วุ่นนัก รักซะเลย

9.2

เขียนโดย กลางสายฝน

วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 23.36 น.

  58 ตอน
  778 วิจารณ์
  74.74K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 00.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

13) ซาตาน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

                    " อยู่ที่นี่จะเดินไปไหนมาไหนก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน สวยๆแบบนี้ เดี๋ยวก็เจอดีหรอก " พี่วิทย์ พ่อเทพบุตรสุดติ่งของชั้ล เดินเคียงบ่ามาส่งชั้ลที่บริษทย่อยของไอ้ท่านประธาน

 

 

 

 

                    " นี่พี่ชมว่าแก้วสวยหรอ ? " ชั้ลนี่ตาค้างกันเลยทีเดียว พี่แกคงจะเป็นคนแรกหละมั้งที่ชมว่าชั้ลสวยหนะ 

 

 

 

 

                    " ก็เออสิ สวยก็บอกว่าสวย ทำไมอะ " พี่แกหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าชั้ลแบบเต็มตา แกแทบจะมองทุกอย่างบนใบหน้าของชั้ลเลยก็ว่าได้ จนบางทีอารมณ์เขิลมันก็เริ่มาเยือนชั้ลแล้วหละ หลังจากที่มันห่างหายไปนานแสนนาน

 

 

 

 

                    " คิ้วเรียวๆ บางๆ เขียนหน่อยนึงก็โอเค ตาก็หว๊านหวาน จมูกก็โด่ง บางก็ห้อยๆย้อยๆ แก้วก็ป๋องๆ รวมๆก็ผ่านวะ " พี่แกพูดไปหน้าก็เริ่มใกล้เข้ามาทุกที 

 

 

 

 

                    ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว 

 

 

 

 

 

                    " พี่แฟนยังอะ " ในขณะที่หน้าเราใกล้กันแค่คืบ พี่วิทย์ก็พ่นคำพูดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ที่มันทำให้หัวใจของชั้ลวูบวาบ เต้นแรง อย่างกับอยู่ในพับที่มีแสงสีเสียงและดนตรีดังจนใจแทบจะระเบิด 

 

 

 

 

 

                    " O_O ฮ่ะ ?? $^^&(*))_(* " ระบบในร่างกายของชั้ลเหมือนมันแปรปรวนไปหมด เลือดลมไหนเวียนสูบฉีดกันมั่วไปหมดจนลมแทบจับ 

 

 

 

 

 

                    " ขอเบอร์หน่อยดิ " แล้วพี่วิทย์ก็พูดต่อ พูดจบพี่แกก็ทวงมือเข้ามาที่กระเป๋ากางเกงของชั้ล ชั้ลนี่สะดุ้งหนีเลยคร้าบ แต่ก็ไม่ทันมือปลาหมึกของพี่แก นี่เค้าทำอะไรขอเค้าเนี่ย 

 

 

 

 

 


                    " อ่ะ ! ไว้จะโทรหานะ " พี่วิทย์กดอะไรสักอย่างบนโทรศัพท์ของชั้ล แล้วคืนให้ชั้ล ก่อนเดินกลับไปทันที 

 

 

 

 

 

                    งง มึน อึ้ง ตื่นเต้น และตกใจ 

 

 

 

 

 

 

                    " บางทีชั้ลก็คิดนะ ว่าชั้ลให้เธอมาช่วยชั้ลหรือให้เธอมาจับผู้ชายกันแน่  " ไม่ทันที่ชั้ลจะหันหลังเดินเข้าไปในบริษัท เสียงอุจาดของคนเดิมๆก็ดังขึ้นมาจากทางบริษัท ให้ตายเถอะ เมือไหร่งานของชั้ลจะเสร็จๆไปสักที ชั้ลหละเกลียดขี้หน้าหมอนี้เต็มทนละ

 

 

 

 

 

                    " ... " ชั้ลเลือกที่จะไม่ตอบคำถามแล้วเดินเลี่ยงไปอีกทาง 

 

 

 

 

                    หมับ ! แต่เจ้ากรรมก็ดันมาขย้ำแขนชั้ลแล้วดึงให้ชั้ลหันกลับไปคุยกับมัน 

 

 

 

 

                    " ชั้ลจะไปที่พัก ถ้าเธอมีที่พักแล้ว ก็เชิญตามสบาย " พูดจบมันก็สะบัดมือชั้ลออก แล้วเดินนำไปที่รถ 

 

 

 

 

                    ใช่ว่าชั้ลอยากจะไปกลับมันนักหรอก แต่ชั้ล ชั้ลไม่มีที่พัก กระเป๋าของชั้ลก็ยังอยู่ในห้องทำงานของหมอนั้น จะให้ชั้ลไปเอา มันคงได้ทิ้งชั้ลไว้ที่นี่แน่ๆ 

 

 

                    ชั้ลเลยรีบแจ๋นขึ้นรถมันอย่างไว 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " หนูฟางงงง " เสียงหวานของสาววัยกลางคนเอ่ยเรียกหญิสาวที่กำลังเเดินคู่มากับลูกชายตัวเองเข้ามาในบ้าน เธอเดินไปโอบเด็กสาวคนนั้นราวกับคนสนิทกัน 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ คุณป้า " เธอยกมือไหว้หญิงคนนั้นอย่างอ่อนช้อย แล้วส่งยิ้มหวานๆให้กับเธอ หญิงวัยกลางคนรับไว้ก่อนจะจ้องมองหน้าเด็กสาวด้วยแววตาที่พึ่งพอใจอย่างมาก 

 

 

 

 

 

                    " เรียกคุณแม่สิคะ " เธอจับมือทั้งสองข้างของเด็กสาวมากุมไว้ ก่อนจะเปรยทักด้วยเสียงแผ่วเบา เด็กสาวยิ้มเขิลอายก่อนจะเรียกเธอตามความต้องการ 

 

 

 

 

 

                    " สวัสดีคะ คุณ แม่ " ฟางพูดไปยิ้มไปด้วยความเขิลอาย แล้วหันไปมองหน้าป๊อปด้วยความประม่า เมื่อเห็นว่าป๊อปพยักหน้า เธอจึงเริ่มมั่นใจขึ้น 

 

 

 

 

 

                    " เด็กอะไรทั้งสวยทั้งมารยาทงาม มาๆ มานั่งข้างๆแม่สิลูก " หญิงผู้เป็นแม่โอบเอวฟางพาเดินมานั่งโซฟาข้างๆตน ก่อนจะเกลี่ยไรผมให้กับฟางอย่างเบามือ 

 

 

 

 

 

                    " ไงฮะ ว่าที่ลูกสะใภ้คนนี่ถูกใจป่าว " ป๊อปแซวคุณแม่ เธอรีบพยักหน้าทันที เพราะรู้สึึกถูกชะตากับฟางมากอย่างบอกไม่ถูก 

 

 

 

 

 

                    "หนูยอมเป็นแฟนกับป๊อปแล้วหรอลูก " แม่ยิ่งคำถามตรงใส่ฟาง เล่นเอาเจ้าตัวตั้งรับแทบไม่ทัน 

 

 

 

 

 

                    " ยังเลยฮะ ฟางเค้าใจแข็งมากกกก ไม่รู้ว่ามีใจให้ใครเค้าแล้วหรือเปล่า " ป๊อปแกล้งตีหน้าเศร้า แม่เหล่ตามองป๊ฮปอย่างรู้ทัน

 

 

 

 

 

 

                    " ไม่เอาไม่เอา ไม่ช่วยทะเลาะเนาะ... ไปลูกไป ไปทานมื้อค้ำกัน แม่ทำของโปรดฟางไว้ให้ด้วยนะ  " แม่โอบฟาง พาฟางหนีป๊อปมาที่ห้องรับประทานอาหาร ป๊อปยิ้มกรุ่มกริ่มที่สองคนนั้นเค้าเข้ากันได้  ความมั่นใจของป๊อปเริ่มมีเปอร์เซ็นสูงขึ้นเรื่อยๆ และคงอีกไม่นานที่เขาจะมัดใจฟางได้อย่างแน่นอน

 

 

 

 

 

 

                    ร้านอาหารริมน้ำ 

 

 

 

 

 

 

                    " ต้มยำกุ้ง ? อีกละ " มันทำหน้าอื้อึ้ง แล้วก้มลงมองที่ถ้วยต้มยำกุ้งของชั้ล 

 

 

 

 

                    " ก็ชอบบบบ อะ " ชั้ลนี่รีบดึงถ้วยมาใกล้ตัวเองทันที เห็นจากหน้าตาของอาหาร มันคงจะอร่อยมากแน่ๆ เพราะฉะนั้นของดีๆแบบนี ชั้ลไม่ควรจะแบ่งให้กับศัตรู 

 

 

 

 

 

                    " อร่อยตรงไหนวะ " มันมองถ้วยต้มยำกุ้งก่อนจะทำหน้าสะอิดสะเอียน จนชั้ลชักจะเขวๆ 

 

 

 

 

 

                    " มันต้องนี่ กุ้งชุบแป้งทอด " เมื่อพนักงานมาเสริมอาหาร หมอนั้นก็รับมาและเริ่มนำเสนออาหารของตัวเองทันที

 

 

 

 

                    แต่เอ๊ะ ???

 

 

 

 

 

                    " นี่มันของโปรดฟางกับไอ้ป๊อปหนิ " ชั้ลนี่สงสัยเลยจ่ะ 

 

 

 

 

 

                    "ใช่ ... ก็คิดถึงฟางอะ เลยสั่งมา " มันพูดก่อนจะหยิบกุ้งขึ้นมากิน

 

 

 

                    ตื้อดึ๋ง ! 

 

 

                    ใครส่งไลน์มาตอนนี้วะ 

 

 

 

 

                    " หึ ! แต่ฟางคงไม่คิดถึงนายหรอก " ชั้ลนี่ยิ้มแฉ่งเลยจ่ะ เมื่อรู้ว่าฟางนั่งทานข้าวอยู่กับครอบครัวไอ้ป๊อป 

 

 

 

 

 

                    " พูดอะไร ? " ฮีแนี่รีบวางช้อนแล้วหันมาให้ความสนใจชั้ลที 

 

 

 

 

 

                    " อ่ะ ! " ชั้ลเลยเพิ่มถ่านไฟให้ไฟโกรธมันครุยิ่งขึ้น โดยการให้มันดูรูปที่ไอ้ป๊อปส่งมาให้ 

 

 

 

 

 

                    " .... " ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก แต่โทรศัพท์ของท่านกำลังจะแตกแสลกในไม่ช้านี้

 

 

 

 

                    มันคงจะโกรธและคิดไม่ถึงที่ฟางสนิทกับป๊อปถึงขั้นไปกินข้าวที่บ้านป๊อป มันจ้องมองรูปภาพนั้นแล้วกำโทรศัพท์แน่น พี่แกคงจะโกรธมากก จนชั้ลเริ่มจะกลัวแล้วหวะ ชั้ลควรจะลุกออกไปจากตรงนี้

 

 

 

 

 

                    แอ๊ดดดด  ในขณะที่ชั้ลใช้ก้นดันเก้าอี้ให้ห่างจากโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกไป 

 

 

 

 

 

 

                    ปัง ! ปัง ! 

 

 

 

                    เพล้งง ! เพล้งงง ! กรี๊ดดดด อ๊ายยยยย  เสียปืนสลับกันเสียงแก้วแตกและเสียงกรี๊ดร้องของผู้คนที่ดังขึ้นมาพร้อมกัน มันทำให้ชั้ลก้มลงนั่งกับพื้นให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะต่ำได้ เพื่อหลบวิถีกระสุนปืน 

 

 

 

 

 

                    " นาย ! เป้นอะไรหรือเปล่า " ชั้ลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมดวงตาของชั้ลถึงได้หันไปมาไอ้หมอนั้นทันทีที่ได้ยินเสียงปืน มันส่ายหน้าไปมาก่อนจะจ้องตาชั้ลเหมือนส่งสัยญาณอะไรบางอย่าง แล้วมันก็พยักหน้า ก่อนจะวิ่งเตี้ย วิ่งเตี้ย คือวิ่งทั้งๆที่ยังนั่งออกไปทางหลังร้าน

 

 

 

 

 

                    " หนีก่อนเร็ว " ไม่ทันที่ชั้ลจะได้ถามอะไร หมอนั้นก็คว้ามือชั้ลแล้วพาวิ่งทันที 

 

 

 

 

 

                    ปัง !!! 

 

 

                    ให้ตายเถอะ เสียงปืนมันยิ่งใกล้เราสงคนเข้ามาเรื่อยๆ 

 

 

 

 

                    " ห้ามสะดุดกิ่งไม้ล้มเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวนะ ไม่งั้นได้นอนในโรงทั้งคู่แน่ๆ " พี่แกพูดพลางก็วิ่งไปพลาง แต่ชั้ลจะพยายามไม่สะดุดอะไรเด็ดขาด  โอเค ชั้ลจะระวังเป็นพิเศษก็แล้วกัน แม้ว่าตอนนี้ชั้ลจะกลัวจนขี้หดตดหายก็เถอะ 

 

 

 

 

 

                    " ฆ่ามันทั้งคู่นั้นแหละ "เสียงกลุ่มผู้ชายที่วิ่งตามมา ตะโกนไล่ลังพวกเรา ก่อนที่เสียงปืนจะดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " นายอย่าปล่อยชั้ลนะ นายคิดว่าชั้ลเป็นฟางไปก่อนก็แล้วกันนะ " ชั้ลเองก็ไม่ไว้ใจหมอนี้เท่าไหร่หรอก เพราะเราไม่ได้มีสัมพันธ์พิเศษอะไรต่อกัน มันคงจะทิ้งชั้ลลงหากชั้ลทำอะไรที่ถ่วงความเจริญของมัน แต่ถ้าชั้ลเป็นฟาง มันคงจะไม่ทิ้งแน่นอน ชั้ลมั่นใจ

 

 

 

 

 

                    " พูดมากหวะ เก็บแรงไว้วิ่งเถอะ " แล้วชั้ลก็ถูกด่าคะ - - !

 

 

 

                    ตอนนี้ เราทั้งคู่กำลังวิ่งผ่าด่านตลาดสดที่มีผู้คนเยอะๆ เพื่อหนีกลุ่มชายปรีศนาที่วิ่งตามเรามา หลายคนอาจจะคิดว่ามันคงจะไม่กล้ายิ่ง และชั้ลกับท่านประธานคงจะหนีพ้นหากวิ่งมาที่ผู้คนเยอะๆ แต่.... เราคิดผิดคะ มันยิ่งทั้งๆที่มีคนเยอะแยะเต็มไปหมด โดยที่มันไม่คิดว่าจะโดนใคร และใครจะเจ็บ ชั้ลหันไปมองหน้ามันอย่างแค้นใจแต่ก็ต้องหนีหัวซุกหัวซุนต่อไป เพราะถ้าชั้ลหยุดด่ามันตอนนี้ ชั้ลคงจะตายเหมือนหมาข้างถนนแน่นอน

 

 

                    

 

 

                    " กระโดด ! "แล้วเหมือนเราทั้งคู่จะวิ่งมาหยุดที่สะพาน ให้ตายเถอะ หมอนั้นมันขะยั้นขะยอให้ชั้ลกระโดดจากสะพานลงไปในน้ำ ชั้ลว่ายน้ำไม่แข็งนะโว้ย น้ำแรงแบบนี้มีแต่ตายกับตายอะ แต่พอมองกลับไป พวกนั้นก็ใกล้เราเข้ามาเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                    " ถ้าไม่โดด ก็ยนรอความตายไปคนเดียวละกัน " พูดจบฮีแกก็ปีนขึ้นไปยืนบนราวสะพาน ก่อนจะหันมารอคำตอบจากชั้ล ซึ่งก็ไม่ยากที่ชั้ลจะตัดสินใจ 

 

 

 

                    เอาวะ ! ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน 

 

 

 

 

 

                    ตู้มมมมมมมม  

 

 

 

 

 

                    " เหี้ยยเอ้ยยย พลาดอีกจนได้ " พวกสมุนของมาเฟียใหมู่บ้านโวยวายทันทีที่เห็นทั้งคู่กระโดดน้ำดำหายไป 

 

 

 

 

 

                    ป๊อป - ฟาง 

 

 

 

 

 

                    " แก้วบอกว่าอยู่กับโทโมะ แต่ทำไมป๊อปติดต่อแก้วไม่ได้เลยอะ " ในขณะที่ป๊อปกำลังขับรถอยู่ มืออีกข้างหนึ่ง ก็พยายามกดโทรศัพท์หาแก้วเรื่อยๆ เพราะหลังจากที่ป๊อปส่งไลน์ไปว่าฟางอยู่กับป๊อป แก้วก็อ่านแต่ไม่ตอบกลับมา ส่งไปอีกหลายครั้งก็ไม่อ่าน โทรไปหาก็ไม่รับ จนเขาเริ่มกระวนกระวายใจ 

 

 

 

 

 

                    " คงจะยุ่งๆเรื่องงานอยู่ก็ได้ " ฟางเริ่มรู้สึกแปลกๆในความสัมพันธ์ของแก้วกับป๊อป เธอรู้สึกว่าป๊อปจะห่วงใยแก้วมากเป็นพิเศษ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่นะ ทุกครั้งถึมันจะยุ่งยังไง มันก็จะรับสายป๊อป แต่ครั้งนี้ป๊อปมามันแปลกๆ ฟางช่วยโทรหาโทโมะให้ป๊อปหน่อยได้ปะ " ป๊อปเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ 

 

 

 

 

 

                     " โทโมะก็ไม่รับสาย สงสัยจะยุ่งเรื่องงานมั้ง " ฟางไม่อยากคิดลบ 

 

 

 

 

 

                    " มันต้องทำอะไรแก้วแน่ๆ " ป๊อปเริ่มเป็นห่วงแก้วขึ้นมาทันที เพราะเขาคิดไม่ดีกับฟาง เค้าเลยกลัวว่าโทโมะจะทำร้ายแก้วเหมือนที่คิดจะทำ 

 

 

 

 

 

                    " ป๊อปคะ โทโมะไม่ทำแบบนั้นหรอก เค้าเป็นคนดี เชื่อฟางนะ ป๊อปไม่ต้องคิดมาก " ฟางพยายามปลอบใจป๊อป ให้ใจของเขาเย็นลง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเอาซะเลย

 

 

 

 

 

                    " ขึ้นชื่อว่าผู้ชาย ยังไงมันก็ไว้ใจไม่ได้หรอกนะฟาง " ปีอปเหยียบคันเร่งเร่งขึ้น จนฟางเริ่มกลัว เธอจับสายเบลล์ไว้แน่น 

 

 

 

 

 

                    " เหมือนที่ป๊อปกำลังเป็นอยู่ตอนนี้ใช่มั้ยคะ " เธอเริ่มหวาดผวาและเริ่มกลัวป๊อปขึ้นมา ในมุมที่ป๊อปโกรธ เขาเหมือนคนละคนกับที่เธอรู้สึก 

 

 

 

                    ป๊อปนิ่งไป เริ่มเรียกสติกลับมา 

 

 

 

 

                    " ป๊อปขอโทษนะ ป๊อป แค่เป็นห่วงแก้วหนะ " ป๊อปขับรถช้าลง เขาหันมามองหน้าฟางที่นั่งหน้าซีดตัวสั่นอยู่ข้างๆ 

 

 

 

 

 

                    " ฟางแค่ตกใจ ฟางไม่เคยเห็นมุมๆนี่ของป๊อป " ฟางหน้านิ่งมองตรง ไม่หันมองหน้าป๊อป มันคือสัญญาณที่ใครก็เดาได้ว่าเธอกำลังโกรธยู่

 

 

 

 

 

                    " ขอโทษครับ ต่อไปป๊อปจะไม่ให้อารมร์มาควบคุมสติของตัวเองอีก ขอโทษอีกครั้งนะ ฟางไม่โกรธป๊อปนะ " ป๊อปเลื่อนมือไปกุมมือของฟางเอาไว้ 

 

 

 

 

 

                    " คะ " เธอยังนิ่งอยู่ ในใจของเธอเริ่มสับสนว่าป๊อปคิดกับแก้วแบบไหนแน่

 

 

 

 

 

 

                    ริมตลิ่ง 

 

 

 

 

 

                    " อัก อัก แอะ แฮ่มมม " ชั้ลรู้สึกเหมือนใครสักคนกำลังดึงร่างอันไร้แรงของชั้ลขึ้นจากน้ำ 

 

 

 

 

 

                    " ไม่คิดว่าเธอจะดวงแข็งได้ขนาดนี้นะ " แต่เมื่อชั้ลได้ยินเสียง ชั้ลก็รู้ทันทีว่าไอ้ใครสักคนที่ว่าหนะมันคือใคร

 

 

 

 

 

                    " ก็พอๆกับนายอะ " ชั้ลรี่ตาขึ้นมองหน้าเจ้าของเสียงให้ชัดขึ้น ก่อนจะเบือนหน้าไปมองทางอื่น  .... โว๊ะ ! แทบจะไม่เห็นอะไรเลย มันทั้งมืด ทั้งเงียบ ไม่มีแม้แต่แสงไฟสักดวง 

 

 

 

 

                    " หึ ! ลุกขึ้นมาได้แล้ว เราต้องหาที่นอน " มันลุกขึ้นยืน ก่อนจะบ่นใส่ชั้ลเหมือนชั้ลเป็นตัวปัญหา 

 

 

 

 

 

                    เราเดินเข้าไปในสวนอะไรสักอย่างที่มืดๆเงียบๆ โดยอาศัยแค่แสงจันทร์นำทาง 

 

 

 

 

                    " แหม เหมือนในหนังเลยเนอะ มีกระท่อมดั๊วะ แต่เสียดายจัง คนข้างๆดันไม่ใช่นางเองซะงั้น " มันบ่นๆก่อนจะเดินนำไป ชั้ลพยายามจ้องมองไปทางไอ้หมอนั้น ก็เริ่มจะเห็นกระท่อมเล็กๆอยู่รำไร คจะเป็นกระท่อมของชาวสวนที่มาปลูกไว้ สำหรับนอนพักหละมั้ง

 

 

 

 

 

                    " มีตะเกียงดั๊วะ เสียดายจังที่ตัวโกงเป็นคนจุดไฟในตะเกียง " ชั้ลได้ทีก็เอาคืน อยากจะบอกว่าตอนนี้เราสองคนเข้ามานั่งอยู่ในกระท่อมเป็นที่เรียบร้อย และโชคดีที่กระท่อมแห่งนี้มีไฟในตะเกียกที่พจะช่วยคลายหวานใหกับชั้ลบ้าง

 

 

 

 

 

                    " มองอะไร " ชั้ลจะเริ่มหวานอีกครั้ง ก็ตอนที่อีตานี่มันจ้องมองมาที่มิ้วของชั้ล จนชั้ลต้องหันหลังและมองมิ้วของตัวเอง

 

 

 

 

 

                    " เห้ยย ! " เสื้อขาดดดดด ทำไมต้องมาขาดตรงนี้ด้วยวะ ให้ตายเถอะ มันโป๊จนแถบจะเหนหมดทั้งเต้าเลยนะเนี่ยย โอ้ยยยย 

 

 

 

 

 

                    " 555555  ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยวะ " ไอ้บ้านั่นมันหัวเราะชั้ลใหญ่เลยยย ชั้ลอายจะโว้ยยยย 

 

 

 

 

 

                    " 55555 นี่ถ้าไอ้ป๊อปมันรู้ ว่าชั้ลไอ้เห็นอะไรบางอย่างของเธอ มันจะรู้สึกยังไงวะ " 

 

 

 

 

 

                    " นอกจากนายจะลามกแล้ว นายยังจะเลวมากอีกนะ " ชั้ลเริ่มไม่ชบกับบรรยากาศที่นี่แล้ววะ มันเริ่มน่ากลัวกว่าตอนที่ชั้ลถูกไล่ยิงซะอีก และชั้ลไม่ควรที่จะเข้ามานั่งอยู่ในกระท่อมหลังเดียวกับหมอนี้ ชั้ลต้องเดินออกไปจากที่ตรงนี้ ตอนนี้ 

 

 

 

 

                    ชั้ลลงมานั่งที่ขั้นบันไดของกระท่อม ปล่อยให้มันอยู่ข้างในนั่นคนเดียว ช้ัลกลัวจนบอกไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายยังไง มันระแวง มันกลัว มันร้อนรนจนชั้ลอยู่ไม่ติด แล้วอยู่ๆน้ำตาของชั้ลก็ดันไหลออกมาอย่างไม่รุ้สาเหตุ 

 

 

 

 

                    " นี่ ไปนั่งตรงนั่นทำไม ไม่หนาวหรอ " พักใหญ่ๆ หมอนั่นก็เดินออกมาจากกระท่อม แล้วมานั่งอยู่ข้างๆชั้ล ด้วยความที่เค้าเป็นผู้ชายที่เคยป่าเถื่อนใส่ชั้ล มันคงจะปกติที่ค่อยต้องลุกถอยหนีเขาด้วยความระแวง 

 

 

 

 

 

                    " ช่วยอยู่ให้ห่างๆชั้ลหน่อยได้มั้ย ชั้ลไม่ไว้ใจนายเลย " และชั้ลก็ควรที่จะพูดตรงๆให้เขารู้ ใช่มั้ย 

 

 

 

 

 

                    " อะไรวะ ทีวิ่งหนีลูกปืนยังไม่เห็นร้องไห้เลย " มันจ้องมองชั้ลด้วยสายตาที่ดูเหมือนจะเคืองๆ คือชั้ลก็ไม่รู้จะบอกมันยังไง ไม่เป็นผู้หญิง คงไม่เข้าใจหรอก 

 

 

 

 

                    พลึบ ! 

 

 

 

 

 

                    " ทำอะไร !! " ชั้ลร้องเสียงหลงทันทีที่เห็นหมอนั่นถอดเสื้อ 

 

 

 

 

                    " อะไรนักหนาวะ เอา เอาไปใส่ " มันขมวดคิ้วหนาของมันเหมือนจะหงุดหงิด ก่อนจะโยนเสื้อของมันมาให้ชั้ล หันรีบหันหลังแล้วสวมใส่เสื้อตัวนั้นอย่างเร็ว 

 

 

 

 

 

                    "ขอบใจ " และก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณ 

 

 

 

 

 

                    " เออ... แล้วก็ขึ้นมานอนข้างบนนี้ นี่ก็จะเช้าแล้ว ชั้ลพูดครั้งเดียวนะ ถ้ายังไม่ตามขึ้นมา ชั้ลไม่รับประกันความปลอดภัยของเธอนะ " มันขู่  แต่ ... ชั้ลกลัวจริงๆ 

 

 

 

 

                    ชั้ลค่อยๆย่องเข้าไปในกระท่อม 

 

 

 

 

                    ปัง ! 

 

 

 

 

 

                    " กรี๊ดดดดดด "

 

 

 

 

                    " อะไรวะ ! แค่ปิดประตู ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ "

 

 

 

 

 

                    " ตลกมากใช่มั้ย ที่ได้แกล้งคนอื่นเค้าเนี่ย "

 

 

 

 

 

                    " ก็หายเคลียดอะ ... แต่จะหายเครียดมากกว่านี่ ถ้าาาา.... หึหึ " 

 

 

 

 

                    " .... " แล้วน้ำตาชั้ลก็ไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

                    " 5555555555   ฮาวะ ชั้ลจะนอนแล้วนะ เธอก็นอนได้แล้ว " 

 

 

 

 

 

 

                    มันล้มตัวลงนอนอีกมุมนึงของกระท่อม ส่วนชั้ลนอนมุมตรงข้ามกับมันจนชิดฝาฝนัง บางทีชั้ลก็กลัวเค้านะ แต่เวลาเค้าหัวเราะ มันก็น่ารักดี นี่คงเป็นครั้งแรกหละมั้ง ที่ชั้ลเคยเห็นเค้าหัวเราะ  ไอซาตานโรคจิตเอ้ยยย

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา