วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ทานข้าว ทานขนมมาจนอิ่มแปร่ โดยที่ชั้ลไม่ได้ออกตังค์สักบาท เราทั้งสามก็พากันกลับมาที่ห้อง โดยที่ไอ้หมอนั้นมันทำหน้าเหม็นขี้ใส่ชั้ลตลอดเวลา  หึ ! ก็แหงสิ ก็มันอยากจะไปกับแม่ชีฟางแค่สองคนหนิเนาะ แต่ด้วยภาระกิจอันสำคัญระดับชาติ ที่ไอ้ป๊อปมันมอบหมายมาให้ ชั้ลก็ต้องทำให้มันสุดความสามารถที่สุด 

 

 

 

                    และรถอย่างหรูของไอ้สมเสร็จก็มาจอดอยู่หน้าคอนโด มันรีบลงจากรถและมาเปิดประตูรถให้ฟางอย่างสุภาพบุรุษ ส่วนชั้ล ก็ต้องลงเองเหมือนเดิมคะ ชั้ลยังยืนยันคำเดิม ว่าชั้ลเหมือนอากาศภายในรถ แค่นั้นแหละคะ 

 

 

 

                    " ฟาง เดี๋ยวโมะขึ้นไปส่งนะ " มันทำหน้าซื่อๆ ตาแป่วๆ อ้อนวอน เหมือนผู้ชายหลายคนที่ขอขึ้นไปบนห้องผู้หญิง โดยข้ออ้างแบบเดิมๆ ที่มีเลศนัยอย่างว่า ชั้ลนี่ชั้ลไปจ้องหน้ามันแทบไม่ทัน 

 

 

 

 

                    " ส่งตรงนี้ก็พอนะ เดี๋ยวฟางเดินขึ้นไปกับแก้ว ฟางไม่หลงหรอก ^^ " ฟางปฏิเสธมันอย่างสุภาพมาก ชั้ลหัวเราะคิคิสะใจจนออกนอกหน้า จนมันได้ยิน และหันมาค้อนตาใส่ชั้ล 

 

 

 

 

                    " ครับ " แล้วหน้าของไอ้หมอนั้นก็ผิดหวัง และเศ้ราอย่างหน้าสลดใจจจจจจ  โธ่วววพ่อคุณเอ้ยยย 

 

 

 

 

 

                    " น่าเศร้าเนอะ ถูกผู้หญิงปฏิเสธหน้าตาย " ชั้ลได้ที รีบเขยิบเข้าไปใกล้ๆมัน ก่อนจะกระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน 

 

 

 

 

 

                    " ซี๊ดดด " ไอ้สมเสร็จคงอยากจะด่าชั้ล แต่พอมันหันไปมองหน้าฟาง ที่มองเราทั้งคู่มาอย่างสงสัย มันเลยเงียบไป ทำได้แค่ชี้หน้าและก็หยุด ! ให้เดา มันคงจะรักษาภาพภพจ์ที่เหมือนสุภาพบุรุษไว้ต่อหน้าฟางอะแหละ 

 

 

 

 

 

 

                    " ฟางขอบคุณมากนะ ไว้เจอกันใหม่ โมะ ขับรถดีๆนะ ไม่ซิ่ง ไม่แซง นะคะ "เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่หวานมาก ก่อนจะส่งรอยยิ้มหวานๆให้กับผู้ชายตรงหน้า ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ 

 

 

 

                    ไอ้หมอนั้นเกาหัวยิกๆ เหมือนจะเขิล ก่อนจะพยักหน้ารับคำ และยิ้มตอบแม่ชีของเพื่อนป๊อป

 

 

 

 

                    " งั้นโมะกลับก่อนนะ " มันยังคงยิ้มไม่หยุด จนฟางเริ่มขำ แต่ชั้ลสะอิสะเอียนจะอ้วก แล้วมันก็ยอมขึ้นรถกลับไป 

 

 

 

 

 

                    " เค้าดูชอบฟางมากเลยนะ " ชั้ลเริ่มจะไต่เต้าเข้าเรื่องส่วนตัวของแม่ชีฟางทีละนิด 

 

 

 

 

 

                    " ไม่รู้สิ ไม่เห็นเค้าจะบอกอะไรเลยหนิ " เธอตีหน้ามึนไม่รู้เรื่อง แล้วเดินต่อไป 

 

 

 

 

 

                    " ฟางอยู่ที่นี่คนเดียวหรอ " ส่วนชั้นก็เดินตามไป แล้วเรื่มถามฟางเริ่อยๆ

 

 

 

 

 

                    " อื้ม ฟางอยู่คนเดียว " แม่ชีพูดนิ่งๆ แต่แววตาของเธอเศร้าไป จนชั้ลเริ่มสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " แก้วก็อยู่คนเดียว มีฟางอยู่เป็นเพื่อนข้างๆห้อง ค่อยอุ่นใจหน่อย " ชั้ลเริ่มทำตัวตีสนิทฟาง แต่ชั้ลรู้สึกอุ่นใจจริงๆนะ ที่ฟางอยู่ใกล้ๆ 

 

 

 

 

 

                    " แก้วเข้ามาในห้องฟางก่อนสิ จะได้นั่งคุยกัน " เราทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของฟาง เธอเปิดประตูห้อง ก่อนจะเอ่ยปากชวนชั้ล และชั้ลก็ไม่คิดจะปฏิเสธด้วยสิ 

 

 

 

 

                    ชั้ลเดินเข้าไปในห้องของฟาง ก่อนจะนั่งลงที่โซฟารับแขก ห้องของฟางดูแตกต่างจากห้องของชั้ลมาก ห้องเธอเป็นโทนสีชมพูอ่อนๆ มันดูหวานและเย็นสบายตามาก ทุกอย่างดูเรียบร้อยเข้าที และกลิ่นในห้องหอมมากกกก  เธอเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วกลับออกมาด้วยน้ำสม พร้อมกับขนม 

 

 

 

 

 

                    " บางทีฟางก็เหงา อยากจะมีเพื่อนคุย เลยชวนแก้วมานั่งคุยด้วย " เธอวางแก้วน้ำส้มตรงหนาชั้ลและหน้าตัวเอง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมไม่ชวนน้องมาอยู่ด้วยหละ " ชั้ลมองแววตาของฟางก็เริ่มจะสงสาร หน้าเธอดูซึมๆไป แม้ปากของเธอจะยิ้มก็ตาม 

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่มีพี่น้องหรอก " เธอพูดด้วยสีหน้าที่เศร้าสนิท ก่อนจะก้มหน้าลงเล็กน้อย

 

 

 

 

 

                    " ฟางเป็นลูกคนเดียวหรอ " ชั้ลเริ่มจะสงสัยเข้าแล้วสิ

 

 

 

 

 

                    " ฟางก็ไม่รู้เหมือนกัน " ห๊ะ ?? 

 

 

 

 

 

                    ".... " ชั้ลนี่มึนเลยกับคำตอบของแม่ชี 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าฟางเป็นเด็กกำพร้า แก้วจะรังเกียจฟางหรือเปล่า " เธอพูดจบ ก่อนจะเงยหน้ามาหาชั้ล ดวงตาหวานๆคู่นั้นค่อยๆเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา 

 

 

 

                    ชั้ลนิ่งไปครู่นึง มันสงสารจนพูดอะไรไม่ออก 

 

 

 

 

 

                    " แก้วไม่รักเกียจ แก้วรู้สีกดีกับฟางนะ ฟางเป็นคนดี แก้วไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อน " ชั้ลเอือมมือตัวเองไปกุมมือของฟางเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางถูกทิ้งมาตั้งแต่เด็ก แม่ทิ้งฟางไว้ที่บ้านครูอารี ฟางโตมาจากที่นั้น ครูอารีส่งเสียฟางจนฟางเรียนจบ .... " เธอพูดทั้งน้ำตา " ครูเพิ่งเสียไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ฟางเลยต้องมาอยู่ที่นี่ คนเดียว " เธอร้องไห้แบบเงียบๆ ไม่ร้องไห้ฟูมฟาย เหมือนแค่ปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมา

 

 

 

 

 

                    " ไม่เอาไม่เอา ไม่งอแง ต่อไปฟางก็จะมีแก้ว แก้วอยู่ห้องข้างๆ รับรองว่าฟางไม่กลัวแน่นอน " ชั้ลลุกไปนั่งข้างๆฟาง แล้วโอบปลอบเธอเบาๆ  ฟางเช็ดน้ำตา ก่อนจะหันมายิ้มกับชั้ล 

 

 

 

 

 

                    " อื้อ แล้วแก้วทำงานที่ไหนหรอ " เธอเปลี่ยนจากโหมดเศร้าเป็นโหมดร่าเริงได้เร็วมากกก 

 

 

 

 

                    " แก้วตกงานหนะ แหะๆ >< " ชั้ลยิ้มเจื่อนๆ อย่างอายๆ 

 

 

 

 

 

                    "คิคิคิ " ฟางขำๆ " มาทำงานกับฟางมั้ย ที่ทำงานสบาย เป็นกันเอง ทำงานง่ายด้วย เจ้านายก็ใจดีด้วยนะ " ฟางเล่าไปก็ยิ้มไป จนชั้ลเริ่มจะสนใจ

 

 

 

 

                    ถ้าชั้ลได้ทำงานกับฟาง ชั้ลก็จะได้อยู่ใกล้ชิดกับฟาง แลวชั้ลก็สามารถรายงานเรื่องฟางให้ไอ้ป๊อปฟัได้ตลอด ละไอ้ป๊อปก็จะจีบฟางได้สำเร็จ สุดท้ายฟางก็จะมาเป็นเพื่อนสะใภ้ของชั้ล 

 

 

 

 

 

                    " โอเค๊ แก้วจะลองดูนะ " ชั้ลรีบตอบตกลงทันที 

 

 

 

 

 

                    " งั้นพรุ่งนี้ไปกับฟางเลยแล้วกันนะ ฟางจะออกจากห้อง เจ็ดโมงครึ่ง " ฟางพูด ชั้ลพยักหน้ารับคำ 

 

 

 

 

 

                    เราคุยกันอย่างสนุก จนตกเย็น ชั้ลก็นึกได้ว่าไอ้ป๊อปมันนอนเน่าอยู่ในห้องชั้ล และมันก็ยังไม่กลับ ชั้ลเลยรีบขอตัวกลับห้องก่อน 

 

 

 

 

 

 

                    "เชี่ยป๊อป ! " ชั้ลอุทานเสียงหลง เมื่อเห็นไอ้ป๊อป นอนตายอยู่ในอ่างอาบน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " กูหงุดหงิด ต้องอาบน้ำ " ไอ้ป๊อปคิ้วขมวด แล้วเงยหน้ามาพูดกับชั้ล 

 

 

 

 

 

                    " กูเป็นผู้หญิงนะ มึงจะมาให้กูเห็นแบบนี้มันไม่ได้ " นั้นสิ นอนเป็นชีเปลือยอยู่ในอ้าง แม้จะไม่เห็นอะไรแต่ชั้ลก็อายยเถอะ 

 

 

 

 

 

                    " ง่ายๆเลยนะ มึงก็เดินออกไป แล้วปิดประตูให้กูด้วย กูอาบเสร็จละจะเดินไปหามึงเอง " หึหึ ทำตัวเหมือนห้องตัวเองไม่มีผิด อีเพื่อนไร้มารยาท 

 

 

 

 

                    แต่สุดท้ายก็คือห้องของมันอยู่ดี ชั้ลเลยตองเดินออกมารอันที่ห้องรับแขก หันไปหันมาก็เจอรูปไอ้เจ้ากานบ้างหละ รูปแม่บ้างหละ จนชั้ลอดคิดถึงไม่ไหว เลยโทรไปหา 

 

 

 

 

 

 

                    " ไง อยู่บ้านเฮียสบายมั้ยเราอะ " แทบจะร้องไห้เลยหละคะ ที่ได้ยินเสียง ฮัลโหลของมัน

 

 

 

 

                    ( สบายซิฮะเจ้ สบายกว่าอยู่บ้านเราตั้งเยอะ บ้านใหญ่ยังกะวังหลวง แต่เสียดายที่ไม่มีเจ้ ไม่มีแม่ ) มันพูดเสียงกระดี๊กระด๊า ก่อนจะจบลงด้วยน้ำเสียงที่เศร้า 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวเจ้ไปหานะ อีกสักวันสองวัน กานอยู่ที่นั้นต้องช่วยม่าม้ากับป๊าทำงานด้วยนะ แล้วก็ไม่ดื้อไม่ซนนะ " ชั้ลพูดไปทั้งน้ำตา คิดถึงมันใจจะขาด ใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีกานมันเหงาจนบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

                    (ฮะ ! กานคิดถึงเจ้กับแม่นะ ) เจ้ากานพูดเสียงสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้ ชั้ลเลยชิ่งรีบวางสะก่อน ก่อนที่จะดราม่ากันไปมากกว่านี้ 

 

 

 

                    แล้วชั้ลก็โทรไปหาแม่ 

 

 

 

 

 

                    " แม่เป็นยังไงบ้าง " ถามไปก็น้ำตาไหลไป เห้อออ แม่ก็ป่วยอยู่ งานก็ต้องทำ ยังไงคนเป็นลูกอย่างชั้ลก็อยากจะอยู่ดูแลแม่ด้วยตัวเอง แต่ชั้ลมันจนหนิ เลือกอะไรได้ไม่มากหรอก 

 

 

 

 

 

                    ( ไม่เป็นไรน๊าาแม่โอเค แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ทำงานไปเถอะ แม่อยู่ได้ พยาบาลใจดี สวยด้วย ) ฟังจากน้ำเสียงของแม่ ดูเหมือนไม่ใช่คนป่วยเลยแฮะ แสดงว่าเค้าดูแลแม่ดีจริงๆ ค่อยหายห่วงหน่อย 

 

 

 

 

 

                    " เค้าทำแม่เจ็บบ้างหรือเปล่า "

 

 

 

 

                    (  ไม่เลยย อยู่ที่นี่แม่มีความสุขนะ ไม่เหงา แกไม่ต้องเป็นห่วงง ) แม่ย้ำอีกครั้ง ชั้ลก็ชื่นใจ

 

 

 

 

                    " แก้วคิดถึงแม่นะ "

 

 

 

 

                    ( ชั้ลก็คิดถึงแกนะ ) แล้วบทสนทนาของเราแม่ลูกก็จบลง 

 

 

 

 

 

 

                    " มึงหายหัวไปไหนมาวะ กว่าจะกลับมา กูเกือบจะเน่าแล้วเนี่ย " ไอ้ป๊อปเดินออกมาในสภาพปกติ ออกมาพร้อมๆกับคำด่าของมัน

 

 

 

 

                    " แล้วมึงใช้กูไปทำอะไร " เออ แล้วยังจะมาเยอะอีก ชั้ลเหลือกตามองมันอย่างรำคาญ 

 

 

 

 

                    " เออ เอาเถอะ เดี๋ยวกูจะพามึงไปซื้อต้นไม้ แล้วก็สัตว์มีขนให้มึง ส่วนมึงก็มีหน้าที่เล่าเรื่องของฟางให้กูฟัง เคมั้ย " 

 

 

 

 

 

                    " จ๊ะ " แล้วเราก็ทำตามข้อตกลงของกันและกัน 

 

 

 

 

 

                    7 : 30 นาฬิกา วันนี้ วันที่ชั้ลจะได้มีงานทำสักที เราทั้งสองคนนั่งรถเมล์มาทำงานที่บริษัท เกือบแปดโมงครึ่ง  รถเมล์ก็หยุดจอดอยู่ที่ป้ายหน้าบริษัทพอดี ชั้ลนี่ก้าวลจากรถแบบขาสั่น มันตื่นเต้น ไม่รู้ว่าข้างหน้าชั้ลจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ฟางเดินนำหน้าเข้าไปในบริษัท แต่เธอกลับหยุดชะงัก แล้วหันกลับมามองชั้ล ที่ไม่ค่อยจะก้าวเท้าเดิน

 

 

 

 

 

                    " ตื่นเต้นมากเกินไปแล้วนะเราอะ " ฟางยิ้มหวานๆ ก่อนจะเดินมาจับมือชั้ล แล้วเดินไปพร้อมๆกัน 

 

 

 

 

 

                    วิศวะ ไทยานนท์ ประธานบริษัท ไทยานนท์ 

 

 

 

                    ตึกตักตึกตักตึกตัก หัวใจอิแป้นเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาจากทรวงอก นี่แม่ชีเล่นถึงประธานบริษัทเลยหรอวะเนี่ยย ฟางเอ่ยยย เธอไปสนิทกับเค้าได้ยังไง

 

 

 

 

 

                    " อ้าวว ฟางง " น้ำเสียงคุ้นหูดังขึ้น เมื่อฟางเมื่อเข้าไปแค่คืบเดียว ส่วนชั้ลยังคงยืนอยุ่หน้าห้อง และแอบฟังทั้งคู่สนทนากัน

 

 

 

 

                    " ฟางเห็นผู้จัดการฝ่ายบุคคลประกาศหาพนักงานใหม่ ฟางเลยพาเพื่อนมาสมัคงานคะ " ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " รับเลยก็ได้นะ เพื่อนฟางถนัดงานอะไรหละ " ชายคนนั้นตอบ คอ มันเสียงคุ้นมากกก จนชั้ลเริ่มใจไม่ดี 

 

 

 

 

 

                    " รับเลยหรอ ท่านประธานพูดจริงหรือเปล่าคะ " ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " จริงสิครับ กับฟางผมพูดจริงทุกเรื่องแหละ ไม่โกหกหรอก " เขาย้ำอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

                    " งั้น... ฟางไปพาเพื่อนมาเลยนะ " ฟางพูด แล้วบทสนทนาก็จบลง พร้อมๆกับฟาง ที่เดินกลับมาหาชั้ล   เธอจับมือชั้ล แล้วเราเดินเข้าไปพร้อมกัน 

 

 

 

 

 

 

                    " O_O " สตั้นแปดพันวิ 

 

 

 

 

 

 

                    " O_o " มันก็เช่นกัน 

 

 

 

 

 

                    " นี่นาย/ นี่เธอ " เราพูดพร้อมกัน 

 

 

 

 

 

                    " ท่านประธานรับปากกับดิฉันแล้วนะคะ " ฟางยื่นคำขาดทันที ชั้ลยังอึ้งไม่หาย  ไอคุณวิศวะที่ว่า นี่คือไอ้สมเสร็จเองหรอวะ  เหอะ !  กูไม่อยากเชื่อ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางๆ คือแก้วว " ชั้ลนี่อยากจะหายตัวไปตอนนี้เลย 

 

 

 

 

 

                    " ทำงานที่นี่แหละ เจ้านาเค้าใจดี " ฟางรีบจีบมือชั้ล เมื่อรู้ว่าชั้ลกำลังจะไป 

 

 

 

 

 

                    " เหอะ ! " ชั้ลกับไอ้คุณวิศวะ อุทานพร้อมกัน ในสีหน้าที่ไม่ต่างกันเลย มัน เอ้ย ไม่ได้สิ มันต้อง คุณมัน เพราะเค้าเป็นถึงว่าที่เจ้านายของชั้ล หรืออีกชือหนึ่ง ก็ต้อง คุณสมเสร็จ เค้ามองชั้ลด้วยสีหน้าที่อยากจะอ้วก ชั้ลเองก็เช่นกัน 

 

 

 

 

 

                    " นะแก้วนะ ทำงานที่นี่เถอะนะ " ฟางอ้อนวอน ชั้ลนี่หนักใจเลยจ่ะ 

 

 

 

 

 

                    " งานที่นี่คงไม่เหมาะกับเค้าหรอกฟาง อย่างเค้า มันต้องงานจุ่นๆวุ่นๆเรื่องคนอื่น เค้าคงจะถนัด " ไอ้คุณสมเสร็จก็เสร่อ พูดแทรกขึ้นมา 

 

 

 

 

 

                    " ตกลงชั้ลจะทำงานที่นี่นะคะ คุณวิศวะ " หึ ไงหละจ่ะ เล่นเอาหมอนั้นหน้าเหวอไปเลยทีเดียว 

 

 

 

 

 

                    " ห่ะ !! " คุณวิศวะเค้าอุทานเสียงหลง 

 

 

 

 

 

                    "ขอบคุณนะคะ ท่านประธาน ไปแก้วไปดูโต๊ะทำงานกัน " ฟางรีบตัดบท พาชั้ลออกไปจากห้องทันที ทั้งที่ไอ้หมอนั้นยังเอ่ออยู่ หันไม่วายรีบหันหลังไปยักคิ้วใส่มัน ก่อนจะตามฟางไป 

 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ไปตั้งยังโต๊ะประจำตำแหน่งใกล้ๆ โต๊ะของฟาง ชั้ลก็รายงานไปหาไอป๊อปทันที และไม่นาน ไอ้ป๊อปก็คงจะมา  

 

 

 

 

 

                    จริงค่ะ ไม่เกิน 1 ชั่วโมง ก็ได้เห็นใบหน้าหล่อๆของมัน ที่โต๊ะของฟาง

 

 

 

 

 

                    " คุณ... " ฟางเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าที่อึ้งและคาดไม่ถึง 

 

 

 

 

                    " ผมป๊อปครับ ยังโสดอยู่ จีบได้ ไม่ต้องลงทุน ลงแค่ใจก็พอครับ ^^ " ป๊อปทำหน้าหล่อๆ แล้วขายของทันที ฟางอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะมองมาหาชั้ล

 

 

 

 

 

                    " แก้วนั่งอยู่ตรงนู้นนะคะ " เธอหลบตาป๊อปก่อนจะชี้มาที่ชั้ล 

 

 

 

 

                    " ป๊อปมาหาฟางครับ " ป๊อปส่งสายตาอ่อยเต็มที่คะ จนบางทีชั้ลก็อยากจะอ้วก แต่เหมือนฟางจะเขิล หรือชั้ลคิดไปเองวะ แต่ท่าทีแบบนี้ ชั้ลไม่เคยเห็นฟางมีอาการตอนอยู่กับำอ้คุณสมเสร็จนะ 

 

 

 

 

 

                    " ผมไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามาในบริษัทของผมนะครับ " ไอช๋ะ !!! ไอคุณวิศวะเดินหน้าโหดๆ โหมดขรึมๆ เข้ามาทางไอ้ป๊อป พวกพนักงานที่นั่งอยู่ห้องข้างๆ เดินตามมามุงกันเป็นแถว 

 

 

 

 

                    " แต่ผมไม่ใช่คนนอก " ป๊อปยืนยืดอกตัวตรง แล้วหันไปเผชิญหน้ากับไอ้คุณวิศวะ ชั้ล ฟาง และพนักงานไทยมุง ลุ้นกันตัวโก่ง 

 

 

 

 

                    " คุณคงไม่ได้มาสมัครงานที่บริษัทของผมนะครับ " มันมองไอ้ป๊อปตั้งแต่หัวจรดเท้า คงไม่รู้สินะ ว่าไอ้ป๊อปมันเป็นใคร 

 

 

 

 

 

                    " ครับ เพราะผมมาที่นี่ ในฐานะ ลูก ! ค้า ! " ไอป๊อปพูดเน้นทุกคำ ชั้ลเองก็ไม่คิดว่ามันจะมาไม้นี่ ชั้ลมอหน้ามันงงๆ ก่อนจะเหลือบไปมองฟาง ที่กำลังงอยู่เหมือนกัน 

 

 

 

 

 

 

 

                    ห่างหายไปนาน หวังว่ายังไม่ลืมกันนะคะ ฝากคอมเม้น ฝากวิจารณ์ด้วยนะคะ คำวิจารณ์เป็นเหมือนแรงกำลังสำหรับเหล่านักเขียนคะ ^^