เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจนะโทโมะที่พาแก้วไปเที่ยวด้วยกันตลอดแล้วแถมยังต้องมาส่งที่บ้านทุกวันแบบนี้”แก้วพูด

เมื่อโทโมะมาส่งเธอที่บ้านเป็นประจำที่เวลาทั้งคู่ออกไปเที่ยวหรือไปหาฟางโทโมะมักจะมาส่งแก้ว

ที่บ้านเสมอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม ไม่ต้องมาขอบคุณอะไรขนาดนั้นหรอก ก็มันเป็นหน้าที่ของโทโมะที่ต้องดูแลแก้วอยู่แล้วนิ

ดูแลกันมาตั้งนานเป็นเพื่อนกันเรื่องแค่นี้เล็กน้อยน่า”โทโมะพูดแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางเล่นมือ

ถือไม่สนใจมองแก้วเลย ทำให้แก้วอดเศร้าลงไปไม่ได้ที่ได้ยินชายหนุ่มบอกกับเธอว่าทำไปตาม

หน้าที่ของเพื่อนซึ่งถ้าเทียบกับฟางแล้วโทโมะนั้นเสนอตัวเข้าไปช่วยเธอเสมอ และทำทุกอย่าง

เพื่อปกป้องดูแลฟางด้วยความเต็มใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ดึกแล้ว แก้วขอตัวก่อนนะ”แก้วเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วรีบลงจากรถของโทโมะไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วอย่าลืมของสิ นี่แม่เราเค้าตั้งใจเอาขนมจากญี่ปุ่นนี้มาให้แก้วกับแม่ชิมเลยนะ ดูท่าแม่เราจะ

เอ็นดูแก้วมากนะ เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนเลยที่แม่เราจะถูกใจเท่าแก้วแบบนี้ เห้อไม่พูดมากแล้วดี

กว่า งั้นโทโมะกลับก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยไปหาฟางกัน”โทโมะพูดแล้วยิ้มก่อนะขับรถออกไป แก้วมอง

ถุงขนมในมือแล้วคิดถึงคริสแม่ของโทโมะที่รู้จักกับเธอตั้งแต่เล็กๆไม่แปลกหรอกที่คริสจะเอ็นดู

และรักเธอมากเท่ากับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนกับโทโมะเค้าบ่อยๆแบบนี้แสดงว่าเรากำลังคบกันอยู่ใช่มั้ยลูก”เมื่อ

เข้ามาในบ้านแก้วก็ชะงักเมื่อเห็นแม่ของเธอนั่งรออยู่ก่อนที่จะอดแซวลูกสาวไม่ได้ที่ไปไหนกับโท

โมะบ่อยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่หรอกค่ะแม่ แก้วกับโทโมะเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆแล้วแม่ก็น่าจะรู้นี่คะ และอีกอย่างถึง

แม้เราจะคบกันไปจริงๆแต่ยังไงผู้ใหญ่ก็อยากให้คบกับพี่ป๊อปอยู่ดี”แก้วรีบพูดปัดๆไม่ยอมรับความ

จริงก่อนจะรีบพูดถึงป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

“จริงสิพูดถึงคุณป๊อป งั้นดีเลยๆไว้ว่างๆเราแวะไปหาคุณป๊อปเค้าหน่อยดีกว่าเนาะ เราจะตั้งแต่กลับ

มาก็ไปกับโทโมะตลอด ไปกับคนหลานระวังไม่รีบทำคะแนนให้คนน้าแล้วระวังคนน้าเค้าะแอบหา

แม่ใหม่ให้หนูฟิญไปก่อนนะลูก”แม่แก้วแซวแก้วต่อทำให้เธอแอบถอนหายใจที่สุดท้ายแม่ก็วกเข้า

เรื่องป๊อปปี้อยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่แม่จะไปไหนจ้ะ”หลายวันต่อมาหลังจากที่เขื่อนพาฟางกลับมาที่บ้านแล้ว หวายที่แม้จะห่วงฟาง

แต่ยังแอบโกรธเธออยู่ทำให้ไม่ค่อยกลับไปพูดคุยกับฟางเหมือนเดิม ส่วนฟางก็เลี่ยงที่จะเจอกับ

ป๊อปปี้เพื่อความสบายใจของหวายด้วยการออกไปทำงานแต่เข้าตรู่แกลับตอนค่ำแทบทุกวัน จน

ผ่านไป1เดือน ฟางเริ่มสังเกตได้ว่าป๊อปปี้นั้นไม่ได้มาหาหวายอีกเลย แถมหวายพยายามโทรหา

แล้วเขาก็เลี่ยงไม่รับสายไม่ก็ปิดเครื่องตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ไปตามหาป๊อปปี้น่ะสิ นี่หายไปหลายอาทิตย์แล้วไม่รู้จะเป็นไงบ้าง”หวายรีบพูดอย่างร้อนรน

 

 

 

 

 

 

 

“สงสัยเค้าคงทำงานมั้งจ้ะแม่”ฟางที่เห็นท่าทีร้อนรนของหวายก็พูดเพื่อให้หวายใจเย็นๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม รู้ดังเลยนะเรื่องคุณป๊อปปี้เนี่ย นี่คงจะแอบไปเช้คตารางงานของเค้าแล้วล่ะสิท่า”เฟย์ที่ไม่

พอใจที่ฟางยังกลับเข้ามาในบ้านนี้ก็อดที่จะแขวะไม่ได้เมื่อได้ยินเรื่องที่ฟางกำลังคุยกับหวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ชั้นจะไปตามหาป๊อปปี้เค้า”หวายพูด

ก่อนที่จะเดินปึงปังออกไป โดยที่ฟางชะเง้อมองตามหวายที่อกไปด้วยความเป็นห่วงแม่อยู่เหมือน

กัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรกันรึเปล่าคะทำไมวันนี้ถึงได้พาแก้วมาที่นี่”แก้วเดินตามแม่เข้ามาในบริษัทของป๊อปปี้แล้ว

ถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม เราเองก็ไม่ได้เจอป๊อปปี้เค้านานแล้วนี่ แม่เลยคิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้กระชับความ

สัมพันธ์กันไวขึ้น”แม่ของแก้วพูดแล้วยิ้มก่อนที่จะดันตัวแก้วเข้าไปในห้องทำงานของป๊อปปี้ที่มีโท

โมะและเขื่อนอยู่ด้วย

 

 

 

 

 

 

“นั่นแน่แก้ว จะมาพาพี่ป๊อปออกไปทานมื้อเที่ยงล่ะสิ หวานกันจังเลย ไม่ต้องหรอก วันนี้เชฟจาก

ฝรั่งเศสที่เป็นเพื่อนกับพี่เขื่อนเค้าบินมาเมืองไทยแถมทำอาหารมาให้พวกเราชิมฝีมืออีกด้วย”โท

โมะเห็นแก้วที่มากับแม่ตัวเองก็รู้ทันทีว่าเธอเองต้องถูกแม่ของเธอจับคู่ให้อาหนุ่มขอเขาแน่ๆก็แอบ

แซวแก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าหรอโทโมะ ไม่ได้หวานอะไรกันสักหน่อยนะ”แก้วรีบแก้ตัวกับโทโมะเพื่อไม่ให้ชายหนุ่มเข้าผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ทานมื้อเที่ยงด้วยกันเลยนะครับ เดี๋ยวรอสักครู่นะครับคุณน้า เดี๋ยวผมกำลังให้คนเตรียมอาหาร

ไว้แล้ว”ป๊อปปี้พูดกับแม่ของแก้วก่อนที่จะเคลียร์เอกสารต่อโดยที่โทโมะรีบดันแก้วให้เข้าไปดูแล

ป๊อปปี้แล้วยิ้มให้เธอเชิงล้อเลียนร่างบางทำให้แก้วอึดอัดใจที่ถูกทั้งแม่ของเธอและโทโมะเองที่

พยายามจับคู่เธอกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวค่ะคุณเข้าไปไม่ได้ค่ะ บอสกำลังมีแขกคนสำคัญ”เสียงของเลขาป๊อปปี้ร้องเสียงดังจากนอก

ห้องทำให้ทำคนแปลกใจก่อนที่จะต้องตกใจเมื่อเห็นหวายเปิดประตูเข้ามาในนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผู้หญิงคนนี้คือใครหรอคะคุณป๊อป ทำไมถึงกล้าบุกเข้ามาในเวลาส่วนตัวแบบนี้”แม่แก้วรีบถาม

ป๊อปปี้แล้วมองหวายตั้งแต่หัวรดเท้า

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นคนสำคัญของป๊อปปี้เค้าเหมือนกันนะ ป๊อป ป๊อปหายไปไหนมาหวายพยายามโทรหา

ป๊อปป๊อปก็ไม่รับ นี่หวายคิดถึงคุณจะแย่นะคะ”หวายรีบปรี่เข้าไปกอดป๊อปปี้ต่อหน้าแม่แก้วและ

ทุกๆคนที่ตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมมีงานที่ต้องทำไม่ได้มีเวลาว่างมากมานั่งเอาใจใคร เขื่อน โทโมะพาคุณน้ากับแก้วไปรอที่ห้อง

รับรองที่เตรียมอาหารไว้ เดี๋ยวสักพักชั้นจะตามไป”ป๊อปปี้พูดอย่างมาสนใจหวายแล้วสั่งเพื่อนและ

หลานตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นังเด็กผู้หญิงนั่นเป็นใครคะป๊อป แล้วผู้หญิงคนนั้นอีก ดูทำท่าเข้า วางมาดใส่จนน่ารังเกียจ หึ นี่

คงคิดว่าตัวเองอยู่สูงเหนือคนอื่นมากเลยสิท่า น่าหมั่นไส้”หวายรีบว่าถึงแก้วและแม่แก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เค้า2คนเป็นแขกคนสำคัญของผมพูดาอะไรน่ะโปรดระมัดระวังคำพูดด้วย”ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างไม่

พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หวายเองก็แขกสำคัญของคุณเหมือนกันนะคะป๊อป”หวายพูดแล้วเดินเข้าไปนั่งตักหมายจะ

คลอเคลียชายหนุ่ม แต่ป๊อปปี้มองหมายอย่างสมเพชก่อนที่จะผลักหวายออกจากตัวเองด้วยความ

รังเกียจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นหรอ สำคัญตัวผิดเกินไปรึเปล่า”ป๊อปปี้หันกลับไปมองหวายที่ตกใจและมองป๊อปปี้อย่างไม่เข้า

แล้วรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรคะป๊อป หวายงงไปหมดแล้ว”หวายยังไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นก็รีบถามชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ก็แค่รังเกียจของสกปรกที่มาตามตอแยกับชีวิตยังไงล่ะ”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะว่าใส่หวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันไหนว่าป๊อปรักหวายไงล่ะ เรากำลังจะกลับไปเริ่มต้นใหม่ด้วยกันไง”หวายเริ่มโวยวายบ้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ามาทึกทักเอาเองนะว่าชั้นรักเธอ เธอมันก็แค่ของเล่นชั่วคราวที่พออยากก็แค่หยอดคำหวานก็

ใจง่ายโปรยเสน่ห์ให้ก็โร่เอาตัวเข้ามาเสนอเพื่อแลกกับเงินเหมือนกับผู้หญิงขายตัวไม่มีผิด”ป๊อปปี้

ว่าหวายอย่างเผ็ดร้อนทันที เพี้ยะ หวายอึ้งและเสียใจก่อนที่จะตบหน้าป๊อปปี้แล้วกรีดร้องออกมา

ด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“หุบปากอย่ามาแหกปากในที่ของชั้น ที่นี่มันที่ทำงานชั้นไม่ใช่ตลาดสดที่เธออยากจะทำอะไรต่ำๆ

แบบนี้”ป๊อปปี้ชี้หน้าแล้วสั่งให้หวายเงียบ

 

 

 

 

 

 

 

“แกหลอกชั้นไอ้เลวไอ้ชั่ว”หวายร้องไห้แล้วพุ่งเข้าไปทำร้ายป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เลิกบ้าสักที มันก็สมควรแล้วไม่ใช่รึไงกับคนหลอกลวงอย่างเธอ เห็นแก่เงิน โลภมากคิดว่าตัว

เองอยู่เหนือทุกอย่างเพียงใช้ความสาวความสวยเข้าแลก อ่ะนี่ เอาไปดูสารรูปตัวเองซะว่าตอนนี้

เธอมันก็แค่อีแก่แร้งทึ้งเท่านั้น ไม่ได้มีเสน่ห์แบบเดิมอีกต่อไปแล้ว”ป๊อปปี้ว่าก่อนที่จะหยิบกระจก

ตั้งโต๊ะยื่นให้หวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดด ฮืออๆ”หวายร้องออกมาด้วยความเสียใจแล้วปล่อยโฮอยู่ตรงนั้นท่ามกลางความ

สมเพชของป๊อปปี้ที่มองอดีตแฟนเก่าของเขาที่เคยทิ้งไปตกมากลายสภาพจนตรอกแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๋ๆ อย่าร้องสิ เดี๋ยวหน้าที่เหี่ยวๆที่พยายามคงความสาวตัวเองไว้น่ะมันจะไม่สวยไปกว่าเดิมนะ

เพราะเธอน่ะมีเรื่องที่ต้องร้องมากกว่านี้ เพราะตอนนี้ในฐานะเจ้าหนี้ของเธอชั้นต้องการทวงเงินที่

ชั้นให้เธอยืมไปจำนวน5ล้านมาคืนชั้นเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้ทำทีก้มลงไปปลอบใจหวายก่อนที่จะพูดคำที่

เชือดหวายอีกครั้งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน แกเอาเงินให้ชั้นไปเองแล้วชั้นไม่คืนหรอก เพราะแกเองก็โง่เหมือนกันนั่นล่ะที่เอาเงินมา

ช่วยชั้นตอนนั้น”หวายรีบปาดน้ำตาก่อนที่จะแผดเสียงร้องออกมาอย่างไม่ยอมแพ้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ หรอ พอดีว่าชั้นมันเป็นนักธุรกิจทำงานอยู่ในวงการนี้เห็นสันดานคนก็มามากพอ คนอย่างชั้น

ไม่ปล่อยให้เงินจำนวน5ล้านที่ให้ผู้หญิงมักง่ายอย่างเธอไปใช้แล้วไม่คิดอะไรให้ละเอียดรอบคอบ

หรอก เอาล่ะเรามาคุยกันเรื่องหนี้สินกันดีกว่านะ คุณลุกหนี้ แหกตาดูไว้ซะ ว่าเธอเองเป็นคนเซ็น

สัญญายินยอมเป็นลูกหนี้ของชั้นไปแล้ว โถๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ อุตส่าห์ได้ไปเรียนไฮสคูลถึง

เมืองนอกแท้ๆ แต่กลับไม่รักเรียนวันๆโร่จะจับผู้ชายแล้วเป็นไงล่ะ แค่เอกสารภาษาอังกฤษง่ายๆ

แค่นี้ไม่รู้จักอ่านไตร่ตรองดูให้ดีๆ อยากจะโง่เซ็นไม่ดูตาม้าตาเรือเอง ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้า”ป๊อปปี้

ย้อนกลับออกมาก่อนที่จะเดินไปหยิบซองเอกสารที่มีลายเซ็นของหวายให้หวายดูแล้วคิดถึงวันนั้น

ที่หวายเองก็หลงเชื่อป๊อปปี้เซ็นเอกสารโดยไม่อ่านให้ดีๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไง ชั้นจะไปมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาจ่ายให้แกล่ะห้ะ”หวายโวยวายใส่ชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นมันเรื่องของเธอ ไม่ใช่เรื่องของชั้น เอาล่ะเป็นเจ้าหนี้ก็ต้องมีกำหนดให้ลูกหนี้หาเงินได้ตาม

จำนวนมาคืนใช่มั้ย งั้นดี ชั้นให้เวลาเธอ 1 วันไปคิดตัดสินใจว่าจะหาเงินที่ไหนแล้วกัน”ป๊อปปี้พูด

อย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ได้โปรดเถอะนะป๊อปปี้อย่าทำแบบนี้ ถ้าเรื่องในอดีตที่ชั้นเคยทิ้งนายไปชั้นขอโทษ ตอนนี้ชั้น

กลับตัวแล้ว ชั้นสงสารลูกไม่อยากจะสร้างหนี้สินอะไรให้ยัยฟางต้องเหนื่อยหาเงินมาอีกแล้ว”หวาย

น้ำตาไหลออกมาพาลคิดโทษตัวเองก่อนจะก้มลงคุกเข่าขอร้องป๊อปปี้เมื่อคิดถึงลูกสาวคนโตของ

เธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แปะ แปะ แปะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่เห็นหวายร้องไห้ออกมาก็ตบมือหัวเราะชอบใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ ทำตัวเล่นละครฉากใหญ่ในบทคุณแม่ที่รักลูกงั้นอยู่หรอรู้ตัวเองว่าชอบทำตัวเป็นภาระให้

ลูกต้องเหนื่อยใจบ่อยๆทำไมไม่รู้จักแก้ไขตัวเองให้เป็นคนดีมาตั้งแต่แรกไม่ให้ลูกต้องทำงานหา

เลี้ยงเธอล่ะ ดีแต่สร้างปัญหาแล้วเที่ยวเอาลูกไปขัดดอกให้เจ้าหนี้คนอื่นน่ะหรอที่รักลูกจริง หึ ใน

เมื่อเธอชอบเอาลูกไปให้เสี่ยเหนี้ไว้ขัดดอกประจำ งั้นชั้นเป็นคนจ่ายหนี้บ้าๆพวกนั้นแทนเธอไปงั้น

ชั้นก็มีสิทธิ์ในฐานะเจ้าหนี้คนใหม่ของเธอได้สินะ งั้นต่อจากนี้ปำเอาไว้ ถ้าเธอไม่มีปัญญา

หาเงิน5ล้านมาคืนชั้นล่ะก็ ชั้นก็ขอเอาตัวลูกสาวเธอไปทำงาขัดดอกให้กับชั้นแล้วกัน”ป๊อปปี้พูดขึ้น

มากับแผนร้ายที่เขาได้เตรียมมันไว้อยู่แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ไม่จริ๊งงงงงงงงงงง”หวายอึ้งแล้วกรีดร้องออกมาก่อนที่จะทรุดตัวลงกับพื้นอีกครั้งแล้ว

คิดถึงฟางที่ต้องกายมาเป็นคนรับหนี้กรรมนี้ไว้แทนเธอหมดทุกอย่างอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

นอกากจะจอมวางแผนแล้วยังไม่พอยังปากร้ายเจ้าคิดเจ้าแค้นแบบนี้เเล้วฟางที่ต้องถูกไปขัดดอกจะเป็นยังไงน้อออ  

 

จะเป็นนกน้อยในกรงหนามรึนกน้อยในกกรงทองต้องติดตามกันต่อไปนะๆๆๆๆ