วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

 

                    อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา ออกไปไกลๆ ออกไปให้ห่างเลยนะ ออกไป๊ ! อย่า อย่า กรี๊ดดดดดดดดดดด  !!!! 

 

 

 

 

                    " เป็นบ้าอะไรค่ะ "

 

 

 

 

                    " เห้ย ! " ในฝันก็ตกใจจะแย่แล้ว นี่โลกความเป็นมันน่าตกใจยิ่งกว่า เมื่อชั้ลลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นหน้าไอ้บ้านี่ที่กำลังจ้องหน้าชั้ลอยู่ ชั้ลนี่รีบลุกหนีเลยเจ้าคะ 

 

 

 

 

 

                    " เธอคงไม่ได้ฝันว่า...ชั้ลปล้ำเธอหรอกนะ " มันเหล่ตามองชั้ลอย่างสงสัย 

 

 

 

 

 

                    " เปล่า... มีงูตัวใหญ่มารัด ชั้ลหายใจไม่ออก ชั้ลกำลังจะตาย " มันน่ากลัวจนชั้ลใจสั่นไปหมด มันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดอากาศหายใจตาย 

 

 

 

 

 

                    " เออ...ตื่นมาก็ดีแล้ว จะได้หาทางกลับบริษัทกัน นอนขี้เซาชิบหายเลย " ัมนไมได้แม้แต่จะสนใจเรืองของชั้ลเลยแม้แต่น้อย แต่กลับปริปากบ่นใส่ชั้ลอย่างหนักอีก นี่มันเป็นผู้ชายภาษาอะไรวะ 

 

 

 

 

 

                    " เออ บ่นมาก น่ารำคาญหวะ " แต่ชั้ลก็ไม่ใจกล้าพอที่จะแยกทางกับมันเพียงเพราะรำคาญเสียงบ่นหรอกนะ เพราะชั้ลไม่ใช่หญิงแกร่งขนาดนั้น หึหึ 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลควรจะทำยังไงกับพวกมันดี " ท่านประธานเดินไปก็พูดไป 

 

 

 

 

 

                    " นี่อย่าบอกนะ ว่าคนที่ไล่ยิงเราเป็นพวกเดียวกับที่มาหาเรื่องนายเมื่อตอนกลางวันหนะ " ให้ตายเถอะ มันยังมีความป่าเถื่อรุนแรง ในยุคนี้อีกหรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " อือ ขัดผลประโยชน์กันหนะ " ฮีแกหันมามองหน้ากัน แต่เราก็ยังเดินกันอยู่ นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เราพูดจาดีๆ ฟังรู้เรื่อง มีแต่สาระ ต่อกัน 

 

 

 

 

 

                    " ก็แจ้งความเลยดิ " นั้นสิ เรื่องแบบนี้ต้องให้กฎหมายจดารซะให้เข็ด 

 

 

 

 

 

                    " ชั้ลเคยทำแบบนั้นแล้วหละ แต่สุดท้ายมันก็รอดออกมาได้ "

 

 

 

 

 

                    " นี่นายเจอแบบนี้บ่อยมั้ยเนี่ย " ชั้ลเริ่มจะสงสัยแล้วนะ ดูท่าทางพี่แก ไม่ค่อยสะทกสะท้านกับเรื่องเมื่อคนนี้สักเท่าไหร่เลย

 

 

 

 

 

                    " ก็ทุกครั้งที่มาที่นี่อะแหละ... แล้วเธอ...กลัวหรือเปล่า " พี่แกหยุดกึก แล้วหันมาถามชั้ลอยากจริงจัง

 

 

 

 

 

                    " เอาจริงก็กลัวนะ แต่ชั้ลไม่กล้าทิ้งนายไว้คนเดียวหรอก นายอุตส่าห์ลากชั้ลมาด้วยแล้วหนิ " ถึงชั้ลจะปากหมา แต่ชั้ลก็จริงใจกับทุกคนนะ ชั้ลพูดจบก็เดินนำไปทันที ไม่ทันได้มองว่าหมนี้มันทำหน้ายังไง

 

 

 

 

 

 

 

                    หน้าบริษัทย่อยของโทโมะ 

 

 

 

 

 

 

                    " อะไรนะ แก้วกับไอ้โทโมะถูกไล่ยิง แล้วทำไมไม่แจ้งความ ทำไมไม่ให้คนตามหาวะ ! " ป๊อปโวยวายใส่พนักงานบริษัททันที พนักงานก้มหน้ารับกรรมกันเป็นแถวๆ 

 

 

 

 

 

                    " ใจเย็นๆน๊า พ่อหนุ่ม ข้าให้คนไปตามแล้วหละ ไม่นานคงจะกลับมา " ลุงผู้ใหญ่ที่ได้ยินเสยงเอะอะโวยวาย เลยเข้ามาฟังและบอกกับป๊อปไปเพื่อให้ป๊อปอาการเย็นลง

 

 

 

 

 

                    " ลุงก็พูดได้ดิ ก็คนที่ถูกไล่ยิงไม่ใช้คนที่ลุงรักหนิ " ป๊อปหันกลับมาโวยวายใส่ลุง

 

 

 

 

                    แต่คำพูดของป๊อปมันทำร้ายหัวใจของผู้หญิงอีกคนโดยที่เขาไม่รู้ตัว

 

 

 

 

 

                    " เห้ย !! เอ็งจะเอายังไงวะ ก็ข้าบอกแล้วไงว่าข้าให้คนไปตาม ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง " ลุงผู้ใหญ่ เคาะไม้เท้าลงกับพื้น ก่อนจะจ้องมองป๊อปด้วยสายตาที่โกรธเคือง

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปคะ "ฟางเขยิบเข้าไปใกล้ๆป๊อป ก่อนจะข้องขนของเขาให้เขาใจเย็นลง 

 

 

 

 

 

                    " นู้นไง มากันแล้ว " วิทย์ทำปากจู๋ไปทางแก้วกับโทโมะ ที่เดินตามหลังลูกน้องของลุงผู้ใหญ่เข้ามาในบริษัท 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว นี่ทำไมมึงอยู่ในสภาพนี่เนี่ย มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ " ป๊อปดีใจจนลืมตัว เผลอดึงมือฟางออกจากแขนแกร่งของตัวเองและวิ่งเข้าไปหาแก้วทันที  ฟางมองตามป๊อปไปด้วยสายตาที่ผิดหวัง เสียใจ ก่อนจะเดินหลบเข้าไปในบริษัท 

 

 

 

 

                    " มาได้ไงวะ " นั่นสิ แล้วรู้ได้ไงว่าชั้ลไปผ่านศึกสมรภูมิใหญ่ระดับชาติมา

 

 

 

 

 

                    " ก็มึงเล่นไม่รับดทรศัพทกูหนิ แถมยังไม่โทรหลับอีก กูเป็นห่วงเลยมาหามึงเนี่ย " ดูไอ้ป๊อปมันจะเป็นห่วงชั้ลจริงๆแหละ มันจับแขนชั้ลหมุนไปมา แล้วจ้องมองรอบๆตัวชั้ล ราวกับสำรวจบาดแผล 

 

 

 

 

 

                    " เออ กูยุ่งอยู่ตอนนั้นหนะ แล้วนี่มึงรู้ได้ไงว่ามึงอยู่ที่นี่ " นั้นสิ ชั้ลก็ไม่ได้บอกมันหนิ 

 

 

 

 

 

                    " เพราะมึงคนเดียวเลย เพื่อนกูถึงได้ตกอยู่ในอันตรายแบบนี้เนี่ย " มันไม่ตอบคำถามของชั้ล แต่กลับหันไปชี้หน้าตาโทโมะ แต่หมอนั่นนิ่งขรึมผิดปกติแฮะ ไม่ได้โต้ตอบอะไรไอ้ป๊อปมันเลย

 

 

 

 

 

                    " กลับบ้าน !! " เมื่อเห็นว่าหมอนั้นยังนิ่งอยู่ ไอ้ป๊อปก็ลากชั้ลออกจากตรงนั้นและขึ้นรถของมันไปทันที นี่มันจะเป็นห่วงอะไรขนาดนี้วะเนี่ย เห้อออ 

 

 

 

 

 

                    " อะไรของมึงเนี่ยป๊อป ฮะ ! มึงเป็นอะไรคะ " เออ เป็นอะไรวะ นั่งนิ่งตลอดทางเลย เดาไม่ถูกนะเนี่ย 

 

 

 

 

                    " ทำไมมึงใส่เสื้อมัน แล้วทำไมมันถอดเสื้อ นี่มึงมีอะไรกับมันแล้วใช่มั้ย" มันเบรคกระทันหันแล้วหันมาคุยกับชั้ล ประเด็นคือ รถมันจอดอยู่กลางถนนไง แล้วมันไม่เกรงใจคนอื่นเลยหรอวะ 

 

 

 

 

 

                    " ก็เสื้อกูขาดอะ เค้าก็เลยเอาเสื้อมาให้กูใส่ ก็แค่เนี้ย " เออ เรื่องก็มีแค่เนี่ย มึงจะอะไรสักหนาวะ 

 

 

 

 

 

                    " ไหน ! กุดูดิ เสื้อมึงขาดตรงไหน " ไอ้ป๊อปนี่โครตน่ากลัวเลยเวลาโกรธ บทที่มันจะดีมันก็ดีใจหาย บทจะตะคอกจะอาละวาด ก็น่ากลัวจนใจายเหมือนกัน 

 

 

 

 

                    " ป๊อป ! บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรไง อย่าซี่ซั่วดิวะ กูไม่ชอบ " แล้วก็อย่าให้ชั้ลอยู่ในโหมดโกรธด้วยนะ เพราะชั้ลก็ร้ายจนหน้าใจหายเหมือนกัน 

 

 

 

 

 

                    " แก้ว !!! มึงถอดเสื้อมันออกเดี๋ยวนี้เลยนะ " มันยังโวยไม่เลิกและดูเหมือนจะหนักกว่าเดิม 

 

 

 

                    ได้ ! ถ้ามึงอยากจะดู !!! 

 

 

 

                    พลึบบ  ชั้ลเลยถอดเสื้อของท่านประธานออก เผยให้เห็นเสื้อที่ขาวที่โครตจะบางแถมยังขาดตรงหน้าอกอีก ไอ้ป๊อปนี่หันหน้าหนีแทบไม่ทัน 

 

 

 

 

 

                    " มึงหยิบเสื้อคลุมของกูด้านหลังมาใส่ แล้วเสื้อหมอนั้นก็ทิ้งไปได้ละ " พองี้แล้วเสียงอ่อนลงเฉียวนะมึง แม่ง

 

 

 

 

 

                    " มึงอย่าให้กูโกรธนะป๊อปนะ มึงอย่านะ " ชั้ลชี้หน้าเตือนมัน เราเคยโกรธกันครั้งนึง ต่างคนต่างโกรธ จนชั้ลเข้าไปชกหน้ามันแบบจังๆ และมันก็สวนกลับมาแบบจังๆ เราต่อยกันแบบไม่มีใครยอมใครจนหน้าชั้ลพัง แล้วก็มีคนมาแยกซะก่อน หลังจากนั้นชั้ลก็ไม่คุยกับมันเป็นปี จนแม่มันต้องมาข้อร้องให้ชั้ลคุยกับมัน หลังจากนั้นมันก็ไม่เคยขัดใจชั้ลเลย และปกป้องชั้ลจากผู้ชายทุกคน จะมีก็แค่ครั้งนี้แหละ ที่มาโวยวายใส่ชั้ลแบบลืมตัว

 

 

 

 

 

                    " แม่ง..ก็เป็นห่วงอะ มึงเป็นผู้หญิงนะ ถูกไล่ยิงแบบนั้น กูก็กลัวว่ามึงจะโดนดิวะ " ป๊อปทำหน้าสำนึกผิด 

 

 

 

 

 

                    " ก็รู้ ... แต่มึงก็อย่าให้มันออกนอกหนาแบบนี้ดิวะ ถ้าฟางเห็นเข้าเค้าจะเข้าใจผิด " เออนั่นสิ นี่ดีนะที่ฟางไม่อยู่ ไม่งั้นแม่งได้มีเรื่องใหญ่กว่าเรืองไล่ยิงนี้อีกแน่นอน 

 

 

 

 

 

                    " ฟาง.... " ไอ้ป๊อปอุทานเสียงแผ่วจนชั้ลเริ่มใจคอไม่ดี ชั้ลรีบออกรถเลี้ยวหัวรถกลับไปทางเดิมทันที  นี่อย่าบอกนะ ว่ามันลืมฟางไว้ที่นั่น 

 

 

 

 

 

 

                    ห้องทำงาน บริษัทย่อยของโทโมะ 

 

 

 

 

 

                    " มาได้ไงเนี่ย " โทโมะอึ้ง เมื่อเห็นฟางนั่งอยู่ที่โซฟาในห้องทำงานของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมามองโทโมะ และฝืนยิ้มให้กับเขา โทโมะขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะนั่งลงข้างฟาง

 

 

 

 

 

                    " โดนไล่ยิงอีกแล้วหรอ " ฟางถามเสียงเบาๆ เหมือนคนหมดแรง

 

 

 

 

                    " ใช่ กลุ่มเดิมๆ เรื่องเดิมๆ แล้วก็รอดตายมาได้แบบเดิมๆ " โทโมะพูดแล้วขำในชะตากรรมของตัวเอง 

 

 

 

 

 

                    " ทำไมแก้วถึงได้อยู่กับโทโมะหละ" ฟางพูด 

 

 

 

 

 

                    " ก็ลากมาด้วย เผื่อจะช่วยงานได้ สุดท้ายก็ได้เสี่ยงตายไปด้วยกัน บ้าจริงๆ " โทโมะขำเล็กน้อยแล้วเงยมองฟาง

 

 

 

 

 

                    " ว่าแต่ฟางเถอะ มาที่นี่ได้ยังไง " โทโมะถามต่อ 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปเค้าเป็นห่วงแก้วหนะ ฟางไม่อยากให้เค้ามาคนเดียว กลัวเค้าจะทำอะไรบู่มบ่ามเลยตามมาด้วย " ฟางหน้าเศร้า จนโทโมะสงสัย

 

 

 

 

 

                    " แล้วนี่มันไปไหนแล้วหละ " โทโมะถามต่อ

 

 

 

 

 

                    " พาแก้วกลับไปแล้วหละ " ฟางก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ โทโมะส่ายหน้าไปมา เริ่มจะสงสารฟางขึ้นมา แต่การฟางของฟางแค่นี้ก็ทำให้เขารู้แล้วว่าฟางคิดยังไงกับป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " งั้นรอแปปนะ เดี๋ยวโมะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วจะไปส่ง " โทโมะจับมือฟางเชิงให้กำลังใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักเล็กๆหลังห้องทำงาน 

 

 

 

 

 

 

                    ในรถ ป๊อป - แก้ว 

 

 

 

 

                    " ฟางงอลมึงแน่นอนไอ้ป๊อป มึงเตรียมตัวตายได้เลย " เป็นบ้าอะไรวะ จะจีบหญิงแท้ๆดันมาลืมเค้าไว้ โว๊ะ 

 

 

 

 

 

                    " ช่วยพูดให้กำลังใจกันหน่อยได้มั้ยวะ ฮะ " มันขมวดคิ้วแล้วเร่งเครื่องเร็วกว่าเดิม 

 

 

 

 

 

                    " ไม่ทันแล้วหวะ มีพระเอกขี้ม้าขาวมาช่วยละ " ชั้ลเห็นฟางนั่งรถไปกลับไอ้ท่านประธาน ซึ่งขับสวนทางออกมาจากบริษัท ไอ้ป๊อปนี่หน้าซีดเลยคะ 

 

 

 

 

 

                    " เตรียมง้อเถอะมึง งานนี้ยากแหงๆ " ชั้ลก็ได้แต่ปลอบใจมันแบบตรงๆ 

 

 

 

 

 

                    " กำลังจะได้แล้วเชียว " ป๊อปหงุดหงิด รีบกลับรถขับตามโทโมะไป