วุ่นนัก รักซะเลย
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
25)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ห้องทำงานในคอนโดหรูแห่งหนึ่ง มีชายหนุ่มที่ยืนคุยกันด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียดอยู่ริมระเบียงห้อง
" ฝรั่งเศส " ชายหนุ่มขมวดคิ้วหน้าเมื่ออ่านเอกสารในมือ
" ครับ เมื่อเดือนที่แล้ว " ชายชุดดำพูดเสริม
" ไม่มีใบส่งตัวรักษาหรอ " เขาเงยหน้าจากเอกสารก่อนจะจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างสงสัย
" ไม่ครับ โชคดีที่ผมมีเพื่อนอยู่ที่นั้น เลยให้ตามข่าวให้หนะครับ คุณผู้หญิงเธอมาเที่ยวที่นี่นะครับ " ชายชุดดำพูด เขาขมวดคิ้วยุ่งขึ้นกว่าเดิม ก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วส่งซองน้ำตาลให้กับชายตรงหน้า
" แสดงว่าแกล้งป่วยนะสิ ... หึๆ " เขายิ้มมุมปากเหมือนมีแผนร้ายอยู่ในใจ
ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะก้าวขาเดินกลับเข้ามาในห้อง เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
" ไงที่รัก "
( วันนี้ไม่ต้องมารับนะ เดี๋ยเค้าไปกับพี่วิทย์เอง )
" ไอ้วิทย์ ! ไม่ได้ จะไปรับเอง " ร่างสูงตะคอกใส่โทรศัพท์เสียงดังอย่างลืมตัว
( โมะ แต่แก้วมีธุระนะ เดี๋ยวเจอกันที่บริษัทเลยนะ แค่นี้นะ ) เธอรีบตัดบทและวางสายไปทันที
ชั้ลรู้ดีว่าตอนนี้เค้าคงจะโกรธชั้ลเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะเค้าเคยสั่งเด็ดขาดไม่ให้ชั้ลไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่น นอกจากเค้า ยิ่งพี่ดิน เฮียหนึ่ง พี่วิทย์ เค้าจะจับตามองเป็นพิเศษ แต่ชั้ลก็แอบแว็บไปหาอยู่บ่อยๆนั้นแหละ เพราะยังไงมิตรภาพของเราก็ตัดกันไม่ขาดอยู่ดี แต่ครั้งนี้ชั้ลต้องโทรไปบอกให้เค้ารู้ก่อน เพื่อความบริสุทธิ์ใจ และมันจำเป็นจริงๆที่ชั้ลจะต้องไปกับพี่วิทย์
" นี่แก้วแทบจะช็อคเลยนะพี่วิทย์ตอนรู้เรื่องเนี่ย ทำไมไม่บอกแก้วสักคำ " ชั้ลรีบโวยวายใส่พี่วิทย์ทันทีที่วางสายโทมะไป
คือเรื่องมันเป็นงี้ .... พี่วิทย์กับพี่เจษเค้าเป็นคนรักกัน ของกินต่างๆนาๆที่พี่วิทย์เอามาให้ชั้ลบ่อยๆ ตามจริงแล้วคือฮีต้องการให้พี่เจษ แต่ไม่กล้าเอาไปให้ด้วยตัวเองเพราะทะเลาะกัน
ส่วนเรื่องที่ทะเลาะ คือ ลุงผู้ใหญ่รับไม่ได้กับความรักของทั้งคู่ เลยให้พี่วิทย์มาจีบชั้ล แต่เราทั้งคู่รู้กันดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ เลยตกลงเป็นพี่น้องกัน
พี่วิทย์นัดเจอและตามง้อพี่เจษมาตลอด แต่พี่เจษไม่เคยจะสนใจเลย จนตอนนี้พี่เจษลางานหนีกลับบ้านไปแล้ว พี่วิทย์ก็เลยชวนชั้ลไป
" ก็กลัวแกจะรับไม่ได้ไงวะ " พี่วิทย์หน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะ คนที่ชั้ลรักทั้งสองคนรักกัน ชั้ลก็มีความสุขแล้วหละ
" รับได้สิ พี่วิทย์ก็เป็นคนดี พี่เจษก็เป็นคนดี ทั้งคู่รักกัน แก้วก็ยินดีและพร้อมจะสนับสนุน "
" เออ ว่าแต่แกกับไอ้หมอนั่นเป็นแฟนกันหรอวะ " แล้วพี่วิทย์ก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วหันมาสนใจกับเรื่องของชั้ล
" อื้ม " ซึ่งชั้ลเองก็ไม่ค่อยอยากจะบอกสักเท่าไหร่หรอก ชั้ลอายหนะ
" เออระวังตัวหน่อยแล้วกัน พี่เป็นห่วง " พี่วิทย์พูดแปลกๆแหะ แต่หมอนั่นก็ดีกับชั้ลมาก ทำไมต้องเป็นห่วง
เกือบสามชั่วโมง เราก็มาถึงปลายทาง บ้านพี่เจษนั่นเอง ชั้ลปล่อยให้พี่วิทย์ลงไปเคลียกับพี่เจษอยู่นานแสนนาน ส่วนชั้ลนั่งอยู่บนรถ
ชั้ลรู้ ว่าชั้ลครจะโทรไปหาเค้าสักนิด แต่...ที่นี่ไม่มีสัญญาณนะสิ นั่นคือปัญหา
ผับแห่งเดิม ที่ป๊อปเคยมาหาความบันเทิงที่นี่ แต่ในวันนี้ เขามาเผื่อเจรจา
" ไอ้ป๊อป มาทำอะไรที่นี่วะ นี่วันยังเที่ยงอยู่เลยนะเว้ย " เสี่ยเอกเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นคนสนิทอย่างป๊อปที่ถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องทำงานของตัวเอง
" เฮีย ผมจะมายกเลิกพนันบ้าบอนั้นนะ " ป๊อปหน้าจริงจัง เสี่ยเอกขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
" พนันอะไรขอมึงวะไอ้ป๊อป " เสี่ยเอกงง
" ก็ที่เราคุยกันไง ว่าถ้าผมจีบฟางสำเร็จ เสี่ยต้องซื้อรถให้ผมหนะ " ป๊อปพูด
" แล้วยังไงต่อ "
" คือผม ....ผมว่าผมรักฟาง " ป๊อปนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา เสี่ยยิ้มอย่างพอใจ
"วันก่อนมึงยังพอเชอรี่ขึ้นคอนโดอยู่เลย" เสี่ยเอกลองใจ
" ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมทำไม่ลง กลัวฟางรู้ กลัวเค้าจะหายไป กลัวเค้าโกรธ ผมกลัวไปหมด " ป๊อปโวยวายใส่ตัวเอง
" เออ กูก็ว่ามึงรักเด็กคนนั้นแล้วหวะ น้องมันดีนะ มึงอย่าให้พลาดไปหละ " เสี่ยเอกพอใจในสิ่งที่ป๊อปเป็น และตัวเขาเองก็อยากให้ป๊อปหยุดเที่ยวเตร่ เที่ยวผู้หญิงแบบนี้แล้ว และตัวของเขาเองก็รู้ว่าฟางเป็นคนดี เขาจึงสนับสนุนฟางให้ป๊อป
" ตกลงผมยกเลิกแล้วนะ เฮีนไม่ต้องซื้อรถให้ผมแล้วนะ " ป๊อปพูด
" แล้วมึงจีบฟางติดแล้วหรอ " เสี่ยเอกถามต่อ
" ก็ยังหรอก แต่ผมอยากจบทุกอย่างก่อน ผมแค่รู้สึกผิดต่อเค้ากับสิ่งที่ผมทำ ผมอยากจะจบทุกอย่าง อยากจะจริงใจกับเค้าที่สุดอะเฮีย " คำพูดและสีหน้าท่าทางของป๊อป มันทำให้เสี่ยเอกพอใจและรู้ว่าเสือป๊อปสิ้นลายแล้วจริงๆ
" เออๆ แต่กูจะซื้อรถเป็นของขวัญให้มึงนะไอ้ป๊อป กูดีใจนะที่มึงไอ้ฟางไปเป็นเมีย เด็กมันดีจริงๆ และกูก็รอเวลานี้มานาน มึงควรจะหยุดเรื่องบ้าๆนี้และเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่มีสาระกว่เดิมได้แล้วนะ " เสี่ยเอกเดิมมาตะปบบ่าป๊อปเบาๆ
" ขอบคุณมากนะเฮีย.. แต่ผม..." ป๊อปจะปฏิเสธ
" กูเป็นพี่มึงนะเว้ย กูให้ของขวัญมึงจะไม่รับหน่อยหรอ " เสี่ยเอกพูด ป๊อปจำใจพยักหน้ารับคำเสี่ยเอก
บ้านพี่เจษ
หลังจากที่เคลียร์กันนมนาน ทั้งคู่ก็เดินโอบกอดกันออกมาหาชั้ล
" โลกนี่สีชมพูเลยนะพี่เจษ " ได้จังหวะชั้ลก็แซวพี่เจษทันที สงสัยมานานละ ทำไมของพี่วิทย์มาที่ห้องทีไร ชอบทำเมินนนน มันอย่างนี้นี่เอง
" ไปนั่งข้างหลังเลยนังชะนีน้อย ตรงนี้ที่พี่ " พี่เจษดึงชั้ลลงแล้วเปิดประตูยัดชั้ลใส่หลังรถก่อนที่เจ้าหล่อนจะขึ้นไปนั่งข้างคนขับ
ให้ตายเถอะ ทำไมชั้ลถึงมองไม่ออกว่เค้าทั้งคู่เป็น เนี่ย
ที่บริษัท
" ท่านประธาน แก้วยังไม่มาทำงานหรอคะ " งานเดินเข้าไปส่งเอกสารให้โทโมะ เมื่อไม่เห็นแก้วในห้อง เลยเอ่ยทักขึ้น
" ไปกับผู้ชาย " แม้สายตาของเขาจะจ้องมองอยู่กับเอกสารตรงหน้า หากแต่กระจิตกระใจของเขากลับไม่ได้อยู่กับเนือกับตัวเขาเลย
" นี่โมะกำลังหึงแก้วหรอ " ฟางจับผิดในท่าทีของโทโมะ
" ปล่าว... ว่าแต่ฟางกับป๊อปเป็นยังไงบ้างแล้ว " โทโมะเปลี่ยนเรื่อง
" ก็ดีนะ เค้าดูแลดี ^^ " ฟางเขิล
" อย่าไว้ใจใครง่ายๆนะฟาง บางครั้งสิ่งที่เราเห็นอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด " โทโมะพูดเป็นนัยๆ แต่ฟางไม่คิดมาก เพราะเธอไว้ใจป๊อปและรู้สึกถึงความจริงใจของป๊อป
" อื้ม " ฟางยิ้มน้อยๆแล้วเดินออกจากห้องโทโมะไป
พี่วิทย์ขับรถมาส่งชั้ลที่บริษัท ส่วนตัวเองกับพี่เจษก็ไปสวีสกันต่อ หึ น่าอิจฉา แต่ชั้ลนี่สิ จะเจออะไรข้างหน้าก็ไม่รู้เนี่ย
" ฮัลโหล เค้ามาแว้ววววว " ชั้ลเปิดประตูแง้มๆแล้วเบียดตัวเองเข้าไปในห้องของหมอนั่น ดูสิ เค้าไม่สนใจชั้ลเลย
" ฮัลโหลล ทำอะไรอยู่หรอ " ชั้ลเลยแบกหน้าหนาๆของตัวเอง เข้าไปใกล้ๆและนั่งคกเข่าลงตรงข้ามกับเค้า แต่... เค้าก็ยังก้มลงเซ็นเอกสารอยู่อีก
" นี่ เค้าขอโทษ เค้าจำเป็นนะ พี่วิทย์ต้องการความช่วยเหลือ " มือน้อยๆของชั้ลเริ่มอยู่ไม่สุก ชั้ลเอื่อมมือไปสะกิดมือหนาๆของหมอนั่นที่ทาบวางอยู่บนเอกสาร .... แต่เค้าดันสะบัดมือชั้ลออก
" โกรธมากเลยหรอ ต้องทำยังไงถึงหายโกรธ " ให้ตายเถอะ ความเย็นชา เหินห่างของเค้า มันทำให้ใจชั้ลกลัว อย่าทำแบบนี้เลย ชั้ลรู้สึกไม่ดี อย่าโกรธชั้ลเลย ให้อภัยชั้ลเถอะ
" โมะมองหน้าแก้วหน่อยสิ " อย่าทำเหมือนชั้ลไม่มีตัวตนสิ อย่าทำแบบนี้กับชั้ลสิ
" โมะ แก้วขอโทษ " มือชั้ลเลื่อนไปจับมือเขาอีกครั้ง ชั้ลจับมือเค้าไว้แน่น
" บอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าไปกับผู้ชาย ก็ยังจะไป คำพูดของชั้ลมันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย " โทโมะเงยมามองหน้าัชั้ล ก่อนจะพ่นคำด่าไม่ยั้งเลย แต่ไม่เป็นไร ยังไงเค้าก็ยอมพูดกับชั้ลแล้ว
" แก้วต้องช่วยเค้า โมะเข้าใจแก้วนะ " ชั้ลลุกยืนแล้วเดินตามไปนั่งที่โซฟาข้างๆโทโมะ
" ชั้ลไม่ชอบ "
" ... "
" อย่าทำอีก เข้าใจนะ " โทโมะหันมาจ้องหน้าชั้ลอย่างดุ
" U_U " ชั้ลได้แต่นั่งหน้าสลด รอรับบทลงโทษ
ไม่ทันที่ชั้ลจะตั้งตัว มือหนาๆของหมอนั้นก็รวบเอวและดึงชั้ลเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจูบชั้ลอย่างร้อนแรง ... จนสติของชั้ลเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
และมือหนาๆของเค้าก็เริ่มมาสัมผัสที่ต้นขาของชั้ล
" อย่า... " ถึงชั้ลจะปรารถนาในตัวของเขาอยู่ไม่น้อยก็ตาม...แต่ชั้ลยังไม่พร้อมที่จะมอบมันให้แกเค้าในตอนนี้
" เคลิ้มเลย ^^ " โทโมะยิ้มอายๆ เขาเกาหัวแก้เขิลแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ
"เอ่อแก้ว โมะรู้แล้วนะ ว่าแม่แก้วอยู่ที่ไหน " และคำพูดของเค้ามันทำให้ชั้ลตื้นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง
" แม่แก้วอยู่ที่ไหนหรอ แล้วกลับมาเมือไหร่ แก้วอยากไปหาแม " ชั้ลยิ้มทั้งน้ำตา มันทั้งดีใจ ทั้งตื่นเต้น ทั้งเป็นห่วงปนๆกันไปหมด
" อยู่... "
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
