ไม่เคยลืมเธอ...

 
 
 
 
 
 
 
                หลังจากที่ป๊อบปี้กับหวายนอนด้วยกัน เรื่องนี้ก็ถึงหูพ่อของหวาย พ่อของหวายไม่ยอม และป๊อบปี้จะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไป ด้านครอบครัวป๊อบปี้ ก็ต้องจำใจยอม เพราะลูกชายเค้าผิดจริง ป๊อบปี้จึงไม่มีหนทางปฏิเสธ และพ่อของหวายก็จะจัดการเรื่องงานแต่งเอง ต่างจากหวายที่ดูเศร้าต่อหนัาทุกคน ทั้งๆที่ในใจดีใจซะยิ่งกว่าอะไรดี
 
 
 
 
 
 
 
พิม: ฟาง เดี๋ยวเราว่า เราจะไปหาแม่ซักพักอ้ะ 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อ่อ แล้วพิมจะไปไงอ่ะ 
 
 
 
 
 
 
 
พิม: ไปรถทัวร์ 
 
 
 
 
 
ฟาง: อ่อ 
 
 
 
 
 
แม่: กินข้าวได้แล้วลูก 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: วันนี้แม่ทำอะไรอ่ะค่ะ ทำไม มันเหม็นอย่างนี้อ่ะ 
 
 
 
 
 
 
แม่: ไม่เห็นเหม็นตรงไหนเลย หนูพิมลองดมซิลูก 
 
 
 
 
 
 
พิม: นั่นซอฟางไม่เห็นเหม็นเลย 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อึก แหวะ แหวะ อ้วกกกก (รีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ) 
 
 
 
 
 
 
พิม: ฟางไหวมั้ย เป็นไรรึเปล่า (รีบยื่นกระดาษทิชชู่ให้) 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: อืม ขอบใจนะพิม ไม่เป็นไรแล้วล่ะ 
 
 
 
 
 
พ่อ: ไหวมั่ย ไปหาหมอดีกว่า
 
 
 
 
แ ม่: นั้นซิ ไปหาหมอดักว่าฟาง ไปแม่พาไป
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ สงสัยหนูคงจะเครียดลงกระเพาะแน่ๆเลย 
 
 
 
 
พิม: แต่ ไปหาให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ เผื่อเป็นอะไรหนักๆจะได้รักษาทัน 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เอาอ่ะ หนูไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เดี๋ยวหนูขึ้นไปนอนพักก็คงจะดีขึ้นเองอ่ะ เดี๋ยวหนูไปข้างบนก่อนนะค่ะ 
 
 
 
 
 
พิม: ไปฟาง เดี๋ยวเราพาไปดีกว่าเดี๋ยวเกิดเป็นลมขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรหรอก พิมไปกินข้าวเถอะ 
 
 
 
 
 
พิม: แต่ว่า 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไปเถอะ ฟางไหว โอเคขึ้นแล้ว ไปล่ะ 
 
 
 
 
 
 
แม่: กินข้าวเถอะหนูพิม
 
 
 
 
พิม: ค่ะๆ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: เฮ้อออ เป็นอะไรอีกเนี้ยย เฮ้ออ