วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

                    วันนี้ที่รอคอย ... วันที่แม่ชั้ลกลับมา แต่ชั้ลเลือกที่จะไม่ไปรับเค้าที่สนามบิน ชั้ลเสียใจ ชั้ลยังไม่อยากจะเจอใครในตอนนี้ ชั้ลยังไม่พร้อมจริงๆ และชั้ลรู้ว่าทั้งแม่และไอ้ป๊อปคงจะรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วจากปากของพี่หมอ 

 

 

                    " ลุกมากินข้าวได้แล้ว ... " เสียงทุ้มๆของผู้ชายแสนดีที่อยู่เคียงข้างชั้ลตลอดเวลา เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆชั้ลบนเตียงนุ่มๆ แล้วลูบผมชั้ลอย่างเบามือ ดวงตาที่แสนอบอุ่นคู่นั้นมองมาที่ชั้ลด้วยสายตาที่ทำให้ชั้ลรับรู้ได้ว่าเค้าเป็นห่วง 

 

 

 

                    หลังจากกลับจากบ้านพี่หมอ ชั้ลก็วิงวอนขอร้องให้เค้ามาชั้ลมาที่บ้านของแม่มิ่ง อย่างน้อยๆ บรรยากาศที่นี้คงจะทำให้ชั้ลลืมเรื่องร้ายๆไปได้บ้าง

 

 

 

 

                    " แก้วไม่หิว " ชั้ลตอบเค้าไปอย่างเบื่อๆก่อนจะหันหลังให้กับเค้า 

 

 

 

 

                    " ดื้ออีกแล้วนะ ถ้าไม่ยอมมากินข้าว โมะจะโทรบอกแม่มิ่งให้กลับมาช่วยดูแลนะ " เค้าโอบชั้ลให้ลุกขึ้นมานั่งคุยกัน ก่อนจะยื่นคำขาด 

 

 

 

                    ตอนนี้เราอยู่ที่นี่กันแค่สองคน ส่วนแม่มิ่งหนีไปปฏบัติธรรมครึ่งเดือนแหนะ 

 

 

 

                    " กินก็ได้ ชอบบังคับอยู่เรื่อยเลย " สุดท้ายชั้ลก็ยอมลุกไปทานข้าวแต่โดยดี 

 

 

 

 

 

 

                    ที่สนามบิน ป๊อป แม่ป๊อป กาน และหมอ มารอรับแม่แก้วที่สนามบิน

 

 

 

 

 

                    " ยัยแก้วไปไหน ทำไมไม่มาด้วย "  แม่แก้วหันมองซ้ายขวาหาลูกสาวที่รัก แต่กลับเจอแต่ความว่างเปล่า

 

 

 

 

                    " แก้วเค้ารู้เรื่องทุกย่างแล้วคะ คุณแม่ " แม่ป๊อปพูดหน้านิ่ง 

 

 

 

 

                    ทันทีที่ได้ยิน แม่ของแก้วถึงกับน้ำตาไหลพราก  เธอก้มลงมองเด็กชายอีกคนที่เป็นลูกชายคนเล็กของเธอ กานมองเธอด้วยสายตาที่ผิดหวังสุดก่อนจะปลีกตัวเดินกลับไปที่รถโดยมีแม่ป๊อปที่เดินตามไป

 

 

 

 

                    " แม่จะทำยังไงดีหละป๊อป " แม่พูดทั้งนำตา

 

 

 

 

                    " ผมก็ยังไม่รู้เลยครับ " ป๊อปเองก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกับแม่แก้ว หากเพียงแต่เขาแค่ไม่มีน้ำตาเท่านั้น 

 

 

 

 

 

                    และในเวลานี้ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ที่บ้านป๊อป เพื่อปรึกษาหารือเรื่องของแก้ว

 

 

 

 

 

                    " มีคนส่งเอกสารพวกนี้มาให้แก้วครับ " ป๊อปยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลที่มีรอยแกะ วางไว้ที่โต๊ะรับแขก  แม่ป๊อปยิ้มเอกสารขึ้นมาเปิดดู 

 

 

 

 

                    "และคนส่งเอกสารก็คือ คนนี้ครับ " หมอยื่นแผ่นกระดาษสามสี่แผ่นวางไว้ที่โต๊ะ แม่ของแก้วเก็บมาดู ปรากฎว่าชายในภาพนั้นเป็นโทโมะ และพวกอีกสองคน อีกแผ่นเป็นพวกของโทโมะที่กำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ 

 

 

 

 

                    " ผมตรวจจากกล้องวงจรปิด และเพื่อนสนิทแล้วครับ...โทโมะเป็นคนเอาข้อมูลทุกอย่างไปจริงๆและมันเป็นแบบนี้มาระยะหนึ่งแล้ว " หมอย้ำอีกครั้ง

 

 

 

 

                    " แสดงวาเค้าสืบเรื่องนี้อยู่นานแล้วนะสิ " แม่แก้วถาม หมอพยักหน้า

 

 

 

 

                    " มันต้องการอะไร " ป๊อปขมวดคิ้วหนา ไม่พอใจในสิ่งที่โทโมะทำ 

 

 

 

 

                    " ไหนขอดิฉันดูรูปหน่อยสิคะ " แม่ป๊อปยื่นนมือขอแผ่นกระดาษจากแม่แก้ว 

 

 

 

 

                    " นี่มันลูกชายคุณอิ่มอมรหนิ " คำพุดของแม่ป๊อป ทำให้ทุกคนหันมามองเป็นสายตาเดียวกันด้วยความสงสัย

 

 

 

 

                    " นี่แม่รู้จักมันด้วยหรอ " ป๊อปจ้องมองแม่อย่างสงสัยและให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

 

 

 

 

                    " ใช่ รู้จักสิ ก็แม่นมของโทโมะเคยเป็นเมียเก่าของพ่อเราไง " แม่ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " แม่นม ? ใครฮะ " ป๊อปงงหนัก

 

 

 

 

                    " เธอชื่อมิ่งขวัญ เป็นภรรยาของพ่อมาก่อนแม่ แต่เธอมีฐานะยากจน แม่ของพ่อเราก็เลยกีดขวางไม่ให้ทั้งคู่รักกัน ถึงขั้นยื่นคำขาดตัดแม่ตัดลูกเลยนะ  พ่อเราก็เลยต้องเลิกกับคุณมิ่งขวัญไป " แม่ป๊อปพูด และเหตุการณ์ในอดีตก็หวนกลับเข้ามาในความคิดของเธออีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " แต่เรารักกันนะคะ ทำไมคุณถึงทิ้งชั้ลแบบนี้ " มิ่งขวัญสาวน้อยที่อ่อนหวานร้องไห้หนัก จับมือชายตรงหน้าไว้อย่างสุดอาลัย 

 

                    " ผมรักคุณมากนะมิ่ง แต่...ผมก็ทำให้แม่เสียใจไม่ได้ " อรุณเองก็เสียใจไม่ต่างไปจากมิ่งขวัญเลย 

 

                    " ทำไมฟ้าถึงกลั่นแกล้งเราขนาดนี้คะ " ทั้งคู่โอบกอดกันด้วยความรักและอาลัย 

 

 

                    " ผมจะรักคุณเพียงคนเดียว และจะไม่มีวันรักใครอีกนอกจากคุณ " อรุณคลายกอดออกจากมิ่งขวัญ ก่อนที่มิ่งขวัญจะถูกพาตัวขึ้นรถตู้จากไป  อรุณทรุดลงนั่งบนถนนร้องไห้แทบจะขาดใจ

 

 

                    

 

 

                    " แล้วแม่มาแต่งงานกับพ่อได้ยังไง " ป๊อปถามต่อ 

 

 

 

 

                    " หลังจากวันนั้น พ่อป๊อปก็เหมือนกลายเป็นคนละคน จากที่แสนดีก็แย่จนถึงขั้นสุด ใจร้อน ขี้โวยวาย ไม่เอาการเอางานจนเป็นหนี้สิน แถมคุณปู่ก็มาป่วยหนัก คุณย่าเลยบังคับให้พ่อเรามาแต่งงานกับแม่ เผื่อจะกลับตัวกลับใจได้บ้าง "

 

 

 

 

                    " แล้วพ่อกับแม่ก็ยอมแต่งงานเนี่ยหรอฮะ " 

 

 

 

 

                    " อื้ม แม่ก็โดนบังคับ ส่วนเค้าเองก็โดนบังคับ ต่างคนต่างไม่รักกัน แม่ขอมีลูกแค่คนเดียว แลกกับการช่วยตามหาคุณมิ่งขวัญและปิดบังเรื่องคุณมิ่งขวัญให้เค้า แม่สมหวัง เพราะแม่มีป๊อป แต่เค้าผิดหวัง เพราะเราตามหาคุณมิ่งขวัญไม่เจอ และท้ายที่สุดพ่อเราก็ตรอมใจตาย มาสืบได้อีกทีหลังจากนั้น ก็พบว่าเธอไปทำงานอยู่กับคุณอิ่มอมรซะแล้วหละ " แม่พูด 

 

 

 

 

                    " ตายโดยที่ผมยังไม่ได้เกิดด้วยซ้ำไป ฟังดูแย่จังเลยนะครับ " ป๊อปซึมไป 

 

 

 

 

 

                    " แล้วตกลงโทโมะทำแบบนี้เผื่ออะไรกันคะ " ยิ่งฟัง แม่ของแก้วก็ยิ่งงง ทุกคนเองก็เช่นกัน

 

 

 

 

 

                    " นั่นสิ แม่เองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน " แม่ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " ช่างเถอะฮะ ตอนนี้เราควรจะหาตัวพี่แก้วก่อนดีก่า ไม่รู้หนีไปไหนถึงไหนแล้ว " กานเป็นห่วงแก้วมาก เขาจ้องแม่สลับกับป๊อปด้วยความโกรธ 

 

 

 

 

 

                    " งานหนักแน่มึงไอ้ป๊อป แก้วเสียใจมากนะโว้ย " หมอพูด ป๊อป แม่ คิดหนัก ทั้งคู่รู้สึกผิดและอยากจะขอโทษแก้ว 

 

 

 

 

 

                    อีกชีวิตหนึ่งที่นั่งเหม่อลอยอยู่ที่ศาลาริมน้ำ น้ำตาเธอไหลเอ่อเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งรับรู้มา 

 

 

 

 

 

                    " ร้องไห้อีกแล้วนะ ' และก็ยังเป็นเขาคนเดิมที่แอบมองดูเธออยู่ห่างๆ สุดท้ายก็ทนไม่ได้ จำต้องเดินเข้ามาเมื่อเห็นอาการของอีกฝ่ายที่ดูท่าจะไม่ดีขึ้นเลย

 

 

 

 

                    " แก้วไม่มีแรงเลย " ชั้ลหันกลับไปมองเสียงของคนๆเดิมที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังและตอนนี้เขาก็นั่งอยู่ข้างๆชั้ลแล้ว ชั้ลเอียงหัวไปซบไหล่เอาอย่างอัตโนมัติ  เขาเขยิบออกห่างจากชั้ลนิดนึงแล้วโอบร่างชั้ลให้ตอนลงบนตักของเค้า

 

 

 

 

                    " ไม่มีแรงก็นอนนะคะ เดี๋ยวโมะไล่ยุ่งให้ " มือนุ่มๆของเค้าเกี่ยไรผมของชั้ลให้ออกจากกรอบหน้า โชคดีมากนะที่ชั้ลยังมีคนตรงหน้าอยู่ในเวลานี้ 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างๆกัน ในวันที่แก้วอ่อนล้า " ชั้ลนอนหงายอยู่บนตักของเขา ก่อนจะจ้องหน้าเขาแล้วพูดมันออกมา อยู่ๆชั้ลก็ลุกขึ้นและจูบเขาเบาๆเป็นการขอบคุณก่อนจะล้มตัวลงไปนอนบนตักเขาอีกครั้ง 

 

 

 

 

                    ทางด้านป๊อป เมื่อได้ที่อยู่ของโทโมะ ก็เดินทางไปหาแก้วที่นั่น แต่ก็ไม่เจอ จนเค้าสับสนไปหมดว่าแก้วไปหลบอยู่ที่ไหน 

 

 

 

 

 

                    " ฟางครับ รู้หรือเปล่าว่าแก้วมีเพื่อนสนิทที่ทำงานคนไหนบ้าง " จนป๊อปต้องมาหาฟางที่คอนโด 

 

 

 

 

 

                    " ก็มีแค่ พี่ดิน พี่หนึ่ง พี่เจษ แล้วก็พี่วิทย์นะ มีอะไรกันหรือเปล่าป๊อป ทำไมดูเครียดๆจัง " ฟางพูด เธอมองป๊อปด้วยความเป็นห่วงปนสงสัย

 

 

 

 

                    " ป๊อปทะเลาะกับแก้วหนะ ตอนนี้ติดต่อแก้วไม่ได้ ฟางพอมีเบอร์คนพวกนี้หรือเปล่า " ป๊อปหนักใจ ชายหนุ่มเริ่มตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

                    " มีสิ งั้นเดี๋ยวป๊อป โทรหาพี่วิทย์กับพี่เจษนะ ส่วนฟางจะโทรหาพี่หนึ่งกับพี่ดินเอง " ฟางพูด และจดเบอร์ให้ป๊อป ป๊อปรีบกดโทรศัพท์หาทันที

 

 

 

 

                    " แก้วไม่ได้อยู่กับสองคนนั้น " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    "แก้วก็ไม่ได้อยู่กับสองคนนี้เหมือนกัน " ฟางพูด ทังคู่จ้องหน้ากันอย่างหนักใจ

 

 

 

 

                    " ฟางพอจะรู้ที่อยู่อื่นของโทโมะ  นอกจากคอนโดโทโมะหรือเปล่า " ป๊อปถาม

 

 

 

 

                    " ทำไมป๊อปคิดว่าแก้วอยู่กับโทโมะหละ "

 

 

 

 

                    " เค้าเป็นฟนกัน มันน่าจะพาแก้วไปไหนสักทีนึง " 

 

 

 

 

                    " เป็นแฟน ? จะเป็นแฟนกันได้ยังไงในเมื่อ... " ฟางนิ่งไป เหมือนเธอตกใจ และงุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

                    "ในเมื่ออะไรหรอฟาง " ป๊อปถามต่อ

 

 

 

 

                    " ปล่าวหรอกไม่มีอะไร... โมะเค้ามีญาติสนิทชื่อน้ามิ่งขวัญหนะ เขาชอบไปที่นั่นเวลาทุกข์ใจ บางทีเค้าอาจจะพาแก้วไปที่นั่นก็ได้นะ " ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

 

 

 

                    "ฟางพอจะมีที่อยู่มั้ย " แต่ป๊อปเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย เพราะตอนนี้ต้องการแต่เจอแก้วและขอโทษแก้วแค่นั้น 

 

 

 

 

 

                    " มีสิ " ฟางรีบจดที่อยู่ให้กับป๊อป 

 

 

 

 

                    "ขอบคุณมากนะฟาง ป๊อปไปหาแก้วก่อนนะ " ป๊อปหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆจากฟาง แล้วจะเดินออกจากห้อง

 

 

 

 

                    " ฟางไปด้วยได้ไหม " ฟางเองก็เริ่มจะเป็นห่วงแก้วขึ้นมา 

 

 

 

                    " ฟางขอที่นี่นะ เดี๋ยวป๊อปจะรีบพาแก้วกลับมา " ป๊อปไม่อยากให้ไป กลัวว่าฟางจะรู้เรื่องแล้วพลาดโกรธป๊อปไปอีกคน แก้วคนเดี๋ยวป๊อปก็จะแย่อยู่แล้ว นี่ถ้าฟางรู้เรื่องบ้าๆนี้อีกคน เค้าคงจะบ้าตายกันพอดี 

 

 

 

 

                    " งั้นขับรถดีๆนะป๊อป ค่อยๆคุยกันนะ " ป๊อปพยักหน้าให้สัญญา ทั้งคู่ยิ้มให้กัน แล้วป๊อปก็ออกจากห้องไป 

 

 

 

 

                    ฟางเดินกลับมานั่งนิ่งๆ แล้วหวนคิดถึงคำป๊อป ที่บอกว่าแก้วกับโทโมะเป็นแฟนกัน แล้วหวนคิดถึงคำของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางไม่ควรจะไว้ใจไอ้ป๊อปมากเกินไปนะ มันอาจจะไม่ได้ดีเหมือนที่ฟางเห็นก้ได้ " เสียงสนมนาเกิดขึ้นในขณะที่ทั้งคู่กำลังทานข้าวกันอยู่ในร้านอาหาร

 

 

 

                    " แต่ป๊อปไม่เคยทำอะไรให้ฟางเสียใจนะโมะ " ฟางเถียง

 

 

 

                    " มันอาจจะทำแต่ฟางไม่รู้ก็ได้ " โมะขึ้นเสียงใส่ฟาง

 

 

 

 

                    " โมะคิดมากไปแล้วนะ อีกอย่างแก้วก็เป็นเพื่อนฟางกับป๊อป ยังไงแก้วก็ไม่มีวันยอมให้ป๊อปทำเรื่องแย่ๆให้ฟางเสียใจหรอก " 

 

 

 

                    " หึ ! แก้วนั่นแหละตัวดี ร้ายพอๆกับไอ้ป๊อป ไม่ต่างกันเลยสักนิด สักวันโมะจะทำให้ฟางรู้ ว่าสองคนนี้ทำร้ายฟางมากแค่ไหน " สิ้นคำ เขาก็เดินออกไป 

 

 

 

 

 

                    " นี่ตกลงมันยังไง ตกลงโทโมะคิดยังไงกับแก้วกันแน่ " หญิงสาวคิดนัก