ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

หวาย: ป๊อบ เมื่อวันเสาร์ อาทิตย์ป๊อบทำไม ไม่รับโทรศัพท์หวายเลย ไปหาที่บ้านก็ไม่อยู่ ป๊อบไปไหนมา 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอ่อ พอดีไปต่างจังหวัดมาอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แล้วทำไมป๊อบไม่รับโทรศัพท์หวายอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มันไม่มีสัญญาณรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ป๊อบนะป๊อบ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: แก้ว ไปกินข้าวเที่ยงกัน 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม ไปซิ 

 

 

 

 

 

 

พิม: เดี๋ยวไปชวนฟางก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ไปกินข้าวกันฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่อ แป๊บนึงนะ ขอ5 นาที 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปก่อนเถอะ ค่อยมาทำต่อก็ได้ 

 

 

 

 

 

พิม: เร็วๆซิ คุณภาณุ อนุญาตแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ป๊อบ ทำไมถึงให้ฟางไปล่ะ งานก็ยัง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หวาย ป๊อบว่า เราไปกินข้าวกันเถอะ ป๊อบหิวแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ป๊อบ ทำไมป๊อบดูแปลกๆ

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แปลกยังไงอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ก็ดูเหมือนจะใจดีกับฟางผิดปกติ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่หรอก หวายคิดมากไปรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

หวาย: แต่ป๊อบดูแปลกๆจริงๆนะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หวาย กินข้าวดีกว่า จะได้กลับบริษัทกัน 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ก็ได้ค่ะ แต่หวายขอกลับบ้านก่อนนะ หวายรู้สึกปวดหัวอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อโอเคตามสบายเลย แล้วแต่หวายเลยนะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอ่อ ขอโทษนะค่ะที่มาช้า 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เกินไป 2 นาที ต้องโดนทำโทษ 

 

 

 

 

 

ฟาง: หึ ทำโทษ ทำโทษอะไร 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ก็ ฟอดดด (เดินไปที่โต๊ะฟางแล้วจับฟางขึ้นมากอดก่อนจะหอมแก้มซ้าย แก้มขวา) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นี่จะบ้าเหรอ ><  ว่าแค่หวายล่ะ ไปไหนปกติตัวติดกันนิ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: กลับบ้านไปแล้ว เอ๊ะ ว่าแต่เมื่อกี้พูดเหมือนหึงเลย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ใช่ซักหน่อยไม่ได้หึง ซะหน่อยปล่อยได้แล้วจะทำงาน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แน่ใจ 

 

 

 

 

 

ฟาง: แน่ ปล่อย ได้แล้ว >< 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะๆ ปล่อยก็ได้ แต่ตอนเย็นป๊อบไปส่งนะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไปทำงานต่ออีก 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่ ห้ามทำ ต่อไปนี้ห้ามไปทำงานร้านอาหารอีก 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมอ่ะ คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มีซิ มีมากๆๆๆๆๆด้วย ห้ามทำ เส็จงานก็กลับบ้านเลย ตามนี้ ทำงาน ทำงานกัน (พูดจบก็ยิ้มแล้วเดินไปที่โต๊ะ) 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เผด็จการ ชิ ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ที่แท้ ทุกอย่างเป็นแบบนี้นี่เอง นังฟาง ฉันจะปล่อยแกไว้ไม่ได้แล้ว  (จริงๆหวายไม่ได้กลับบ้าน หวายรอมห้ป๊อบปี้ เข้าบริษัทและค่อยเดินมาแอบมองหน้าห้องทำงาน ก็เห็นว่าที่เค้าเปลี่ยนไป เพราะฟางนี่เอง