วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
 
                    หลังจากที่เป็นแฟนกัน ชั้ลก็ได้รู้จักกับโลกสีชมพู หลายต่อหลายครั้งที่คนมีความรัก มักจะพูดเสมอว่าโลกของเขานั้นเปลี่ยนไป โลกมันกลายเป็นสีชมพู ชั้ลไม่เคยเข้าใจเลย ว่ามันจะกลายเป็นสีชมพูดได้ยังไงกันวะ ก็ในเมื่อโลกมันก็คือโลกอยู่วันยังค่ำ ...แต่วันนี้หมอนั่นทำให้รู้ว่าโลกสีชมพู มันเป็นยังไง 
 
 
 
                    โลกสีชมพูของชั้ลหนะหรอ ...โลกมันไม่ได้เปลี่ยนสีหรอกคะ สีของโลก ของสรรพสิ่งในโลกมันยังเหมือนเดิม แต่ใจของชั้ลนี่สิ ที่เปลี่ยนไป 
 
 
                    หัวใจเปลี่ยวๆที่เคยเหงา กลับมีหนึ่งคนเข้ามาเติมเต็ม จากคนที่เคยกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว เหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก แต่ตอนนีมันเปลี่ยนไปแล้ว จะทำอะไรจะไปไหน ก็ค่อยมีเบ้ เอ้ยไม่ใช่ มีผู้ชายหน้าหล่อคนนึงเดินตามตูดตลอด 
 
 
                    จากที่เคยจิ่มโทรศัพท์จนหลับไป ก็กลายเป็นคุยโทรศัพท์จนหลับไป จากที่เคยโหนรถเมล์ไปทำงานทุกวัน ก็กลับมีหนุ่มหล่อมารับมาส่งทุกวัน จากที่ไม่เคยมีโมเม้นมุ้งมิ้งเหมือนผู้หญิงคนอื่น ก็กลายเป็นมุ้งมิ้งไปแบบไม่รู้ตัว จากที่ไม่เคยแต่งหน้า ไม่เคยแต่งตัวสวยๆ ก็เปลี่ยนไปหมด 
 
 
 
                    นี่แหละ โลกสีชมพูในคำนิยามของชั้ล
 
 
 
 
 
                    " แก้ววหยิบมะนาวให้โมะหน่อยสิ " ในขณะที่ชั้ลกำลังนั่งกระทิกเท้าสวยๆอยู่ที่โซฟา ก็มีเสียงหนุ่มหน้าหล่อ แฟนของชั้ลนั่นแหละ ที่ตะโกนออกมาจากในห้องครัวเพราะตอนนี้ ฮี  กำลังทำต้มยำกุ้งให้ชั้ลกินอยู่วววว
 
 
 
 
 
                    " จะเอากี่ลูกฮะ " แล้วชั้ลนี่ก็เอาใหญ่เลยหละ พอเค้าตามใจเข้าหน่อยก็เหลิงทันที
 
 
 
 
                    " เอามาทั้งถุงอะแหละ " หมอนั่นพูด แต่ไม่ได้มองหน้าชั้ล เพราะกำลังสนใจอยู่กับอาหารบนเตา ชั้ลหยิบถุงมะนาวมาวางไว้ให้หมอนั่น แล้วกำลังจะเดินออกจากห้องครัวกลับไปนั่ดูทีวีต่อ 
 
 
 
 
                    " อ้าว มาบีบมะนาวใส่ถ้วยดิ " มันวางจวักแล้วหันมาค้อนใส่ชั้ล ชั้ลมองหน้ามันนิ่งๆ แล้วเดินมาทำตามคำสั่ง เหลิงได้ไม่นานหรอกคะ กลัวมันทิ้ง
 
 
 
 
                    " ชอบขึ้นเสียง นิสัยไม่ดี " แปลกนะคะ พอความสัมพันธ์พัฒนาขึ้น ความรู้สึก อารมร์ของเราก็พัฒนาตามไปด้วย จากเมื่อก่อนที่จิกกัดกันแบบไม่มีใครยอมใคร แต่ตอนนี้แค่พูดเสียงดังหน่อย ชั้ลก็น้อยใจแล้ว
 
 
 
 
 
                    ฟ๊อดดด และทุกครั้งที่ชั้ลน้อยใจ หมอนี้ก็จะหอมแก้มเป็นการง้อตลอด
 
 
 
 
                    " เปลืองตัวชะมัด " ชั้ลรีบคั้นมะนาวให้จนหมดแล้วเดินสะบัดก้นออกไปรอกินด้านนอก 
 
 
 
 
                    " ไอป๊อปมันไม่มาหาบ้างหรอ "โทโมะถือถ้วยต้มยำมาวางไว้ที่โต๊ะทานข้าวพร้อมๆกับถามถึงไอ้ป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " ไม่อะ ป๊อปอยู่กับฟางโน้นแหละ " ในเวลาที่ความสัมพันธ์ของชั้ลพัฒนาไป ไอ้ป๊อปเองก็ไม่ต่างกัน เราสองคนเลยห่างๆกันช่วงนี้ ต่างคนต่างอยู่กับคนรัก ชั้ลรู้เรื่องของมัน แต่มันยังไม่รู้เรื่องของชั้ล 
 
 
 
 
                    " นึกว่ายังมาเจ๊าะแจ๊ะกับคนของโมะอีก " มันอ้อนมาข้างหลังแล้วจูบผมชั้ลหนึ่งครั้ง ก่อนจะจูงมือพาชั้ลไปกินข้าว 
 
 
 
 
 
 
                    ทางด้านของป๊อปเอง ก็พาฟางมาทานข้าวกับแม่แทบทุกวัน จนความสัมพันธ์พัฒนาไปมากถึงมากที่สุด 
 
 
 
 
                    " ป๊อปขอฟางเป็นแฟนได้แล้วนะ " แม่ดึงป๊อปออกมาคุยด้านนอก ในขณะที่ฟางกำลังทำขนมอยู่ในครัว
 
 
 
 
 
                    " ผมกำลังหาจังหวะเหมาะๆอยู่ครับ แต่ผมต้องเคลียเรื่องบางอย่างก่อน " ป๊อปพูด แม่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
                    " เรื่องอะไรหรอ แม่ช่วยมั้ย " แม่เสนอตัว เพราะตัวแม่เองอยากได้ฟางเป็นสะใภ้ใจจะขาด
 
 
 
 
 
                    " ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง เรื่องที่ผมเป็นคนก่อ ผมต้องจัดการเองครับแม่ " ป๊อปพูดอย่างหนักแน่น 
 
 
 
 
 
                    " งั้นเร็วๆหน่อยนะลูกนะ แม่อดใจไม่ไหวแล้ว แม่อยากอุ้มหลาน " แม่ยิ้มกว้างดีใจ ก่อนจะเดินเข้าไปหาฟาง 
 
 
 
 
 
 
                    ก่อนหน้านี้หนึ่งวัน
 
 
 
                    ที่บ้านของหมอประจำไข้ของแม่แก้ว
 
 
 
                    " ไอ้ป๊อป เมื่อเช้ามีคนมาถามถึงแม่ของแก้ว กูว่ามันไม่่ค่อยดีแล้วนะโว้ย " หมอสีหน้าเครียด 
 
 
 
 
                    " ใครวะ " ป๊อปคิดหนัก
 
 
 
 
                    " กูไม่รู้ แต่ถ้าคนที่มาถาม ไม่ใช่แก้ว กู่ามันไม่ค่อยดีนะ "หมอพูด 
 
 
 
 
 
                    " ทำไงดีวะ ถ้าไอ้แก้วรู้เรื่อนี้ขึ้นมา มันเอากูตายแน่ "
 
 
 
 
                    " แล้วตอนนี้แม่แก้วอยู่ที่ไหน "
 
 
 
 
 
                    " ฝรั่งเศส " ป๊อปพูดเสียงเบา 
 
 
 
 
                    " มึงบอกให้แม่แก้วกลับมาได้แล้ว แล้วบอกแก้วซะ " หมอยื่นคำขาด 
 
 
 
 
 
                    " เออ กูก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน " 
 
 
 
 
 
                    ในคำคื่นของวันนี้ ป๊อปจึงโทรไปหาแม่ของแก้วที่ฝรั่งเศส
 
 
 
 
 
                    " แม่ฮะ แก้วกำลังจะรู้ความจริง ผม่าแม่รีบกลับมาไทยดีกว่านะฮะ " ป๊อปพูด 
 
 
 
 
                    ( กลับไปมันก็รู้นะสิ ว่าชั้ลโกหกมันว่าชั้ลป่วยหนะ ) แม่คิดหนัก 
 
 
 
 
                    " ก็ต้องบอกก่อนที่แก้วจะรู้กับคนอื่นฮะแม่ เพราะตอนนี้มีคนสืบเรื่องของแม่อยู่ และผมก็ไม่รู้ว่ามันจะสืบเรื่องนี้ไปทำไม " ป๊อปเครียด 
 
 
 
 
                    (  เออๆ งั้นแม่จะรีบกลับนะ )
 
 
 
 
 
 
                    ห้องของแก้ว 
 
 
 
 
 
                    " ตกลงติดต่อแม่ได้แล้วยัง " หลังจากที่เราทานข้าวกันเสร็จ เราก็มานั่งดูหนังกันต่อ เขาถามถึงแม่ของชั้ลทุกครั้งที่เราอยู่ด้วยกัน ชั้ลรู้สึกเหมือนเขารับฟังและช่วยชั้ลแก้ปัญหาทุกอย่าง
 
 
 
 
 
                    " ยังเลย " และทุกครั้งที่ชั้ลนึกถึงแม่ น้ำตาชั้ลก็ไหลออกมาทุกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " รอหน่อยนะ ไม่นานแม่ก็กลับมาแล้ว " 
 
 
 
 
                    " ห๊ะ ! เธอรู้ได้ไงว่าแม่กลับมา " นั่นสิ พูดเหมอนรู้เลยแฮะ ว่าแม่อยู่ที่ไหน 
 
 
 
 
 
                    " เธอเป็นแฟนของชั้ล ทุกเรื่องของเธอ ก็คือทุกเรื่องของชั้ลนั้นแหละ ....แก้ว โมะอยากให้แก้วเจอแม่ไวๆนะ แก้วจะได้ไม่เครียดไง " เขาโอบบ่าชั้ลแล้วลูบมันอย่างเบามือ แค่เขาอยู่ใกล้ๆชั้ล แค่นี้ก็โอเคมากแล้วหละ 
 
 
 
 
 
                    " ขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ได้โมะ แก้วคงเครียดแย่เลย " 
 
 
 
 
 
                    " แล้วไอ้ป๊อปมันรู้หรือเปล่า ว่าแม่แก้วไปรักษาตัวที่ไหน " 
 
 
 
 
                    " รู้สิ ก็ป๊อปเป็นคนพาแม่ไปรักษาเอง "
 
 
 
 
 
                    " อื้มๆ "