เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรล่ะเฟย์ทำหน้าเซ็งๆไม่สนุกรึไง”เพื่อนในกลุ่มเฟย์รีบทักเมื่อเห็นเฟย์ที่ออกมาเที่ยวกลาง

คืนกับพวกตัวเองแล้วทำหน้าหงิกแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจอะไรสักอย่างตั้งแต่ออกมาด้วยกัน

แล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็หงุดหงิดน่ะสิ อุตส่าห์กำจัดนังกาฝากนั่นให้ไปพ้นๆบ้านแล้วแท้ๆ แต่แม่ก็ดันใจอ่อนทิ้งมันไม่ลง

อยู่ดี แถมไอ้แฟนใหม่ของแม่ก็ดันแสนดีทำทีไปช่วยตามหานังฟางกลับมาอีก น่ารำคาญที่สุด”เฟย์

ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โห นี่ยังจะกลับมาได้อีกหรอ ทั้งที่ตัวเองคบชู้กับแฟนใหม่แม่ตัวเองแม้ๆแต่ก็ยังไม่เป็นอะไร เห้อ

สงสัยคราวนี้ยัยพี่ต่างพ่อของเธอคงทำบุญมาดีแล้วล่ะมั้ง”เพื่อนของเฟย์ที่เมาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน นังฟางไม่มีวันที่จะดวงดีไปได้ตลอดหรอก ชั้นนี่ล่ะจะเป็นคนขัดขวางมันหมดทุกอย่าง หึ

ในเมื่อแผนที่แล้วล่ม ชั้นก็จะไม่มีวันยอมแพ้หรอก ชั้นจะต้องหาทางเล่นงานนังฟางให้ได้”เฟย์พูด

เสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ยัยเด็กแสบ งานนี้ต้องมีคนดัดนิสัยซะแล้ว”เขื่อนที่นั่งโต๊ะข้างๆมานานพอสมควรตั้งแต่เห็นพวก

เฟย์มาในร้านแต่เขาเลือกที่จะเงียบแล้วซ่อนตัวจากเฟย์เพื่อไม่ให้เธอเห็นเขาก่อนที่จะได้ยินเรื่อง

ทุกอย่างจากเฟย์แล้วคิดแผนจัดการกับเฟย์ที่สร้างความร้ายกาจได้แม้กระทั่งพี่สาวของเธอเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต้งกิ้วมากน้าแก เดี๋ยวข้านเดินเข้าไปในซอยเองไม่ต้องห่วง บาย”เมื่อเฟย์กลับมากผับกับเพื่อน

ก็รีบสั่งให้เพื่อนส่งเธอแต่หน้าปากซอยแล้วเดินเซกลับเข้าไปเพียงตามลำพังโดยไม่ทันได้สังเกต

เลยว่ามีคนกำลังเดินตามเธออยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อื้อๆๆๆ”เฟย์ต้องตกใจเมื่อจู่ๆมีใครคนหนึ่งเอาผ้ามาปิดปากของเธอไม่ให้ส่งเสียงร้องก่อนที่จะใช้

กระสอบใบหนึ่งครอบตัวเธอเอาไว้แล้วจัดการอุ้มเฟย์ที่ดิ้นอย่างอ่อนแรงเพราะฤทธิ์เหล้าพาดบ่า

แล้วเดินไปที่รถ

 

 

 

 

 

 

โป้ก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่ก่อนที่เฟยจะถูกโยนเข้ารถ หัวของเธอนั้นโขกเข้ากับประตูรถอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายล่ะยัยแสบ เห้อ แต่ก็ดีที่สงบลงได้”เขื่อนถอนหายใจแล้วมองร่างบางที่สลบลงไปแล้วก็ถอด

ถุงกระสอบออกมาแล้วเอาเฟย์นอนหลับด้านหลังรถก่อนที่จะขับรถออกไปจากบริเวณนั้นทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ นี่แม่ไปไหนมาล่ะจ้ะ ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน้ะแม่”วันต่อมาเมื่อฟาง

ที่นอนแทบไม่หลับเมื่อเห็นว่าทั้งเฟย์ทั้งหวายไม่กลับบ้านมาก็ร้อนใจก่อนที่ต้องตกใจเมื่อเห็น

สภาพหวายที่ผมเผ้าฟูยุ่งเหยิง สวมชุดเดิมเมื่อวานและใบหน้ามีแต่คราบเครื่องสำอางที่เลอะไปทั่ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ ฟางแม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษ”หวายร้องไห้ปล่อยโฮออกมาเมื่อเห็นฟางที่ทำท่าเป็น

ห่วงเป็นใยเธอไม่เปลี่ยนแปลงแล้วยิ่งรู้สึกผิดเมื่อคิดถึงความผิดพลาดที่ได้ทำร้ายลูกของเธอคนนี้

ไปอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอโทษ แม่จะขอโทษฟางเรื่องอะไรกันจ้ะ”ฟางกอดปลอบแม่ตัวเองแล้วถามด้วยความไม่เข้าใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เรื่องที่ต้องส่งตัวเธอมาทำงานขัดดอกใช้หนี้ที่แม่เธอก่อไว้ไงล่ะ”ป๊อปปี้เดินเข้ามาในบ้านแล้ว

พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ นี่มันเรื่องอะไรกัน แม่ชั้นไปติดหนี้ใครอีกแล้ว”ฟางตกใจก่อนจะรีบถามป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องไปถามถึงใคร ชั้นเองนี่ล่ะที่เป็นหนี้รายใหม่ของแม่เธอ หึๆอยากโง่เซ็นเอกสารทำไม

ล่ะ”ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างสะใจพลางชูเอกสารอย่างเย็น ฟางรีบคว้ามันมาเปิดอ่านแล้วพบว่ามัน

คือเอกสารภาษาอังกฤษ ด้วยความที่ฟางมีความรู้เรื่องภาษาทำให้ฟางอ่านเอกสารแผ่นนั้นได้อย่าง

ถี่ถ้วน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มะไม่จริง คุณหาเรื่องแกล้งแม่ชั้น แกล้งครอบครัวของพวกเรา”ฟางส่ายหน้าไม่เชื่อแล้วว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันชั้นจะไปแกล้งครอบครัวเธอทำไมล่ะ ก็อีแค่ครอบครัวลูกหนี้จนๆธรรมดาๆเท่านั้นไม่มีค่า

ความจำเป็นอะไรมากมายที่ชั้นจะต้องลดตัวไปเกลือกกลั้ว”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนจะว่ากระแทกเสียง

ใส่หวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่คุณเองก็มายุ่งกับแม่ก่อน มาหลอกให้แม่เซ็นเอกสารบ้าๆนี่ คุณนี่มันหมาจิ้งจอกในคราบมนุษย์

เดินดินชัดๆ เลวไม่มีใครเปรียบ”ฟางปาเอกสารพวกนั้นใส่หน้าป๊อปปี้แล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากะว่าอะไรก็ว่าไปเถอะเพราะชั้นเตรียมจัดการกับพวกลูกหนี้ที่ไม่ยอมจากหนี้แล้วล่ะ มา

นี่”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะก่อนที่จะกระชากร่างบางของฟางออกมาจากบ้านแล้วตรงไปที่รถตัวเองท่ามกลาง

ความตกใจของหวาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอได้แล้วป๊อปปี้ ได้โปรด อย่าเอายัยฟางไป ชั้นขอร้องเถอะนะถ้าแค้นชั้นเกลียดชั้นก็ลงที่ชั้น

อย่าเอาลูกชั้นไปเกี่ยวด้วยแบบนี้”หวายรีบวิ่งมาดักหน้าก่อนจะขอร้องป๊อปปี้แล้วร้องไห้ออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันสายไปแล้วล่ะ ชั้นตกลงกับเธอไปเมื่อวานแล้วนิ ว่าถ้าภายใน1วันหนี้จำนวน5ล้านเธอไม่

หาเงินมาจ่ายให้ชั้นล่ะก็ ชั้นก็จะขอเอาตัวลูกสาวเธอไปทำงานขัดดอกใช้หนี้ให้ชั้นแทนไงล่ะ หึ ถ้า

ให้พาเธอไปกับพาลูกสาวของเธอไปชั้นเอาลูกเธอไปไม่ดีกว่าหรอ ทั้งสาว ทั้งสวยกว่าเธอที่เริ่ม

เหี่ยวเริ่มหย่อนยานแล้วแบบนี้ทำงานอะไรได้ก็คงทำไม่ได้นานแปปๆก็ต้องยกเครื่องใหม่”ป๊อปปี้

พูดก่อนที่จะเยาะเย้ยหวายอย่างสะใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทุเรศที่สุด ชั้นไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น”คำพูดของป๊อปปี้ทำให้ฟางหน้าแดงจัดก่อนที่จะว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไม่ไปก็ได้นะชั้นก็ไม่ได้อยากจะพาเธอไปอยู่แล้ว แต่เธอลองคิดดูดีๆนะ ถ้าเธอไม่ไปอยู่กับชั้น

ตามที่ชั้นได้ทำสัญญาเอาไว้ล่ะก็ แม่ของเธอก็จะต้องเข้าคุกและบ้านหลังนี้ก็จะต้องถูกทางชั้นยึด

น้องเธอก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน เผลอๆร้ายกาจขี้เกียจเรียนแบบนั้นก็คงจะใจแตกแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้นะ อย่าทำอะไรแม่กับน้องชั้น”ฟางตกใจรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากให้เรื่องทุกอย่างเป็นจริงล่ะก็ ก็มากับชั้น”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะกระชากตัวฟางขึ้นรถแล้ว

ขับออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่นะ ฟาง ฮือๆ”หวายทรุดลงร้องไห้มองดูรถของป๊อปปี้ที่พาฟางออกไปด้วยความเสียใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาสำออยบีบน้ำตาเรียกคะแนนสงสารจากชั้น ชั้นไม่ใช่โทโมะนะ”เมื่อขับรถออกมาได้สัก

พัก ป๊อปปี้ก็เหล่มองฟางที่นั่งมาด้วยและร้องไห้ตลอดก็อดที่จะว่าให้เธอไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้หวังให้คุณสงสารชั้น แต่เมื่อพูดถึงเรื่องโทโมะก็ดี ชั้นอยากจะขอ ให้คุณอย่าได้บอก

เรื่องนี้กับโทโมะจะได้มั้ยคะ”ฟางปาดน้ำตาแล้วหันขวับไปมองป๊อปปี้ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องและขอ

ชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ทำไม กลัวจะเสียราคางั้นเรอะ กลัวว่าโทโมะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงขัดดอกใช้หนี้กับชั้นแล้วเหยื่อ

รายล่าสุดจะรับไม่ได้รึไง หึ บอกไว้เลยนะ เธอกับหลานชั้นมันคนละชั้นกัน รู้ตัวซะบ้าง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะชั้นรู้ดีว่าชั้นกับโทโมะเราอยู่กันคนละชั้น แต่ชั้นแค่ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าชั้นมาทำงานให้กับคุณ

เพราะถ้าเค้ารู้เค้าต้องตามมาหาชั้นแน่ๆ”ฟางพูดแล้วคิดถึงนิสัยที่แอบเป็นเด็กของโทโมะที่เธอ

สังเกตได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“สำคัญตัวผิดซะเหลือเดินนะว่าเธอมีค่ากับหลานชายชั้นมากขนาดนั้น นี่ชั้นจะบอกไว้ให้รู้เลยนะ

โทโมะน่ะถูกพี่คริสตามมาแต่งเล็กแล้ว และเรื่องความรักพวกนี้ เป็นเรื่องฉายฉวยของหนุ่มสาวที่

อยากจะลองอะไรใหม่ๆที่เข้ามา ถ้าไม่มีเธอแล้วชั้นเชื่อว่ายังไงหลานชั้นก็ลืมเธอได้”ป๊อปปี้พูดก่อน

ที่จะขับรถมาจอดที่บ้านของเขา ซึ่งอยู่คนละหลังกับบ้านของโทโมะและคริส ก่อนที่ป๊อปปี้จะดึง

ฟางลงจากรถมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันคะคุณพ่อ นี่คุณพ่อพายัยนี่มาทำไม พี่แก้ม ฟิญไม่ชอบ เอาน้ำมาสาดไล่ยัยนี่ออก

ไป”เมื่อข้างในบ้าน ฟิญที่อยู่กับพี่เลี้ยงคนสนิทเห็นฟางเข้าก็ไม่พอใจก่อนที่จะสั่งให้แก้มไล่ฟางไป

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าแก้ม ยัยนี่เป็นคนของชั้น แม่ของยัยนี่ติดหนี้ชั้นไว้ชั้นเลยพายัยนี่มาทำงานที่บ้านเรา”ป๊อปปี้

พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกันคะ บ้านเรามีคนใช้มากพออยู่แล้วไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องรับยัยนี่เข้ามาในบ้านเรา

เลย และอีกอย่างยัยนี่ทำให้พี่โทโมะเปลี่ยนไป ฟิยไม่ชอบ ฟิญไม่ยอมนะคะคุณพ่อ ฟิยไม่อยาก

ได้ยัยนี่ ไม่เอาฟิญไม่ยอมๆๆๆ”ฟิญมองฟางอย่างไม่พอใจก่อนจะโวยวายออกมาอย่างขัดใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟิญ ยอมให้ยัยนี่อยู่ที่นี่เถอะ เพราะยัยนี่คือลูกของคนที่ทำให้ย่าของเราต้องตายนะ พ่อไม่ได้ให้

เงินเดือนยัยนี่อยู่แล้วก็อีแค่ทำงานใช้หนี้ ดีซะอีก จะได้แบ่งเบาภาระแก้มเค้า”ป๊อปปี้ดึงฟิญไปพูด

ด้วยให้ไกลจากฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ได้ค่ะ ถ้านี่คือความต้องการของคุณพ่อ ฟิญก็จะยอมให้ยัยนี่อยู่บ้านของเรา พี่แก้ม พายัยนี่ไปที่

ห้องพักคนใช้ที่อยู่ห้องริมสุดเลยนะ”ฟิญรีบพูดก่อนจะสั่งพี่เลี้ยงคนสนิท แก้มแอบเหวอเพราะห้อง

พักริมสุดนั้นแท้จริงแล้วมันคือห้องเก็บของไม่ใช่ห้องนอนแต่อย่างใด แต่ด้วยสายตาที่จ้องมาของ

ป๊อปปี้และฟิญทำให้แก้มไม่กล้าขัดรีบพาฟางเดินไปที่ห้องพัก

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆฝุ่นเยอะจัง”ฟางเข้ามาในห้องก็เอามือปิดจมูกและไอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ห้องอื่นคนใช้คนอื่นเค้าอยู่กันหมดแล้ว และอีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีคนใช้มาใหม่นานแล้ว มาแบบ

ไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ใครจะไปเตรียมตัวทัน อ้อ นี่คือห้องของเธอ อีกแค่ฝุ่นแค่ข้าวของรกนิดๆหน่อยๆ

นี่เธอทำความสะอาดเองได้นะ เพราะที่นี่คนใช้ที่นี่เค้ามีหน้าที่กันหมด ไม่ว่างจะมาช่วยเธอหรอก

ไปกันเถอะพี่แก้ม”ฟิญเดินตามเข้ามาพูดให้ฟางฟังในห้องเธอก่อนที่จะเดินเชิดไปอย่างไม่สนใจ

ฟางเลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อดทนไว้ยัยฟาง”ฟางกำมือแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วจัดการทำความสะอาดห้องนั้นของ

ตัวเองเพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขยันดีนี่ นึกว่าจะเก่งแต่ใช้เสน่ห์ยั่วผู้ชายเหมือนแม่”ป๊อปปี้ที่แวะมาดูฟางเห็นฟางทำความสะอาด

ห้องตัวเองใกล้เสร็จก็พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

"คุณเลิกว่าแม่ชั้นสักทีเถอะ"ฟางหันขวับไปว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นจะว่าแม่เธอไม่ได้ ก็แม่เธอมันจอมยั่วอยู่แล้วนิ หลงแต่พวกรูปลักษณ์ภายนอก ไม่เคยจะ

สนอะไรไปนอกจากความสุขของตัวเอง”ป๊อปปี้พูดแล้วนึกสมเพชหวายที่ร้องไห้ขอร้องไม่ให้เขา

เอาลูกสาวของเธอไปอย่างไม่อาย ทำให้ป๊อปปี้อดคิดไม่ได้ว่านี่คือหวายคนที่เห็นแก่ตัวและมารยา

ตัวจริง

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเกลียดคุณ คนเลว”ฟางเหลือดอดรีบผลักป๊อปปี้อย่างแรงด้วยความโมโห

 

 

 

 

 

 

 

โครม

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่ถูกฟางผลักและลื่นล้มทำให้หัวของเขาโขกเข้ากับผนังอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอกล้าทำร้ายชั้นหรอห้ะ ลืมแล้วหรอว่าชั้นเป็นใคร”ป๊อปปี้เดือดจัดรีบกระชากตัวฟางมาใกล้

แล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย ชั้นเจ็บนะ ปล่อยชั้นนะ”ฟางร้องออกมาและพยายามดิ้นออกจากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้มองฟางสักพักก่อนที่จะผลักฟางลงกับพื้นอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้จำเอาไว้ว่าเธอเป็นลูกหนี้มาขัดดอกให้กับชั้น เธอต้องทำตามคำสั่งชั้นกับลูกทุกอย่างห้าม

ขัดใจไม่อย่างงั้นชั้นเล่นงานแม่เธอแน่จะเอาไว้”ป๊อปปี้ว่าก่อนที่จะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“เราต้องอดทนไว้ฟาง เราต้องทนเพื่อแม่”ฟางลุกขึ้นมาแล้วมองแขนตัวเองที่ช้ำจากแรงบีบของ

ป๊อปปี้แล้วถอนหายใจก่อนที่จะต้องจำยอมรับชะตากรรมนี้เอาไว้

 

 

 

 

 

ลูกก็เกลียด พ่อก็แกล้ง ให้มันได้งี้สิ ชีวิตอยู่ใช้หนี้ให้แม่ของฟางะสนุกแค่ไหนน้อออ

 

 

 

รับรอง เดี๋ยวตัวขัดขวางคู่นี้จะตามมาเรื่อยๆ รับรอง มีเพียบบบ