วุ่นนัก รักซะเลย

9.2

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.

  58 ตอน
  778 วิจารณ์
  74.15K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

28)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

                    " อ่ออ น้ามิ่งย้ายไปได้สักสี่ห้าเดือนแล้วครับ " ชายกลางวัยที่ยื่นถือถุงขยะอยู่หน้าประตูรั้วเอ่ยพูดกับป๊อป ชายหนุ่มพยักหน้านิ่งๆ ด้วยสีหน้าท่าทางที่เครียด ก่อนจะหันหลังเดินกลับออกมา 

 

 

 

                    " แกไปอยู่ไหนวะแก้ว " เขาเปิดดูรูปเพื่อนสาวในมือถือ ก่อนจะปิดมันลงแล้วถอยกายพิงเบาะรถอย่างอ่อนล้า 

 

 

 

 

 

                    อีกฝากชีวิตหนึ่ง 

 

 

 

                    ไม่ยักรู้นะเนี่ย ว่าที่หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะมีน้ำตก ที่แสนจะเงียบแบบนี้ด้วย แทบจะไม่มีใครมาเล่นเลยนะเนี่ย มีแค่ชั้ลคนเดียวในตอนนี้  เอ๊ะ หรือมันจะยังเช้าอยู่ แต่นี้ก็แปดโมงกว่าละนะ แต่ช่างเถอะ ชั้ลเล่นคนเดียวอะดีแล้ว

 

 

 

                    น้ำตกเล็กๆ ในป่า น้ำตกแห่งนี้ใสมากกกก ใสจนเห็นตัวปลาในน้ำเลยนะ ทรายใต้น้ำก็ข๊่วขาวว ต้นไม้ใหญ่รอบๆก็เขียวชอุ่ม ร่มรื่นมาก 

 

 

 

                    " ตู้มมมมม " ชั้ลขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นกิ่งออกมากลางน้ำตก ก่อนจะกระโดดลงมาในน้ำ 

 

 

 

                    พระเจ้า มันเป็นอะไรที่มันส์และสนุกมากกก จนชั้ลลืมเรื่องเครียดๆไปเลยหละ 

 

 

 

 

                    ในขณะที่เธอกำลังสนุก แต่อีกคนกำลังเครียด 

 

 

 

                    " เห็นแก้วบางหรือเปล่าครับ " นี่ก็เกือบชั่วโมงแล้วนะ กับการตามหาแก้ว แต่เหมือนจะไร้วี่แวว เขาเพียงออกไปตลาดแปปเดี๋ยว ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย 

 

 

 

                    " เห็นแก้วบ้างหรือเปล่าครับ " เขาวถามคนในหมู่บ้านจนทั่วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด 

 

 

 

                    " เหมือนจะเดินไปทางด้านนู้นนะ " ลุงคนหนึ่งนี้นิ้วไปทางน้ำตก โทโมะพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปทางนั้นทันที 

 

 

 

 

                    ตู้มม ! ว๊าาา สบายจังเลยยย

 

 

 

                    " แก้ว !! แก้วววววว !!!! " นั่นมันเสียงโทโมะหนิ 

 

 

 

                    " นาย ชั้ลอยู่นี่  !! " ชั้ลรีบขึ้นจากน้ำ แล้วเดินเข้าไปหาเค้า

 

 

 

                    " ทำบ้าอะไรวะ ! ทำไมไปไหนมาไหนไม่ยอมบอก ชั้ลต้องหาให้วุ่นเลยเห็นมั้ย ทำไมจะไปไหนไม่รอชั้ลก่อน ชั้ลไปตลาดแปปเดี๋ยว กลับมาเธอก็หายไปแล้ว " หมอนั่นทำหน้าซีเรียสมาก เค้าตะคอกใส่หน้าชั้ลจนน้ำลายกระเด็นไปทั่ว

 

 

 

                    " นาย  ชั้ลแค่มาเล่นน้ำตกนะ " นั่นสิ ทำไมต้องพูดให้ชั้ลรู้สึกผิดด้วยเนี่ย ชั้ลไม่ได้ไปฆ่าคนนะ

 

 

 

 

                    " ก็แล้วทำไมไม่บอกกันสักคำเล๊าา ! "

 

 

 

                    " ก็นายไม่อยู่นิ ฉันจะบอกยังไงหละ " อย่าขู่มากสิ ชั้ลกำลังจะร้องไห้แล้วนะ 

 

 

 

                    " ก็ทำไมไม่รอก่อนหละ !! " หมอนี่พูดเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ  

 

 

                    

                    " โมะ จะขึ้นเสียงทำไม " ชั้ลจะร้องแล้วนะ 

 

 

 

                    " เห้ออ ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ " เค้าถอนหายใจแล้วนั่งลงที่ใต้ต้นไม้ 

 

 

 

                    " อื้ม ^^ "ชั้ลรู้สึกเหมือนว่าเค้าเป็นห่วงชั้ลมากก 

 

 

 

 

                    " แล้วเสื้อเนี่ย เวลาเล่นน้ำ อย่าใส่สีขาวได้มั้ย มันเห็นหมดเลยเนี่ย อะไรต่อมิอะไรในนั้นอะ " เค้าจ้องมองชั้ลแล้วดุใส่เยี่ยงพ่อ  โธ่ ชั้ลมันไม่ได้มีอะไรน่ามองขนาดนั้นนะ 

 

 

 

 

                    " บ่นเป็นพ่อเลยนะ " ชั้ลแบะปากใส่หมอนั่นด้วยความหมั่นไส้ แล้วกระโดดลงไปในน้ำอีกครั้ง 

 

 

 

 

 

 

                     ค่ำคืนหนึ่ง ... ชายคนหนึ่งที่ยนอยู่ตรงหน้าห้องของฟาง พร้อมด้วยเอกสารซองสีน้ำตาลในมือของเขา

 

 

 

                    ( ส่งได้เลย ) 

 

 

                    " ครับ " เขาตอบรับเสียงปลายสาย ก่อนจะกดกริ่งข้างๆประตูห้อง แล้ววางซองเอกสารไว้ที่พื้น ก่อนจะเดินหลบไปอย่างเร็ว 

 

 

 

                    ฟางชะเง้อมองผ่านทางประตูแมว ก่อนจะเปิดประตูช้าๆ เธอก้มลงเก็บซองสีน้ำตาล เมื่อเห็นว่าจ่าหน้าซองถึงเธอ เธอเลยแกะมันออกมาดู 

 

 

 

 

                    " ป๊อป " เสียงอุทานดังขึ้น พร้อมๆกับหยาดน้ำตาของเธอที่ค่อยไหลลงมาอาบแก้มนวลทั้งสองข้าง 

 

 

 

                    กระดาษและรูปภาพหลายแผ่นในมือของฟางหล่นกระจายลงบนพื้นพร้อมๆกับกายของเธอที่ฟุบลงนั่งกับพื้นห้อง สภาพของฟางไม่ต่างอะไรกันกับแก้วในวันก่อน 

 

 

 

                    " ทำไมทำกับฟางแบบนี้ " 

 

 

 

                    ในซองนั่นมีจดหมายอยู่ 1 ฉบับ เป็นจดหมายที่เรียบเรียงเรื่องทุกอย่างของป๊อป ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามาในชีวิตของฟาง 

                    มันบอกให้เธอรู้ว่า ป๊อปเป็นเจ้าของห้องที่แก้วอยู่ ป๊อปแอบควงสาวตลอดเวลาที่จีบฟาง รูปในนั้นคือ เชอรี่ และสาวอีกคนที่ป๊อปพาขึ้นคอนโดแต่ไม่ได้มีอะไรกัน 

 

                    ข้อความที่บอกว่าป๊อปเล่นพนันกับเสี่ยเอก และรูปที่ป๊อปกับเสี่ยเอกไปเลือกรถกันเมื่อหลายวันก่อน 

 

 

                    ทุกอย่างตรงหน้า มันทำให้เธอเชื่อว่าป๊อปหลอกลวงเธอ และที่เจ็บที่สุด คือ รูปที่ป๊อปกอดกับแก้วในห้องของแก้ว ในวันที่โทโมะแอบอยู่ในห้องครัว พร้อมขอความที่ว่า แก้วร่วมรู้เห็นกับแผนการณ์ของป๊อปทุกอย่าง มันยิ่งทำให้เธอเจ็บเจียนตาย 

 

 

 

 

                    กริ่ง กริ่ง แล้วเสียงกริ่งหน้าห้องของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง เธอรวบรวมแรงกำลังที่เหลืออยู่เดินไปเปิดประตูห้อง 

 

 

 

 

                    " ฟาง เกิดอะไรขึ้น " เขาแทบช็อคกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ดวงตาหวานๆที่แดงกล่ำ นำตาที่ไหลเป็นทางบนใบหน้าของเธอ แววตาของเธอที่มองมาที่เขา ....

 

 

 

 

                    เพลี๊ยะ  ไม่ทันที่เธอจะได้ตอบคำถาม มือของเธอก็ฟาดไปบนใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง ใบหน้าหล่อหันไปตามแรงตบของเธอ 

 

 

 

                    " ฟาง "

 

 

 

                    " ทำไมป๊อปชั่วแบบนี้ ทำไมทำกับฟางแบบนี้ ไหนว่าจะไม่หลอกกันไง ทำไมถึงทำแบบนี้ ฮืออ ฮืออ อืออ " เธออาละวาด ทุบตีอกแกร่งไม่ยั้งมือ 

 

 

 

 

                    " มันเกิดอะไรขึ้นฟาง บอกป๊อปหน่อยได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้น " ป๊อปอื้ออึงไปหมด ทั้งมึน ทั้งงง ทั้งตกใจกับอาการของฟาง สายตาเหยี่ยวเหลือบมองเห็นกระดาษในห้องของฟาง เขาเดินเบียดร่างบางเข้าไปในห้องอย่างวิสาสะ 

 

 

 

 

                    และยิ่งที่เขาเห็น ทำให้เขาหน้าซีดเผือด ใจป๊อปมันตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เอกสารในมือของป๊อปร่วหล่นลงไปบนพื้นอีกครั้ง เขาหันกลับมาช้าๆเมื่อมองใบหน้าของอีกคนที่ยนอยู่เบื้องหลังเขา

 

 

 

 

                    " ออกไปจากชีวิตของชั้ล เราอย่าได้เจอกันอีกเลย " เธอพยายามกลั้นสะอื้นไห้ แล้วพูดกับเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วล็อคประตูทันที

 

 

 

 

                    " ฟาง  ฟางออกมาคุยกับป๊อปก่อนได้มั้ย ฟางง มันไม่ได้เป็นแบบที่ฟางคิดนะ ฟาง ! ออกมาคุยกับป๊อปก่อนสิ " 

 

 

 

                    ให้ตายเถอะ ทำไมเรื่องแย่ๆมันถึงได้เข้ามาพร้อมๆกันด้วยนะ 

 

 

 

 

                     

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา