ไม่เคยลืมเธอ...

หวาย: ดูท่าทาง จะ มีความสุขมากนะ (ยืนมอง ฟางแก้ว โทโมะป๊อบปี้ เล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน เต็มไปด้วยรอยยิ้ม)





พิม: น่ารักดีนะ







หวาย: แกพูดอะไรพิม แกว่า น่ารักเหรอ แก อย่าลืมนะ ว่าคืนนี้ แกต้องช่วยฉันทำอะไร







พิม: หวาย ฉันว่า เธออย่า ทำกับพวกนั้นแบบนั้นเลยนะ








หวาย: แกจะทำมั้ย แกอย่าลืมนะพิม แม่แกอาจจะตกงานตอนแก่ แกอย่าลืมนะว่า ครอบครัวฉันมีบุญคุณ กับพวกแกมากแค่ไหน





พิม: ตกลง ฉันจะช่วยเธอ









ช่วงมื้อค่ำ











หวาย: ฮโหล พวกแกอยู่ไหนแล้ว




ลูกน้องหวาย: อยู่ที่โรงแรมแล้วครับคุณหนู






หวาย: ดี ตามแผนเลย พิม แก ไปทำตามแผนได้แล้ว





พิม: อืม












หวาย: ฟาง




ฟาง: อ้าว หวาย มีอะไรเหรอ





หวาย: คือ ฟาง พิมไม่รู้ ไปไหน อะ ฉันหาพิมไม่เจอเลยอ่ะ เธอไปหา พิมเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ






ฟาง: แล้ว ป๊อบแก้วโทโมะล่ะ รออยู่ข้างล่างอะ เอางี้ เดี๋ยว ฉันโทรบอกก่อนแล้วกันนะ





หวาย: ไม่ต้องโทรหรอกฟาง ฉันบอกทุกคนแล้ว ตอนนี้ ก็คงช่วยกันหาอยู่อ่ะ






ฟาง: อ่อโอเคงั้น ไปพิมกัน









พิม: โทโมะ





โทโมะ: อ้าวพิม มีอะไรรึเปล่า





พิม: เอ่อ คือว่า




โทโมะ: โอ๊ย!












ฟาง: หวาย สงสัย อือๆๆๆ (ฟางร้องดิ้นจนสลบไป)






หวาย: พาไปที่ห้องเลย






พิม: หวาย





หวาย: รีบๆ พาเข้า ห้องไปเลย พวกแก เปิดห้องชื่อ วิศวะ แล้วใช่มั้ย






ลูกน้องหวาย: ครับคุณหนู







หวาย: รีบๆ จัดการ พิมแกไปถอดเสื้อนังฟาง ส่วน พวกแกจัดการผุ้ชายคนนี้















ป๊อบ: อ้าวแก้ว ฟางกับโทโมะ ยังไม่ มาเลย






แก้ว: เมื่อกี้ ฟางบอกให้แก้วลงมาก่อนอ่ะ







ป๊อบ: โทโมะมันลืมโทรศัพท์ เพิ่งขึ้นไปเอาเมื่อกี้








แก้ว: แล้ว พิมกับหวายล่ะ








หวาย: อยู่นี่ไง พอดีรอพิม เข้าห้องน้ำอ่ะ ดันมาปวดท้อง ตอนนี้








พิม: อืม พอดีท้องเสียอ่ะ







ป๊อบ: แล้ว โอเคขึ้นยัง






พิม: โอเคแล้ว






หวาย: อ้าว และฟางกับโทโมะล่ะ ไปไหน






แก้ว: พอดีไปเอาของอ่ะ







หวาย: อ่อๆ แต่เมื่อกี้ เอ่อ คือ ไม่มีอะไรหรอก




ป๊อบ: อะไรหวาย






หวาย: คือว่า ตอนที่พวกเราจะลงมาอ่ะ เห็นฟางกับโทโมะ เข้าไปในห้อง กันสองคนอ่ะ









พิม: ใช่ พิมก็เห็น (พูดทั้งๆที่ไม่อยากพูด)







ป๊อบ: มีอะไรรึเปล่า





แก้ว: ไม่มีอะไรหรอก





ป๊อบ: ฟางไม่รับโทศัพท์..... โทโมะก็ไม่รับ





แก้ว: อย่าคิดมากเลย






ป๊อบ: หวาย พาไปที่ห้องนั้นหน่อย







หวาย: เอ่อ แต่ว่า เอ่อ คือ






ป๊อบ: หวาย พา ไปหน่อย














โทโมะ: โอ๊ย ! ทำไมปวดหัวอย่างงี้ว่ะ เฮ้ย ( หันไปเห็นฟางที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้า แล้ว เห็นตัวเองที่ไม่ได้ใส่เหมือนกัน ) ฟาง ฟาง ฟางตื่นก่อนฟาง







ฟาง: อืม อือ เฮ้ย อะ อะไรเนี่ย ทำไม เป็นแบบนี้อ่ะ









ป๊อบ: ไอโทโมะ !!!!! ฟาง !!!!!!!!






ฟาง: ป๊อบ








แก้ว: โทโมะ !!!!! ทำไม นาย กับ ฟาง ถึง !!!







ป๊อบ: ไอโทโมะ!!! (พุ่งไปกระชากโทโมะมาต่อย ) ผลัว ผลัวๆ !!!









โทโมะ: มันไม่ใช่อย่างงั้นนะเว้ย ฟังกูก่อนดิ








ป๊อบ: ฟังเหรอ ฟังอะไรของมึง มึงทำอะไรกัน ไอเพื่อนชั่ว เลว






ฟาง: ป๊อบ ฟัง ฟางก่อนนะ มัน มันไม่ใช่อย่างงั้น





ป๊อบ: ฟัง เหรอ ฟัง อะไร ฟังอะไรฟาง. ฟังอะไร !!!






ฟาง: อึกก อือออ. ไม่ใช่ อะ ไม่ใช่แบบนี้ ฟางไม่รู้เรื่อง อ่ะ ฟาง อึก ฟางไม่รู้ ว่า มันเกิดอะไรขึ้น







ป๊อบ: ก็ ฟาง นอน กับโทโมะไง ทำไม อ่ะ ฟาง ทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ ฟางหักหลังป๊อบทำไม นี่ใช่มั้ย เหตุผลของฟาง ที่ฟาง บอกว่า ยังไม่พร้อม จะแต่งงานกัน ป๊อบเพิ่งรู้นะ ว่า ป๊อบมันโง่มาตลอด โง่มาตลอด โง่ๆๆ โง่ที่รักฟาง สุดท้าย เพื่อนคนนึงก็แทงข้างหลัง แล้วก็โดนผู้หญิงที่รัก ร่วมกันสวมเขาให้ เลว เลวทั้งคู่








ฟาง: ไม่ใช่อ่ะ อึกๆๆๆ ป๊อบไม่ใช่อย่างงั้นนะ ฟังฟางก่อน ฟางไม่รู้เรื่อง








โทโมะ: ใช่ มึงฟังพวกเราก่อนดิไอป๊อบ







ป๊อบ: อึก ต่อไปนี้ มึงกับกู ไม่ใช่เพื่อนกันอีก จำไว้นะ ไอเพื่อนชั่ว (พูดจนน้ำตาไหลแล้วผลักฟางล้ม รีบเดินออกไป )








ฟาง: อึก อึก แก้ว (เอื้อมมือไปจับแก้ว)







แก้ว: ปล่อย (สะบัดออกอย่างเฉยชา) ทำไมแก อึกทำอึกกับฉัน แบบนี้อ่ะ แกก็รู้ว่า ฉัน อึก ทำไม ฟาง แกทำแบบนี้ได้ไง







โทโมะ: แก้ว ฟัง (แก้วตบหน้าโทโมะอย่างแรง)







แก้ว: พอทั้งคู่อะ หักหลังได้แม้กระทั่ง ผู้ชายที่รักแกมากที่สุด ส่วนนาย ก็เลวไม่แพ้กัน หักหลังคนที่รัก แล้วก็ทำกันแบบนี้ เหรอ หึ จำไว้นะ ฟาง ฉันกับ แก ไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป ส่วนนาย ฉันก็ไม่อยาก รู้จัก ต่อไปเราจะเป็น อึก เป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ตลอดไป







ฟาง: อึก แก้ว แกฟังฉันก่อนดิ แก้ว แก้ว อึก










โทโมะ: ฟาง โธ่ ฟาง









พิม: รีบแต่งตัวกันก่อนเถอะ








หวาย: ฉันไปดูสองคนก่อนนะ ( จริงๆจะไปหาป๊อบปี้)









ฟาง: อึก ไม่จริง ป๊อบ อือออ






พิม: ฟาง ฟาง ใจเย็นนะ






โทโมะ: ใส่เสื้อ ก่อนเถอะฟาง พิม ฝากฟางด้วยนะ







พิม: นายจะไปไหน







โทโมะ: เดี๋ยวมา ฝากฟางด้วยนะ







ป๊อบ : แก้ว กลับ กรุงเทพ กันมั้ย






แก้ว: อืม เก็บของเส็จพอดี





ป๊อบ: ไปกันเถอะ









โทโมะ: แก้ว แก้ว เดี๋ยวก่อน ฟังผมอธิบายก่อน





แก้ว: ปล่อย เลิกพูดสักที ฉันไม่อยากฟัง





โทโมะ: ไม่แก้ว ไม่




ป๊อบ: (ชกหน้าโทโมะ) ก็เค้าบอกว่า ให้เลิก ยุ่งไง เลิกยุ่งกับแก้วซะ แล้ว กลับ ดูสิ่ง ที่มึงทำ ฝาก บอกผู้หญิงคนนั้น ด้วยนะ ว่า ต่อไปนี้ กูกับเค้า ไม่เคยรู้จัก กัน ผู้หญิงน่ารังเกียจ น่สขยะแขยงที่สุด รวมถึงมึงด้วย ไปแก้ว







ฟาง: อึก อือออออออออ ป๊อบ อือออออออออ (ฟางวิ่งมาได้ยินคำพูดที่ทำให้ช้ำใจพอดี)