ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมไม่หนีล้ะ (ถามฟางที่ซบอกเค้าอยู่) 

 

 

 

 

ฟาง: จะหนียังไง โทรศัพท์ก็ไม่มี กระเป๋าตังก็ไม่มี 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: อะไร ? 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: วันนี้เราไม่ทะเลาะกันซักวันได้มั้ย

 

 

 

 

ฟาง: ฉันหูฝาดหรือเปล่าเนี้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมเธอต้องไปกับโทโมะ ทำไมต้องไปยุ่งกับนายริทอะไรนั่นด้วยอ่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แล้วทำไมต้องอยากรู้ด้วยล้ะ จะอยากรู้ไปทำไม อย่าลืมสิ คุณบอกเองว่าฉันมันมั่ว มันก็ไม่แปลกที่จะมีผู้ชายหลายๆคน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะๆ ไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันแล้ว ขอวันนึงได้มั้ย ขอให้นี้ เราสองยังเป็นคนรักกันเหมือนเดิม 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้าคุณต้องการฉันก็จะให้ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้าอย่างั้น อย่างแรกเลย เรากลับมาเรียกชื่อกันเหมือนเดิมนะ ฟาง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ป๊อบ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยววันนี้ป๊อบจะโชว์ฝีมือ ฟางไปอาบน้ำก่อนนะ 

 

 

 

 

ฟาง: อืม 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปนะ (หอมแก้มฟางก่อนจะลุกขึ้น) 

 

 

 

 

 

ฟาง: มันจะเป็นแบบนี้ได้นานเท่าไหร่ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: ทำไมป๊อบปิดเครื่องอีกแล้วเนี้ย ป๊อบนะป๊อบ  (หวายอยู่ร้านกาแฟในห้างโทรหาป๊อบปี้หลายสายแต่เค้าก็ปิดเครื่อง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไปกินไรดี (เดินจับมือกับแก้วในห้าง) 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วโทโมะอยากกินไรล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แล้วแต่แก้วเลย 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: แก้วอยากกินชาบู 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอาดิไป 

 

 

 

 

หวาย: เดี๋ยวกันซิแก้ว โทโมะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: หวาย ! 

 

 

 

 

 

หวาย: ไง ทำไมพวกเธอสองคนถึงมาเดินจับมือกันได้ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ก็ไม่ไงหรอก พอดีว่า เราสองคนกลับมารักกันเหมือนเดิมแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่า ฟางกับโทโมะ เออ แบบนั้นอ่ะ

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โทษทีนะหวาย พอดีว่า ตอนนี้ แก้วเค้าใจกว้าง เรื่องพวกนั้น แก้วลืมไปหมดแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ใช่ แล้วอีกอย่าง ฉันก็เบื่อๆแล้วอ่ะ จะโกรธจะเกลียดไปทำไม ยังไงซะ ถ้าเกิดว่า สองคนบริสุทธิ์ใจจริง ฉันก็พร้อม ให้อภัย 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: หึ เธอแน่ใจเหรอ เต็มตาซะขนาดนั้น 

 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อ ลืมบอกไป ฉันว่านะแทนที่เธอจะเอาเวลามายุ่งเรื่องของฉัน หัดเอาเวลา ไปทำเรื่องมีสาระซะบ้างนะ ไม่ใช่ มั่วแต่คิดเรื่องชั่วๆ โอ๊ยโทษทีอ่ะพูดเกินไปรึเปล่า ขอตัวก่อนนะ ไปเถอะโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หวาย: กรี๊ดดดดดด !!! แก้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: จะกลับได้รึยัง

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยวซิ จะรีบกลับไปไหนอ่ะ ไปเดินเล่นกัน 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่ว่า มันจะ 4 โมงแล้วนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ป๊อบขับไหวนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่ะๆก็ได้ๆ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางป๊อบอยากหยุดเวลาตอนนี้ไว้จัง ป๊อบอยากให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ มีแค่เราสองคนแบบนี้ไปนานๆ เหมือนที่เราเคยสัญญากันไว้ ป๊อบอยากย้อนเวลากลับไป ป๊อบไม่อยากให้มีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเลย ฟาง ฟางรู้มั้ยป๊อบหึงฟาง ป๊อบไม่อยากให้ฟางยุ่งกับผู้ชายคนอื่น ป๊อบโมโหทุกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง:  ป๊อบ บางทีสิ่งที่ป๊อบเห็นสิ่งที่ป๊อบคิดมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่ป๊อบคิดก็ได้นะ ฟางเสียใจ ฟางยอมรับว่าฟางผิดหวังในตัวป๊อบ ตอนที่ป๊อบพาฟางมาที่นี่คืนนั้น ฟางไม่เข้าใจว่าทำไม ป๊อบต้องคอยแกล้งฟาง พูดจาดูถูก แต่ฟางก็คิดแล้วคิดอีก ว่ามันคงเป็นสาเหตุเดียวก็คือเรื่องฟางกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางป๊อบ ขอโทษ เริ่องคืนนั้นป๊อบหึงฟาง หวงห่วงฟางมากอ่ะ ป๊อบก็เลย ผิดสัญญาที่เคยให้กันไว้ 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั่งมันเถอะ ฟางมีเรื่องอยากขอร้องป๊อบเรื่องนึง

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หึเรื่องอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: กลับไปเป็นเพื่อนกับโทโมะนะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: นี่สรุป ฟางจะขอร้องป๊อบ เพื่อโทโมะอ่อ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ใช่แบบนั้น ฟางยังบอกป๊อบตอนนี้ไม่ได้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางปิดบังอะไรอยู่ ? 

 

 

 

 

 

ฟาง: วันนึง ป๊อบจะรู้เอง ฟางอยากกลับบ้านแล้ว กลับกันเถอะ