วุ่นนัก รักซะเลย

9.2

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.

  58 ตอน
  778 วิจารณ์
  74.16K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

55)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

เช้าตรู่ของวันใหม่ แสงตะวันสอดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้หนุ่มหล่อที่นอนซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มเกิดอารมณ์หงุดหงิด  มือแกร่งคว้านหาคนข้างๆ เมื่อไร้ซึ้งร่างของเธอ ดวงตาคมเปิดโผงมองหาเธออย่างไว

 

 

 

" หายไปไหน " เขารีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเดินหาหญิงสาวข้างกาย

 

 

แต่ก้ไม่เห็นเธอแม้แต่เงา  ... ใจเจ้ากรรมเริ่มกระวนกระวาย กลัวว่าทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน กลัวว่าัมันจะเป็นแผนแก้แค้นของเธอ  เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะทำเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ 

 

 

เขามองหาเสื้อตัวเองก่อนจะหยิบมาสวมกายแล้วรีบจ้ำออกไปหาเธอคนนั้น

 

 

 

เดินมาที่ลำธารก้แล้ว เดินหารอบๆกระท่อมก้แล้ว  บริเวณใกล้เคียงที่คิดว่าเธอจะไปก้แล้ว  แต่ก้ไม่มีเธอ  

 

 

 

 

" อย่าหนีชั้ลไปไหนนะ " หัวใจดวงโตวูบวาบ ใจคอไม่ดี ความกลัวเริ่มเล่นเข้าสู่หัวใจของเขาอีกครั้ง ดวงตาคมฉายให้เห็นถึงความกลัว ตกใจปนกันกับความกังวลอย่างเห็นได้ชัด   

 

 

 

และเขาตัดสินใจวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน  .... หวังว่าเธอคงจะอยู่ที่นั่น  หวังว่าเธอจะไม่หายไป  หวังว่าเธอจะไปหนีฉันไปไหนอีก

 

 

 

 

ในหมู่บ้าน

 

 

 

" มาจากไหนหละ ทำไมหอบขนาดนี้ " ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงยืนโค้งตัวหอบอยู่ตรงหน้า

 

 

 

" เห็นแก้วมั้ยครับ เธอหายไป " เขาพูดพลางหอบ ผู้ใหญ่ขำ คริกๆก่อนจะชี้นิ้วไปทางบ้านของตน  ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้ววิ่งไปทางนั้นทันที 

 

 

 

 

" แก้ว! " ร่างสูงถือวิสาสะเดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อคนที่เขาตามหา 

 

 

 

 

" อ้าวพี่  ตื่นแล้วหรอ  คริคริคริ " อเล็กหลุดขำจนต้องเอามือมาปิดปากตัวเองไม่ให้เสียมารยาทไปมากกว่านี้

 

 

 

 

" ว่าไง นายเรียกชั้ลหรอ " ชั้ลทำหน้าใสซื่อ ไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเห็นหมอนั่นยืนหอบอยู่ตรงหน้า   มองตาเขาเดาก้รู้ว่าโกรธชั้ลอยู่

 

 

 

" จะไปไหนมาไหน ทำไมไม่บอก ปล่อยให้หาอยู่ได้ตั้งนาน " หมอนั่นเดินเข้ามานั่งใกล้ๆก่อนจะกระซิบพูดกับชั้ล

 

 

 

" เอ้า ! ก้นายหลับหนิ  " นั้นสิ ใครมันจะไปกล้าเรียก  เห็นเพลียซะขนาดนั้น

 

 

 

" กลับบ้านเลยนะ เราต้องเคลียกัน " แล้วมือของเขาก้จับข้อมือของชั้ลไว้แน่น

 

 

 

 

" เคลียไรหนักหนาพี่ เมื่อคืนยังเคลียกันไม่พออีกหรอ  " อเล็กแซว บางทีชั้ลก้เขิลนะย่ะ

 

 

 

" กลับ ! " พี่เค้าทำเสียงดุ  ก่อนจะลากมือชั้ลลงจากเรือนผู้ใหญ่

 

 

 

และระหว่างทางที่เราเดินกลีบกระท่อม

 

 

 

" ทีหลังไปไหนมาไหน แก้วต้องบอกโมะก่อนนะ โมะจะได้ไปด้วย หายไปแบบนี้โมะตกใจนะ " บ่นจังนะ ทีแต่ก่อนไม่เห็นหวงแบบนี้เลอ

 

 

 

" แหม ก้แค่ไปหาอเล็ก " ชั้ลก้วอนโดนตีนเหลือเกิน 

 

 

 

" นี่ ! อย่ามาหาเรื่องนะ ห้ามพูดแบบนี้อีก ไม่ชอบ เข้าใจมั้ย " พี่เค้าหึงงง

 

 

 

" แล้วจะโวยวายทำไม มือก้จับซะแน่น ตัวก้ติดกันขนาดนี้ ไม่รู้จะอะไรนักหนา " เออ

 

 

 

" ใช่สิ ก้แก้วไม่เคยถูกทิ้งหนิ แก้วไม่รู้สึกหรอกว่าคนโดนทิ้งมันรู้สึกยังไง " พี่เค้างอลล  นี่มันกินยาผิดขวดมาหรือเปล่าวะเนี่ย พอเลวก้เลวครบเครื่อง พอบทจะดีก้ดีจนใจหายยย

 

 

 

 

" แก้วไปทิ้งโมะตอนไหน ก้เห็นมีแต่โมะแหละที่ทิ้งแก้ว " เออ นั่นสิ ทำร้ายชั้ลสารพัด 

 

 

 

" แต่โมะก้ไปเคยหนีแก้วไปไหน แต่แก้วสิ  หนีโมะไปถึงเชียงใหม่ รู้หรือเปล่าว่าคนรอมันทรมาน " 

 

 

 

 

" แล้วใครทำร้ายแก้วหละ แก้วถึงจะหนีไปแบบนั้น " 

 

 

 

" โมะขอโทษแล้วไง ต่อไปก้จะไม่ทำแบบนั้นอีก  ให้อภัยโมะนะ  อย่าหนีไปอีกนะ นะนะ  " เขารวบร่างชั้ลไปกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา   

 

 

 

" โมะะะะะะ  นี่โมะเป็นอะไรไปเนี่ยยยย " เอออ  อย่ามาอ้อนแบบนี้สิ ชั้ลหลอนแล้วนะ 

 

 

 

" ไม่รู้วว รู้ว่าอยากอยู่ใกล้มากๆ ไม่อยากห่างไปไหนเลย  ปะ ไปกระท่อมกันนะ " นางผละกอดออกแล้วจับมือชั้ล จูงชั้ลให้เดินตามนางเข้าไปในกระท่อม  โดยที่ชั้ลเดินตามนางด้วยความ งงงวยยย

 

 

 

=-= 

 

 

 

 

จนมาถึงกระท่อม นางก้นั่งลงบนพื้นห้อง แล้วดึงให้ชั้ลนั่งลงข้างๆ 

 

 

 

" เมื่อคืนหนักไปหน่อย โมะยังนอนไม่อิ่มเลย ขอนอนต่อนะ " นางพูดแล้วล้มตัวลงนอน แต่มือของนางยังจับชั้ลอยู่

 

 

 

 

" เอ้า ! นอนสิ " อ้าววว พี่เค้าไม่หลับ  แล้วดันมาสั่งให้ชั้ลนอนด้วยอีก  นี่มันเป็นอะไรของมันเนี่ย

 

 

 

" แก้วไม่ง่วงง โมะก้นอนไปสิ " 

 

 

 

" ไม่ ! ถ้าแก้วไม่นอน โมะจะทำต่อจากเมื่อคืนนะ " 

 

 

 

" จะบ้าหรอ ไม่เอาแล้วนะ "

 

 

 

" งั้นก้นอนลงสิ " นางเริ่มทำตาขวางใส่จนชั้ลต้องล้มลงนอนข้าง ๆ  ไม่ทันทีหัวจะถึงหมอน นางก้ดันหมอนของชั้ลออกแล้วยื่นแขนมาให้ชั้ลหนุน แล้วนางก้เข้ามากอด

 

 

 

 

" แล้วห้ามไปไหนอีก  " 

 

 

 

กอดขนาดนี้ ใครมันจะไปไหนได้  ปัดโธ่วววว   รอบนี้พี่เค้าดูน่ารักและขี้อ้อนมากกก  จนบางทีชั่ลก้เริ่มหลอนว่าเค้าเกิดอุบัติเหตุทางสมองบ้างหรือเปล่า  ชั้ลควรจะพาเค้าไปเช็ค ไปตรวจดีมั้ยนะ  

 

 

 

 

จนเกือบเที่ยง เราก้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกของแตงโมที่เอาอาหารมื้อเที่ยงมาให้

 

 

 

 

" แก้ว แกะก้างปลาให้โมะหน่อยสิ  " นาฃทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ จนชั้ลอึ้งง  ไม่คิดว่าเค้าจะอ้อนขนาดนี้

 

 

 

" โมะ ตอนที่แก้วไม่รู้ โมะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า " ชั้ลไม่ไหวแล้วกับอาการของพี่เค้ายากโหมดเถื่อนๆไล่ปล้ำอย่างเสือ ตอนนี้อ้อนเหมือนลูกแมว  ชั้ลไม่ไหวจะเคลียจิมๆ

 

 

 

" ไม่นะ จะมีก้แค่อุบัติเหตุทางใจ โดนเมียทิ้ง " 

 

 

 

" โมะะะะะะ อย่าล้อเล่นสิ " โหยยย อ้อนไม่พอ น้ำเน่าด้วยยยย  ให้ตายเถอะ ชัล้รับไม่ได้

 

 

 

" แก้ว โมะรักแก้วนะ  แกะปลาให้หน่อยนะคะ " พูดจบนางก้กระพริบตาปริบๆ พร้อมยื่นจานมาขอปลาจากชั้ล    ชั้ลได้แต่มองนางด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ ก่อนจะก้มลงแกะปลาทูให้นาง 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา