วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

เห้ออออ  ว่าด้วยเรื่องงานแต่งของชั้ลกับหนุ่มขี้แย และฟางกับไอ้ป๊อป เราจัดงานแต่งพร้อมกันที่บ้านของป๊อป  โดยเชิญผู้มาร่วมงานเฉพาะคนสนิทเท่านั้น

 

 

แต่ภาพงานแต่งที่ชั้ลวาดฝันเอาไว้ มันแทบจะพังทลาย เมื่อเจ้าบ่าวตัวดีเอาแต่โอ้กอ้ากเกือบจะตลอดเวลา จนแขกเก่อพากันหัวเราะขบขันกันทั่วงาน หนำซ้ำหมอนั่นยังข้องแขนชั้ลตลอดเวลาไม่ยอมปล่อย  ไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา

 

 

 

" แก้ว โมะเพลียจังเลย ทำไมวันนี้แพ้ท้องหนักจังง่ะ " นางทำตัวเซคอพับมาซบไหล่ชั้ล จนชั้ลต้องพาเข้าไปนั่งในบ้าน

 

 

" สงสัยลูกคงดีใจหละมั้งที่เราแต่งงานกันหนะ " ชั้ลลูบท้องตัวเองเบาๆ  ว๊าาา อยากเห็นหน้าลูกจัง

 

 

 

" แก้ว ถ้าลูกเกิดมา แก้วห้ามรักลูกมากกว่าโมะนะ " นางพูดหน้าเศร้า จนชั้ลต้องเอามือลูบผม  เด็กหนอเด็ก หึงสาแม้กระทั้งลูกตัวเอง

 

 

 

" แหมม กัดกันอย่างกับหมา ไปได้เสียกันตอนไหนวะ " ไอป๊อปเดินโอบบ่าฟางในชุดเจ้าสาวที่ราวกับเป็นเจ้าหญิงเข้ามาแขวะชั้ลก้บโทโมะ 

 

 

 

" ก้หลายรอบอะ " หมอนี่ก้ซื่อเหลือเกิน ใครถามอะไรก้ตอบหมด  ชั้ลอายนะโว้ยยย

 

 

 

" เห็นมะ แล้วแบบนี้จะทันเค้าหรือเปล่า " ป๊อปหมั่นไส้ หันไปแขวะฟางที่ไม่ยอมมอบกายให้กับมันสักที  โธ่ววว น่าฉงฉานฉิมๆ

 

 

 

" ก้บอกให้รอหลังแต่งไง " ฟางอาย

 

 

 

" คอยดูนะ คืนนี้จะไม่ให้หลับให้นอนเลย " ไอป๊อปพูด

 

 

 

" แหมะ รอบแรกเอาให้รอดก่อนเถอะไอป๊อป " ชั้ลแซวเล่น แต่เหมือนมันจะโกรธจริง ซวยละ 

 

 

 

" มึงคอยดูละกัน กุจะมีลํกให้ทันเตะก้านคอลูกมึงเลย คอยดู " พี่เค้าโกรธเรางะ ไอป๊อปพาฟางเดินออกไปเลยย

 

 

 

 

" ยินดีด้วยนะเว้ยย  ไม่คิดว่าแกจะแต่งเร็วขนาดนี้ " นังแพรเพื่อนรักของชั้ลยอมลงจากดอยเพื่อมางานแต่งชั้ลกับไอป๊อปโดยเฉพาะ  และวันนี้นางก้สวยจริงๆ 

 

 

 

" ขอบใจมากนะเว้ย " 

 

 

 

" อือ  แล้วนั่นเจ้าบ่าวเป็นอะไร ไม่สบายหรอ " แพรชะเง้อมอง

 

 

 

" อือ  แพ้ท้องนิดหน่อยหนะ " ชั้ลพํดพร้อมหันไปมองอีกฝ่ายที่พิงไหล่ชั้ลแล้วเผลอหลับไป

 

 

 

" ไปได้กันตอนไหนวะ แล้วไอป๊อปมันรู้ป่ะ" แพรกระซิบถาม 

 

 

 

 

" ยัยโก๊ะ  ไปถามอะไรแบบนั้น  แก้วก้เขิลกันพอดีดิ " เฮียหนึ่งมาจากไหนก้ไม่รู้ เห็นๆก้มายืนซ้อนอยู่หลังยัยแพรแล้ว

 

 

 

" ก้คนมันอยากรู้หนิ เห็นตอนเรียน ไอป๊อปมันหวงไอแก้วยังกับอะไร นี่คิดๆนะ ว่าชาตินี้แก้วมันจะได้ผัวกับชาวบ้านเค้าหรือเปล่า " แพรหันไปพูดกับเฮียหนึ่ง เอ๊ะ! สองคนนี่ไปสนิทกันตอนไหน

 

 

 

" อะไรวะไอหนึ่ง พอมีแฟนแล้วทิ้งกุเลยนะ " แล้วพี่ดินก้เดินเข้ามา

 

 

 

แต่

 

 

 

 

" ห่ะ  ! ใครแฟนใครอะไรยังไง ไหนบอกแก้วหน่อยสิพี่ดิน " เออ ชั้ลงงละนะ

 

 

 

" แหมะ ก้นี่ไงคู่รักข้าวใหม่ปลามัน คู่ฮอตคู่สวีตวิดวิ้วว  " พี่ดินแซว

 

 

 

 

 

เห้ยยยยยย 

 

 

 

 

" ตอนไหนวะ  !! " งง เอ๋อแดกคะ 

 

 

 

" ก้หลังจากที่ไอป๊อปมันลากแกกลับอะแหละ แล้วคนแถวนี้ก้ชอบขึ้นไปบนดอยบ่อยๆ สงสัยชอบไปหาของป่ากิน  " แพรพูดพลางทำหน้าลอยไปลอยมา ก่อนจะเดินเลี่ยงหนีออกไป  แหมมมมม คิดว่าชั้ลไม่รู้หรอ ว่าแกเขิลลลหนะ

 

 

 

 

" ไวจังเลยนะเฮียยยย ไง เพื่อนแก้วมันน่ารักป่ะ " ชั้ลแซว เออเว้ยยย หน้าขาวๆของเฮียนี่แดงเลยค่ะ  นี่อย่าบอกนะว่าเฮียเขิลหนะ

 

 

 

" อื้อ ก้น่ารักดี " จบประโยค เฮียแกก้เดินหายไปเช่นไอแพร 

 

 

 

" ยินดีด้วยนะไอเด็กน้อย  " แล้วพี่ดินก้เดินเข้ามานั่งข้างๆชั้ล 

 

 

 

 

" พี่ดิน แก้วขอบคุณพี่นะ ที่อยู่ข้างๆแก้วมาตลอด  " มาบทซึ้งอีกละตู

 

 

 

 

" เออ เอาน๊าา ก้แกมันน้องพี่นี่ว๊า " พี่ดินลูบผมชั้ล ฮีเป็นคนอบอุ่นดีจัง แอบอยากให้ฮีเจอคนดีๆ

 

 

 

" ขอให้แกมีความสุขมากๆนะ " พี่ดินพูด

 

 

 

" ก้คงจะมีความสุข ถ้าคุณเอามือออกไปจากมือของภรรยาผม " สิ้นคำมือชั้ลก้ถูกจับแยกออกจากพี่ดิน

 

 

 

" โมะ ! " ชั้ลดุใส่นาง  เออ มันเสียมารยาทนะ พี่ดินก้เป็นพี่ชั้ล แล้วเราก้ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมมาหึงซี้ซั้วแบบนี้เนี่ย

 

 

 

" นี่แก้วดุโมะต่อหน้ามันหรอ " นางเริ่มขึ้นเสียง

 

 

 

" พี่ไปก่อนดีกว่า " แล้วพี่ดินก้ทิ้งชั้ลปายยยย

 

 

 

 

" โมะ พี่เค้าแค่แสดงความยินดี " ชั้ลพยายามอธิบาย

 

 

 

" แสดงความยินดี ? แค่คำพูดไม่ได้หรอ ทำไมต้องจับมือ " 

 

 

 

" โอเค ต่อไปนี้แก้วจะไม่จับมือก้บผู้ชายคนอื่น โอเคมั่ย " แล้วชั้ลอีกครั้งที่ต้องเป็นฝ่ายยอม

 

 

 

" อื้อ โมะรักแก้วที่สุด " หึ ได้ดั่งใจนางแล้วสิ ยิ้มร่าเลยนะ แล้วเราก้พากันไปรับแขก   

 

 

 

 

 

 

 

ผ่านไป 2 ปี   ชั้ล โทโมะ และ ญาดาลูกสาวของเรา ก้เดินทางมาเชียงใหม่เพื่อร่วมงานแต่งของเฮียหนึ่งและแพร

 

 

 

" ปั๊ป " 

 

 

 

" ญาดาาา " 

 

 

 

" ญาดาอย่าวิ่งลูก " ชั้ลเรียกยัยเด็กน้อยเอาไว้ เมื่อเห็นเธอรีบวิ่งไปหาเพื่อนสนิทรุ่นราวคราวเดียวกัน ที่อายุห่างกันแค่ 2 เดือน

 

 

 

" ปั๊ปต้องห่วงญาดาเหมือนที่ป๊อปห่วงแก้วแน่เลย " ฟางเดินเข้ามาชั้ล เรามองไปที่เด็กทั้งคู่

 

 

เหมือนจะจริง ปั๊ปจับมือญาดาแน่นเมื่อเห็นเด็กผู้ชายคนอื่นเข้ามาใกล้ญาดาลูกสาวของชั้ล

 

 

 

 

" อย่าได้เกเรเหมือนพ่อก้แล้วกัน ไม่งั้นญาดาคงได้เดินวนกันอยู่แต่หน้าห้องปกครองเหมือนแก้วแน่ๆ " ชั้ลอดขำไม่ได้จริงๆเมื่อคิดถึงอดีต ฟางเองก้หัวเราะใหญ่

 

 

 

" ดูท่าทางอนาคตชั้ลคงไม่ต้องออกแรงไล่เตะเด็กผู้ชายที่ตามตอแยลูกสาวชั้ลแล้วหละมั้งเนี่ย " โทโมะยิ้มขำๆ  เมื่อมองไปยังปั๊ปที่ดึงญาดามาหลบอยู่ด้านหลังเมื่อมีเด็กผู้ชายคนอื่นมาแกล้ง

 

 

 

" 5555 เอ่อ  น่าจะจริงแล้วหละ ส่วนชั้ลเองก้คงไม่ต้องกลัวตาปั๊ปเรียนซ้ำชั้นแล้วมั้งเนี่ย  ถ้ามีตัวช่วยแสนเก่งซะขนาดนี้ " ป๊อปชนแก้วกับโทโมะก่อนจะหันไปมองเด็กทั้งคู่แล้วแล้วหัวเราะกันอย่างมีความสุข

 

 

 

 

ว๊าาาา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าชีวืตชั้ลจะมาถึงตุดนี้ได้  จุดที่ชั้ลมีลูกมีสามี จุดที่สามีกับเพื่อนรักเข้ากันได้ดี จุดที่ชั้ลมีเพื่อนสนิทรู้ใจและใจเย็นอย่างฟาง จุดที่ชั้ลมีลูกสาวววที่น่ารักและมีบอร์ดี้การ์ดสุดหล่ออย่างคาปั๊ป  อะไรมันจะดีขนาดนี้

 

 

 

และที่แฮปปี้ไปกว่านี้นคือ  ชั้ลสามารถออกมาสร้างครอบครัวได้อย่างมีความสุข เพราะไม่ต้องเป็นห่วงแม่  โทโมะ สร้างบ้านหลังใหญ่โตให้เรามาอยู่ด้วยกันทั้งหมด โดยสร้างบ้านหลังเล็ก 2 หลังใกล้กันสำหรัยแม่ชั้ลและแม่มิ่ง ซึ่งทั้งคู่เข้ากันได้ดีมากกกกกก

 

 

 

ชีวิตนี้มีทุกอย่างแค่นี้ก้ดีมากแล้ว แต่จะให้ดีกว่านี้ ถ้าชั้ลมีลูกอีกสัก 2 คนนน

 

 

 

^^

 

 

 

พบกันเรื่องใหม่นะคร้าบบ ฝากติดตามด้วยนะคะ