วุ่นนัก รักซะเลย

 
 
 
 
                    " อยู่ที่นี่จะเดินไปไหนมาไหนก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน สวยๆแบบนี้ เดี๋ยวก็เจอดีหรอก " พี่วิทย์ พ่อเทพบุตรสุดติ่งของชั้ล เดินเคียงบ่ามาส่งชั้ลที่บริษทย่อยของไอ้ท่านประธาน
 
 
 
 
                    " นี่พี่ชมว่าแก้วสวยหรอ ? " ชั้ลนี่ตาค้างกันเลยทีเดียว พี่แกคงจะเป็นคนแรกหละมั้งที่ชมว่าชั้ลสวยหนะ 
 
 
 
 
                    " ก็เออสิ สวยก็บอกว่าสวย ทำไมอะ " พี่แกหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าชั้ลแบบเต็มตา แกแทบจะมองทุกอย่างบนใบหน้าของชั้ลเลยก็ว่าได้ จนบางทีอารมณ์เขิลมันก็เริ่มาเยือนชั้ลแล้วหละ หลังจากที่มันห่างหายไปนานแสนนาน
 
 
 
 
                    " คิ้วเรียวๆ บางๆ เขียนหน่อยนึงก็โอเค ตาก็หว๊านหวาน จมูกก็โด่ง บางก็ห้อยๆย้อยๆ แก้วก็ป๋องๆ รวมๆก็ผ่านวะ " พี่แกพูดไปหน้าก็เริ่มใกล้เข้ามาทุกที 
 
 
 
 
                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว 
 
 
 
 
 
                    " พี่แฟนยังอะ " ในขณะที่หน้าเราใกล้กันแค่คืบ พี่วิทย์ก็พ่นคำพูดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ที่มันทำให้หัวใจของชั้ลวูบวาบ เต้นแรง อย่างกับอยู่ในพับที่มีแสงสีเสียงและดนตรีดังจนใจแทบจะระเบิด 
 
 
 
 
 
                    " O_O ฮ่ะ ?? $^^&(*))_(* " ระบบในร่างกายของชั้ลเหมือนมันแปรปรวนไปหมด เลือดลมไหนเวียนสูบฉีดกันมั่วไปหมดจนลมแทบจับ 
 
 
 
 
 
                    " ขอเบอร์หน่อยดิ " แล้วพี่วิทย์ก็พูดต่อ พูดจบพี่แกก็ทวงมือเข้ามาที่กระเป๋ากางเกงของชั้ล ชั้ลนี่สะดุ้งหนีเลยคร้าบ แต่ก็ไม่ทันมือปลาหมึกของพี่แก นี่เค้าทำอะไรขอเค้าเนี่ย 
 
 
 
 
 
                    " อ่ะ ! ไว้จะโทรหานะ " พี่วิทย์กดอะไรสักอย่างบนโทรศัพท์ของชั้ล แล้วคืนให้ชั้ล ก่อนเดินกลับไปทันที 
 
 
 
 
 
                    งง มึน อึ้ง ตื่นเต้น และตกใจ 
 
 
 
 
 
 
                    " บางทีชั้ลก็คิดนะ ว่าชั้ลให้เธอมาช่วยชั้ลหรือให้เธอมาจับผู้ชายกันแน่  " ไม่ทันที่ชั้ลจะหันหลังเดินเข้าไปในบริษัท เสียงอุจาดของคนเดิมๆก็ดังขึ้นมาจากทางบริษัท ให้ตายเถอะ เมือไหร่งานของชั้ลจะเสร็จๆไปสักที ชั้ลหละเกลียดขี้หน้าหมอนี้เต็มทนละ
 
 
 
 
 
                    " ... " ชั้ลเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง 
 
 
 
 
                    หมับ ! แต่เจ้ากรรมก็ดันมาขย้ำแขนชั้ลแล้วดึงให้ชั้ลหันกลับไปคุยกับมัน 
 
 
 
 
                    " ชั้ลจะไปที่พัก ถ้าเธอมีที่พักแล้ว ก็เชิญตามสบาย " พูดจบมันก็สะบัดมือชั้ลออก แล้วเดินนำไปที่รถ 
 
 
 
 
                    ใช่ว่าชั้ลอยากจะไปกลับมันนักหรอก แต่ชั้ล ชั้ลไม่มีที่พัก กระเป๋าของชั้ลก็ยังอยู่ในห้องทำงานของหมอนั้น จะให้ชั้ลไปเอา มันคงได้ทิ้งชั้ลไว้ที่นี่แน่ๆ 
 
 
                    ชั้ลเลยรีบแจ๋นขึ้นรถมันอย่างไว 
 
 
 
 
 
                    ป๊อป - ฟาง 
 
 
 
 
 
                    " หนูฟางงงง " เสียงหวานของสาววัยกลางคนเอ่ยเรียกหญิสาวที่กำลังเเดินคู่มากับลูกชายตัวเองเข้ามาในบ้าน เธอเดินไปโอบเด็กสาวคนนั้นราวกับคนสนิทกัน 
 
 
 
 
                    " สวัสดีคะ คุณป้า " เธอยกมือไหว้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนช้อย แล้วส่งยิ้มหวานๆให้กับเธอ หญิงวัยกลางคนรับไว้ก่อนจะจ้องมองหน้าเด็กสาวด้วยแววตาที่พึ่งพอใจอย่างมาก 
 
 
 
 
 
                    " เรียกคุณแม่สิคะ " เธอจับมือทั้งสองข้างของเด็กสาวมากุมไว้ ก่อนจะเปรยทักด้วยเสียงแผ่วเบา เด็กสาวยิ้มเขิลอายก่อนจะเรียกเธอตามความต้องการ 
 
 
 
 
 
                    " สวัสดีคะ คุณ แม่ " ฟางพูดไปยิ้มไปด้วยความเขิลอาย แล้วหันไปมองหน้าป๊อปด้วยความประม่า เมื่อเห็นว่าป๊อปพยักหน้า เธอจึงเริ่มมั่นใจขึ้น 
 
 
 
 
 
                    " เด็กอะไรทั้งสวยทั้งมารยาทงาม มาๆ มานั่งข้างๆแม่สิลูก " หญิงผู้เป็นแม่โอบเอวฟางพาเดินมานั่งโซฟาข้างๆตน ก่อนจะเกลี่ยไรผมให้กับฟางอย่างเบามือ 
 
 
 
 
 
                    " ไงฮะ ว่าที่ลูกสะใภ้คนนี่ถูกใจป่าว " ป๊อปแซวคุณแม่ เธอรีบพยักหน้าทันที เพราะรู้สึึกถูกชะตากับฟางมากอย่างบอกไม่ถูก 
 
 
 
 
 
                    "หนูยอมเป็นแฟนกับป๊อปแล้วหรอลูก " แม่ยิ่งคำถามตรงใส่ฟาง เล่นเอาเจ้าตัวตั้งรับแทบไม่ทัน 
 
 
 
 
 
                    " ยังเลยฮะ ฟางเค้าใจแข็งมากกกก ไม่รู้ว่ามีใจให้ใครเค้าแล้วหรือเปล่า " ป๊อปแกล้งตีหน้าเศร้า แม่เหล่ตามองป๊ฮปอย่างรู้ทัน
 
 
 
 
 
 
                    " ไม่เอาไม่เอา ไม่ช่วยทะเลาะเนาะ... ไปลูกไป ไปทานมื้อค้ำกัน แม่ทำของโปรดฟางไว้ให้ด้วยนะ  " แม่โอบฟาง พาฟางหนีป๊อปมาที่ห้องรับประทานอาหาร ป๊อปยิ้มกรุ่มกริ่มที่สองคนนั้นเค้าเข้ากันได้  ความมั่นใจของป๊อปเริ่มมีเปอร์เซ็นสูงขึ้นเรื่อยๆ และคงอีกไม่นานที่เขาจะมัดใจฟางได้อย่างแน่นอน
 
 
 
 
 
 
                    ร้านอาหารริมน้ำ 
 
 
 
 
 
 
                    " ต้มยำกุ้ง ? อีกละ " มันทำหน้าอื้อึ้ง แล้วก้มลงมองที่ถ้วยต้มยำกุ้งของชั้ล 
 
 
 
 
                    " ก็ชอบบบบ อะ " ชั้ลนี่รีบดึงถ้วยมาใกล้ตัวเองทันที เห็นจากหน้าตาของอาหาร มันคงจะอร่อยมากแน่ๆ เพราะฉะนั้นของดีๆแบบนี ชั้ลไม่ควรจะแบ่งให้กับศัตรู 
 
 
 
 
 
                    " อร่อยตรงไหนวะ " มันมองถ้วยต้มยำกุ้งก่อนจะทำหน้าสะอิดสะเอียน จนชั้ลชักจะเขวๆ 
 
 
 
 
 
                    " มันต้องนี่ กุ้งชุบแป้งทอด " เมื่อพนักงานมาเสริมอาหาร หมอนั้นก็รับมาและเริ่มนำเสนออาหารของตัวเองทันที
 
 
 
 
                    แต่เอ๊ะ ???
 
 
 
 
 
                    " นี่มันของโปรดฟางกับไอ้ป๊อปหนิ " ชั้ลนี่สงสัยเลยจ่ะ 
 
 
 
 
 
                    "ใช่ ... ก็คิดถึงฟางอะ เลยสั่งมา " มันพูดก่อนจะหยิบกุ้งขึ้นมากิน
 
 
 
                    ตื้อดึ๋ง ! 
 
 
                    ใครส่งไลน์มาตอนนี้วะ 
 
 
 
 
                    " หึ ! แต่ฟางคงไม่คิดถึงนายหรอก " ชั้ลนี่ยิ้มแฉ่งเลยจ่ะ เมื่อรู้ว่าฟางนั่งทานข้าวอยู่กับครอบครัวไอ้ป๊อป 
 
 
 
 
 
                    " พูดอะไร ? " ฮีแนี่รีบวางช้อนแล้วหันมาให้ความสนใจชั้ลที 
 
 
 
 
 
                    " อ่ะ ! " ชั้ลเลยเพิ่มถ่านไฟให้ไฟโกรธมันครุยิ่งขึ้น โดยการให้มันดูรูปที่ไอ้ป๊อปส่งมาให้ 
 
 
 
 
 
                    " .... " ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก แต่โทรศัพท์ของท่านกำลังจะแตกแสลกในไม่ช้านี้
 
 
 
 
                    มันคงจะโกรธและคิดไม่ถึงที่ฟางสนิทกับป๊อปถึงขั้นไปกินข้าวที่บ้านป๊อป มันจ้องมองรูปภาพนั้นแล้วกำโทรศัพท์แน่น พี่แกคงจะโกรธมากก จนชั้ลเริ่มจะกลัวแล้วหวะ ชั้ลควรจะลุกออกไปจากตรงนี้
 
 
 
 
 
                    แอ๊ดดดด  ในขณะที่ชั้ลใช้ก้นดันเก้าอี้ให้ห่างจากโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกไป 
 
 
 
 
 
 
                    ปัง ! ปัง ! 
 
 
 
                    เพล้งง ! เพล้งงง ! กรี๊ดดดด อ๊ายยยยย  เสียปืนสลับกันเสียงแก้วแตกและเสียงกรี๊ดร้องของผู้คนที่ดังขึ้นมาพร้อมกัน มันทำให้ชั้ลก้มลงนั่งกับพื้นให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะต่ำได้ เพื่อหลบวิถีกระสุนปืน 
 
 
 
 
 
                    " นาย ! เป้นอะไรหรือเปล่า " ชั้ลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมดวงตาของชั้ลถึงได้หันไปมาไอ้หมอนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงปืน มันส่ายหน้าไปมาก่อนจะจ้องตาชั้ลเหมือนส่งสัยญาณอะไรบางอย่าง แล้วมันก็พยักหน้า ก่อนจะวิ่งเตี้ย วิ่งเตี้ย คือวิ่งทั้งๆที่ยังนั่งออกไปทางหลังร้าน
 
 
 
 
 
                    " หนีก่อนเร็ว " ไม่ทันที่ชั้ลจะได้ถามอะไร หมอนั้นก็คว้ามือชั้ลแล้วพาวิ่งทันที 
 
 
 
 
 
                    ปัง !!! 
 
 
                    ให้ตายเถอะ เสียงปืนมันยิ่งใกล้เราสงคนเข้ามาเรื่อยๆ 
 
 
 
 
                    " ห้ามสะดุดกิ่งไม้ล้มเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวนะ ไม่งั้นได้นอนในโรงทั้งคู่แน่ๆ " พี่แกพูดพลางก็วิ่งไปพลาง แต่ชั้ลจะพยายามไม่สะดุดอะไรเด็ดขาด  โอเค ชั้ลจะระวังเป็นพิเศษก็แล้วกัน แม้ว่าตอนนี้ชั้ลจะกลัวจนขี้หดตดหายก็เถอะ 
 
 
 
 
 
                    " ฆ่ามันทั้งคู่นั้นแหละ "เสียงกลุ่มผู้ชายที่วิ่งตามมา ตะโกนไล่ลังพวกเรา ก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " นายอย่าปล่อยชั้ลนะ นายคิดว่าชั้ลเป็นฟางไปก่อนก็แล้วกันนะ " ชั้ลเองก็ไม่ไว้ใจหมอนี้เท่าไหร่หรอก เพราะเราไม่ได้มีสัมพันธ์พิเศษอะไรต่อกัน มันคงจะทิ้งชั้ลลงหากชั้ลทำอะไรที่ถ่วงความเจริญของมัน แต่ถ้าชั้ลเป็นฟาง มันคงจะไม่ทิ้งแน่นอน ชั้ลมั่นใจ
 
 
 
 
 
                    " พูดมากหวะ เก็บแรงไว้วิ่งเถอะ " แล้วชั้ลก็ถูกด่าคะ - - !
 
 
 
                    ตอนนี้ เราทั้งคู่กำลังวิ่งผ่าด่านตลาดสดที่มีผู้คนเยอะๆ เพื่อหนีกลุ่มชายปรีศนาที่วิ่งตามเรามา หลายคนอาจจะคิดว่ามันคงจะไม่กล้ายิ่ง และชั้ลกับท่านประธานคงจะหนีพ้นหากวิ่งมาที่ผู้คนเยอะๆ แต่.... เราคิดผิดคะ มันยิ่งทั้งๆที่มีคนเยอะแยะเต็มไปหมด โดยที่มันไม่คิดว่าจะโดนใคร และใครจะเจ็บ ชั้ลหันไปมองหน้ามันอย่างแค้นใจแต่ก็ต้องหนีหัวซุกหัวซุนต่อไป เพราะถ้าชั้ลหยุดด่ามันตอนนี้ ชั้ลคงจะตายเหมือนหมาข้างถนนแน่นอน
 
 
                    
 
 
                    " กระโดด ! "แล้วเหมือนเราทั้งคู่จะวิ่งมาหยุดที่สะพาน ให้ตายเถอะ หมอนั้นมันขะยั้นขะยอให้ชั้ลกระโดดจากสะพานลงไปในน้ำ ชั้ลว่ายน้ำไม่แข็งนะโว้ย น้ำแรงแบบนี้มีแต่ตายกับตายอะ แต่พอมองกลับไป พวกนั้นก็ใกล้เราเข้ามาเรื่อยๆ 
 
 
 
 
 
                    " ถ้าไม่โดด ก็ยนรอความตายไปคนเดียวละกัน " พูดจบฮีแกก็ปีนขึ้นไปยืนบนราวสะพาน ก่อนจะหันมารอคำตอบจากชั้ล ซึ่งก็ไม่ยากที่ชั้ลจะตัดสินใจ 
 
 
 
                    เอาวะ ! ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน 
 
 
 
 
 
                    ตู้มมมมมมมม  
 
 
 
 
 
                    " เหี้ยยเอ้ยยย พลาดอีกจนได้ " พวกสมุนของมาเฟียใหมู่บ้านโวยวายทันทีที่เห็นทั้งคู่กระโดดน้ำดำหายไป 
 
 
 
 
 
                    ป๊อป - ฟาง 
 
 
 
 
 
                    " แก้วบอกว่าอยู่กับโทโมะ แต่ทำไมป๊อปติดต่อแก้วไม่ได้เลยอะ " ในขณะที่ป๊อปกำลังขับรถอยู่ มืออีกข้างหนึ่ง ก็พยายามกดโทรศัพท์หาแก้วเรื่อยๆ เพราะหลังจากที่ป๊อปส่งไลน์ไปว่าฟางอยู่กับป๊อป แก้วก็อ่านแต่ไม่ตอบกลับมา ส่งไปอีกหลายครั้งก็ไม่อ่าน โทรไปหาก็ไม่รับ จนเขาเริ่มกระวนกระวายใจ 
 
 
 
 
 
                    " คงจะยุ่งๆเรื่องงานอยู่ก็ได้ " ฟางเริ่มรู้สึกแปลกๆในความสัมพันธ์ของแก้วกับป๊อป เธอรู้สึกว่าป๊อปจะห่วงใยแก้วมากเป็นพิเศษ 
 
 
 
 
 
                    " ไม่นะ ทุกครั้งถึมันจะยุ่งยังไง มันก็จะรับสายป๊อป แต่ครั้งนี้ป๊อปมามันแปลกๆ ฟางช่วยโทรหาโทโมะให้ป๊อปหน่อยได้ปะ " ป๊อปเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ 
 
 
 
 
 
                     " โทโมะก็ไม่รับสาย สงสัยจะยุ่งเรื่องงานมั้ง " ฟางไม่อยากคิดลบ 
 
 
 
 
 
                    " มันต้องทำอะไรแก้วแน่ๆ " ป๊อปเริ่มเป็นห่วงแก้วขึ้นมาทันที เพราะเขาคิดไม่ดีกับฟาง เค้าเลยกลัวว่าโทโมะจะทำร้ายแก้วเหมือนที่คิดจะทำ 
 
 
 
 
 
                    " ป๊อปคะ โทโมะไม่ทำแบบนั้นหรอก เค้าเป็นคนดี เชื่อฟางนะ ป๊อปไม่ต้องคิดมาก " ฟางพยายามปลอบใจป๊อป ให้ใจของเขาเย็นลง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเอาซะเลย
 
 
 
 
 
                    " ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ยังไงมันก็ไว้ใจไม่ได้หรอกนะฟาง " ปีอปเหยียบคันเร่งเร่งขึ้น จนฟางเริ่มกลัว เธอจับสายเบลล์ไว้แน่น 
 
 
 
 
 
                    " เหมือนที่ป๊อปกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ใช่มั้ยคะ " เธอเริ่มหวาดผวาและเริ่มกลัวป๊อปขึ้นมา ในมุมที่ป๊อปโกรธ เขาเหมือนคนละคนกับที่เธอรู้สึก 
 
 
 
                    ป๊อปนิ่งไป เริ่มเรียกสติกลับมา 
 
 
 
 
                    " ป๊อปขอโทษนะ ป๊อป แค่เป็นห่วงแก้วหนะ " ป๊อปขับรถช้าลง เขาหันมามองหน้าฟางที่นั่งหน้าซีดตัวสั่นอยู่ข้างๆ 
 
 
 
 
 
                    " ฟางแค่ตกใจ ฟางไม่เคยเห็นมุมๆนี่ของป๊อป " ฟางหน้านิ่งมองตรง ไม่หันมองหน้าป๊อป มันคือสัญญาณที่ใครก็เดาได้ว่าเธอกำลังโกรธยู่
 
 
 
 
 
                    " ขอโทษครับ ต่อไปป๊อปจะไม่ให้อารมร์มาควบคุมสติของตัวเองอีก ขอโทษอีกครั้งนะ ฟางไม่โกรธป๊อปนะ " ป๊อปเลื่อนมือไปกุมมือของฟางเอาไว้ 
 
 
 
 
 
                    " คะ " เธอยังนิ่งอยู่ ในใจของเธอเริ่มสับสนว่าป๊อปคิดกับแก้วแบบไหนแน่
 
 
 
 
 
 
                    ริมตลิ่ง 
 
 
 
 
 
                    " อัก อัก แอะ แฮ่มมม " ชั้ลรู้สึกเหมือนใครสักคนกำลังดึงร่างอันไร้แรงของชั้ลขึ้นจากน้ำ 
 
 
 
 
 
                    " ไม่คิดว่าเธอจะดวงแข็งได้ขนาดนี้นะ " แต่เมื่อชั้ลได้ยินเสียง ชั้ลก็รู้ทันทีว่าไอ้ใครสักคนที่ว่าหนะมันคือใคร
 
 
 
 
 
                    " ก็พอๆกับนายอะ " ชั้ลรี่ตาขึ้นมองหน้าเจ้าของเสียงให้ชัดขึ้น ก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น  .... โว๊ะ ! แทบจะไม่เห็นอะไรเลย มันทั้งมืด ทั้งเงียบ ไม่มีแม้แต่แสงไฟสักดวง 
 
 
 
 
                    " หึ ! ลุกขึ้นมาได้แล้ว เราต้องหาที่นอน " มันลุกขึ้นยืน ก่อนจะบ่นใส่ชั้ลเหมือนชั้ลเป็นตัวปัญหา 
 
 
 
 
 
                    เราเดินเข้าไปในสวนอะไรสักอย่างที่มืดๆเงียบๆ โดยอาศัยแค่แสงจันทร์นำทาง 
 
 
 
 
                    " แหม เหมือนในหนังเลยเนอะ มีกระท่อมดั๊วะ แต่เสียดายจัง คนข้างๆดันไม่ใช่นางเองซะงั้น " มันบ่นๆก่อนจะเดินนำไป ชั้ลพยายามจ้องมองไปทางไอ้หมอนั้น ก็เริ่มจะเห็นกระท่อมเล็กๆอยู่รำไร คจะเป็นกระท่อมของชาวสวนที่มาปลูกไว้ สำหรับนอนพักหละมั้ง
 
 
 
 
 
                    " มีตะเกียงดั๊วะ เสียดายจังที่ตัวโกงเป็นคนจุดไฟในตะเกียง " ชั้ลได้ทีก็เอาคืน อยากจะบอกว่าตอนนี้เราสองคนเข้ามานั่งอยู่ในกระท่อมเป็นที่เรียบร้อย และโชคดีที่กระท่อมแห่งนี้มีไฟในตะเกียกที่พจะช่วยคลายหวานใหกับชั้ลบ้าง
 
 
 
 
 
                    " มองอะไร " ชั้ลจะเริ่มหวานอีกครั้ง ก็ตอนที่อีตานี่มันจ้องมองมาที่มิ้วของชั้ล จนชั้ลต้องหันหลังและมองมิ้วของตัวเอง
 
 
 
 
 
                    " เห้ยย ! " เสื้อขาดดดดด ทำไมต้องมาขาดตรงนี้ด้วยวะ ให้ตายเถอะ มันโป๊จนแถบจะเหนหมดทั้งเต้าเลยนะเนี่ยย โอ้ยยยย 
 
 
 
 
 
                    " 555555  ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยวะ " ไอ้บ้านั่นมันหัวเราะชั้ลใหญ่เลยยย ชั้ลอายจะโว้ยยยย 
 
 
 
 
 
                    " 55555 นี่ถ้าไอ้ป๊อปมันรู้ ว่าชั้ลไอ้เห็นอะไรบางอย่างของเธอ มันจะรู้สึกยังไงวะ " 
 
 
 
 
 
                    " นอกจากนายจะลามกแล้ว นายยังจะเลวมากอีกนะ " ชั้ลเริ่มไม่ชบกับบรรยากาศที่นี่แล้ววะ มันเริ่มน่ากลัวกว่าตอนที่ชั้ลถูกไล่ยิงซะอีก และชั้ลไม่ควรที่จะเข้ามานั่งอยู่ในกระท่อมหลังเดียวกับหมอนี้ ชั้ลต้องเดินออกไปจากที่ตรงนี้ ตอนนี้ 
 
 
 
 
                    ชั้ลลงมานั่งที่ขั้นบันไดของกระท่อม ปล่อยให้มันอยู่ข้างในนั่นคนเดียว ช้ัลกลัวจนบอกไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันระแวง มันกลัว มันร้อนรนจนชั้ลอยู่ไม่ติด แล้วอยู่ๆน้ำตาของชั้ลก็ดันไหลออกมาอย่างไม่รุ้สาเหตุ 
 
 
 
 
                    " นี่ ไปนั่งตรงนั่นทำไม ไม่หนาวหรอ " พักใหญ่ๆ หมอนั่นก็เดินออกมาจากกระท่อม แล้วมานั่งอยู่ข้างๆชั้ล ด้วยความที่เค้าเป็นผู้ชายที่เคยป่าเถื่อนใส่ชั้ล มันคงจะปกติที่ค่อยต้องลุกถอยหนีเขาด้วยความระแวง 
 
 
 
 
 
                    " ช่วยอยู่ให้ห่างๆชั้ลหน่อยได้มั้ย ชั้ลไม่ไว้ใจนายเลย " และชั้ลก็ควรที่จะพูดตรงๆให้เขารู้ ใช่มั้ย 
 
 
 
 
 
                    " อะไรวะ ทีวิ่งหนีลูกปืนยังไม่เห็นร้องไห้เลย " มันจ้องมองชั้ลด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะเคืองๆ คือชั้ลก็ไม่รู้จะบอกมันยังไง ไม่เป็นผู้หญิง คงไม่เข้าใจหรอก 
 
 
 
 
                    พลึบ ! 
 
 
 
 
 
                    " ทำอะไร !! " ชั้ลร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นหมอนั่นถอดเสื้อ 
 
 
 
 
                    " อะไรนักหนาวะ เอา เอาไปใส่ " มันขมวดคิ้วหนาของมันเหมือนจะหงุดหงิด ก่อนจะโยนเสื้อของมันมาให้ชั้ล หันรีบหันหลังแล้วสวมใส่เสื้อตัวนั้นอย่างเร็ว 
 
 
 
 
 
                    "ขอบใจ " และก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณ 
 
 
 
 
 
                    " เออ... แล้วก็ขึ้นมานอนข้างบนนี้ นี่ก็จะเช้าแล้ว ชั้ลพูดครั้งเดียวนะ ถ้ายังไม่ตามขึ้นมา ชั้ลไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอนะ " มันขู่  แต่ ... ชั้ลกลัวจริงๆ 
 
 
 
 
                    ชั้ลค่อยๆย่องเข้าไปในกระท่อม 
 
 
 
 
                    ปัง ! 
 
 
 
 
 
                    " กรี๊ดดดดดด "
 
 
 
 
                    " อะไรวะ ! แค่ปิดประตู ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ "
 
 
 
 
 
                    " ตลกมากใช่มั้ย ที่ได้แกล้งคนอื่นเค้าเนี่ย "
 
 
 
 
 
                    " ก็หายเคลียดอะ ... แต่จะหายเครียดมากกว่านี่ ถ้าาาา.... หึหึ " 
 
 
 
 
                    " .... " แล้วน้ำตาชั้ลก็ไหลออกมาอีกครั้ง
 
 
 
 
 
                    " 5555555555   ฮาวะ ชั้ลจะนอนแล้วนะ เธอก็นอนได้แล้ว " 
 
 
 
 
 
 
                    มันล้มตัวลงนอนอีกมุมนึงของกระท่อม ส่วนชั้ลนอนมุมตรงข้ามกับมันจนชิดฝาฝนัง บางทีชั้ลก็กลัวเค้านะ แต่เวลาเค้าหัวเราะ มันก็น่ารักดี นี่คงเป็นครั้งแรกหละมั้ง ที่ชั้ลเคยเห็นเค้าหัวเราะ  ไอซาตานโรคจิตเอ้ยยย