วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
 
 
 
ทูกกกกโคนนนนนนน  ตอนนี้ชั้ลย้ายมาอยู่คอนโดกับนายขี้งอลแล้วน๊าาาา เพราะการวิงวอนขอร้องจนนางเสียน้ำตากันไปอีกยกนึง ชั้ลเลยจำใจต้องมาอยู่ด้วยกันกับนาง และตอนนี้ก้สายแล้วแต่นางยังคงนอนซุกหน้าอยู่ข้างๆตัวชั้ล 
 
 
 
" อื้ออออ " นางเหมือนกำลังจะตื่นนอน มือนางเริ่มเลื่อนไต่ตามเอวชั้ลและนางก้กอดชั้ลไว้  ไม่รุ้จะติดอะไรนีกหนา
 
 
 
" ทำไมช่วงนี้อ้วนจัง " นางพูดทั้งๆที่หลับตา  แน่มันก้จริงจากที่นางกล่าวนั้นแหละ
 
 
 
" ก้โมะนั้นแหละ ทำกับข้าวอร่อยๆทุกมื้อเลย แก้วก้ต้องกินเยอะสิ " ตั้งแต่ชั้ลย้ายมาอยู่ที่นี่ นางก้เข้าครัวทำกับข้าวเองทุกมื้อ และแต่ละมื้อที่จะมีต้มยำกุ้งอยู่เสมอ จากแต่ก่อนที่ชั้ลชอบกินจนตอนนี้กลายเป็นว่านางชอบกินไปด้วย  เบื่อจัง แฟนขี้เอาจายย
 
 
 
 
" แก้วว จูบโมะหน่อยสิ " นางยื่นหน้าทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่เข้ามาใกล้หน้าชั้ล ยื่นคาอยู่แบบนี้ทุกวันแหละจนกว่าชั้ลจะจูบ
 
 
 
จุ๊ฟ ชั้ลก้มลงไปจุ๊ฟนางเบาๆ ก่อนจะจูบอีกครั้งตรงหน้าผากของนาง  แล้วรอยยิ้มยามเช้าก้ปรากฎขึ้นเหมือนเดิมทุกครั้งที่เขาได้สัมผัสมัน
 
 
 
" อุ  อุ อั๊วะ  อั๊วะะ  " นางอ้วกกก  เป็นแบบนี้มาเกือบสองอาทิตย์แล้วนะ อ้วกบ่อยเหลือเกิน ยิ่งตอนเช้าๆเนี่ยอ้วกดีนัก   
 
 
 
" แก้วว่าเราควรจะไปหาหมอนะ โมะเป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์แล้ว " ชั้ลเริ่มจะกังวลแล้วนะ จะมาเป๋นอะไรตอนนี้ไม่ได้นะ ชั้ลยังไม่อยากเป็นหม้ายขันหมาก
 
 
 
" อื้อ ไปก้ได้ " นางเองก้คงจะไม่ไหวแล้วเหมือนก้น เลยยอมไปหาหมออย่างว่าง่าย
 
 
 
 
ที่โรงพยาบาล
 
 
 
 
" ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับ หมอเช็คดูอย่างละเอียดแล้ว เดี๋ยวหมอจะให้ยาคลื่นไส้กลับไปทานนะครับ  " 
 
 
 
ปกติได้ไงวะ อ้วกมาเป็นสองอาทิตย์ละ  งง 
 
 
หลังจากที่รับยามากิน นางก่อาการดีขึ้นนะ แต่ก้ยังมีอ้วกอยู่
 
 
 
" แก้ววว โมะบอกให้มานั่งข้างๆโมะไง " นางดุ พร้อมกับกวักมือเรียกชั้ลไปนั่งใกล้  
 
 
 
" บอกให้มา  ทำไมไม่มาสักที " นางอารมณ์ขึ้นอีกแว้ววว  นี่ก้อีกอาการนึงนี่แปลกประหลาดมาก  ถ้าเราอยู่ด้วยกันเราต้องนั่งตัวติดกัน เนื้อของชั้ลต้องแนบเนื้อของนาง นางต้องจับมือชั้ลไว้ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ชั้ลต้องจูบนางทุกวันตอนเช้าและก่อนนอน ชั้ลต้องกินอาหารที่นางทำ ต้องกินจนหมด และถ้าชั้ลไม่ทำอะไรสักอย่าง นางจะน้อยใจ จะโกรธ โวยวาย และร้องไห้  จบลงตรงชั้ลต้องง้อและจูบนางอีกแล้ววว จนบางทีปากชั้ลก้กำลังจะเปื่อย - / - 
 
 
 
" แก้ววววว โมะบอกให้มาก้มาสิ ทำไมพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้เนี่ย " คิ้วหนาๆของนางเรื่มขมวดเข้าด้วยกันจนแน่น และชั้ลก้ไปจำต้องไปนั่งข้างๆให้นางเกยขามาทับ
 
 
 
 
" แก้ว วันนี้สระผมให้โมะนะ  " คะ คุณได้ยินไม่ผิดหรอก ชั้ลต้องสระผมให้เค้ามุกครั้งตามที่เค้าต้องการ  เดี๋ยวนี้จะทำอะไรต้องตามใจนาง ไม่งั้นนางจะร้องไห้
 
 
ตลอดจนถึงเสื้อผ้าในแต่ละวันของชั้ล ชั้ลต้องใส่ตามที่นางเลือกให้  ชั้ลอยากจะบ้าาาา 
 
 
 
 
" แก้ว แก้วรักโมะมากมั้ย ไหนบอกโมะสิ " นางล้มตัวลงนอนหนุนตักชั้ล แล้วดึงมือชั้ลไปกอดไปจูบ
 
 
 
 
" รักสิ " ชั้ลตอบ นางยังไม่พอใจ
 
 
 
 
" แล้วมากมั้ยหละ "  
 
 
 
" มากที่สุดในโลกเลยยยย " นี่แหละที่นางอยากได้ยิน
 
 
 
 
 
 
 
" อุ อุ อั๊วะ  " 
 
 
 
" โทโมะเป็นอะไรหนะแก้ว ทำไมโอ้กอ้ากๆแบบนั้นหละ " วันนี้ชั้ลมานอนค้างที่บ้านแม่มิ่ง และนางก้มีอาการอีกครั้งจนแม่มิ่งตกใจ
 
 
" เป็นแบบนี้มาสองอาทิตย์กว่าแล้วคะ เมื่อวันก่อนแก้วไปเค้าไปหาหมอ แต่หมอบอกว่าปกติดี ไม่มีอะไร แต่ก้ยังเป็นแบบนี้เหมือนเดิมเลย " 
 
 
 
" แล้วมีอาการอื่นมั้ย " แม่มิ่งถามด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
" ไม่มีนะคะ " 
 
 
 
จนถึงหัวค่ำ แม่มิ่งให้แก้วเอากับข้าวไปให้น้าเจิมที่อยู่ข้างๆบ้าน แต่แก้วก้หายไปนานยังไม่กลับ
 
 
 
 
" แม่ครับ แก้วหายไปไหน " โทโมะก้เริ่มจะตามหาแก้ว
 
 
 
" แก้วเอากับข้าวไปให้บ้านน้าเจิมหนะ " แม่มิ่งพูดพลางทำขนมต่อ
 
 
" ไปไหนไม่เห็นจะบอกเลย แถมยังไปนานอีก ทำไมทำตัวแบบนี้นะ " ชายหนุ่มเริ่มโวยวาย
 
 
 
 
" แก้วเค้าก้ไปแปปเดี๋ยวเองลูก " 
 
 
 
" แปปเดียวอะไรหละครับ นี่ม้นเกือบครึ่งชั่วโมงแล่วนะ  ทำไมยังไม่กลับมาอีก " สิ้นคำ เขาก้จ้ำเท้าลงจากบ้านไปหาแก้วทันที แม่มิ่งมองตามไปด้วยสายตาสงสัยในอารมณ์
 
 
 
บ้านน้าเจิม ชั้ลส่งกับข้าวเสร็จก้นั่งคุยกับน้าเจิมอยู่นานนมจนเด็กขี้งอแงมาตามชั้ลถึงที่ 
 
 
 
 
" กลับบ้าน ! " หมอนั่นทำเสียงดุใส่ชั้ลก่อนจะหันไปยิ้มกับน้าเจิมแล้วยกมือไหว้ลา แล้วลากชั้ลกลับมาที่บ้านแม่มิ่ง
 
 
 
" ทำไมไปไหนไม่ยอมบอก ทำไมต้องปล่อยให้รอด้วยห่ะ " พี่เค้าโวยลั่นจนแม่มิ่งวิ่งมาดู
 
 
 
" ก้ไปบ้านน้าเจิม ใกล้แค่เนี่ยต้องบอกด่วยหรอ " เออ ใกล้จนหลังคาชนกันอะคิดดู
 
 
 
 
" ก้ไม่อยากให้อยู่ห่างกันหนิ เข้าใจกันบ้างสิ ว่าคนมันอยากอยู่ใกล้กันตลอดเวลาอะ " นั่นนนนนไง พอโกรธก้โวย พอโวยไม่ชนะก้ร้องไห้ นี่มันเด็กแก่หรือยังไง 
 
 
 
"  อื้อๆ  แก้วขอโทษนะ หยุดร้องได้แล้ว อายแม่มิ่ง " ชั้ลเดินไปเช็ดน้ำตาให้พี่เค้า พี่เค้ารีบดึงชั้ลมากอดทันที ก่อนจะค่อยๆผละออกแล้วจูบชั้ล
 
 
 
 
" แก้วมาหาแม่หน่อย " เมื่อเห็นว่านางสงบลงแล้ว  แม่มิ่งก้เรียกชั้ลไปคุยด้วยในครัว
 
 
 
" แก้ว โทโมะมีอาการอารมณ์แปลปวน ขี้งอลขี้น้อยใจแบบนี้มานานแล้วยัง " แม่มิ่งถาม
 
 
 
" ก้ ... สามอาทิตย์ได้แล้วมั้งคะ " 
 
 
 
" งั้นหรอ .... " แม่มิ่งนิ่งไป ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก เกือบสิบนาทีก้เดินกลับมาพร้อมที่ตรวขครรภ์  
 
 
 
เห้ย !!!! 
 
 
 
 
" ไปตรวจดูหน่อยสิลูก " แม่มิ่งยื่นที่ตรวจครรภ์ให้ ชั้ลนี่หน้าเหวอไปเลยค่ะ
 
 
 
" ตะตรวจครรภ์หรอคะ " ชั้ลยิ้มเจื่อนๆ แม่มิ่งพยักหน้า ชั้ลก้ยอมๆแกไป 
 
 
 
แต่
 
 
 
 
พระเจ้าาา
 
 
 
 
ชั้ลท้อง !!!!! 
 
 
 
" เป็นไงบ้างลูก" แม่มิ่งรอลุ้น
 
 
 
 
" T _ T หนู    หนู ท้องคะแม่มิ่ง  " นี่ชั้ลท้องหรอ  ไม่เห็นจะมีอาการอะไรบ่งบอกว่าชั้ลท้องเลยยย
 
 
 
" ไปหาหมอกันลูกไปหาหมอนะ ว่าท้องกี่เดือนแล้วว  ไปเลยๆๆ  แม่ไปด้วย " แม่มิ่งดีใจจนเนื้อเต้น ผิดกับชั้ลทีทั้งตกใจทั้งช็อค
 
 
 
แล้วแม่มิ่งก้ลากชั้ลมาโรงพยาบาลโดยแม่ไม่ได้บอกโทโทะมาว่าทำอะไร  ชั้ลก้จัดแจ้งเข้าห้องตรวจจนเรียบร้อย
 
 
 
ปรากฏว่า ......
 
 
 
 
2 เดือนแล้วเจ้าข้าาเอ้ยยยย อีแก้วไม่รักดี อีแก้วชิงสุกก่อนห่าม อีแก้วท้องก่อนแต่ง T_T  
 
 
 
" ว่ายังไงนะครับหมอ   แก้วท้องหรอครีบ " นางดีใจจนยิ้มร่าเลยคะ นี่ถ้ากระโดดได้คงจะกระโดดจนหัวชนเพดานแล้วหละมั้งเนี่ย
 
 
 
" ครับผม หมอขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ ^^ " หมอยิ้ม
 
 
 
" หมอคะ พอดีลูกชายอิชั้ลมีอาการอาเจียนเกือบทั้งวัน มีอารมณ์แปรปวนขี้น้อยอกน้อยใจ เป็นอาการแพ้ท้องแทนเมียหรือเปล่าคะหมอ  " แม่มิ่งถามอย่างตื่นเต้น
 
 
 
" 55555 ก้เป็นไปได้ครับ หลายๆเคสก้มีมาแบวบนี้ครับ บางเคสก้ติดเมีย ติดแจเลยนะครับ " หมอพูด
 
 
 
" เอ่ออ นี่ก้น่าจะหนึ่งในนั่นคะหมอ แต่ดิชั้ลแทบจะไม่มีอาการแพ้อะไรเลยนะคะ" นั่นสิ ทำไมชั้ลไม่แพ้ท้องบ้างเลยนะ 
 
 
 
 
" ก้ดีแล้วไง แก้วก้ท้องไปสิ เดี๋ยวโมะแพ้ท้องให้เอง " นางยังยิ้มไม่หยุด - - คงจะดีใจมากจนอยากท้องเองเลยมั้ง
 
 
 
 
นี่ขนาดยังท้องได้ 2 เดือนนะ ถ้าท้องโตกว่านี้ มีหวังหมอนั่นได้สิงร่างชั้ลเปนแน่
 
 
 
 
" ไหนๆแก้วก้ท้องแล้ว งั้นเรารีบจัดงานแต่งให้เร็วขึ้นเลยนะ