วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    หลังจากที่เห็นว่าแก้วกลับไปแล้ว หมอเจ้าของไข้ก็รีบนัดป๊อปออกมาเคลียทันที

 

 

 

                    " ไอ้ป๊อป กูไม่เอาด้วยแล้วนะเว้ย มันหลายครั้งแล้ว กูไม่สบายใจเลยหวะ " พี่หมอขมวดคิ้วพุดกับป๊อปอย่างหนักใจ

 

 

 

 

                    " โธ่วไอ้หมอ ซักแปปเหอะหวะ กูกำลังจะจีบผู้หญิงคนนั้นติดแล้วนะโว้ย " ป๊อปเองก็หนักใจไม่แพ้กัน

 

 

 

 

 

                    " แล้วถ้าแก้วรู้ความจริงขึ้นมา กูไม่แย่หรอวะ " หมอเครียดจัด 

 

 

 

 

                    ป๊อปนิ่งไป เหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่

 

 

 

 

 

                    " เอางี้นะ มึงทำเรื่องส่งตัวแม่ไอ้แก้วไปรักษาตัวที่อื่น มึงทำปลอมๆเอาอะ เดี๋ยวที่เหลือกูจัดการเอง " ป๊อปออกอุบาย

 

 

 

 

 

                    " ไม่ได้นะโว้ย กูทำแบบนั้นไม่ได้ มันผิดจรรยาบรรณ เอาจริงๆมันก็ผิดตั้งแต่แรกแล้ว กูว่ากูจะไม่ทำเรื่องนี้แล้ว พอแค่นี้แล้วกัน " หมอจะลุกขึ้นไป แต่ป๊อปรั้งไว้

 

 

 

 

 

                    " เออ โอเคๆ มึงไม่ต้องทำ เดี๋ยวกุทำเอง งั้นมึงก็แค่นิ่งๆเงียบๆ ไม่ต้องพูดอะไรมากก็แล้วกัน " ป๊อปพูด หมอนิ่งไป ก่อนจะเดินจากป๊อปไปพร้อมใบหน้าที่เครียดและหนักใจอย่างสุดซึ้ง

 

 

 

 

 

 

                    เช้าของวันใหม่ ป๊อปมาหาแก้วที่คอนโด พลางมารับฟางไปดูของตกแต่งบ้าน เขายื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับแก้ว แก้วรับมันมาแล้วเปิดอ่าน

 

 

 

 

 

                    " ใบส่งตัวแม่ไปรักษาที่ต่างประเทศงั้นหรอ " ชั้ลรับซองสีน้ำตาลมาจากไอ้ป๊อปแล้วเปิดอ่านดู ทั้งอึ้งทั้งตกใจ แม่ชั้ลถูกส่งตัวไปรักษาต่างประเทศ แต่ชั้ลกลับไปรู้เรื่องอะไรเลยหรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " เออใช่ คือ มันกระทันหันอะ แล้วชั้ลก็ติดต่อแกไม่ได้ ชั้ลเลยเซ็นแทน " ป๊อปพูด 

 

 

 

 

 

                    " เดี๋ยวนะ ? แกบอกว่าติดต่อชั้ลไม่ได้ ? ตอนไหนวะ ? " ชั้ลพยายามคิดแล้วคิดอีกว่ามันโทรมาหาชั้ลตอนไน เวลาไหน วันไหน แต่ก็คิดไม่ออก 

 

 

 

 

 

                    " เออน๊าา  ทำใจให้สบายเถอะ ไม่ต้องคิดมาก แม่แกอยู่ในมือหมอแล้ว " ไอ้ป๊อปพูดปัดๆ แต่มันยิ่งทำให้ชั้ลงงหนักกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

                    " งั้นหรอ ... " ชั้ลทั้งมึนทั้งงง จะโทรหาแม่ก็ติดต่อไปได้ ถ้ามพี่หมอ พี่หมอก็ไม่ยอมตอบ 

 

 

 

 

 

                    " เออ งั้นกูไปก่อนนะ นัดกับฟางไว้หวะ " แล้วไอ้ป๊อปรีบชิ่งออกจากห้องทันที ปล่อยให้ชั้ลยืนงงแดกต่อไปคนเดียว 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องมันชักจะแปลกๆขึ้นทุกที " ชั้ลยายามปะติดปะต่อเรื่องราว ตั้งแต่ตอนที่พาแม่ไปโรงพยาบาล ตั้งแต่ตอนเยี่ยมแม่ ตั้งแต่ตอนคุยกับหมอ ไอ้ป๊อปมันก็จัดการเองหมดคนเดียวทุกอย่าง นี่เธอเองก็ยังงงอยู่เลย ว่าใครเป็นลูกกันแน่

 

 

 

 

 

 

                    บริษัทโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " วันนี้ชั้ลต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัด " โทโมะเดินออกจากห้องมาคุยกับแก้วที่นั่งพิมพ์งานอยู่

 

 

 

 

 

                    " ค่ะ แล้วไงอะ " เออ เอาอีกหละงานเก่ายังไม่เสร็จ ยัดงานใหม่มาให้อีกล่ะ 

 

 

 

 

 

                    " เธอต้องไปกับชั้ล " ไอ้หมอนั้นโอ้มตัวลงมา เอาแขนถ้าวโต๊ะทำงานแก้วแล้วจ้องมองหน้าเธอเขม่ง

 

 

 

 

 

                    " ชั้ล ?? " ชั้ลชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง แล้วถามเขาด้วยความสงสัย หมนั้นพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยืนตรง

 

 

 

 

 

                    " ค้างที่นู้นหนึ่งคืน ชั้ลจะไปรับที่คอนโดเย็นนี้ ตกลงตามนี้นะ " ฮีพูดเชิงบังคับ พูดจบก็เดินเข้าห้องประชุมไปเฉยเลย จ่ะ  ! ขอบคุณที่ทำให้ชั้ลรู้สึกเหมือนอยู่ในยุ่งที่ประชาธิปไตยยังไม่กำเนิดขึ้นมา 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มพัฒนาไปเรื่อยๆ จนป๊อปสัมผัสได้ ละในวันนี้เขาพาเธอมาที่บ้านเด็กกำพร้า ตามคำสัยยาที่เคยให้ไว้ ป๊อปพาฟางเดินเข้าไปในบ้านเด็กกำพร้า 

 

                    แต่บรรยากาศภายในบ้านแห่งนี้มันดูเงียบแปลกๆ ไม่เห็นเด็กเลยแม้แต่คนเดียว แต่สถานที่แห่งนี้กลับถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม มันเหมือนงานเล็กๆงานหนึ่งที่ถูกจัดขึ้นอย่างตั้งใจ 

 

 

 

 

                    " มีลูกโป่งกับดอกไม้เต็มไปหมดเลย " เธอยิ้มอย่างดีใจกับสิ่งที่ได้เห็น แววตาของเธอดูมีความสุขอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ฟางเดินเข้าไปในบ้านแห่งนี้ เธอมองรอบๆบ้านที่ถูกจัดแต่งอย่างสวยงาม

 

 

 

 

 

                    " วันนี้มันวันพิเศษอะไรหรือเปล่า เค้าดูเหมือนจะทำกิจกรรมอะไรบางอย่างเลยนะ " ฟางพูดพร้อมๆกับมองรอบๆบ้าน ที่ถูกจัดแต่งดวยถูกโป่งหลากสี กับดอกไม้นานาชนิด เธอเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงจานกิจกรรม ซึ่งเป็นลานกว้างๆในสวนหย่อมเล็กๆภายในบ้าน 

 

 

 

                    เธอเดินเข้าไปใกล้ๆกับต้นไม้ใหญ่ที่มีเส้นด้ายห้อยระโยงระยางพัดปลิวไปตามแรงลม สุดเเส้นของปลายเส้นด้ายเหมือนมีกระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กติดอยู่ เธอเดินเข้าไปหยิบมันขึ้นมา

 

 

 

 

 

                    " ฟางชอบดื่มชามะนาว " เธออ่านข้อความเบาๆ ก่อนจะพลิกดูรูปตัวเองที่กำลังยื่นสั่งเครื่องดื่มอยู่ยังร้านแห่งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้

 

 

 

 

                    " ฟางชอบทานก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ " รูปนี้เป็นรูปที่เธอกำลังใช้ตะเกียบคีบเส้นหมี่เข้าปาก เธออมยิ้มเล็กน้อยด้วยความเขิลอาย

 

 

 

 

 

                    " ฟางชอบกินฟังเย็นสีชมพู " รูปนี้เป็นรูปที่เธอนั่งกินปังเย็นอย่างอร่อยในร้านปรจำของเธอ 

 

 

 

 

 

                    " และเราเจอกันในร้านแห่งนี้ " รูปนี้เป็นรูปร้านหนังสือ ที่ฟางกำลังยืนแอบอ่านหนังสือในร้านอยู่ ฟางยิ้มกว้าง ก่อนจะหันไปมองหน้าป๊อปที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางชอบขึ้นรถเมลล์สายนี้ไปหน้าคอนโดทุกวัน " เป็นภาพที่เธอกำลังโหนรถเมลล์กับสัมภาระที่ดูรุ่งรังจนหน้าอาย 

 

 

 

 

 

                    " หน้าคอนโดของฟาง " ภาพที่ฟางกำลังหิ้วถุงของใช้ เดินเข้าไปในคนโด 

 

 

 

 

                    " ใจป๊อปหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มเลย เมื่อเห็นผู้ชายคนนี้มารับฟางไปไหนก็ไม่รู้ " เป็นภาพที่โทโมะกำลังเปิดประตูรถและฟางกำลังก้าวขาขึ้นไป 

 

 

 

 

 

                    " แต่ป๊อปก็อยากจะจีบฟางต่ออยู่ดี " เป็นรูปที่ป๊อปถ่ายคู่กับฟางชอบไปเลือกของเข้าบ้าน 

 

 

 

 

                    " ถ้าจะจีบ จะอนุญาตหรือเปล่าครับ " ป๊อปเดินเข้ามาประชิดตัวฟาง ก่อนจะก้มหน้าลงมาแนบหูและกระซิบเบาๆ เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาป๊อป 

 

 

 

 

                    " ถ้าจะรักจริง ฟางก็อนุญาตคะ " ฟางยิ้มจนแก้มแทบปริ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความเขิลอาย 

 

 

 

 

 

                    " งั้นจะเริ่มจีบแบบจริงจังแล้วนะ " ป๊อปยิ้มดีใจใหญ่ 

 

 

 

 

                    แปะ ๆ ป๊อปตบมือสองครั้งเหมือนเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง ไม่นานก็มีเด็กน้อยใหญ่เดินกรู่กันเข้ามาล้อมฟางเอาไว้ ฟางหันกลับมามองป๊อป แต่ป๊อปก็หายตัวไปซะแล้ว 

 

 

 

                    แล้วเสียงเพลง แฮปปี้เบิร์ดเดย์ก้ดังขึ้น เด็กๆจับมือกันร้องเพลงให้ฟาง พร้อมๆกันกับป๊อปที่เดินเข้ามาหาฟางช้าๆ พร้อมกับกับดีดกีร์ต้าเป็นทำนองเพลงเขามาด้วย ฟางมองป๊อปด้วยแววตาที่ซึ่งใจ ตื่นตันใจอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาเธอไหลเปาะออกมาด้วยความดีใจอย่างสุดซึ่ง เพลงบรรเลงไปจนจบเพลง แล้วป๊อปก็หายไปอีกครั้ก่อนจะกลับมาพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวเบอร์เริ่ม 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อป ... " เธอเอ่ยเรียกชื่อป๊อปด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ ก่อนจะเอามือเช็ดน้ำตา แล้วจ้องมองคนตรงหน้าอย่างขอบคุณ

 

 

 

 

                    " สุขสันต์วันเกิดครับ ว่าที่แฟนของป๊อป " เขายิ้มอย่างอายๆก่อนจะยื่นตุ๊กตาตัวนั้นให้ฟาง ฟางโอบรับตุ๊กตาตัวนั้นมากอดไว้ 

 

 

 

 

 

                    " ขอบคุณมากนะคะ ที่ทำให้ฟางขนาดนี้ "

 

 

 

 

 

                    " ซึ้งอะดิ " ป๊อปแซวฟางแก้เขิล ฟางยิ้มจนแก้มแทบปริ 

 

 

 

 

 

                    " ก็ไม่คิดว่าจะมีใครมาทำอะไรให้ฟางขนาดนี้นิ "ฟางพูด 

 

 

 

 

                    " ถ้าอยากมีโมเม้นแบบนี้ทุกปี ก็เป็นแฟนกับเค้าสิ " ป๊อปอ้อน ฟางยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร แต่กลับเดินเข้าไปหาเด็ก ๆ ป๊อปส่ายหน้าไปมาก่อนจะเดินตามฟางไป 

 

 

 

 

 

 

 

                    แก้ว- โทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลว่ามันแปลกๆนะ ทำไมคนงานของนายเกือบครึ่งถึงได้มายื่นประท้วงกันแบบนี้เนี่ย แถมยังเรียกค่าแรงมากกว่าเป็นเท่าตัวด้วยเนี่ย " ชั้ลยืนมองกลุ่มคนงานที่ยืนประท้วงอยู่หน้าบริษัทย่อยของโทโมะ จากชั้นบนของตึก

 

 

 

 

 

                    " นั่นสิ ชั้ลก็ว่ามันแปลกๆ " และชั้ลก็รู้ว่าเขาก็คงจะคิดไม่ต่างจากชั้ลหรอก งานใหญ่ขนาดนี้คงจะเครียดหน้าดู  

 

 

 

 

 

                    " นายน่าจะลงไปเจรจากับพวกเขาดูนะ ต่อรองดูเพื่อจะตกลงกันได้ " ชั้ลพูดจบหมอนั้นก็นิ่งไป แล้ว็เดินออกไปโดยไม่บอกชั้ลสักคำ คือจะรู้มั้ย ว่าจะเอาไงต่อเนี่ย ชั้ลก็ต้องเดินตามมันไปต่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามันคิดจะทำอะไรอยู่  ทำอะไรไม่ปรึกษา น่ามคานนน 

 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย " มันชะงัก ก่อนจะหันมองชั้ลที่เดินตามมาติดๆ 

 

 

 

 

                    " เอ้า ! ก็ใช่มาช่วย ก็ไปช่วยดิ ถ้ามาแล้วไม่ได้ช่วย ก็ไม่รู้จะมาทำไม " นั้นสิ 

 

 

 

 

 

                    " ว่าไงวะ ไอ้โทโมะ นึกว่างานนี้จะไม่โผล่หัวออกมาซะแล้ว ...นี่ ...จะบอกอะไรให้นะ  ถ้าปัญหาใหญ่ๆแบบนี้ลูกแหง่อย่างแกรับมือไม่ไหว ก็ให้ลูกน้องของแกมาทำงานกับคนที่มีประสบการณ์อย่างชั้ลก็ได้ " ชายลูงวัยท่าทางชวนหาเรื่องหรือเรียกอีกอย่างมากวนตีน เดินเข้ามาคุยกับโทโมะ ก่อนจะพ่นคำดูถูกใส่หน้าโทโมะเต็มๆ หึ ทรามมมมมมมากกกกกก  

 

 

 

 

 

                    " คนอย่างชั้ล ไม่จำเป็นต้องพึ่งเศษสวะอย่างแกหรอก อย่าให้รู้นะ ว่าทุกอย่างนี่ มันเป็นเพราะฝีมือของแก ไม่งั้นหละ... " โทโมะยังพูดไม่จบ

 

 

 

 

 

                    " ไม่งั้นหละก็ ชั้ลจะกลับไปฟ้องแม่แน่คอยดู 555555555 " ไอ้ชายคนนั้นล้อเลียนโทโมะ หวังจะยั่วโทสะเขา แล้วเหมือนมันจะได้ผลแหะ ไอ้หมอนี่ก็ทั้งโกรธทั้งโมโห กรู่เข้าไปชกหน้าหมอนั้นซะสุดแรงเกิดเลย มันหนักใช้ได้เลยหวะ เล่นเอาลุงนั้นหน้าขมำลงพื้นเลย 5555 

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย " แต่ท่ไม่ดีแล้วหวะ ลูกน้องของมันเริ่มจะเข้ามารุ่มท่านประทานของชั้ลแล้ว ไม่ได้ ชั้ลต้องเข้าไปช่วย แต่ไม่ทันที่ชั้ลจะได้เข้าไปร่วมวง ตัวของชั้ลก็ลอยออกมาจากที่ดังหล่าวอย่างเร็วโดยลูกสมุนของมัน แล้วชั้ลก็ถูกล็อคแขนเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " เรื่องของผู้ชาย ผู้หญิงอย่าสะเออะ "  

 

 

 

 

 

 

                    ปัง ! ปัง ! เสียงปืนดังลั่นถึง 2 ครั้ง ทั้งคู่จึงแยกออกจากกัน 

 

 

 

 

 

                    " ผู้ใหญ่ ! " ชายคนนั้นอุทาน ก่อนจะเดินหนีออกไปอย่างเร็ว

 

 

 

 

                    " กระจอกหวะ "โทโมะบ้วนน้ำลายลงพื้น ก่อนจะหันมองชายคนนั้นที่วิ่งออกไป

 

 

 

 

 

                    " เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ อย่าไปกระแนะกระแหนคนอื่นเค้าเลย " เออทำเก่งหวะ สู้เค้าก็ไม่ได้ ยังจะเย้ยใส่เค้าอีก 

 

 

 

 

 

                    " อีนักหนูนี่มันปากกล้าหวะ ... เออ เตือนผัวเอ็งบ้างก็แล้วกัน จะทำมาหากินในถิ่นนี้ ต้องระวังตัวเอไว้ด้วย งานแบบนี้มันมักจะวนเข้ามาบ่อยนัก " ผู้ใหญ่บ้านหันมาชมชั้ลก่อนจะหันไปเตือนไอ้คนทำเก่ง แล้วเหมือนว่าพี่แกจะไม่ฟังคำเตือน พี่เค้ากลับสะบัดก้นเดินกลับเข้าไปในบริษัทอย่างคนไร้มารยาท

 

 

 

 

 

                    " ลุงผู้ใหญ่ แก้วขอโทษแทนท่านประธานด้วยนะคะ คือเค้าคงจะโมโหอยู่อะคะ " ชั้ลรีบยกมือไหว้ขอโทษขอโพยลุงผู้ใหญ่ทันที

 

 

 

 

 

                    " เออ เอาเถอะ ช่วยๆเตือนมันหน่อยแล้วกัน ทำอะไรก็อย่าใจร้อน อย่าวู้วาม ชั้ลเข้ามช่วยไม่ได้ทุกครั้งหรอกนะ " ลุงแกพูดจบก็เดินออกไปทันที

 

 

 

 

                    คือชั้ลไม่เข้าใจว่านี้มันเมืองเถื่อนหรือไงวะ ทำไมฟังดูมันน่ากลัวๆยังไงไม่รู้ แล้วไอ้หมอนั้นก็ด้วย ที่อื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องมาทำธุรกิจบ้าบอที่นี่วะ ไม่ช่วงชีวิตตัวเองหรือไง 

 

 

 

 

 

                    " เป็นไงบ้างเนี่ย โดนไปตั้งหลายหมัด " ชั้ลเดินหาทั่บริษัท ก็มาเจอพี่เค้านั่งหลบมุมอยู่ที่ห้องพักเล็กๆข้างห้องทำงาน 

 

 

 

 

 

                    " อย่าพร่ามมากได้มั้ย อยากอยู่เงียบๆ จะไปไหนก็ไปเลยไป " ไรวะ แม่ง คนอุส่าห์เป็นห่วง

 

 

 

 

 

                    " นายควรจะใจเย็นลงกว่านี้นะ ไม่เห็นหรือไงว่าพวกเค้ามีเยอะกว่า นายคนเดียวจะไปสู้พวกมันได้หรอ  " เออ ทำอะไรหัดใช้สมองหน่อยเหอะ 

 

 

 

 

 

                    " สู้ไม่ได้ก็จะสู้ เธอเองก็ไม่ต้องมายุ่ง ไม่ต้องมาสะเออะเรื่องของชั้ล " มันยกขึ้นโวยวาย ชี้หน้าด่าชั้ลเหมือนหมูเหมือนหมา 

 

 

 

 

 

                    " เออ ชั้ลว่ามนก็จริงอย่างที่ไอ้คนนั้นมันว่านั้นแหละ นายมันก็แค่ลูกแหง่ ชอบเอาแต่ใจตัวเอง ไม่มีสมองคิด ใช้แต่กำลัง หึ ! แก้ปัญหาไม่ได้ก็คงจะกลับไปฟ้องแม่สินะ " ชั้ลหละหมั่นไส้ในความเจ้าอารมณ์ของพี่เค้าเหลือเกิน เป็นถึงประธานบริษัท ไม่น่าจะจัดการกับอารมร์ตัวเองแบบนี้นะ 

 

 

 

 

 

                    " ปากดีเหลือเกินนะ " มันย่างสามขุมเขามาหาชั้ล ทำไมมันดูน่ากลัวแบบนั้นนะ

 

 

 

                    พรึบ !!! หมับ !! จ๊วฟ  

 

 

 

 

 

                    " อื้อออ ! ... " แล้วมันก็ทำในสิ่งที่ผู้ชายเลวๆเค้าทำกัน วิธีเดิมๆของมันที่ทำให้ชั้ลเสียน้ำตา 

 

 

 

 

                    เพลี๊ยะ !!! ชั้ลรวมกำลังผลัมันออกให้ห่างตัวด้วยความแขยง ก่อนจะฟาดหน้ามันไปหนึ่งครั้ง ชั้ลโกรธจนมือสั่นไปหมด มันห้ามไม่ได้จริงๆกับสิ่งที่มันทำกับชั้ล

 

 

 

 

 

                    " ช่วยไม่ได้นะ เธอมายั่วโมโหชั้ลเอง " แล้วจับหน้าตัวเองก่อนจะพูดด้วยคำพูดที่เหมือนไม่รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำเลย 

 

 

 

 

 

                    " ชาติชั่วจริงๆ " ชั้ลไม่รู้จะสรรหาคำด่ามันยังไง ได้แต่เช็ดน้ำตาแล้วเดินออกจากห้องบ้าๆที่ไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะทำเรื่องแย่ๆแบบนี้กับชั้ลอีก 

 

 

 

 

 

                    " โธ่วโว้ยย "  โทโมะยิ่งอารมณ์เสีย ปัดข้าวของในห้องกระจุยกระจายไปหมด 

 

 

 

 

 

                    

                    หึ ! เดินออกจากห้องนั้นมาก็ใช่ว่าจะกลับบ้านได้ซะที่ไหนหละ ก็ชั้ลดันลืมกระเป๋าไว้ในห้องนั้นอีก โธ่ว อีแก้วเอ้ย เวรกรรมอะไรของมึงเนี่ยยยย 

 

 

 

 

 

 

                    " อ้าวอีหนู มาเดินทำอะไรตรงนี้ " นี่ชั้ลเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านลุงผู้ใหญ่ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย 

 

 

 

 

 

                    " หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แหะๆ " ชั้ลยิ้มแหยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับลุงผู้ใหญ่ ดูหน้าตาลุงแกใจดี ไม่ได้น่ากลัวอะไร ชั้ลเลยกล้าเดินเข้าไปหนะ 

 

 

 

 

 

                    " ผัวเองเป็นยังไงบ้างวะ ประสาทแดกตายแล้วยัง 555 " ลุงแกพูดอย่างกับเคยเห็นมาแล้วยังไงยังงั้นอะแหละ 

 

 

 

 

 

                    " ลุงๆ เค้าไม่ใช่สามีหนูนะ เค้าเป็นเจ้านายหนู " ชั้ลนี่รีบแก้ตัวทันที ให้ตายเถอะ ชั้ลไม่มีวันเอาไอ้หมอนั้นทำสามีเด็ดขาด

 

 

 

 

 

                    " เออดีๆ ว่าแต่เอ็งมีผัวแล้วยังหละ " ลุงแกก็ถามตรงๆเลยเนอะ ชั้ลนี่แถมเอาหน้ามุดดินเลยวะ อายจัง ถ้าจะบอกออกไปว่ายังไม่เคยมีผัวเบยลุง

 

 

 

 

 

                    " ยังคะ ^^ " 

 

 

 

 

 

                    " เออดีๆ ลูกชายลุงก็ยังไม่มีเมียเหมือนกัน .. เอ้า ไอ้วิทย์ ออกมานี่หน่อยสิวะ " ลุงแกตะโกนเรียกใครสักคนในบ้าน ไม่นานเค้าคนนั้นก็เดินออกมา 

 

 

 

 

                    O_O พระเจ้าา นั่นมันเทพบุตรหรือเปล่าวะ หล่อมาก ผิวของฮีที่แทน ฮีใส่เสื้อกล้าม มันเลยทำให้ชั้ลได้เห็นกล้ามปูของฮี ตัวฮีสูง หุ่นฮีดีจนชั้ลเกือบจะน้ำลายหก

 

 

 

 

                    " ชอบป่าวอีหนู "

 

 

 

 

                    " ชอบ เห้ยยยย บ้าหรอลุง มาถามอะไรแบบนี้ " ชั้ลนี่สติหลุดเลยคะ ชั้ลเหลือบมองพี่คนนั้น พี่แกยิ้มๆ แล้วเดินมานั่งข้างๆชั้ล 

 

 

 

 

 

                    " ชื่ออะไรเราอะ " เสียงหล่อมากกก ตายหละ ขอสลบคาอกพี่ได้มั้ยคะ 

 

 

 

 

 

                    " ชื่อแก้วคะ ^^ "