วุ่นนัก รักซะเลย
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
55)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เช้าตรู่ของวันใหม่ แสงตะวันสอดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้หนุ่มหล่อที่นอนซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มเกิดอารมณ์หงุดหงิด มือแกร่งคว้านหาคนข้างๆ เมื่อไร้ซึ้งร่างของเธอ ดวงตาคมเปิดโผงมองหาเธออย่างไว
" หายไปไหน " เขารีบดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งแล้วเดินหาหญิงสาวข้างกาย
แต่ก้ไม่เห็นเธอแม้แต่เงา ... ใจเจ้ากรรมเริ่มกระวนกระวาย กลัวว่าทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน กลัวว่าัมันจะเป็นแผนแก้แค้นของเธอ เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าเธอจะทำเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ
เขามองหาเสื้อตัวเองก่อนจะหยิบมาสวมกายแล้วรีบจ้ำออกไปหาเธอคนนั้น
เดินมาที่ลำธารก้แล้ว เดินหารอบๆกระท่อมก้แล้ว บริเวณใกล้เคียงที่คิดว่าเธอจะไปก้แล้ว แต่ก้ไม่มีเธอ
" อย่าหนีชั้ลไปไหนนะ " หัวใจดวงโตวูบวาบ ใจคอไม่ดี ความกลัวเริ่มเล่นเข้าสู่หัวใจของเขาอีกครั้ง ดวงตาคมฉายให้เห็นถึงความกลัว ตกใจปนกันกับความกังวลอย่างเห็นได้ชัด
และเขาตัดสินใจวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน .... หวังว่าเธอคงจะอยู่ที่นั่น หวังว่าเธอจะไม่หายไป หวังว่าเธอจะไปหนีฉันไปไหนอีก
ในหมู่บ้าน
" มาจากไหนหละ ทำไมหอบขนาดนี้ " ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงยืนโค้งตัวหอบอยู่ตรงหน้า
" เห็นแก้วมั้ยครับ เธอหายไป " เขาพูดพลางหอบ ผู้ใหญ่ขำ คริกๆก่อนจะชี้นิ้วไปทางบ้านของตน ชายหนุ่มขมวดคิ้วแล้ววิ่งไปทางนั้นทันที
" แก้ว! " ร่างสูงถือวิสาสะเดินขึ้นบันไดเข้าไปในบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อคนที่เขาตามหา
" อ้าวพี่ ตื่นแล้วหรอ คริคริคริ " อเล็กหลุดขำจนต้องเอามือมาปิดปากตัวเองไม่ให้เสียมารยาทไปมากกว่านี้
" ว่าไง นายเรียกชั้ลหรอ " ชั้ลทำหน้าใสซื่อ ไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเห็นหมอนั่นยืนหอบอยู่ตรงหน้า มองตาเขาเดาก้รู้ว่าโกรธชั้ลอยู่
" จะไปไหนมาไหน ทำไมไม่บอก ปล่อยให้หาอยู่ได้ตั้งนาน " หมอนั่นเดินเข้ามานั่งใกล้ๆก่อนจะกระซิบพูดกับชั้ล
" เอ้า ! ก้นายหลับหนิ " นั้นสิ ใครมันจะไปกล้าเรียก เห็นเพลียซะขนาดนั้น
" กลับบ้านเลยนะ เราต้องเคลียกัน " แล้วมือของเขาก้จับข้อมือของชั้ลไว้แน่น
" เคลียไรหนักหนาพี่ เมื่อคืนยังเคลียกันไม่พออีกหรอ " อเล็กแซว บางทีชั้ลก้เขิลนะย่ะ
" กลับ ! " พี่เค้าทำเสียงดุ ก่อนจะลากมือชั้ลลงจากเรือนผู้ใหญ่
และระหว่างทางที่เราเดินกลีบกระท่อม
" ทีหลังไปไหนมาไหน แก้วต้องบอกโมะก่อนนะ โมะจะได้ไปด้วย หายไปแบบนี้โมะตกใจนะ " บ่นจังนะ ทีแต่ก่อนไม่เห็นหวงแบบนี้เลอ
" แหม ก้แค่ไปหาอเล็ก " ชั้ลก้วอนโดนตีนเหลือเกิน
" นี่ ! อย่ามาหาเรื่องนะ ห้ามพูดแบบนี้อีก ไม่ชอบ เข้าใจมั้ย " พี่เค้าหึงงง
" แล้วจะโวยวายทำไม มือก้จับซะแน่น ตัวก้ติดกันขนาดนี้ ไม่รู้จะอะไรนักหนา " เออ
" ใช่สิ ก้แก้วไม่เคยถูกทิ้งหนิ แก้วไม่รู้สึกหรอกว่าคนโดนทิ้งมันรู้สึกยังไง " พี่เค้างอลล นี่มันกินยาผิดขวดมาหรือเปล่าวะเนี่ย พอเลวก้เลวครบเครื่อง พอบทจะดีก้ดีจนใจหายยย
" แก้วไปทิ้งโมะตอนไหน ก้เห็นมีแต่โมะแหละที่ทิ้งแก้ว " เออ นั่นสิ ทำร้ายชั้ลสารพัด
" แต่โมะก้ไปเคยหนีแก้วไปไหน แต่แก้วสิ หนีโมะไปถึงเชียงใหม่ รู้หรือเปล่าว่าคนรอมันทรมาน "
" แล้วใครทำร้ายแก้วหละ แก้วถึงจะหนีไปแบบนั้น "
" โมะขอโทษแล้วไง ต่อไปก้จะไม่ทำแบบนั้นอีก ให้อภัยโมะนะ อย่าหนีไปอีกนะ นะนะ " เขารวบร่างชั้ลไปกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวา
" โมะะะะะะ นี่โมะเป็นอะไรไปเนี่ยยยย " เอออ อย่ามาอ้อนแบบนี้สิ ชั้ลหลอนแล้วนะ
" ไม่รู้วว รู้ว่าอยากอยู่ใกล้มากๆ ไม่อยากห่างไปไหนเลย ปะ ไปกระท่อมกันนะ " นางผละกอดออกแล้วจับมือชั้ล จูงชั้ลให้เดินตามนางเข้าไปในกระท่อม โดยที่ชั้ลเดินตามนางด้วยความ งงงวยยย
=-=
จนมาถึงกระท่อม นางก้นั่งลงบนพื้นห้อง แล้วดึงให้ชั้ลนั่งลงข้างๆ
" เมื่อคืนหนักไปหน่อย โมะยังนอนไม่อิ่มเลย ขอนอนต่อนะ " นางพูดแล้วล้มตัวลงนอน แต่มือของนางยังจับชั้ลอยู่
" เอ้า ! นอนสิ " อ้าววว พี่เค้าไม่หลับ แล้วดันมาสั่งให้ชั้ลนอนด้วยอีก นี่มันเป็นอะไรของมันเนี่ย
" แก้วไม่ง่วงง โมะก้นอนไปสิ "
" ไม่ ! ถ้าแก้วไม่นอน โมะจะทำต่อจากเมื่อคืนนะ "
" จะบ้าหรอ ไม่เอาแล้วนะ "
" งั้นก้นอนลงสิ " นางเริ่มทำตาขวางใส่จนชั้ลต้องล้มลงนอนข้าง ๆ ไม่ทันทีหัวจะถึงหมอน นางก้ดันหมอนของชั้ลออกแล้วยื่นแขนมาให้ชั้ลหนุน แล้วนางก้เข้ามากอด
" แล้วห้ามไปไหนอีก "
กอดขนาดนี้ ใครมันจะไปไหนได้ ปัดโธ่วววว รอบนี้พี่เค้าดูน่ารักและขี้อ้อนมากกก จนบางทีชั่ลก้เริ่มหลอนว่าเค้าเกิดอุบัติเหตุทางสมองบ้างหรือเปล่า ชั้ลควรจะพาเค้าไปเช็ค ไปตรวจดีมั้ยนะ
จนเกือบเที่ยง เราก้ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงปลุกของแตงโมที่เอาอาหารมื้อเที่ยงมาให้
" แก้ว แกะก้างปลาให้โมะหน่อยสิ " นาฃทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์ จนชั้ลอึ้งง ไม่คิดว่าเค้าจะอ้อนขนาดนี้
" โมะ ตอนที่แก้วไม่รู้ โมะเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า " ชั้ลไม่ไหวแล้วกับอาการของพี่เค้ายากโหมดเถื่อนๆไล่ปล้ำอย่างเสือ ตอนนี้อ้อนเหมือนลูกแมว ชั้ลไม่ไหวจะเคลียจิมๆ
" ไม่นะ จะมีก้แค่อุบัติเหตุทางใจ โดนเมียทิ้ง "
" โมะะะะะะ อย่าล้อเล่นสิ " โหยยย อ้อนไม่พอ น้ำเน่าด้วยยยย ให้ตายเถอะ ชัล้รับไม่ได้
" แก้ว โมะรักแก้วนะ แกะปลาให้หน่อยนะคะ " พูดจบนางก้กระพริบตาปริบๆ พร้อมยื่นจานมาขอปลาจากชั้ล ชั้ลได้แต่มองนางด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ ก่อนจะก้มลงแกะปลาทูให้นาง
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ