Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 
 
 
 
 
CHAPTER 2: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง
 
ตอนที่ 2 ดีกับร้าย
 
 
 
            “เฮ้อ น่าเบื่อจัง” หลังเลิกกอง แก้วมานั่งพักใกล้พุน้ำ ถอนหายใจเพราะเหนื่อยจากการช่วยงาน เธอรู้สึกเบื่อที่แขนดันเจ็บจึงช่วยอะไรไม่ค่อยได้
 
 
 
 
            “มานั่งทำอะไรอยู่คนเดียวครับ คุณแก้ว” ป็อปปี้เข้ามานั่งข้างๆแก้วพร้อมยื่นขวดน้ำให้
 
 
 
 
            “อ้ะ! คุณป็อปปี้ แก้วแค่เบื่อๆนะ ดันมาเจ็บมือซะได้เลยรู้สึกว่าทำอะไรลำบาก” แก้วรับของจากป็อปปี้แล้วดูดน้ำดับร้อน ป็อปปี้มองตามยิ้มนิดๆ
 
 
 
 
            “มือคุณแก้วเจ็บเหรอครับ ให้ผมดูได้ไหม” ชายหนุ่มดึงแขนข้างที่เจ็บของหญิงสาวมาดู ก่อนนิ่งไปสักพัก แก้วมองป็อปปี้พลางนึกเขาช่างดีต่างกับใครบางคน
 
 
 
 
            “ผมว่าคุณแก้วคงขับรถกลับเองไม่ได้แล้วมั่ง ให้ผมพาไปส่งไหม” ป็อปปี้พูด
 
 
 
 
            “ไม่ต้องหรอกค่ะ แก้วเกรงใจ เอ่อ เรียกแก้วเฉยๆก็ได้ไม่ต้องคุณหรอก มันดูแหม่งๆ ยังไงไม่รู้ คุณป็อปปี้กับแก้วอายุก็น่าจะไม่ห่างกันเท่าไหร่” แก้วยิ้มพร้อมคืนขวดน้ำกลับ
 
 
 
 
            “ครับ นั่นแก้วก็ต้องเรียกผมว่าป็อปเหมือนกันนะ นี้ก็ใกล้เย็นแล้วผมขอเลี้ยงข้าวแก้วในฐานะเพื่อนร่วมงานนะ” ป็อปปี้เสนอแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตร
 
 
 
 
            “ยินดีค่ะ ของฟรีแก้วชอบ 555” แก้วพูดติดตลก ทำให้ป็อปปี้ยิ้มขำตามเธออย่างช่วยไม่ได้
 
 
 
 
            “สุดท้ายก็มาเรียกร้องความสนใจไอ้หมอนี้..” โทโมะมาหาแก้วหลังเลิกกองหวังขอโทษแต่ต้องชะงักเมื่อเห็นแก้วอยู่กับป็อปปี้ จึงทำได้แค่แอบดูด้วยสีหน้าไม่พอใจ
 
 
 
 
 
            “พี่โมะ ไปขอโทษคุณแก้วมาแล้วเหรอ คุณแก้วเขาว่าไงบ้าง?” ฟางถามเมื่อเห็นโทโมะเดินปึงปังกลับมา
 
 
 
 
            “จะไปสนใจทำไม เขามีคนคอยดูแลอยู่แล้วเรากลับบ้านกันดีกว่า” โทโมะพูดปัดๆ ก่อนชวนฟางกลับ
 
 
 
 
            “ค่ะ กลับก็กลับ” ฟางพูดพร้อมมองตามหลังแฟนหนุ่มที่นำล่วงหน้าไปอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
 
            “ขอบคุณมากนะคะ ที่เลี้ยงข้าวและก็พาแก้วมาส่งถึงบ้าน” หลังป็อปปี้กับแก้วทานข้าวเสร็จก็พาเธอมาส่งที่บ้าน แก้วลงจากรถแล้วขอบคุณเขา
 
 
 
 
            “ไม่เป็นไรครับ บ้านคุณแก้วสวยดีนะ อยู่คนเดียวเหรอครับ?” ป็อปปี้พูด
 
 
 
 
            “อยู่กับน้องสาวค่ะ ป็อปกลับบ้านดีๆนะ” แก้วโบกมือลาป็อปปี้ก่อนจะเดินเข้าบ้านมา ก็ต้องแปลกใจ เพราะปกติเนยแจมไม่เคยกลับบ้านดึกถ้ากลับดึกมักโทรบอกก่อนทุกครั้ง
 
 
 
 
            “ทำไมบ้านเงียบผิดปกติแฮะ เนยแจมมัวไปเถลไถลที่อยู่เนี่ย” แก้วเดินส่องหาสวิตซ์ไฟ แต่ทางมืดไปหมด ทำให้เธอมองอะไรไม่เห็น บรรยากาศเย็นวาบน่าขนลุกผ่านร่างเธอไปทำเอาหญิงสาวขนลุก
 
 
 
 
            “แกต้องตาย..” มือของใครบางคนมาจับที่ไหล่แก้ว เอยคำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
 
 
 
 
            “กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!” แก้วกรี้ดออกมาก่อนจะวิ่งไปชิดกำแพงทันที จ้องสิ่งที่ทำเธอตกใจด้วยความหวาดกลัว
 
 
 
 
            “ฉันเหงาเหลือเกิน...” ผีผู้หญิงผมยาวสลวยยื่นมือมาที่แก้ว ใบหน้าของเธอช่างสยดสยองยิ่งนัก
 
 
 
 
            “ออกไปนะ! พ่อแก้วแม่แก้วช่วยแก้วด้วย” แก้วพร่ำเพรื่อยกมือไหว้วอน ก้มหน้าไม่ยอมมองผีตนนั้น
 
 
 
 
            “แกต้องไปอยู่กับฉัน..แฮร่!!” ผีผู้หญิงคืบคลานมาจับแก้วแล้วตะโกนเสียงดังลั่น
 
 
 
 
            “ม่ายยยย!!! อย่าเอาแก้วไปแก้วยังไม่อยากตาย ฮือๆ” แก้วร้องออกมาก่อนทรุดติดพื้น
 
 
 
 
            “ฮะ ฮ่าๆๆๆ แก้วยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยอ่ะ” เสียงหัวเราะดูคุ้นหู เรียกแก้วให้เงยหน้ามองต้นเสียง
 
 
 
 
            “เขื่อน! ยัยเฟย์!! แกล้งฉันทำไมอ่า แกก็รู้ว่าฉันกลัวผีจะตาย ถ้าเกิดหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง ไอ้เพื่อนบ้า ฮือ” แก้วดันตัวเองขึ้นยืนแล้วตวาดด่าเพื่อนของเธอด้วยความโกรธและกลัว ผีสาวที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน คือ เฟย์เพื่อนสาวของแก้วเอง เขื่อนที่แอบอยู่หลังผ้าม่านเดินขำออกมาหาทั้งสอง
 
 
 
 
            “โอ้ๆ เค้าขอโทษไม่แกล้งแล้ว ไม่แกล้งแล้วน้า” เฟย์ดึงเพื่อนรักมากอดปลอบ
 
 
 
 
            “แล้วนี้แกกลับมาจากพัทยาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกกันเลยเขื่อน?” แก้วถาม
 
 
 
 
            “ฉันมีงานที่นี้นิดหน่อยก็เลยถือโอกาสแวะมาเยี่ยมแก ว่าแต่สองสาวไปไหนตอนฉันมาบ้านเงียบชะมัด” เขื่อนว่าแล้วถามถึงเนยแจม
 
 
 
 
            “ใช่ๆ ดีนะที่ฉันมีกุญแจสำรอง ว่าไปมือแกไปโดนอะไรมา?” เฟย์เลิกกอดแล้วถามเรื่องแขนแก้ว
 
 
 
 
            “อ้อ อุบัติเหตุนิดหน่อย” แก้วพูด
 
 
 
 
            “ใช่สิ! คุณเพื่อนค่ะ ไม่ทราบว่าหนุ่มหล่อเมื่อกี้ใครหรอ แฟนแก้วป่ะ!?” เฟย์เข้ามาทิ่มศอกใส่แก้วพร้อมแซวเพื่อนสาว
 
 
 
 
            “บ้า! เพื่อนเว้ย เขาอาสามาส่งฉันเพราะเห็นว่ามือเจ็บแค่นั้นเอง” แก้วพูด
 
 
 
 
            “โธ่ นึกว่าเพื่อนเราจะหลุดจากคานซะแหละ เฮ้อ แย่จัง เอาเหอะวันนี้ฉันจะค้างบ้านแกเพราะเขื่อนต้องไปคุยงานฉันขี้เกียจรอ” เฟย์พูด
 
 
 
 
            “งั้นแก้วฉันฝากเฟย์ด้วยนะ เฟย์จ้าเค้าไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้ครับ” เขื่อนโบกมือลาแก้ว ก่อนจะเข้าไปสวมกอดภรรยา
      
 
 
 
            “ค่ะที่รัก” เฟย์บี้จมูกเขื่อนก่อนแล้วหอมแก้มลา แก้วมองภาพเพื่อนตัวเองก็แอบซึมพลางคิดเมื่อไรเธอจะเจอคนที่ใช่สักที คนที่พร้อมจะดูแลและเข้าใจเธอได้
           
 
 
 
 
            “ฟางทางนี้จ้ะ ทางนี้!!” สาวเปรี้ยวผมสั้นซอยเรียกสาวหวานอยู่ไม่ไกล
 
 
 
 
            “พ้อย แพท คิดถึงจังกลับมาเมื่อไหร่นะ!?” ฟางถามหลังเข้ามานั่งที่โต๊ะ คืนนี้เธอมาเที่ยวกับเพื่อนสมัยเรียนหลังไม่ได้เจอกันนาน
 
 
 
 
            “ได้วันสองวันแล้ว นี่ฉันรีบเคลียร์ทุกอย่างเพื่อมาเที่ยวกับแกเลยนะ มาๆๆ ดื่มกัน ไม่เมาไม่กลับ เฮ้!” พ้อยชวนแพทกับฟางอยู่ดึกกับเธอ
 
 
 
 
            “ฟางไม่อยากดื่มอ่ะ เดียวพี่โมะว่า” ฟางบ่ายเบี่ยง
 
 
 
 
            “ได้ไงแก กว่าฉันกับแพทชิ้งป๊ะป๋ามาได้แทบตาย แกต้องดื่มกับฉันเดียวนี้เอาซด!!” พ้อยหน้างอเมื่อฟางไม่ยอมดริ้งค์เป็นเพื่อน จึงบังคับฟางให้ดื่มเหล้าที่เธอสั่งมาเต็มโต๊ะ
 
 
 
 
            “น้า พี่ฟางนิดหน่อยก็ยังดี” แพทพูดเพราะรู้ดีว่าไม่มีใครขัดพ้อยได้เมื่อพ้อยต้องการ
 
 
 
 
            “ก็ได้” ฟางรับแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม แล้วสามสาวก็พูดคุยกันพลางระลึกความหลังสมัยเรียน ก่อนจะชวนเล่นเกมแข่งกัน คนแพ้ต้องซดเหล้าให้หมดในทีเดียว และครั้งนี้ฟางดูเหมือนจะแพ้เกือบทุกตา ตามมาด้วยแพท และผู้ชนะคือพ้อย
 
 
 
 
 
            “ฟางแกกลับบ้านไหวมั้ย” พ้อยเขย่าเพื่อนสาวถาม
 
 
 
 
            “อืมมม ไม่ไหว ช้านไม่น่าเล่นเกมบ้าๆนั่นเลย แพ้ทุกรอบ” ฟางที่ฟุบโต๊ะพูดงึมงำตามภาษาคนเมา
 
 
 
 
            “นั่นเดียวฉันไปส่ง ขอไปเข้าห้องน้ำแปป แกรออยู่นี้กับยัยแพทนะ” พ้อยพูดก่อนจะไปห้องน้ำตามที่บอก
 
 
 
 
            “ดะ เดียวว พ้อยไปด้วยเซ่ หายไปไหนแล้ว” ฟางยันตัวเองขึ้นมองหาพ้อย แต่เธอดันหายไปซะแล้ว จึงตัดสินใจพยุงร่างตัวเองมาห้องน้ำในบาร์
 
 
 
 
            “น้องสาว น่ารักจังมาคนเดียวเหรอจ้ะ ให้พี่ช่วยดีกว่านะ” ชายหนุ่มสองคนเห็นว่าฟางเมาจึงปรี่ตัวเข้าไปหวังได้ตัว
 
 
 
 
            “อย่ามายุ่ง ฉันเดินเองได้” ฟางสะบัดมือทิ้งแล้วปลีกตัวออกห่างสองหนุ่ม
 
 
 
 
            “เห้ย กุว่าฉุดเลยดีกว่า” ชายหนุ่มคนหนึ่งเสนอเพื่อน ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะเข้ามากอดร่างฟางแล้วลากให้ตามพวกเขาไป
 
 
 
 
            “ปล่อย อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ปล่อย!” ฟางพยายามขัดขืนแต่ด้วยความเมาเธอจึงไม่มีแรงพอ
 
 
 
 
            “พวกมึงทำไร! ปล่อยผู้หญิงเดียวนี้นะ” ป็อปปี้มาเที่ยวที่ผับเดียวกันกับฟางอย่างไม่ได้นัดหมาย เขาเผอิญเดินผ่านมาเห็นว่าชายสองคนกำลังฉุดผู้หญิงคนหนึ่งจึงเข้าไปช่วยหญิงสาวคนนั้น
 
 
 
 
            “มึงเสือกไรว่ะ! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปห่างๆดีกว่าไอ้น้อง” หนุ่มคนหนึ่งขู่
 
 
 
 
            “พอดีอยากเจ็บว่ะ” ป็อปปี้ไม่แคร์ พุ่งเข้าไปถีบชายคนที่ท้าเขาล้มก่อนซ้ำที่ท้อง เพื่อนของหนุ่มคนนั้นจึงสลัดฟางออกแล้วเข้ามาชกป็อปปี้ แต่ชายหนุ่มไหวตัวทัน ชิงชกเข้ากลางลำตัวก่อนจะซัดหมัดเข้าหน้าเต็มๆ
 
 
 
 
            “มึงฝากไว้ก่อนเหอะ อูย” ป็อปปี้มองตามหลังสองหนุ่มที่วิ่งหนีเขาไปก่อนเข้าไปดูหญิงสาวที่ทรุดนั่งอยู่กับพื้น
 
 
 
 
            “คุณๆ เป็นอะไรรึเปล่า ฟาง...” ป็อปปี้เขย่าจนเธอเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ชะงักเมื่อรู้ว่าเป็น ฟาง
 
 
 
 
            “อืออ ป็อปปี้ อึ่ก! ออกไปห่างๆเลย คนใจร้าย” ฟางปรือตามองคนที่ช่วยเธอชัดๆ ก่อนจะผลักชายหนุ่มออกทันที
 
 
 
 
            “ฟาง ฉันว่าเธอเมาแล้วนะ หัดดูแลตัวเองซะบ้างสิ” ป็อปปี้ประคองร่างของฟางไม่ให้ล้มแล้วพูด
 
 
 
 
            “ไม่ต้องมายุ่ง! ช้านดูแลตัวเองได้” ฟางดิ้นไม่ยอม
 
 
 
 
            “แค่เดินก็แทบไม่ไหวยังจะปากเก่งอีก เห้อ ขอโทษนะ” ป็อปปี้ส่ายหน้าเหนื่อยใจ ก่อนจะช้อนร่างหญิงสาวขึ้นมาเพราะเห็นว่าปล่อยไปคงโดนลากไปไหนต่อไหน
 
 
 
 
 
            “ฉันเกลียดนาย คนใจร้าย ฉันเกลียด” ฟางพึมพำแล้วหลับไป ป็อปปี้เห็นฟางเงียบจึงมองใบหน้าของเธอด้วยแววตาโหยหา
 
 
 
 
            “แต่ฉันรักเธอ..” ป็อปปี้พาฟางกลับไป โดยเขาไม่ได้รู้เลยว่ามีคนแอบตามถ่ายรูปพวกเขาอยู่
           
 
 
 
 
            “ฟาง..” โทโมะหลังจากส่งฟางกลับบ้าน เขากลับมาที่คอนโดเพื่อพักผ่อน โทโมะนั่งอยู่ที่เตียงก่อนจะมีเสียงข้อความเมลล์มา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่า สายสืบที่เขาจ้างให้แอบตามฟางไปส่งรูปมาให้
 
 
 
 
            “เธอยังไม่ลืมเขาไปจากใจใช่ไหมฟาง..” โทโมะพูดกับตัวเอง ปาโทรศัพท์เครื่องสวยลงบนเตียง หยิบจี้สร้อยเส้นหนึ่งขึ้นมาแล้วมองจี้อีกเส้นที่คอตัวเองฟางให้เขาในวันครบรอบ 1 ปีที่คบกันมา
 
 
 
 
            “ฟางครับ อยู่ในนี้รึเปล่าครับ?” โทโมะแง้มมองในห้องน้ำหญิงว่ามีใครรึเปล่า ถึงจะถือวิสาสะเดินเข้ามาหาแฟนสาว
 
 
 
 
            “ไหนว่ามาห้องน้ำไง หายไปไหน อ้ะ!” โทโมะกวาดมองแต่ไม่พบคนที่ตามหากลับเห็นสร้อยเส้นหนึ่งตกอยู่บนพื้นจึงเก็บขึ้นมาดู
 
 
 
 
            “ไม่เห็นบอกเลยว่าทำคู่ไว้ น่ารักจังน้า” โทโมะยิ้มเพราะสร้อยเส้นนี้เหมือนของเขาจึงคิดว่าน่าจะเป็นของฟาง แต่เมื่อลองพลิกจี้หัวใจดูกลับพบอักษรรูปตัว P แทนที่จะเป็น T
 
 
 
 
            “PF ” โทโมะนิ่วหน้าแล้วมองสร้อยตัวเองสลับกับสร้อยที่เก็บมา พลิกหน้าหลังจี้
 
 
 
            “T F ”  
           
 
 
 
 
 
            “แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาใครกันที่เป็นตัวจริง…” โทโมะพูด เขาจ้องรูปที่ค้างบนจอโทรศัพท์ด้วยสายตาเศร้าหมองติดค้าง สงสัย ไม่เข้าใจ ถึงจะคบกันมานานแต่ฟางไม่เคยเล่าเรื่องอดีตของตัวเธอให้เขาฟังสักครั้งเพียงบอกว่ามันเป็นอดีตที่ไม่อยากจดจำ และคนที่เขาสงสัยมากที่สุดคือ ป็อปปี้
 
 
 
_______________________________________________________
 
 
            มาอัพอีกตอนแล้วว พีสอยากแต่งไม่รู้ทำไม อยากเขียนเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ก็ไม่ลืมเรื่องแรกแน่นอนเลยถือวิสาสะอัพพร้อมกันเลย เอาล่ะเริ่มเข้าเรื่องแล้ว ป็อปปี้นี้ยังไงกับฟางน้อ แก้วเราลักษณะจะกลัวผีมาก ติดตาม กดไลค์ เม้นตอบด้วย ขอร้องน้า > <
 
LOVETK PF KF!!!!