้นมันทำให้ใครๆก็ไม่เชื่อฟางหรอกว่าไม่ได้นอนกับโทโมะแต่เอี๊ยงเค้า
เอาผลตรวจร่างกายของฟางที่เค้าเก็บไว้เมื่อปีก่อนมาให้แม่ดู นั่นมันผลตรวจจากโรงพยาบาลเลย
นะยัยเฟย์หมอบ้าที่หนจะโกหกล่ะ แม่เลยเชื่อพร้อมกับผลที่บอกว่าก่อนยัยฟางจะแต่งงานกับเอี๊ยง
เค้า ยัยฟางท้องอยุ่แล้ว2เดือนนะ เป็นไปไม่ได้ที่หนูเฟิร์สจะเป็นลูกของโทโมะ”หวายอธิบายความ
จริงทุกอย่างให้เฟย์ฟัง
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นถ้าไม่ใช่ลูกโทโมะ งั้นคนเดียวที่ยัยพี่ฟางไปอยู่ด้วยแล้วคลุกคลีกับเค้าตลอดก็คุณป๊อป งั้นนี่ก็
คือลูกของคุณป๊อปงั้นสิแม่ แล้วทำไมยัยพี่ฟางบ้าไม่ยอมบอกคุณป๊อปไปล่ะว่าอะไรคือความจริง
และตัวเองกำลังท้องกับคุณป๊อป จะหนีออกมาใหม่ทำไม”เฟย์โพล่งออกมาทำให้คนที่
แอบฟังทุกอย่างอย่างป๊อปปี้ก็อึ้ง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะพี่เรามันซื่อบื้อเหมือนพ่อเค้าไงล่ะ โอ๊ยพูดละปวดหัว เรื่องนี้ให้พวกเค้าจัดการกันเองแกน่ะ
พาหลานไปนอนชั้นบนเถอะ”หวายพูดแล้วสั่งเฟย์ ส่วนป๊อปปี้นั้นนิ่งอึ้งกับสิ่งที่รับรู้เมื่อกี้นี้ เขามีลูก
กับฟางงั้นหรอ
 
 
 
 
 
 
 
สงสัยกับข้าวฝีมือฟางจะอร่อยจริง ป๊อปปี้กินปุ๊บฉลาดปั๊บ แต่ช้าไปหน่อย
 
 
แล้วแบบนี้ฟางจะยอมมั้ยน้อ เมื่อป๊อปรู้ความริงแล้ว และโทโมะจะโดนอะไรอีกมั้ยน้อออ