วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

" ขึ้นมา!!  " 

 

 

 

ตะคอกเสียงดัง น้ำเสียงโมโหแบบนี้ ชั้ลจะเอายังไงต่อดีเนี่ย

 

 

 

 

" คะเค้ากำลังโกรธหรอ " ชั้ลยังคงอยู่ในกอดของอเล็ก แต่หันหลังให้กับเค้า ชั้ลไม่กล้าหันหน้ากลับไปมองหมอนั่นหรอ ชั้ลกลัวว

 

 

 

" หึ ! โกรธสิพี่ ทั้งโกรธทั้งหึงเลยหละ  นู้นไง เดินมาอย่างกับพายุ " อเล็กพูดพลางมองหมอนั่นที่เหมือนกำลีงจะเดินมาหาเราทั้งคู่

 

 

 

" แก้ว ขึ้นมา !!  " หมอนั่นเดินมาจนถึงริมฝั่ง แล้วออกคำสั่งกับชั้ล น้ำเสียงโหดๆของชั้ลทำให้ชั้ลเริ่มกลัวแล้วกำลังจะผละตัวออกมาจากอเล็ก

 

 

แต่...

 

 

อะ ! นางกลับดึงชั้ลเอาไปกอดอีกครั้ง

 

 

 

" เล่นอะไรเนี่ย เดี๋ยวก้ได้เรื่องหรอก " ชั้ลกระซิบกับอเล็ก

 

 

 

" ผมแค่หมั่นไส้ อยากจะรู้ว่าแฟนพี่เค้าจะทำยังไง " อเล็กยิ้มมุมปาก ก่อนจะพาชั้ลไปยังจุดที่มันลึกขึ้นกว่าเดิม  ไอบ้าเอ้ยยย นี่ชั้ลกลายเป็นหมากตัวนึงของไอ้ผู้ชายสองคนนี้อีกแล้วหรอหวะ  

 

 

 

" มึงจะพาแก้วไปไหน กูบอกให้กลับขึ้นมาไงวะ " หมอนั่นเริ่มให้คำพูดที่รุนแรงขึ้น ส่วนอเล็กนะหรอ นางไม่พูดอะไรหรอก แค่นางยิ้มมุมปากก้เหนือกว่าเค้าแล้วหละ  และส่วนชั้ล ก้ได้แต่กอดคอลอยตามทิศทางที่อเล็กกำหนด

 

 

 

" ไอเด็กบ้า นี่แกทำอะไร " เมื่อมือแกร่งของไอเด็กแสบเริ่มจะเลื้อยตามแผ่นหลังของชั้ล จนชั้ลเริ่มจะไม่สนุก 

 

 

 

" ไอ้อเล็ก !!!! " 

 

 

 

ตู้มมมม 

 

 

 

เห้ย !! 

 

 

 

ชั้ลคิดว่าหมอนั่นน่าจะเห็นตอนอเล็กลูบไล้แผ่นหลังชั้ล  แล้วทำใจไม่ได้ กระโดดน้ำฆ่าตัวตายงั้นหรอ  เอ้ยย ไม่สิ ชั้ลมากกว่าที่น่าจะถูกฆ่า

 

 

 

" ไปพี่ !" อเล็กยิ้มกริ่ม เมื่อเห็นโทโมะกำลังว่ายน้ำมา ก่อนจะดึงชั้ลจมหายลงไปในน้ำ ใช่คะ เรากำลังดำตามไปตามทางที่อเล็กกำหนด - - ! 

 

 

 

" ไอ้อเล็ก !!!! " ชายหนุ่มกระวนกระวายใจเมื่อโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้วไม่เห็นแก้ว เขายืนมองหันซ้ายหันขวาไปทั่วจนเจอแก้วและอเล็กที่ไปโผล่อยู่อีกที่หนึ่ง เขาจึงมุดดำลงไปในน้ำตามไปอีก

 

 

" เล่นบ้าอะไรของเธอเนี่ยฮะ " ชั้ลเริ่มโวยวายใส่เด็กแสบ เมื่อนางลากชั้ลขึ้นมาบนฝั่ง

 

 

 

" แฟนพี่นี่ขี้หึงมากเลยนะ  หึงจนเสียสติ " อเล็กกล่าว

 

 

 

" หึงได้ยังไงเค้าไม่ได้รักพี่ " นั่นสิ เค้ารักฟาง ไม่ได้รักชั้ล จำเอาไว้เด็กน้อย

 

 

 

" ผมเป็นผู้ชาย ผมดูออก ถ้าไม่หึง ไม่บ้าถึงขนาดว่ายน้ำตามมาหรอกพี่ " อเล็กพูด

 

 

 

" หรอ ... เค้าอาจจะมาว่ายน้ำเล่นก้ได้" อย่าทำให้ชั้ลคิดไปเองฝ่ายเดียวอีกเลย เพราะมันเจ็บ

 

 

 

" ขนาดนี้แล้วยังไม่ชัดอีกใช่มั้ย  ได้... เดี๋ยวผมจะจัดให้พี่ชุดใหญ่เลย " ดวงตาน้ำข้าวเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ 

 

 

 

พรึบ ! 

 

 

 

นั่นไง จริงๆด้วย ไอเด็กแสบคว้าเอวชั้ลไปรวบเอาไว้แน่นจนชั้ลไปยืนตัวลีบซบอกเด็กลูกครึ่งอยู่ และเหมือนว่าเรายืนรอให้เค้าขึ้นมาจากน้ำ

 

 

 

" ปล่อย ! " หมอนั่นชี้ที่แขนของอเล็กก่อนจะหันไปสั่งอเล็กด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วไม่เป็นมิตรเอาสะเลย

 

 

" ผมหนาว " อเล็กทำหน้ากวน แล้วกระชับกอดแน่นขึ้น

 

 

 

" มึงจะเอาให้ได้ใช่มั้ย " เค้าเข้ามาหาอเล็กก่อนจะผลักแผงอกอเล็กเหมือนเปิดศึก

 

 

 

" ทำไม พี่แก้วเค้าเป็นอะไรกับพี่หรอ " เด็กมันถาม ชั้ลนี่รอฟังคำตอบเลยคะ หมอนั่นแมมปากแล้วหันมามองหน้าชั้ลสลับกับมองอเล็ก

 

 

 

" เป็นเมียกู " เขาพูดนิ่งๆ แล้วหันมาจ้องตาชั้ลเขม่ง

 

 

 

" อ่อ ไหนพี่บอกเค้าไม่ได้รักพี่ไง แล้วพี่รักพี่แก้วหรือเปล่า " อเล็กพูดแล้วหันมามองหน้าชั้ลก่อนจะหันกลับไปถามหมอนั่น

 

 

 

" มึงจะอยากรู้อะไรนักหนาวะ กูบอกว่าเมียกูมึงก้ไม่น่าจะยุ่งแล้วหรือเปล่า " คิ้วหนาของเค้าขมวดเข้าหากัน  .... หึ คงจะเครียดมากสินะ กับอีแค่บอกว่ารักหรือไม่รักเนี่ย

 

 

 

" ไม่ตอบ แสดงว่าไม่รักนะ  " อเล็กถามต่อ และหมอนั่นก้ยังคงนิ่งอยู่

 

 

 

" ในเมื่อไม่รัก... งั้นผมขอแล้วกันนะ " อเล็กรวบยอดทันที ส่วนชั้ลก้สะอึกอึ้งไปเล็กน้อย

 

 

 

" ... " ไม่มีคำตอบอะไรจากปากของหมอนั่นเลยแม้แต่น้อยย    เค้าคงไม่ได้รักชั้ลจริงๆ

 

 

 

 

" ถ้าผมจะชวนพี่ไปไหน พี่จะไปกับผมมั้ย " อเล็กหันมามองละถามชั้ล  ชั้ลเสียใจจากการกระทำของหมอนั่นเลยพยักหน้าตอบรับอเล็กไปทันที

 

 

 

มือหนาของอเล็กกุมมือชั้ลเอาไว้ แล้วพาชั้ลเดินไป  ใจชั้ลยังคงรอให้เค้าเรียกชั้ล รั้งชั้ลเอาไว้ แต่ไม่เลย   

 

 

 

 

ชั้ลน้ำตาไหลอีกแล้วหรอ

 

 

 

" เห็นมั้ย ว่าเค้าไม่ได้รัก " ชั้ลพูดทั้งน้ำตา แล้วเดินตามอเล็กไปอย่างว่าง่าย

 

 

 

" เดี๋ยวก้รุ้ ว่าจะทนได้สักกี่น้ำ " อเล็กพูด

 

 

 

 

" รีบเดินพี่แก้ว " อเล็กเร่งให้ชั้ลเดินเร็วขึ้น จนบางทีก้เหมือนกับจะวิ่งมากกว่าเดิน จนมาเจอกับกระท่อมอีกหลังนึง นางดึงมือชั้ลขึ้นไปบนกระท่อมแล้วปิดประตูทันที

 

 

 

 

" ว้ายย ! "

 

 

 

" เห้ย ! " ชั้ลแทบหัวใจวาย เมื่อเห็นเด็กสาววัยเดียวกับอเล็กนั่งหวีผมอยู่ในกระท่อม ส่วนน้องเค้าก้คงจะตกใจไม่ต่างกัน

 

 

 

" ใครหนะ " ชั้ลถาม

 

 

 

" เมียผมเองพี่ เพิ่งแต่งกันได้สามเดือน " อเล็กพูดพร้อมกับโอบเอวเมียขึ้นมาแนะนำ  โอ้พระเจ้า นี่เค้าแต่งงานกันเร็วขนาดนี้เลยหรอ 

 

 

 

" แล้วพาพี่มาทำไมเนี่ย " เออ พามาแนะนำเมียให้รู้จักเนี่ยนะ  

 

 

 

" พี่ไปรอด้านหลังนะ แล้วห้ามออกมา ผมมีอะไรสนุกๆให้พี่ดู " อเล็กพูด แล้วดันชั้ลให้เข้าไปซ่อนอยู่ในครัวแล้วปิดประตูแง่มๆไว้

 

 

 

" แตงโม ไม่ต้องอายนะ " อเล็กเดินเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น ก่อนจะคว้าเธอมาจูบอย่างเร้าร้อน  ให้ตายสิ  นี่มันจะแสดงหนังสดให้ชั้ลดูเลยหรือไง  แกล้งใจกันบ้างสิวะ

 

 

" อื้ออ " เสียงครางจากปากเด็กสาวคนนั้นดังขึ้นเมื่อริมฝีปากอันเร้าร้อนของชายหนุ่มสัมผัสกับซอกคอของเธอ เล่นเอาแก้วที่แอบหลบอยู่ในครัวต้องรีบเอามือปิดหูทันที

 

 

 

โครมมม !!!! 

 

 

กรี๊ดดด  !!!  

 

 

 

เสียงอะไรพังสักอย่างกับเสียงของแตงโมที่กรี๊ดร้องขึ้น

 

 

 

" ไอ้เด็กเวร !!!! " 

 

 

 

 

ผลั๊วะ ผลั๊วะ  ผลั๊วะะ  หมอนั่นกระหน่ำชกใส่อเล็กไม่ยั้งมือ นี่เค้าไปโกรธอะไรมาเนี่ย

 

 

 

" พี่มาทำอเล็กทำไม  ออกไปเดี๋ยวนี้นะ อเล็ก ๆ " แตงโมรีบเข้าไปดึงโทโมะก่อนจะลงไปดูอเล็กที่ล้มลงกับพื้น

 

 

 

" ไม่ใช่แก้วหนิ " 

 

 

 

" เหอะๆๆๆ หึงไม่มีสติเลยนะพี่  ทำเป็นปากหนักไม่ยอมบอกรักผู้หญิง  ระวังเอาไว้เถอะ จะสูญเสียเมียไปจริงๆ " อเล็กเช็ดเลือดที่ปากแล้วลุกขึ้นมาต่อว่าโทโมะ

 

 

 

" กูเห็นมึงพาแก้วเข้ามาในนี้ " เขาเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

" หรอ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย " อเล็กทำลอยหน้าลอยตา จนโทโมะถลาตัวเข้าไปจะต่อยอีกครั้ง

 

 

 

" ถ้าผมไม่มีเมียสะก่อนนะ ผมจะเอาพี่แก้วมาทำเมีย  หึหึ " อเล็กกระซิบข้างหูให้ได้ยินกันแค่สองคน จนโทโมะคุมอารมณ์โกรธของตัวเองไม่อยู่ต่อยอเล็กล้มลงไปอีก

 

 

 

" หยุดได้แล้ว !! " ชั้ลเริ่มจะสงสารอเล็กแล้วหละ เลยรีบเดินเข้ามาห้ามเอาไว้ ไม่งั้นหมาบ้ามันคงจะกัดอเล็กจนเจ็บหนักแน่นอน

 

 

 

" กลับบ้าน " โทโมะหันมาจ้องตาชั้ล แล้วดึงมือชี้ลจะลากชั้ลกล้บ 

 

 

 

" พี่แก้ว  พรุ่งนี้ผมจะไปหาใหม่นะ " อเล็กยิ้มเยาะกวนใส่โทโมะ

 

 

 

 

" โอ้ยชั้ลเจ็บนะ " ไอหมาบ้านี้ก้โมโหจนเกิดเหตุ นี่คงจะโกรธมากจนทำอะไรไม่ได้มาลงกับข้อมือชั้ลอีกแล้วสินะ 

 

 

 

เราเดินกลับมาจนถีงกระท่อม

 

 

 

" อย่าไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นอีก ชั้ลไม่ชอบ " ทันทีที่ขึ้นมาในกระท่อมและประตูปิดลง เขาก้เปิดศึกทันที

 

 

 

" ทำไม " เออ นั่นสิ ทำไม

 

 

 

" ชั้ลไม่ชอบ ! " เขาตะคอกใส่ชั้ลเสียงดัง

 

 

 

" ก็เด็กมัน.... แซ่บดี " 

 

 

พรึบ !  โอ้ยยยยย  หมอนั่นกระชากแขนชั้ลไปบีบอีกแล่ววว เจ็บชะมัด

 

 

 

" อยากมากนักหรอ ชั้ลช่วยมั้ยย  " 

 

 

 

ปัก ! แค่เสี่ยวนาที ชั้ลก็จมลงไปนอนอยู่กับพื้น โดยมีหมอนั่นคร่อมร่างชั้ลเอาไว้อยู่

 

 

 

" ชั้ลถามจริงๆเถอะ นายเป็นแบบนี้เพราะอะไร  อยากจะเอาชนะอเล็ก อยากจะเอาชนะชั้ล อยากจะทรมานชั้ล หรืออะไรกันแน่ " ชั้ลอยากรู้จริงๆโทโมะ บอกชั้ลให้มันชัดเจนทีเถอะ

 

 

 

" ชั้ล..... " เขานิ่งไป แล่วลุกออกจากตัวชั้ล ชั้ลค่อยๆลุกขึ้นมานั่งข้างๆเขา

 

 

 

" โทโมะ .... ถ้าไม่รักกัน อย่าทำเหมือนหึงหวงชั้ล อย่ามายุ่งกับชั้ลได้มั้ย ชั้ลขอร้อง  " แล้วชั้ลก้ห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้อีกแล้ว

 

 

 

" .... " เขาก้ยังไม่พูด ยังนิ่งใบ้กินเหมือนเดิม จนชั้ลต้องเป็นฝ่ายลุกขึ้นมาเอง

 

 

 

" ต่อไป ถ้าชั้ลหายไป อย่าให้ใครมาตามหาชั้ล ต่อไปถ้าชั้ลไปยุ่งกับผู้ชายคนไหน  อย่าทำเหมือนหึงหวงชั้ลอีก  " ชั้ลยืนคาอยู่ที่ประตูแล้วหยุดกึก พูดกับเค้าโดยไม่ได้หันไปมองหน้า แล่วกำลังจะเดินออกจากกระท่อมไป

 

 

 

" อย่าไป !! " แต่ครั้งนี้มือของเขามารั้งแขนชั่ลเอาไว้

 

 

 

 

" ถ้าไม่รักแล้วจะหึงขนาดนี้หรอ  เธอก้รู้ แต่ทำไมชอบทำตัวเหมือนไม่รู้ " 

 

 

 

" เพราะชั้ลกลัวว่าทุกอย่างชั้ลจะคิดไปเอง ชั้ลกลัวว่าชั้ลจะรู้สึกไปเองคนเดียว เหมือนครั้งก่อน " ชั้ลพูดทั้งน้ำตา

 

 

 

" ครั้งก่อนหรอ จะครั้งก่อนหรือครั้งไหน เธอก้ไม่ได้รู้สึกไปเองคนเดียว เพราะชั้ลเองก้รู้สึก " เขาพูดชั้ลหันกลับไปมองหน้าเขา พยายามหาความจริงใจจากสายตาคู่นั้นของเขา

 

 

 

" ชั้ลเหมือนก่อกองไฟขึ้นมาเอง แล้วสุดท้ายไฟมันก้เผาให้ชั้ลตาย ชั้ลพยายามห้ามใจตัวเองแล่ว พยามทำให้ทุกอย่างมันเป็นแค่เกมส์ที่ชั้ลกับฟางต้องเป็นผู้ชนะ  แต่ชั้ลแพ้  ชั้ลแพ้เพราะชั้ลขาดเธอไม่ได้  ชั้ลแพ้เพราะชั่ลเจ็บเวลาเห็นเธอร้องไห้ ชั้ลแพ้เพราะชั้ลคิดถึงเธอตลอดเวลา ชั้ลแพ้เพราะชั้ลต้องเป็นเหมือนคนบ้าเวลาเธอเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น " เขาพูด ดวงตาคู่นั่นแดงๆเหมือนจะร้องไห้

 

 

 

" แล้วนายทำแบบนั้นกับชั้ลทำไม " นั่นสิ ชั้ลไปทำอะไรให้นาย

 

 

 

" ชั้ลอยู่กับแม่มิ่งมาตลอดตั้งแต่พ่อก้บแม่ของชั้ลเสีย ชั้ลเห็นความเจ็บปวดของแม่มิ่งที่ต้องสูญเสียคนรักไป ทั้งลูกทั้งผู้ชายที่รัก ชั้ลต้องทนเห็นแม่มิ่งนอนร้องไห้ นอนฝันร้ายทุกคืน จนชั้ลโต ชั้ลสืบหาจนรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครจนมารู่จักกับไอป๊อปในคราบเสือผู้หญิง ชั้ลเกลียดการทำร้ายผู้หญิงของมัน เพราะชั้ลจะนึกถึงความทรมานของแม่มิ่ง จนมันเริ่มมาผัวพันกับฟางผู้หญิงที่แสนดี ชั้ลไม่อยากให้ฟางต้องเจอกับเรื่องพวกนั่น ชั้ลเลยพยามกันฟางให้ออกห่างจากมัน แต่เธอก้ดันเข้ามาวุ่นวายซะก่อน เธอเข้ามาช่วยมัน "

 

 

 

" เพราะชั้ลรู้ว่าไอป๊อปจะเลิกเจ้าชู้ เพราะชั้ลรู้ว่าไอป๊อปมันรักฟางจริงๆ แต่นายก้คิดว่าชั้ลร่วมมือกันันทำร้ายฟาง นายก้เลยคิดแก้แค้นชั้ลด้วยการทำให้ชั้ลเจ็บ เหมือนที่แม่มิ่งเจ็บหรือเหมือนที่นายคิดว่าไอป๊อปจะทำกับฟาง ชั้ลตั้งใจจะหลอกให้ชั้ลรักและหลอกให้ชี่ลมอบกายให้ แล้วมันก้สำเร็จ " 

 

 

 

" มันจะสำเร็จ ถ้าชั้ลไม่ดันไปรักเธอสะก่อน " เขาถอนหายใจ แล้วมองหน้าชั้ล

 

 

 

 

" หมายความว่ายังไง " ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ ใจชั้ลมันสั่นไปหมด 

 

 

 

" ชั้ลรักเธอมาตั้งนานแล้ว แต่ชั้ลไม่รู้ตัว มารู้ตัวอีกทีก้ตอนที่เธอหายไป " 

 

 

 

"  หรอ  แล้วทำไมถึงรู้หละ " ใจชั้ลยิ้มกว้างงง เมื่อคนข้างๆสารภาพ

 

 

" นี่ ! ถามอะไรนักหนา " เขาเริ่มจะโมโหอีกแล้ว 

 

 

 

 

" เออ ไม่ต้องบอกก้ได้ เก็บเอาไว้คนเดียวนั้นแหละ "

 

 

 

" เออ ก้คิดถึง มันใจจะขาดอะ ก้เลยรู้ไง ว่ารักว่าอยากได้ว่าอยากอยู่ด้วย " เขาพูด ชั้ลหุบยิ้มไม่ได้เลย

 

 

 

" แล้ววันก่อนทำไมจะแต่งงานกับฟางหละ " ชั้ลถามต่อ อะไรที่อยากรู้ชั้ลจะถามให้หมดเลย หึหึ

 

 

 

 

" ถามอะไรนักหนา ก้ประชดไง บอกแล้วว่าไม่ชอบ ทำไมชอบไปวุ่นวายกับคนอื่นนักหนาวะ เมื่อกร้ก้เหมือนกัน ไปยุ่งอะไรกับมัน มันเด็กกว่ามันหล่อกว่าใช่มั้ย " แล้วนางก้คิ้งขมวดอีกครั้ง

 

 

 

" อื้อ หุ่นก้ดีกว่า อกก้น่าซุกกว่าด้วย ^^" 

 

 

 

 

" แก้ว!!! " เขาโกรธชั้ลอีกแล้วคะ

 

 

 

" แล้วนี่ขึ้นเสียง ที่ชอบดึงแขนแรงๆ ชอบลากเข้าห้องขึ้นเตียงเนี่ย แบบนี้มันเรียกว่าอะไรหรอ " ไม่ได้ยั่วนะ แค่อยากรู้ววววว

 

 

 

 

"เค้าเรียกว่า หึง แล้วถ้าใครทำให้หึง ก้ต้องโดนลงโทษ " ว่าแล้วหมอนั่นก้อุ้มร่างของชั้ลลงกดบนพื้น

 

 

" โมะรักแก้วมากนะ  กลับมาเป็นแก้วที่สดใสเหมือนเดิมนะ ขอร้อง  " มือหนาของเขาเกี่ยไรผมของชั้ล ดวงตาที่เคยแข็งกร่าวก้บมาอ่อนโยนอีกครั้ง เพิ่มเติมมาด้วยแววตาที่ใสซื่อและจริงใจอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ดีจัง

 

 

 

" ถ้าโมะสัญญาว่าจะไม่ทำให้แก้วเสียใจอีก เพราะถ้ามันเกิดขึ้นอีก เราจะจากกันไปชั่วชีวิต " 

 

 

 

" มันจะไม่มีวันนั้นเป็นอันขาด " สิ้นเสียง ริมฝีปากอันเร้าร้อนของเขาก้กระทับลงบนปากของชั้ล แล้วหลังจากนั้น .......