วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    ชีวิตของผู้หญิงคนนึง ที่ไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกบางอย่างมาทั้งชีวิต และตอนนี้ความรู้สึกบ้าๆนั้นมันกลับเข้ามาอยู่ในชีวิตของเธอแบบที่เธอไม่รู้ตัว 

 

                    ความรู้สึกที่ ... ทำอะไรก้มีแต่หน้าของเค้า

                    ความรู้สึกที่...เหตุการณ์ของเรามันทำให้เธอยิ้มเยิ้มๆเหมือนคนบ้า

                    ความรู้สึกที่ ... เธอนั่งยิ้มอยู่คนเดียว

                    ความรู้สึกที่... คำพูดหวานๆของเค้ามันดังก้องอยู่ในใจของเธอตลอดเวลา

                    ความรู้สึกที่... ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทุกครั้งที่ชั้ลคิดถึงทุกสัมผัสของเค้า

 

                    ความรู้สึกเหล่านี้เค้าเรียกว่าอะไรกันนะ

 

 

 

                    " ไอ้หมากาน ความรู้สึกที่นางเอกมันพูดนี่มันยังไงวะ " ในขณะที่ชั้ลนั่งดูหนังอยู่ในโรงหนังกับไอ้เจ้ากาน มันก็มีคำพูดของนางเอกที่ทำให้ชั้ลรู้สึกเหมือนว่าชั้ลเองก็กำลังเป็นอยู่เหมือนกันในตอนนี้ และชั้ลก้คงจะเป็นเหมือนนางเอกอีกนั้นแหละ ที่ชั้ลไม่รู้ว่าความรู้สึกบ้าๆนั่นมันคืออะไร 

 

 

 

 

                    " เค้าเรียกว่าคนกำลังมีความรัก นี่โง่จริงหรือแกล้งโง่เนี่ย " ไอ้กานมันกระซิบบอกชั้ลแล้วก็หลอกด่าชั้ลไปในตัว 

 

 

 

                    ก็แล้วใครมันจะไปรู้หละวะ ก็ชั้ลไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อนนิ 

 

 

 

                    แตหนังเรื่องนี้มันเศร้านะ ทำเอาชั้ลร้องไห้จนตาบวม สุดท้ายนางเอกก็ไม่สมหวัง เพราะพระเอกรักคนอื่น นี่ชั้ลเปราะบางตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ 

 

 

 

                    เมื่อหนังจบ เราทั้งสองคนก็เดินออกจากโรงหนัง 

 

 

 

 

 

                    " แหมๆ เดี๋ยวนี้มีดูหนังแล้วร้องไห้ด้วยวะ  ปกติไม่เห็นจะร้องไห้เลย " ไอ้กานนี้ก็แซวใหญ่เลย แต่ก็จริงนั้นแหละคะ ขนาดนางเอกตาย พระเอกตาย ตอนจบไม่สมหวัง ชั้ลก็แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย มันเหมือนเฉยๆ เข้าไม่ถึงอารมณ์ก็ว่าได้ 

 

 

 

 

                    " เออ เอาเถอะ ! " ชั้ลอายๆ ตอบมันแบบปัดๆ แล้วเดินเข้าไปร้านเครื่องสำอาง

 

 

 

 

                    " นี่เดินเข้ามาในร้านเครื่องสำอางหรอ นี่พี่เมาหรือเปล่า " ไอ้กานทำหน้างงหนัก ก่อนจะเดินถอยหลังกลับมาหน้าร้าน แล้วเดินเข้าไปหาชั้ลใหม่อีกครั้ง

 

 

 

 

                    " ก็ชั้ลเป็นผู้หญิง ชั้ลมาช็อปเครื่องสำอาง มันแปลกหรอ " เออนั่นสิ มันแปลกตรงไหนวะ ทำไมต้องทำหน้าเอ่อเหรอขนาดนั้น 

 

 

 

 

 

                    " แต่ปกติพี่ไม่ใช้เครื่องสำอางนะ " ไอ้กานยังไม่เลิกทำหน้างง 

 

 

 

                    แต่ก็จริงของมันอีกนะ ปกติชั้ลไม่ใช้เครื่องสำอางหนิ แล้วทำไมตอนนี้อยากใช้วะ .... มันรู้สึกอยากสวยขึ้น อยากดูดี แบบไม่รู้สาเหตุ 

 

 

 

 

 

                    " เออ ช่างเถอะ มาช่วยเลือกดิ " ชั้ลได้แต่ตอบปัดๆ ก่อนจะจูงมือน้อชายมาช่วยเลือกลิปสติก

 

 

 

 

 

                    " แกว่าลิปสีนี้สวยป่าว " ชั้ลเลือกลิปสติกสีหวานๆ แล้วยื่นให้ไอ้กานดู 

 

 

 

 

                    " ... " ไอ้หมากานยังคงนิ่ง และมองหน้าชั้ลเหมือนสงสัยในสิ่งที่ชั้ลกำลังเป็น

 

 

 

 

                    " เอ้า กาน แก้วว " เสียงเรียกของผู้หญิงคนหนึ่ง ทำให้ไอ้กานละสายตาจากชั้ล และเราทั้งสองคนหันไปมองเจ้าของเสียงพร้อมๆกัน 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ / ครับ ป้าเกตุ " ชั้ลและกานยกมือไหว้ป้าเกตุ เพื่อนของแม่ที่เดินเข้ามาทักเรา

 

 

 

 

                    " แม่เรานี่ไม่เบาเลยนะ ไปเกาหลีอาทิตย์ที่แล้ว พออาทิตย์นี้ไปฝรั่งเศสอีกละ เฟี้ยวจริงๆ " คำพูดของป้าเกตุ ทำให้ชั้ลและกานหันมามองหน้ากันอย่างอัตโนมัติ

 

 

 

 

 

                    " ป้าเกตุคะ แต่แม่ป่วยอยู่นะคะ จะไปเที่ยวได้ยังไง " ชั้ลถามไปแบบไม่ต้องคิด

 

 

 

 

 

                    " อะไรกันแก้ว ป่วยได้ยังไง นี่ๆ มาดูรูปสิ เราถ่ายมาสวยๆทั้งนั้นเลยนะ " ป้าเกตุเขยิบเข้ามาใกล้อีกน่อย แล้วเปิดรูปในโทรศัพท์ให้ดู แต่ไม่ทันที่ชั้ลจะได้เห็น แบตมือถือของป้ากก็ดันหมดซะก่อน

 

 

 

 

                    "  เอ้า แบตหมด " ป้าเกตุทำหน้าเซ็งๆ แต่ชั้ลนี่สิ ชั้ลสงสัยในสิ่งที่ป้าเกตุพูด 

 

 

 

 

                    "ไม่เป็นไร เดี๋ยวป้าส่งไลน์ไปให้ดูนะ ^^ " ป้าแกยิ้มๆแล้วเดินจากพวกเราไป 

 

 

 

 

                    " ไอ้หมากาน แกงงป่าว " เราสองคนหันมองป้าเกตุที่เดินจากไปเป็นสายตาเดียวกัน

 

 

 

 

 

                    " เออ งงสิเจ้ รออะไรอยู่หละ " ไอ้กานเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากชั้ล

 

 

 

                    แต่ป้าแกคงจะเลอะเลือนหละมั้ง แม่ป่วยอยู่จะไปเที่ยวได้ไง 

 

 

 

                    

 

 

                    " แก้ว เจ้ากาน ^^ " เออลืมบอกไปคะ นอกจากชั้ลกับกานแล้ว ก็ยังมีฟางกับไอ้ป๊อป ที่มาเที่ยวด้วยกันในวันนี้ ป๊อปชวนฟางไปดูหนังผี ที่ชั้ลเพิ่งจะดูกับพวกเฮียหนึ่งและพี่ดินมา ชั้ลก็เลยลากไอ้หมากานมาดูเรื่องนี้กับชั้ลซะเลย และเปิดโอกาสให้สองคนนั้นเค้าสวีตกัน 

 

 

 

 

                    " หลอนมั้ยฟาง 5555 " ชั้ลมองจากหน้าฟางก็น่าจะรู้ว่าไปเจออะไรมาบ้าง ฟางยิ้มแหยๆ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวให้ไอ้ป๊อปไปนอนเป็นเพื่อนนะ คริคริ " ชั้ลขยับเข้าไปใกล้ๆ แล้วแซวฟาง ดูหน้าฟางคงจะเขิล ตีชั้ลมาซะเต็มแรงเลย

 

 

 

 

 

                    " เฮีย กินข้าวเหอะ ผมหิวแล้วเนี่ย " ไอ้กานเดินเข้าไปจับมือไอ้ป๊อปแล้วจูงไปร้านอาหารทันที ส่วนเราสองคนก็เดินตามหลัง สองคุณชายไป

 

 

 

 

 

                    " แก้ว พี่ดินกับแก้วคบกันหรอ " ในขณะที่เดินอยู่ จู่ๆฟางก็ถามคำถามนี่ขึ้นมา 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่นะ เป็นพี่น้องกันหนะ ไม่ได้มีอะไร " แต่อาจจะดูสนิทกันไปหน่อย คนเลยสงสัยกันเยอะ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางเห็นในไลน์บริษัทเค้าแซวๆกันหนะ เลยถามดู ^^  " ฟางนิไม่เบานะเนี่ย เดี๋ยวนี้มีแซวด้วยเว้ยเห้ย มียิ้มเจ้าเล่ห์ ยิ้มแซวๆด้วย สงสัยติดมาจากไอ้ป๊อปแน่นอน สงสัยชีแกคิดว่าชั้ลกับพี่ดินเป็นแฟนกันจริงๆแน่เลย

 

 

 

 

 

                    ในขณะที่เรากำลังทานข้าวกันอยู่ 

 

 

 

 

                    " เออเฮีย เมื่อนี่เจอป้าเตุด้วย เค้าหาว่าแม่ไปเที่ยวฝรั่งเศสหวะ บ้าป่าว แม่ป่วยอยู่แท้ๆ จะไปเที่ยวได้ไง " ไอ้กานพูดกับป๊อป หน้าตามันดูซีเรียสมากเลยนะ ชั้ลเองก็ลืมถามเรื่องนี้ไปเลย มัวแต่กินอยู่

 

 

 

 

 

                    " บ้าหรอ ป้าแกคงจะจำผิดมั้ง " ไอ้ป๊อปพูด 

 

 

 

 

                    " กานก็ว่างั้นแหละ แต่แปลกนะ เพื่อนสนิทกันตั้งแต่ทำงาน ไหงจำหน้าแกไม่ได้ " กานเริ่มเปิดประเด็น ชั้ลก็เริ่มคล้อยตามไอ้กานเลยคะ คำพูดมันฟังดูมีเหตุผล

 

 

 

 

 

                    " เออน๊าา กินข้าวเถอะ แม่แกป่วยอยู่ คงไม่มีแรงลุกขึ้นไปเที่ยวหรอก " แต่คำพูดไอ้ป๊อปฟังดูแปลกๆหวะ ดูหน้าตามันลุกลี้ลุกลนแปลกๆ

 

 

 

 

 

                    " แต่กานไม่ได้คุยกับแม่มาสองอาทิตย์แล้วนะ ทำไมเดี๋ยวนี้โทรหาแม่ไม่ติดเลย " กานโว้ยต่อ ซึ่งข้อนี้ชั้ลก็เป็น 

 

 

 

 

                    " เออ ไอ้ป๊อป ตกลงเมื่อไหร่แม่จะกลับมา " ชั้ลเสริมทันที ไอ้ป๊อปนิ่งไป

 

 

 

 

                    " เออ งั้นเดี๋ยวโทรหาไอ้หมอให้แล้วกัน หมอมันก็บอกชั้ลมาแบบนี้หวะ " ป๊อปพูด ชั้ลกับกานพยักหน้า แล้วกินต่อ 

 

 

 

 

 

                    หลังจากทานข้าวเสร็จ เราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน โดยไอ้ป๊อป ไอ้เจ้ากาน และฟางไปด้วยกัน ส่วนชั้ลขอตัวพาลิ้นจี่ไปอาบน้ำก่อน 

 

 

 

 

 

 

                    " หายไปไหนมา โทรไปก็ไม่รับ " ทันทีที่ชั้ลเปิดประตูห้องเข้าไป ไอ้คนเดิมๆหน้าเดิมๆ ก็ดันนั่งอยู่ที่เดิมๆในห้องของชั้ล ซึ่งกำลังจะกลายเป็นห้องของเค้าในอีกไม่ช้า

 

 

 

 

                    " ชั้ลไปเที่ยวกับน้องมา  นี่นายเข้ามาในห้องอีกแล้วนะ "ชั้ลบ่นใส่เค้าเบาๆอย่างเหนือยๆ ก่อนจะเดินหาลิ้นจี่

 

 

 

 

 

                    " นี่เป็นอะไร ทำไมดูแปลกๆ " เค้าเดินตามชั้ลมาเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                      " ชั้ลจะพาลิ้นจี่ไปอาบน้ำนะ นายออกไปแล้วปิดห้องให้ด้วย " แต่ชั้ลไม่มีอารมร์จะตอบคำถามใครหรอกนะ เพราะชั้ลกลุ้มใจเรื่องแม่อยู่

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ชั้ลอุ้มลิ้นจี่ออกมาจากห้อง หมอนั่นก็เดินตามออกมา และเดินตามชั้ลลงมาข้างล่าง

 

 

 

 

 

                    " ไป เดี๋ยวพาไป " เค้าจับมือชั้ลแล้วจูงชั้ลไปที่รถของเค้า เค้าเปิดประตูให้ แล้วอุ้มลิ้นจี่ไปนอนที่เบาะหลัง ก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ

 

 

 

 

 

                    " นี่นาย วันนี้ฟางเค้าไปกับไอ้ป๊อปนะ นายไม่ต้องเสียเวลากับชั้ลหรอก อีกนานกว่าฟางเค้าจะกลับ " 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลมาหาเธอ ไม่ได้มาหาฟาง ต้องให้บอกกี่ครั้งถึงจะเชื่อ " มือหนาๆหนักๆของหมอนั้น เลื่อนขึ้นมาวางอยู่บนหัวชั้ลก่อนที่มันจะออกแรงโยกหัวชั้ลไปมา

 

 

 

 

 

                    " หรอ .. แล้วมาทำไม " ทำเป็นถามไปงั้นแหละ แต่ในใจนี่โครตจะรู้สึกดีเลย บอกตรง

 

 

 

 

                    " คิดถึงเลยมาหา ^^ " มันบิดหน้าชั้ลให้หันกลับไปมองหน้ามัน ก่อนที่มันจะพูดเบาๆแล้วยิ้มให้กับชั้ล

 

 

 

 

                    ให้ตายเถอะ รอยยิ้มของหมอนั่นทำให้ความเครียดของชั้ลหดหายไปได้ทันตาเห็น 

 

 

 

 

 

                    หลังจากที่ลิ้นจี่อาบน้ำเสร็จแล้ว ชั้ลก็เดาว่าเค้าจะพาชั้ลมาส่งที่คอนโดและกลับไป แต่ชั้ลเดาผิด ... หมอนั่นพาชั้ลกับลิ้นจี่ มาที่สวนสาธารณะที่ไหนสักแห่ง ที่บรรยากาศโครตจะดี 

 

 

                    เค้าปูเสื่อและเอาขมท้ายรถมาวางกองบนเสื่อ พร้อมกับหมอนเล็กๆ ไว้หนุนนอน 

 

 

                    แล้วเราก็นั่งกันอยู่บนเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่ริมสระน้ำ ในสวนสาธารณะ

 

 

 

 

 

                    " ไหนเล่าดิ ว่าเครียดเรื่องอะไรอยู่ " เค้านั่งยืนขายาว แล้วหันมามองหน้าชั้ลอย่างตั้งใจ ... นี่เค้าสนใจเรื่องความเป็นอยู่ของชั้ลขนาดนี้เลยหรอ

 

 

 

 

 

                    " ก็เรื่องแม่หนะ " แต่ชั้ลก็ยอมรับนะ ว่าชั้ลดีใจ มากกก

 

 

 

 

 

                    " เรื่องแม่ ?? ยังไงหละ " 

 

 

 

 

 

                    " แม่ชั้ลป่วยเป็นโรคมะเร็ง แล้วหมอส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศ ชั้ลโทรหาแม่ไม่ติดมาสองอาทิตย์แล้ว ไม่รู้ว่าแม่เป็นยังไงบ้าง ชั้ลเป็นห่วงแม่ " มันเหมือนพูดได้ไม่เต็มเสียง มันจุกๆอยู่ที่คอ เหมือนจะร้องไห้ 

 

 

 

 

 

                    " แสดงว่ามันก่อนที่เธอไปโรงพยาบาล เธอไปหาแม่หรอ " 

 

 

 

 

                    " วันไหน นี่นายแอบตามชั้ลไปหรอ " เห้ย นี่ตกใจเลยนะ หมอนี่เป็นโรคจิตหรือเปล่าวะ 

 

 

 

 

 

                    " เออ ก็ตามไป ก็อยากรู้ว่าไปไหน " มันหันหน้าไปอีกทาง ... หลบตาชั้ลทำไม 

 

 

 

 

                    " อยากรู้ไปทำไม "

 

 

 

 

 

                    " ก็อยากรู้อะ อยากรู้ทุกเรื่อง " มันพูดนิ่งๆ แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง

 

 

 

 

                    " ^^ " ชั้ลก็ได้แต่หันไปอีกทาง แล้วแอบยิ้มอยู่คนเดียว

 

 

 

 

                    " เขิลอะดิ " หมอนั่นหันหน้ากลับมามองชั้ล มันจ้องตาหันเหมือนสงสัย จนชั้ลหุบยิ้มไม่อยู่ ตาหมนั่นมันหวานเยิ้มมมมมม  มันเป็นประกายแวบๆวาวๆ จนชั้ลไม่อาจที่จะจ้องตาของเค้าได้นานๆ 

 

 

 

 

                    " นี่นายย อย่าจ้องหน้าชั้ลสิ " ชั้ลผลักหน้าหมอนั่นให้หันไปทางอื่นเพราะเขิล 

 

 

 

 

                    " นี่ .. เปลี่ยนจากเรียกนาย เป็นเรียกอย่างอื่นได้ป่าว " หน้านั้นจับมือชั้ลมากุมไว้ แล้วจ้องหน้าชั้ล 

 

 

 

 

                    ตึกตักตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ใจเจ้ากรรมก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะขั้นมาอีกคร้ัง

 

 

 

                    " แล้วจะให้เรียกว่าอะไรหละ " จะรีบพูดอะไรก็พูดมาเถอะ ชั้ลจะช็อตตายอยู่แล้วเนี่ย

 

 

 

 

                    " เรียก.... " มันค้างเอาไว้ ก่อนจะเลื่อนหน้าเค้ามาใกล้ๆหูชั้ล 

 

 

 

                    จักจี้ เป็นบ้าเล๊ยยยย 

 

 

 

 

                    " เรียกอะไรเล๊า " เออรีบๆบอกมาสิ ขนลุกแล้วเนี่ย 

 

 

 

 

                    " เรียกแฟนได้มั้ย " มันกระซิบเบาๆข้างหูของชั้ล 

 

 

 

 

                    มันอึ้ง มันตื่นเต้น มันมึนไปหมด ชั้ลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันอยู่ มันคือความจริงใช่มั้ย นี่ผู้ชายกำลังขอชั้ลเป็นแฟนหรอ ใช่หรอ ชั้ลหันขวับกลับไปหาเค้า

 

 

 

                    กึก จมูกของเราชนกัน >< 

 

 

 

 

 

                    " ไหนหละ เรียกแฟนได้มั้ยย " มันมนๆจมูกของตัวเองบนจมูกของชั้ล อยากจะบ้าา 

 

 

 

 

                    " ไม่ตอบ จูบนะ " มันหยุดมนจมูกตัวเอง แล้วเริ่มจะเลื่อนปากเข้ามาใกล้ชั้ลมากขึ้น จนชั้ลต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น 

 

 

 

 

 

                    " เออๆ จะให้เรียกอะไรก็เรียกงั้นแหละ "  อยากจะบ้าตายกับผู้ชายตรงหน้า นี่ชั้นเคลิบเคลิ้มกับคารมขอหมอนี้ขนาดนี้เลยหรอ 

 

 

 

 

                    " เราเป็นแฟนกันแล้วนะ " มันจุ๊ฟแก้มชั้ลหนึ่งครั้งตอนชั้ลเผลอ 

 

 

 

 

                    " นี่ชั้ลไปตอบตกลงเป็นแฟนกับนายตอนไหนเนี่ย "

 

 

 

 

 

                    " กวนตีนแล้วคะ " มันเบิ๊ดกระโหลกชั้ลหนึ่งครั้ง ให้ความมึนของชั้ลมันหายไป