วุ่นนัก รักซะเลย
เขียนโดย กลางสายฝน
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
4) ห้องข้างๆ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เห้อออออ ได้กลับบ้านสักที แต่ ! จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ได้หรอกนะ เพราะไอ้ป๊อมันดันลากชั้ลไปอยู่ที่คอนโดของชั้ลตั้งแต่วันนี้เลย เอาเถอะ แม้ว่าชั้ลจะไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ แต่ชั้ลก็รับเงินมาจากมันแล้ว และมันก็ดูแลแม่ชั้ลเป็นอย่างดี ชั้ลก็ควรที่จะทำงานของชั้ลให้มันดีที่สุด แค่นี้ก็น่าจะโอเคแล้วเนอะ
" มึงจะลากกูมาอยุ่ที่นี่ทำไมวะเนี่ย ฮะ " ทันทีที่มาถึงห้อง ชั้ลก็บ่นใส่มันไม่ยั้ง ก็ไม่เข้าใจไง อยู่บ้านก็ทำงานได้เถอะ ทำไมต้องมาอยู่คอนโดด้วย โว๊ะ ! ไม่ชอบเลยอะ
" เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อย่าบ่นไปหน่อยเลย ไปจัดของไป " ไอ้ป๊อปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหรู่ ก่อนจะสะบัดมือไล่ชั้ลเยี่ยงหมู
" อยากไปหาน้องวะ ไอ้เจ้ากานเป็นไงบ้างเนี่ย " ชั้ลจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ไปพร้อมๆกับถามถึงน้องชายสุดที่รักของชั้ล
" คิดถึงก็ไปหาสิวะ แม่ชั้ลดูแลมันอย่างดีอะ จนบางครั้งชั้ลก็คิดว่า ตัวเองเป็นลูกเมียน้อยแล้วเนี่ย ขนาดสั่งกับข้าวนะ ยังสั่งแต่ของที่ไอ้กานชอบแถบทุกมื้อ " มันบ่นๆ ก่อนจะล้มลงนอนบนโซฟา
ด้วยความดื้อและเกเรมากของไอ้ป๊อป มันทำให้ผู้เป็นพ่อและแม่ ถึงกับผงาย ตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลาย มันเอาแต่โดดเรียน อาทิตย์นึงเข้าเรียนแค่ 3 วันได้มั้ง แต่ชั้ลก็แอบเชคชื่อ แอบส่งารบ้าน แอบทำงานให้มันอยู่บ่อยๆ มันเลยจบออกมาได้ ยิ่งเวลามันไปมีเรื่องชกต่อยกับใคร ก็มีแค่ชั้ลนี้แหละที่ไปลากคอมันกลับมาทุกที คจะเป็นเพราะเหตุนี้แหละมั้ง ที่พ่อกับแม่ของไอ้ป๊อป ท่านถึงได้รักและเอ็นดูชั้ลมาก เหมือนลูกคนหนึ่ง
" มึงก็หัดทำตัวดีๆบ้างดิวะ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว หันโตเป็นผู้ใหญ่สักทีเหอะ " อดไม่ได้ทีชั้ลจะพูดต่อ แม้จะเป็นครั้งที่ร้อยแปดแล้วก็ตาม
" ถึงเวลา กูดีเองแหละน๊าา มึงไม่ต้องบ่นหรอก รีบๆจัดของไปเถอะ " แล้วไป้ป๊อปมันก็ทำหน้าทำตาเหมือนรำคาญชั้ล เอาเถอะ เอาที่มึงสบายใจอะจ่ะ ชั้ลส่ายหน้าไปมาอย่างระอาก่อนจะหันมาสนใจกับการจัดเก้บข้าวของของตัวเองต่อไป
คอนโดที่ไอ้ป๊อปให้ชั้ลมาอยู่ที่โครตจะหรูเลยคะ ขนาดห้องน้ำที่แถบจะเท่าห้องนอนบ้านของชั้ลเลย มันทั้งกว้าง ทั้งสวย ทั้งสบาย จนชั้ลไม่คิดว่าชั้ลจะได้มาอยู่ในที่แบบนี้ ส่วนห้องนอนนี้ไม่ต้องพูดถึงเลย เปิดประตูเข้ามาในห้องนอน มันรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ คนจนๆอย่างชั้ล ไม่คิดว่าจะได้นอนบนเตียงนุ่มๆเหมือนชาวบ้านเค้าหรอกคะ มีเพื่อนเป็นไอ้ป๊อป นี่ถือว่ามีบุญมากจริงๆ ในคอนโดนี้ มันห้องครัวเล็กๆให้ชั้ลพอทำกับข้าวกินได้ แถมยังมีระเบียงให้ชั้ลปลูกต้นไม้ไว้ดูเล่นอีก
" ขอซื้อต้นไม้มาเลี้ยงตรงนี้ได้ปะวะ "ชั้ลเดินสำรวจห้องมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ระเบียง
" เอาดิ กูรู้อยู่แล้วหละ ว่ามึงคงจะอยู่ลำบากถ้าไม่มีต้นไม้ " เราสนิทกันมาก จนแทบจะเป็นคนๆเดียวกัน ชั้ลชอบหรือไม่ชอบอะไรมันรู้หมด เรื่องของมันก็เช่นกัน
" แมวด้วยได้ปะ ตัวเดียวก็พอ " ชั้ลรักแมวพอๆกับรักต้นไม้ ตัวที่มีอยู่ ไอ้เจ้ากานก็ขอเอาไปเลี้ยงที่บ้านป๊อป ชั้ลคงต้องซื้อเพื่อนใหม่มาอยู่กับชั้ลแล้วหละ
" เออออ มึงก็รู้หนิ ว่ากูขัดมึงไม่ด้อยู่แล้วว " แล้วไอ้ป๊อปก็อนุญาตตต
ชั้ลเกาะราวริมระเบียง ก่อนจะสูดอากาศบริสุทธิ์และมองวิวรอบๆ ในห้องว่าสวยแล้ว มายืนริมระเบียงนี่มันยิ่งกว่าสวยอีก ด้วยความที่ชั้ลอาศัยอยู่ชั้ลบนสุด มันทำให้เป็นอะไรๆ ได้กว้างและไกลจนสุดตา นี่ขนาดกลางวันยังสวยขนาดนี้ ถ้าได้เห็นแสงดีกลางคืนมันจะขนาดไหนกันนะ
เห้ยย ! นั้นมันแม่ชีนิว๊าาา เห้ย นี่มันอะไรกันะเนี่ย แม่ชีมาอยู่ห้องข้างๆชั้ลได้ยังไงเนี่ยย ชั้ลเหลือบไปเห็นแม่ชีฟาง ยืนปัดฝุ่นอยู่ในห้องผ่านกระจกใสๆ แล้วชั้ลก็รีบกระโดดหลบเข้าห้องทันที
" ไอ้ป๊อป นี่มันแผนของมึงใช่มั้ยย " และชั้ลก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
" อื้อ มึงจะว่ากูฉลาดก็ได้นะแก้ว " ป๊อปนอนกระดิกเท้าอยู่บนโซฟาอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่ชั้ลกำลังโกรธมันอยู่เนียนะ
" ป๊อป มึงจะลงทุนอะไรขนาดนี่วะ มึงไม่กลัวเค้าจะรู้บ้างหรือไง " ชั้ลโวยวายให้มันอย่างไม่ไว้หน้า
" ก็คนมันอยากได้ มันก็ต้องลงทุนป่าววะ " มันคงไม่แค่ค่าคอนโดที่มันซื้อไว้หรอกคะ แค่นี่มันก็แค่เศษเงินของมัน แต่ถ้าชั้ลเป็นฟาง ชั้ลคงจะเสียใจ
" เค้าเป็นคนดี กูไม่อยากให้มึงทำกับฟางเหมือนผู้หญิงที่ผ่านมา กูรัไม่ได้ " ฟางไม่ใช่คนแรกที่ป๊อปหลอก แต่ฟางเป็นคนแรกที่ป๊อปลงทุนมากถึงขนาดนี้ เพราฟาง ไม่ได้ง่ายเหมือนคนที่ผ่านมา
" กู ก็ไม่ได้จะทำแบบนั้นหนิ " ป๊อปลุกขึ้นนั่ง แล้วมองหน้าชั้ลอยางหาเรื่อง ป๊อปมักพูดแบบนี้เสมอ เวลาจีบผู้หญิงใหม่ และ บทสรุปก็ยังคงเป็นแบบเดิม
" ป๊อป กูขอร้องหละ เว้นฟางไว้สักคนเถอะนะ เค้าดีเกินกว่าที่มึงจะทำร้าย " ชั้ลแทบจะร้องไห้ออกมา เรื่องแบบนั้นมันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคนอย่างฟาง ไม่ควรเลยจริงๆ
" เออ กูสัญญา ว่ากูจะไม่ทำแบบนั้น " ไอ้ป๊อปขมวดคิ้ว แล้วพูดกับชั้ล แต่มันไม่มองหน้าชั้ล และชั้ลเองก็ไม่รู็ว่ามันพูดจริงหรือเปล่า
" ถ้ามึงไม่จริงจัง กูจะไม่ช่วยมึงนะ แล้าถ้ามึงทำร้ายฟาง มึงกับกู ขาดกัน " ด้วยความรักที่เรามีให้กัน ชั้ลเชื่อว่ามันไม่กล้าทำ ถ้าชั้ลยื่นคำขาดแบบนี้ออกไป
" เอออ !! " ไอป๊อปขบกรามแน่นแล้วจ้องมองหน้าชั้ลเหมือนมันกำลังโกรธที่เอาความสัมพันธ์ของเราเป็นเครื่องต่อรอง
" ป๊อป กูพูดจริงทำจริงนะ " ชั้ลย้ำกับมันอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงและเหมือนวามันกำลังน้อยใจชั้ลอยู่
" เออ !!! " มันตะคอกใส่หน้าชั้ล ก่อนจะเดินสะบัดก้นเข้าไปนอนในห้องนอน
หลังจากที่ไอ้ป๊อปมันงอลตุ๊บป๋องเข้าไปนอนเกยหมอนอยู่ในห้อง ชั้ลก็จำต้องทำอาหารเพื่อง้องอลมันตามไสตล์เดิม และจัดโต๊ะอย่างหรูรอมัน ชั้ลเดินออกไปที่ริมระเบียงห้อง เผื่อหยิบแจกันดอกไม้ที่เจ้าของห้องเดิมเอาไปวางไว้ที่ระเบียงเผื่อมาประดับโต๊ะ
" O_O ไอ้หมอนั่นนิ แล้มันมาทำอะไรที่นี่วะ " แล้วชะโงกหน้ามองดูข้างล่าง แล้วชั้ลก็เจอกับไอ้สมเสร็จที่กำลังลงมาจากรถ หรือมันจะมาหาฟางวะ
ไม่ไดการหละ ชั้ลรีบวิ่งเข้าไปปลุกไอ้ป๊อปในห้อง
" เห้ย ! ไอ้ป๊อป ตื่นๆ ไอ้หมอนั้นมันบุกมาหาาฟางถึงที่นี้เลยนะเว้ย ไอ้ป๊อป ตื่นสิวะ " ชั้ลทั้งจิกผมทั้งทุบอกไอ้ป๊อปที่นอนขี้เซาอยู่บนเตียงจนมันตื่น แล้วชั้ลก็รีบลากมันมาดูที่ระเบียง
" อะไรมันจะรุกขนาดนี้วะ แก้ว มึงรีบไปดักรอฟางเลยนะ อย่าให้ไปกัน 2 ต่อ 2 เด็ดขาด " ไอ้ป๊อปลากมือชั้ลมายืนอยู่หน้าประตู แล้วเปิดประตูผลักชั้ลออกไป
" แก้วววว " ทันเวลาจ่ะ ฟางที่กำลังปิดประตูห้องอยู่ ถึงกับืนหน้าเหวอ เมื่อเห็นชั้ลโผล่ออกมาจากห้องข้างๆของเธอ ชั้ลได้แต่ยิ้มแหยๆรอเธอปิดประตูจนเสร็จ แล้วปั่นหน้าทำเป็นตกใจ เหมือนชั้ลไม่เคยรู้มาก่อนว่าฟางอยู่ห้องนี้
" ฟางอยู่ห้องนี้หรอ" ชั้ลแสร้งถามคำถามออกไป ทั้งๆที่รู้อยู่แกใจ
" อื้มมม แก้วเพิ่งย้ายมาหรอ " ฟางยิ้มเหมือนดีใจที่เห็นชั้ลในวันนี้ ตรงนี้
" อื้ม เพิ่งจะย้ายมาวันนี้แหละ ดีใจจังเลยที่ได้อยู่ใกล้ๆฟาง " เริ่มแผน
" ฟางก็ดีใจเหมือนกัน จะได้มีเพื่อนคุยสักที ว่าแต่แก้วจะไปไหนหรอ " ฟางมีท่าทีเหมือนตื่นเต้น เธอดูน่ารักมากในสายตาของชั้ล และชั้ลก็รู้สึกเต็มใจที่จะช่วยไอ้ป๊อปจีบฟาง ซึ่งชั้ลหวังว่ามันเองคงจะจริงใจกับฟางจริงๆ
" เอ่ออออ ว่าจะลไปหาอะไรกินหน่อยหนะ " ชั้ลเดาไปว่าไอ้หมอนั้นมันคงจะมารับฟางไปกินข้าว และด้วยนิสัยน่ารักของฟาง ชั้ลมั่นใจว่าฟางต้องช่วยชั้ลไปด้วยแน่ๆ
" อื่ออ พอดีเลย ฟางก็กำลังจะไปกินข้าวเหมือนกัน แก้วไปด้วยกันนะ " เธอเดินมาจับมือของชั้ล และทำหน้าอ้อนๆ ฟางเอ้ยย ไม่ต้องออนหรอก เพราะแก้วก็พร้อมจะไปอยู่แล้ว
" อื้ม ก็ได้จ่ะ " ชั้ลพยักหน้าหงิกๆ แล้วฟางก็เดินจับมือชั้ลลงไปข้างล่าง
ข้างล่างของคอนโด ทันทีที่ไอ้สมเสร็จมันเห็นหน้าชั้ล หน้ามันดูอึ้งๆ เหวอๆ เหมือนมันจะคาดไม่ถึงที่ชั้ลมากับฟาง ในใจมันคงจะตั้งคำถามกับตัวเองหละมั้ง ว่า มาได้ไงวะ
" เอ่อออ " มันอึกๆอักๆ เหมือนไม่อยากให้ชั้ลไปด้วย มันเหล่มองชั้ลอย่างสะอิดสะเอียน ก่อนจะหันมองฟางด้วยสายตาที่หวานฉ่ำ เหอะ !
" ฟางชวนแก้วไปกินข้าวกับเราด้วย นะ " เธอพูดกับมันเชิงขอร้อง ไอ้หมอนั้นยิ้มเจือนๆก่อนจะพยักหน้า มันคงจะรู้สึกเหมือนโดนมันมือชก
ไอ้สมเสร็จเปิดประตูรถให้ฟาง แล้วเดินไปขึ้นรถ ชั้ลรู้สึกเหมือนชั้ลเป็นอากาศที่มันมองไม่เห็น โธ่วว ไอบ้าเอ้ยยยย อย่าให้งานชั้ลสำเร็จนะ ชั้ลจะด่าให้สะใจไปเลยคอยดู
ชั้ลเงยมองไปที่ห้องทำเอง ก็เห็นไอ้ป๊อปมันยืนอยู่ที่ริมระเบียงห้อง ชั้ลยกือ โอเค เป็นสัญญาณวาแผนสำเร็จแล้ว ก่อนจะก้าวขึ้นรถไป
ที่ร้านอาหาร ในขณะที่ฟางเข้าห้องน้ำำ สงครามก็เริมขึ้น
" โผล่มาได้ยังไงวะ ชั้ลนี่เบื่อขี้หน้าเธอจริงๆ ทำไมชอบมาจุ่นวุ่นวายในชีวิตของชั้ลเหลือเกิน " มันบ่นใส่ชั้ล แล้วยังจะชักสีหน้าว่ารังเกียจชั้ลอีก ดูมันทำสิ
" ทำอย่างกับชั้ล อยากจะเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของนายเหลือเกินนั้นแหละ ไม่รู้ว่าช้ลไม่ทำเวรทำกรรมอะไรไว้หนักหนา ชาตินี้ถึงได้มาเจอกับผู้ชายปากหมา ปากเปราะแบบนายเนี่ย " เอาสิ อย่านึกว่าชั้ลจะยอม
" ชั้ลต้องทำยังไง ถึงจะได้ไม่เห็นหน้าเธอ เวลาที่ชั้ลอยู่กับฟางเนี่ย " มันคงจะเซ็งสุดๆ
" ทำใจเถอะ เพราะชั้ลจะตามฟางไปทุกที่ ^^ " ชั้ลยิ้มกรุ่มกริ่มใส่มันอย่างกวนตีน
แล้วฟางก็กลับมานั่งที่โต๊ะ
" ครั้งต่อไปเราคงไม่กล้ามากับฟางแล้วหละ " ชั้ลรีบปรับสีหน้าแววตาให้ดูเศราสุดๆ จนไอ้สมเสร็จมันงในอารมณ์ของชั้ล
" แก้วเป็นอะไร โมะว่าอะไรแก้วหรือเปล่า " ฟางดูเหมือนตกใจมากในอาการของชั้ล ส่วนไอ้หมอนั้นก็ งง ใหญ่
" เขาบอกว่าเค้าไม่อยากให้แก้วมาด้วย เค้าบอกว่าแก้วเป็น กขค ระหว่างเค้ากับฟาง แก้วคิดว่าแก้วควรจะกลับ " ชั้ลทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ และกระเถิบเก้าอี้พร้อมจะลุกขึ้น แต่ฟางจับมือชั้ลเอาไว้แน่น
"โมะพูดแบบนี้กับแก้วหรือเปล่าาา " เห้ยยยยย นี่ชั้ลแอ็คติ้งขนาดนี้แล้ว แม่ชียังจะไปถามมันอีกหรอเนี่ยยย
" เอ่อออ " แล้วดูเหมือนไอ้หมอนี่จะไม่กล้าโกหกฟางด้วยสิ มันอ้ำๆอึ้งๆ พูดไม่เป็นเลยหละ
" โมะ แก้วเค้าเสียใจนะ โมะไม่น่าพูดกับแก้วแบบนี้เลย โมะขอโทษแก้วนะ " ห๊ะ !!! มือข้างนึงของฟาง ยังจับมือชั้ลอยู่ ส่วนอีกข้างนึงเลื่อนไปจับมือไอ้หมอนั้น ทำใจฟางถึงได้ใจเย็นขนาดนี้นะเนี่ยยย
"ชั้ล ขอ โทษ " มันพูดแน่นทุกคำ แล้วทำตาเหลือกใส่ชั้ล ชั้ลยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
" แก้วเค้าเป็นเพื่อนฟาง โมะเองก็เป็นเพื่อนฟาง ฟางอย่างให้โมะกับแก้วเป็นเพื่อนกัน " ฟางพูด พร้อมกับหันมายิ้มให้ชั้ล และ มัน
" ไม่ !!!!! " เราอุทานพร้อมกันสองคน และจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
" งั้นกินข้าวกันดีกว่า " ฟางคงจะจนปัญญา เลยเบี่ยงประเด็นให้มากินข้าวแทน
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ