ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

 

                หลังจากที่ป๊อบปี้กับหวายนอนด้วยกัน เรื่องนี้ก็ถึงหูพ่อของหวาย พ่อของหวายไม่ยอม และป๊อบปี้จะต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่ทำลงไป ด้านครอบครัวป๊อบปี้ ก็ต้องจำใจยอม เพราะลูกชายเค้าผิดจริง ป๊อบปี้จึงไม่มีหนทางปฏิเสธ และพ่อของหวายก็จะจัดการเรื่องงานแต่งเอง ต่างจากหวายที่ดูเศร้าต่อหนัาทุกคน ทั้งๆที่ในใจดีใจซะยิ่งกว่าอะไรดี

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ฟาง เดี๋ยวเราว่า เราจะไปหาแม่ซักพักอ้ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ แล้วพิมจะไปไงอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ไปรถทัวร์ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ 

 

 

 

 

 

แม่: กินข้าวได้แล้วลูก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนี้แม่ทำอะไรอ่ะค่ะ ทำไม มันเหม็นอย่างนี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

 

แม่: ไม่เห็นเหม็นตรงไหนเลย หนูพิมลองดมซิลูก 

 

 

 

 

 

 

พิม: นั่นซอฟางไม่เห็นเหม็นเลย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อึก แหวะ แหวะ อ้วกกกก (รีบวิ่งไปอ้วกในห้องน้ำ) 

 

 

 

 

 

 

พิม: ฟางไหวมั้ย เป็นไรรึเปล่า (รีบยื่นกระดาษทิชชู่ให้) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อืม ขอบใจนะพิม ไม่เป็นไรแล้วล่ะ 

 

 

 

 

 

พ่อ: ไหวมั่ย ไปหาหมอดีกว่า

 

 

 

 

แ ม่: นั้นซิ ไปหาหมอดักว่าฟาง ไปแม่พาไป

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ สงสัยหนูคงจะเครียดลงกระเพาะแน่ๆเลย 

 

 

 

 

พิม: แต่ ไปหาให้หมอตรวจหน่อยก็ดีนะ เผื่อเป็นอะไรหนักๆจะได้รักษาทัน 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เอาอ่ะ หนูไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เดี๋ยวหนูขึ้นไปนอนพักก็คงจะดีขึ้นเองอ่ะ เดี๋ยวหนูไปข้างบนก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

 

พิม: ไปฟาง เดี๋ยวเราพาไปดีกว่าเดี๋ยวเกิดเป็นลมขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอก พิมไปกินข้าวเถอะ 

 

 

 

 

 

พิม: แต่ว่า 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไปเถอะ ฟางไหว โอเคขึ้นแล้ว ไปล่ะ 

 

 

 

 

 

 

แม่: กินข้าวเถอะหนูพิม

 

 

 

 

พิม: ค่ะๆ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฮ้อออ เป็นอะไรอีกเนี้ยย เฮ้ออ