วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

                    

 

                    มันแย่มากที่ต้องเจอเรื่องแย่ๆ ถึง 2 ครั้งติดๆกัน ในขณะที่เพื่อนที่เขารักที่สุดยังไม่หายโกรธเค้า หนำซ่ำ คนที่เขารักและอยากจะใช่ชีวิตคู่ด้วยกลับมาโกรธเขาไปอีกคน 

 

 

 

                    " เดี๋ยวเฮียให้คนออกตามหาไอ้แก้วให้นะ " เสี่ยเอกตบบ่าน้องชายหมายจะให้กำลังใจ ก่อนจะลุกไปที่มินิบาร์ในบ้านหลังใหญ่ของเขาแล้วกลับมาพร้อมกับเหล้า 1 กลม

 

 

 

 

 

                    " ดื่มย้อมใจสักหน่อยมั้ย " เสี่ยเอกรินเหล้าใส่แก้วให้ป๊อป ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมาไม่ยอมรับมัน

 

 

 

 

 

                    " ฟางเค้าไม่ชอบให้ผมดื่มเหล้าครับ " ดวงตาที่เฉี่ยมคมและร้ายกาจดุจเยี่ยว ตอนนี้มันกลับกลายเป็นดวงตาที่แดงกล่ำ มีแต่ความเศร้ามอง ในดวงตาคู่นั่นเริ่มมีน้ำตาเอ่อๆเล็กน้อย

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย อาไรวะไอ้ป๊อป เสืออย่างเอ็งจะมานั่งร้องไห้เพราะผู้หญิงทิ้งได้ยังไง ไม่เอาๆ " เสี่ยเอกพยายามยัดเยียดเหล้าให้ป๊อป แต่ป๊อปยังคงปฏิเสธเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

                    " เฮีย ผมรักฟางมากเหลือเกิน ผมอยากรู้จริงๆว่าไอ้โทโมะมันทำแบบนี้กับผมเผื่ออะไร " มันคงจะเดาไม่อยากหรอก ว่าใครส่งเอกสารบ้าๆนั้นมาให้ฟาง แต่ที่เขาไม่เข้าใจ คือ เขาไปทำอะไรให้โทโมะ ทำไมโทโมะถึงได้ทำลายความรักของเขาและฟางแบบไม่ใยดีแบบนี้

 

 

 

 

                    " อยากรู้ก็สืบสิวะ "

 

 

 

 

                    " จะสืบยังไงละเฮีย พ่อแม่มันก็ตายหมดแล้ว เหลือแต่แม่มิ่งอะไรของมันนั้นแหละ " ป๊อปเครียดจัด 

 

 

 

 

                    " ถ้าเหลือแม่มิ่ง ก็ไปสืบจากแม่มิ่งซิวะ " เสี่ยเอกพุด ป๊อปนิ่งไป คิดตามที่เสี่ยเอกพุด 

 

 

 

 

                    " ใช่ "

 

 

 

 

                    " มึงไปเคลียร์เรื่องเมียมึงเถอะ เดี๋ยวเรื่องไอ้แก้วกับแม่มิ่งกูเคลียร์ให้เอง "

 

 

 

 

 

 

                    อีกคู่ชีวิตหนึ่ง

 

 

 

 

 

                    " แคกๆ แอะแอม อึอึม " เป็นไงหละ เล่นน้ำมาทั้งวัน ไข้จับเลยเป็นไงหละ 

 

 

 

 

                    " เห็นมะ บอกให้ขึ้นๆ ไม่ยอมขึ้น แล้วมานั่งไออยู่ข้างๆอีก " หมอนั่นทำท่าสะอิดสะเอียน แล้วเลื่อนตัวเขยิบหนีชั้ลไปเล็กน้อย

 

 

 

 

                    " ก็ใครมันจะไปรู้หละ " ชั้ลทำหน้างอลใส่หน้านั่น

 

 

 

 

 

                    " ก้เตือนกี่ครั้งแล้วไม่เคยฟัง จะเล่นบ้าอะไรกันนักกันหนา 3 ชั่วโมง ดื้อเองนะ ช่วยไม่ได้ " ฮีแกพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าชั้ลเลย ฮียังนั่งดูละครหลังข่าวต่อไปเรื่อยๆ ไม่สนว่าคนข้างๆอย่างชั้ลจะเป็นอะไร หึ ! 

 

 

 

 

 

                    " ชิ ! " อย่านึกว่าชั้ลจะง้อนะ ชั้ลไปนอนก็ได้โว้ย เดี๋ยวก็หายเอง ไม่ต้องมาดูลงดูแลชั้ลหรอก ดุละครไปเถอะ 

 

 

 

 

 

                    แต่ปวดหัวชะมัดเลยงะ ชั้ลคงจะเล่นมากไปเหมือนหมอนั่นว่าจริงๆนั้นแหละ  ก็ดันอยู่ในน้ำตั้ง 3 ชั่วโมง มันก็สมควรแล้วที่ชั้ลจะเป็นไข้ T _ T 

 

 

 

                    นอนดีฟ่าาาา จะได้หายไวๆ Zzzzz 

 

 

 

                    หลังจากที่แก้วหายเข้าไปในห้องนอนเกือบครึ่งชั่วโมง โทโมะก็ปิดทีวีและเปิดเข้าไปดูแก้วในห้อง เขาค่อยๆย่องเข้าไปใกล้ๆเตียงของเธอ และค่อยๆเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผาก 

 

 

 

 

 

                    " งานเข้าแล้วไงไอ้เด็กดื้อ " เขาบ่นอุบอิบใส่ร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ก่อนจะออกมาจากห้องและกลับเข้าไปพร้อมๆกับกะละมังและผ้าผืนเล็ก 

 

 

 

 

 

                    " เห้ออ " เขามองใบหน้าหวานที่หลับสนิท ดวงตาของเขามันเหมือนคนกำลังสับสน เหมือนเขาคิดอะไรหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเช็ดตัวให้เธอต่อไป 

 

 

 

 

 

                    เช้าตรู่ของวันใหม่ 

 

 

 

 

 

 

                    " ห้าวววว  เห้ย นี่นาย !  O_O " ให้ตายเถอะ นี่ชั้ลฝันอยู่หรือมันชีวิตจริงเนี่ย

 

 

 

 

                    เมื่อแสงตะวันมันส่องผ่านม่านตาของชั้ลจนทำให้ชั้ลต้องลุกตื่นขึ้นมา แต่ไม่ทันที่ชั้ลจะลุกขึ้นนั่ง ชั้ลรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ที่มันวางทับหน้าท้องของชั้ลอยู่

 

 

 

                    และอะไรบางอย่างที่ว่านั้นก็คือ ท่อนแขนหนักๆของไอ้หน้าหล่อที่นอนหัวซุกซกคอชั้ลอยู่ในตอนนี้

 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก นี่เขานอนเบียดชั้ลจนแทบจะสิงอยู่ในร่างของชั้ลแล้วนะ

 

 

 

 

 

                    " ไอ้หน้าหื่น ไอ้บ้า เอามือออกไปเดี๋ยวนี้นะ " โห้ยย นี่แกะมือก็ยังต้านไว้อีกนะนั่น

 

 

 

 

                    " กอดหน่อยไม่ได้หรือไง เมื่อคืนก็เช็ดตัวให้ทั้งคืนแล้วนะ ตอบแทนกันหน่อยสิ " มันยิ่งซุกหน้าใกล้คอชั้ลมาขึ้นเรื่อยๆ จนชั้ล ขนลุกและใจสั่น >< 

 

 

 

 

 

                    " โห้ยย ตอบแทนอย่างอื่นไม่ได้หรือไง ทำไมต้องมากอดด้วยเล๊า " 

 

 

 

 

                    " ไม เขิลหรอ ^^ " เขาพลิกร่างขึ้นให้กลับมานอนราบกับเตียง ก่อนจะขึ้นค่อนชั้ลไว้ข้างบน  โอ้ยยย ทำบ้าอะไรของนายเนี่ยยย

 

 

 

                    O_O  > ///< ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก 

 

 

 

 

                    " มะโมะ นะนายจะทำอะไร ฮะ " แค่กลืนน้ำลายตอนนี้ยังลำบากเลย อย่าให้ชั้ลต้องพูดเถอะนะ 

 

 

 

 

                    " หิว " หิว ? 

 

 

 

                    เฮือกกก  สายตาของหมอนั่น ทำให้ชั้ลหนาวสั่น อะอย่าจ้องตาชั้ล  ได้โปรดเถอะ อย่ามองชั้ลด้วยสายตาแบบนี้

 

 

 

 

                    อย่ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ชั้ลล  > //// <  ชั้ลเริ่มเกร็งและตัวแข็งทื่อเหมือนไม่ท่อน 

 

 

 

 

                    " หะหิว ก็ไปหาอะไรกินเซ่ แล้วก็ปล่อยชั้ลได้แล้ว " ย๊ากกกก  หายใจติดขัดแล้วนะ 

 

 

 

 

                    " ก็กำลังจะกินให้หายหิวอยู่นี้ไง  อย่าเกร็งสิ " บรึ๋ยยยย หมอนี้เอาหน้าหื่นๆของเขาซุกที่ซอกคอของชั้ล

 

 

 

                    ฮือออ  ชั้ลกลัววว 

 

 

                    เสียงสูดดมซอกคอของหมอนั้นมันทำให้ชั้ลตัวสั่นไปหมด ทำไมมันหน้ากลัวแบบนี้นะ 

 

 

 

 

                    " กลัวหรอ " หมอนั่หยุดการกระทำของตัวเอง และเงยหน้ามามองหน้าชั้ล 

 

 

 

                    น้ำตาชั้ลไหลพรากอย่างไม่รู้ตัว ชั้ลรีบพยักหน้าทันทีที่ได้รับคำถาม 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว โมะขอโทษนะ โมะ ไม่ทำแล้วนะ อย่าร้องไห้นะ "เขาเหมือนตกใจที่เห็นน้ำตาของชั้ล หมอนั่นรีบลุกขึ้นออกจากร่างของชั้ลทันที หน้าเขาดูซีดๆไปและไม่กล้าสบตาชั้ล

 

 

 

 

                    " แก้วยังไม่พร้อม โมะเข้าใจแก้วนะ " ถ้าพร้อม ชั้ลจะมอบมันให้กับนายคนเดียวนะโทโมะ 

 

 

 

 

                    " ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ไปกินข้าวกันนะ " เขาเดินกลับเข้ามาหาชั้ลอีกครั้ง ก่อนจะลูบผมชั้ลอย่างเบามือและจูบหน้าผากชั้ลเบาๆอีกครั้งหนึ่ง 

 

 

 

 

                    ชั้ลได้แต่ยิ้มดีใจทั้งน้ำตา ที่เขาไม่รังแกชั้ล  ชั้ลรักนายนะโทโมะ