วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
                    " อ่ออ น้ามิ่งย้ายไปได้สักสี่ห้าเดือนแล้วครับ " ชายกลางวัยที่ยื่นถือถุงขยะอยู่หน้าประตูรั้วเอ่ยพูดกับป๊อป ชายหนุ่มพยักหน้านิ่งๆ ด้วยสีหน้าท่าทางที่เครียด ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกมา 
 
 
 
                    " แกไปอยู่ไหนวะแก้ว " เขาเปิดดูรูปเพื่อนสาวในมือถือ ก่อนจะปิดมันลงแล้วถอยกายพิงเบาะรถอย่างอ่อนล้า 
 
 
 
 
 
                    อีกฝากชีวิตหนึ่ง 
 
 
 
                    ไม่ยักรู้นะเนี่ย ว่าที่หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะมีน้ำตก ที่แสนจะเงียบแบบนี้ด้วย แทบจะไม่มีใครมาเล่นเลยนะเนี่ย มีแค่ชั้ลคนเดียวในตอนนี้  เอ๊ะ หรือมันจะยังเช้าอยู่ แต่นี้ก็แปดโมงกว่าละนะ แต่ช่างเถอะ ชั้ลเล่นคนเดียวอะดีแล้ว
 
 
 
                    น้ำตกเล็กๆ ในป่า น้ำตกแห่งนี้ใสมากกกก ใสจนเห็นตัวปลาในน้ำเลยนะ ทรายใต้น้ำก็ข๊่วขาวว ต้นไม้ใหญ่รอบๆก็เขียวชอุ่ม ร่มรื่นมาก 
 
 
 
                    " ตู้มมมมม " ชั้ลขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นกิ่งออกมากลางน้ำตก ก่อนจะกระโดดลงมาในน้ำ 
 
 
 
                    พระเจ้า มันเป็นอะไรที่มันส์และสนุกมากกก จนชั้ลลืมเรื่องเครียดๆไปเลยหละ 
 
 
 
 
                    ในขณะที่เธอกำลังสนุก แต่อีกคนกำลังเครียด 
 
 
 
                    " เห็นแก้วบางหรือเปล่าครับ " นี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วนะ กับการตามหาแก้ว แต่เหมือนจะไร้วี่แวว เขาเพียงออกไปตลาดแปปเดี๋ยว ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย 
 
 
 
                    " เห็นแก้วบ้างหรือเปล่าครับ " เขาวถามคนในหมู่บ้านจนทั่วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด 
 
 
 
                    " เหมือนจะเดินไปทางด้านนู้นนะ " ลุงคนหนึ่งนี้นิ้วไปทางน้ำตก โทโมะพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปทางนั้นทันที 
 
 
 
 
                    ตู้มม ! ว๊าาา สบายจังเลยยย
 
 
 
                    " แก้ว !! แก้วววววว !!!! " นั่นมันเสียงโทโมะหนิ 
 
 
 
                    " นาย ชั้ลอยู่นี่  !! " ชั้ลรีบขึ้นจากน้ำ แล้วเดินเข้าไปหาเค้า
 
 
 
                    " ทำบ้าอะไรวะ ! ทำไมไปไหนมาไหนไม่ยอมบอก ชั้ลต้องหาให้วุ่นเลยเห็นมั้ย ทำไมจะไปไหนไม่รอชั้ลก่อน ชั้ลไปตลาดแปปเดี๋ยว กลับมาเธอก็หายไปแล้ว " หมอนั่นทำหน้าซีเรียสมาก เค้าตะคอกใส่หน้าชั้ลจนน้ำลายกระเด็นไปทั่ว
 
 
 
                    " นาย  ชั้ลแค่มาเล่นน้ำตกนะ " นั่นสิ ทำไมต้องพูดให้ชั้ลรู้สึกผิดด้วยเนี่ย ชั้ลไม่ได้ไปฆ่าคนนะ
 
 
 
 
                    " ก็แล้วทำไมไม่บอกกันสักคำเล๊าา ! "
 
 
 
                    " ก็นายไม่อยู่นิ ฉันจะบอกยังไงหละ " อย่าขู่มากสิ ชั้ลกำลังจะร้องไห้แล้วนะ 
 
 
 
                    " ก็ทำไมไม่รอก่อนหละ !! " หมอนี่พูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ  
 
 
                    
                    " โมะ จะขึ้นเสียงทำไม " ชั้ลจะร้องแล้วนะ 
 
 
 
                    " เห้ออ ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ " เค้าถอนหายใจแล้วนั่งลงที่ใต้ต้นไม้ 
 
 
 
                    " อื้ม ^^ "ชั้ลรู้สึกเหมือนว่าเค้าเป็นห่วงชั้ลมากก 
 
 
 
 
                    " แล้วเสื้อเนี่ย เวลาเล่นน้ำ อย่าใส่สีขาวได้มั้ย มันเห็นหมดเลยเนี่ย อะไรต่อมิอะไรในนั้นอะ " เค้าจ้องมองชั้ลแล้วดุใส่เยี่ยงพ่อ  โธ่ ชั้ลมันไม่ได้มีอะไรน่ามองขนาดนั้นนะ 
 
 
 
 
                    " บ่นเป็นพ่อเลยนะ " ชั้ลแบะปากใส่หมอนั่นด้วยความหมั่นไส้ แล้วกระโดดลงไปในน้ำอีกครั้ง 
 
 
 
 
 
 
                     ค่ำคืนหนึ่ง ... ชายคนหนึ่งที่ยนอยู่ตรงหน้าห้องของฟาง พร้อมด้วยเอกสารซองสีน้ำตาลในมือของเขา
 
 
 
                    ( ส่งได้เลย ) 
 
 
                    " ครับ " เขาตอบรับเสียงปลายสาย ก่อนจะกดกริ่งข้างๆประตูห้อง แล้ววางซองเอกสารไว้ที่พื้น ก่อนจะเดินหลบไปอย่างเร็ว 
 
 
 
                    ฟางชะเง้อมองผ่านทางประตูแมว ก่อนจะเปิดประตูช้าๆ เธอก้มลงเก็บซองสีน้ำตาล เมื่อเห็นว่าจ่าหน้าซองถึงเธอ เธอเลยแกะมันออกมาดู 
 
 
 
 
                    " ป๊อป " เสียงอุทานดังขึ้น พร้อมๆกับหยาดน้ำตาของเธอที่ค่อยไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง 
 
 
 
                    กระดาษและรูปภาพหลายแผ่นในมือของฟางหล่นกระจายลงบนพื้นพร้อมๆกับกายของเธอที่ฟุบลงนั่งกับพื้นห้อง สภาพของฟางไม่ต่างอะไรกันกับแก้วในวันก่อน 
 
 
 
                    " ทำไมทำกับฟางแบบนี้ " 
 
 
 
                    ในซองนั่นมีจดหมายอยู่ 1 ฉบับ เป็นจดหมายที่เรียบเรียงเรื่องทุกอย่างของป๊อป ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาในชีวิตของฟาง 
                    มันบอกให้เธอรู้ว่า ป๊อปเป็นเจ้าของห้องที่แก้วอยู่ ป๊อปแอบควงสาวตลอดเวลาที่จีบฟาง รูปในนั้นคือ เชอรี่ และสาวอีกคนที่ป๊อปพาขึ้นคอนโดแต่ไม่ได้มีอะไรกัน 
 
                    ข้อความที่บอกว่าป๊อปเล่นพนันกับเสี่ยเอก และรูปที่ป๊อปกับเสี่ยเอกไปเลือกรถกันเมื่อหลายวันก่อน 
 
 
                    ทุกอย่างตรงหน้า มันทำให้เธอเชื่อว่าป๊อปหลอกลวงเธอ และที่เจ็บที่สุด คือ รูปที่ป๊อปกอดกับแก้วในห้องของแก้ว ในวันที่โทโมะแอบอยู่ในห้องครัว พร้อมขอความที่ว่า แก้วร่วมรู้เห็นกับแผนการณ์ของป๊อปทุกอย่าง มันยิ่งทำให้เธอเจ็บเจียนตาย 
 
 
 
 
                    กริ่ง กริ่ง แล้วเสียงกริ่งหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอรวบรวมแรงกำลังที่เหลืออยู่เดินไปเปิดประตูห้อง 
 
 
 
 
                    " ฟาง เกิดอะไรขึ้น " เขาแทบช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ดวงตาหวานๆที่แดงกล่ำ นำตาที่ไหลเป็นทางบนใบหน้าของเธอ แววตาของเธอที่มองมาที่เขา ....
 
 
 
 
                    เพลี๊ยะ  ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบคำถาม มือของเธอก็ฟาดไปบนใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของเธอ 
 
 
 
                    " ฟาง "
 
 
 
                    " ทำไมป๊อปชั่วแบบนี้ ทำไมทำกับฟางแบบนี้ ไหนว่าจะไม่หลอกกันไง ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮืออ ฮืออ อืออ " เธออาละวาด ทุบตีอกแกร่งไม่ยั้งมือ 
 
 
 
 
                    " มันเกิดอะไรขึ้นฟาง บอกป๊อปหน่อยได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้น " ป๊อปอื้ออึงไปหมด ทั้งมึน ทั้งงง ทั้งตกใจกับอาการของฟาง สายตาเหยี่ยวเหลือบมองเห็นกระดาษในห้องของฟาง เขาเดินเบียดร่างบางเข้าไปในห้องอย่างวิสาสะ 
 
 
 
 
                    และยิ่งที่เขาเห็น ทำให้เขาหน้าซีดเผือด ใจป๊อปมันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เอกสารในมือของป๊อปร่วหล่นลงไปบนพื้นอีกครั้ง เขาหันกลับมาช้าๆเมื่อมองใบหน้าของอีกคนที่ยนอยู่เบื้องหลังเขา
 
 
 
 
                    " ออกไปจากชีวิตของชั้ล เราอย่าได้เจอกันอีกเลย " เธอพยายามกลั้นสะอื้นไห้ แล้วพูดกับเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วล็อคประตูทันที
 
 
 
 
                    " ฟาง  ฟางออกมาคุยกับป๊อปก่อนได้มั้ย ฟางง มันไม่ได้เป็นแบบที่ฟางคิดนะ ฟาง ! ออกมาคุยกับป๊อปก่อนสิ " 
 
 
 
                    ให้ตายเถอะ ทำไมเรื่องแย่ๆมันถึงได้เข้ามาพร้อมๆกันด้วยนะ