วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

เช้าตรู่ของวันใหม่ แสงตะวันสอดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้หนุ่มหล่อที่นอนซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มเกิดอารมณ์หงุดหงิด  มือแกร่งคว้านหาคนข้างๆ เมื่อไร้ซึ้งร่างของเธอ ดวงตาคมเปิดโผงมองหาเธออย่างไว

 

 

 

" หายไปไหน " เขารีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเดินหาหญิงสาวข้างกาย

 

 

แต่ก้ไม่เห็นเธอแม้แต่เงา  ... ใจเจ้ากรรมเริ่มกระวนกระวาย กลัวว่าทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน กลัวว่าัมันจะเป็นแผนแก้แค้นของเธอ  เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะทำเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ 

 

 

เขามองหาเสื้อตัวเองก่อนจะหยิบมาสวมกายแล้วรีบจ้ำออกไปหาเธอคนนั้น

 

 

 

เดินมาที่ลำธารก้แล้ว เดินหารอบๆกระท่อมก้แล้ว  บริเวณใกล้เคียงที่คิดว่าเธอจะไปก้แล้ว  แต่ก้ไม่มีเธอ  

 

 

 

 

" อย่าหนีชั้ลไปไหนนะ " หัวใจดวงโตวูบวาบ ใจคอไม่ดี ความกลัวเริ่มเล่นเข้าสู่หัวใจของเขาอีกครั้ง ดวงตาคมฉายให้เห็นถึงความกลัว ตกใจปนกันกับความกังวลอย่างเห็นได้ชัด   

 

 

 

และเขาตัดสินใจวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน  .... หวังว่าเธอคงจะอยู่ที่นั่น  หวังว่าเธอจะไม่หายไป  หวังว่าเธอจะไปหนีฉันไปไหนอีก

 

 

 

 

ในหมู่บ้าน

 

 

 

" มาจากไหนหละ ทำไมหอบขนาดนี้ " ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงยืนโค้งตัวหอบอยู่ตรงหน้า

 

 

 

" เห็นแก้วมั้ยครับ เธอหายไป " เขาพูดพลางหอบ ผู้ใหญ่ขำ คริกๆก่อนจะชี้นิ้วไปทางบ้านของตน  ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้ววิ่งไปทางนั้นทันที 

 

 

 

 

" แก้ว! " ร่างสูงถือวิสาสะเดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อคนที่เขาตามหา 

 

 

 

 

" อ้าวพี่  ตื่นแล้วหรอ  คริคริคริ " อเล็กหลุดขำจนต้องเอามือมาปิดปากตัวเองไม่ให้เสียมารยาทไปมากกว่านี้

 

 

 

 

" ว่าไง นายเรียกชั้ลหรอ " ชั้ลทำหน้าใสซื่อ ไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเห็นหมอนั่นยืนหอบอยู่ตรงหน้า   มองตาเขาเดาก้รู้ว่าโกรธชั้ลอยู่

 

 

 

" จะไปไหนมาไหน ทำไมไม่บอก ปล่อยให้หาอยู่ได้ตั้งนาน " หมอนั่นเดินเข้ามานั่งใกล้ๆก่อนจะกระซิบพูดกับชั้ล

 

 

 

" เอ้า ! ก้นายหลับหนิ  " นั้นสิ ใครมันจะไปกล้าเรียก  เห็นเพลียซะขนาดนั้น

 

 

 

" กลับบ้านเลยนะ เราต้องเคลียกัน " แล้วมือของเขาก้จับข้อมือของชั้ลไว้แน่น

 

 

 

 

" เคลียไรหนักหนาพี่ เมื่อคืนยังเคลียกันไม่พออีกหรอ  " อเล็กแซว บางทีชั้ลก้เขิลนะย่ะ

 

 

 

" กลับ ! " พี่เค้าทำเสียงดุ  ก่อนจะลากมือชั้ลลงจากเรือนผู้ใหญ่

 

 

 

และระหว่างทางที่เราเดินกลีบกระท่อม

 

 

 

" ทีหลังไปไหนมาไหน แก้วต้องบอกโมะก่อนนะ โมะจะได้ไปด้วย หายไปแบบนี้โมะตกใจนะ " บ่นจังนะ ทีแต่ก่อนไม่เห็นหวงแบบนี้เลอ

 

 

 

" แหม ก้แค่ไปหาอเล็ก " ชั้ลก้วอนโดนตีนเหลือเกิน 

 

 

 

" นี่ ! อย่ามาหาเรื่องนะ ห้ามพูดแบบนี้อีก ไม่ชอบ เข้าใจมั้ย " พี่เค้าหึงงง

 

 

 

" แล้วจะโวยวายทำไม มือก้จับซะแน่น ตัวก้ติดกันขนาดนี้ ไม่รู้จะอะไรนักหนา " เออ

 

 

 

" ใช่สิ ก้แก้วไม่เคยถูกทิ้งหนิ แก้วไม่รู้สึกหรอกว่าคนโดนทิ้งมันรู้สึกยังไง " พี่เค้างอลล  นี่มันกินยาผิดขวดมาหรือเปล่าวะเนี่ย พอเลวก้เลวครบเครื่อง พอบทจะดีก้ดีจนใจหายยย

 

 

 

 

" แก้วไปทิ้งโมะตอนไหน ก้เห็นมีแต่โมะแหละที่ทิ้งแก้ว " เออ นั่นสิ ทำร้ายชั้ลสารพัด 

 

 

 

" แต่โมะก้ไปเคยหนีแก้วไปไหน แต่แก้วสิ  หนีโมะไปถึงเชียงใหม่ รู้หรือเปล่าว่าคนรอมันทรมาน " 

 

 

 

 

" แล้วใครทำร้ายแก้วหละ แก้วถึงจะหนีไปแบบนั้น " 

 

 

 

" โมะขอโทษแล้วไง ต่อไปก้จะไม่ทำแบบนั้นอีก  ให้อภัยโมะนะ  อย่าหนีไปอีกนะ นะนะ  " เขารวบร่างชั้ลไปกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา   

 

 

 

" โมะะะะะะ  นี่โมะเป็นอะไรไปเนี่ยยยย " เอออ  อย่ามาอ้อนแบบนี้สิ ชั้ลหลอนแล้วนะ 

 

 

 

" ไม่รู้วว รู้ว่าอยากอยู่ใกล้มากๆ ไม่อยากห่างไปไหนเลย  ปะ ไปกระท่อมกันนะ " นางผละกอดออกแล้วจับมือชั้ล จูงชั้ลให้เดินตามนางเข้าไปในกระท่อม  โดยที่ชั้ลเดินตามนางด้วยความ งงงวยยย

 

 

 

=-= 

 

 

 

 

จนมาถึงกระท่อม นางก้นั่งลงบนพื้นห้อง แล้วดึงให้ชั้ลนั่งลงข้างๆ 

 

 

 

" เมื่อคืนหนักไปหน่อย โมะยังนอนไม่อิ่มเลย ขอนอนต่อนะ " นางพูดแล้วล้มตัวลงนอน แต่มือของนางยังจับชั้ลอยู่

 

 

 

 

" เอ้า ! นอนสิ " อ้าววว พี่เค้าไม่หลับ  แล้วดันมาสั่งให้ชั้ลนอนด้วยอีก  นี่มันเป็นอะไรของมันเนี่ย

 

 

 

" แก้วไม่ง่วงง โมะก้นอนไปสิ " 

 

 

 

" ไม่ ! ถ้าแก้วไม่นอน โมะจะทำต่อจากเมื่อคืนนะ " 

 

 

 

" จะบ้าหรอ ไม่เอาแล้วนะ "

 

 

 

" งั้นก้นอนลงสิ " นางเริ่มทำตาขวางใส่จนชั้ลต้องล้มลงนอนข้าง ๆ  ไม่ทันทีหัวจะถึงหมอน นางก้ดันหมอนของชั้ลออกแล้วยื่นแขนมาให้ชั้ลหนุน แล้วนางก้เข้ามากอด

 

 

 

 

" แล้วห้ามไปไหนอีก  " 

 

 

 

กอดขนาดนี้ ใครมันจะไปไหนได้  ปัดโธ่วววว   รอบนี้พี่เค้าดูน่ารักและขี้อ้อนมากกก  จนบางทีชั่ลก้เริ่มหลอนว่าเค้าเกิดอุบัติเหตุทางสมองบ้างหรือเปล่า  ชั้ลควรจะพาเค้าไปเช็ค ไปตรวจดีมั้ยนะ  

 

 

 

 

จนเกือบเที่ยง เราก้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกของแตงโมที่เอาอาหารมื้อเที่ยงมาให้

 

 

 

 

" แก้ว แกะก้างปลาให้โมะหน่อยสิ  " นาฃทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ จนชั้ลอึ้งง  ไม่คิดว่าเค้าจะอ้อนขนาดนี้

 

 

 

" โมะ ตอนที่แก้วไม่รู้ โมะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า " ชั้ลไม่ไหวแล้วกับอาการของพี่เค้ายากโหมดเถื่อนๆไล่ปล้ำอย่างเสือ ตอนนี้อ้อนเหมือนลูกแมว  ชั้ลไม่ไหวจะเคลียจิมๆ

 

 

 

" ไม่นะ จะมีก้แค่อุบัติเหตุทางใจ โดนเมียทิ้ง " 

 

 

 

" โมะะะะะะ อย่าล้อเล่นสิ " โหยยย อ้อนไม่พอ น้ำเน่าด้วยยยย  ให้ตายเถอะ ชัล้รับไม่ได้

 

 

 

" แก้ว โมะรักแก้วนะ  แกะปลาให้หน่อยนะคะ " พูดจบนางก้กระพริบตาปริบๆ พร้อมยื่นจานมาขอปลาจากชั้ล    ชั้ลได้แต่มองนางด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ ก่อนจะก้มลงแกะปลาทูให้นาง