Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

 

 

 

 

 

CHAPTER 1: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

ตอนที่ 1 เข้าใจผิด

 

 

 

           “ไม่เอา!!!” แก้วตะโกนอัดมือถือตัวเอง

 

 

 

 

            “เอาเถอะนะแก้ว เจ้ขอร้อง” พี่ชาลีพูดคุยกับแก้วขอร้องให้เธอไปทำงานให้หล่อน

 

 

 

 

            “พี่ชาลีก็รู้ แก้วไม่ถูกกับอีตานั่น แล้วยังจะให้แก้วไปทำงานร่วมกันอีก แก้วขอบายล่ะพี่” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกทะเลาะกันจนเกือบกองแตก และต่อมาหลายๆครั้ง ไม่รู้ทำไมชะตาของเธอถึงต้องมาพานพบกับโทโมะบ่อยครั้ง และไม่มีครั้งไหนเลยที่ไม่เกิดปากเสียงกัน

 

 

 

 

            “เจ้รู้ แต่เพราะน้องแก้วอยู่ กองเราถึงถ่ายงานได้ราบรื่น และอีกอย่างรอบนี้ ป็อปปี้ ก็จะมาร่วมด้วย เจ้เกรงว่าสองคนนี้จะตีกันนะสิ เห็นพักหลังๆไม่รู้ทำไมโทโมะถึงไม่ค่อยรับงานคู่กับป็อปปี้เท่าไหร่ ทั้งที่แต่ก่อนก็ดีๆอยู่ เจ้อยากให้แก้วช่วยจริงๆนะ” ชาลีอ้อนวอน

 

 

 

 

 

            “เห้อ นี้แก้วคงคงปฏิเสธพี่ไม่ได้จริงๆสินะ ก็ได้ค่ะ แก้วจะช่วยแต่แค่งานนี้งานเดียวนะ งานหน้าแก้วไม่รับเด็ดขาด” แก้วใจอ่อนตกลงยอม

 

 

 

 

            “กรี้ดดด รักน้องแก้วที่สุด จ๊วบทีน่ะ จุ๊บๆๆ” ชาลีโห่ร้องดีใจ นี้ถ้าอยู่ต่อหน้าแก้วคงโดนชาลีดึงไปจูบตามที่ว่า

 

 

 

 

            “เย้ย! พี่ชาลี ขยะแขยงอ่ะ ขนลุกนะเนี่ย” แก้วออกห่างโทรศัพท์นิดๆ เพราะเสียงกะเทยสาวดังจนหูเธอแทบแตก

 

 

 

 

            “โห้ แก้ว นั่นแค่นี้นะ เจ้ขอไปรายงานเฮียก่อน เจ้ส่งไลน์ที่อยู่ให้แล้วนะจ้ะ บั๊ยส ตี้ดดด” แก้วมองโทรศัพท์งงๆนึกจะโทรก็โทรนึกจะวางก็วาง ส่ายหน้าเหนื่อยๆ วางมือถือบนโต๊ะ เดินตามหาสองสาวในบ้าน

 

 

 

 

            “เนยแจม พรุ่งนี้ปลุกพี่เช้าๆหน่อยนะ พี่จะไปส่งพวกแกที่มหาลัยให้ พอดีผ่านทาง” แก้วพูดเมื่อถึงห้องรับประทานอาหาร

 

 

 

 

            “ค่า/ พี่แก้ว มากินข้าวเร็ว แจมลองทำแกงส้มกุ้ง มาชิมดูพี่แก้ว” เนยขานรับ ส่วนแจมออกปากชวนแก้วให้ลองชิมกับข้าวฝีมือตัวเอง กวักมือเรียกด้วยความตื่นเต้น เพราะเธอพึ่งเคยทำแกงส้มครั้งแรก

 

 

 

 

            “จ้า จ้ะ ไหนๆ น้องสาวพี่ทำกับข้าวอร่อยอยู่แล้ว ขอลองหน่อยสิ” แก้วหยิบช้อนกลางกะตักน้ำแกงในถ้วยแกงร้อน

 

 

 

 

            “นี้แหน่ะ พี่แก้วไปล้างมือก่อนสิค่ะ” เนยตีมือพี่สาว ไล่แก้วให้ไปล้างมือก่อนรับประทานอาหาร แก้วหน้ามุ่ยเพราะเจ็บ

 

 

 

 

            “รู้แล้ว ขอชิมก่อนได้ป่ะ ซู้ดด อือหื้ออร่อย” แก้วรีบตักน้ำแกงขึ้นซดแล้วทำหน้าแบบซี้ดซาดเพราะความเปรี้ยดจี๊ดผสมเผ็ดร้อน โบกมือไล่ความร้อน ก่อนชมยกมือกดไลค์

 

 

 

 

            “พี่แก้ว!/เห็นม่ะๆ แจมเก่งป่ะ อิๆ” เนยนิ่วหน้าโมโหพี่สาว แต่แจมกลับกระโดดโลดเต้นยิ้มดีใจกับความสำเร็จ แก้วแจมเลยโดนเนยไล่เอาตะหลิวฟาดทั้งคู่ เสียงหัวเราะสุขสันต์ในครอบครัวเกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดาของบ้านนี้

           

 

 

 

 

            “ป้อนอีกสิ โมะยังไม่อิ่มเลย” ชายหนุ่มหน้าหวานทำตาหวานใส่แฟนสาวสุดรักของเขากลางกองถ่าย

 

 

 

 

            “พี่โมะค่ะ กินเยอะเดียวจุกหรอก พอแล้ว” สาวหวานติห้ามแฟนหนุ่ม

 

 

 

 

            “ไม่เอาอ่ะ โมะอยากกินนี้ครับ น้าครับฟาง โมะขอ” โทโมะหน้ายู่ กุมมือเล็กแนบหน้าแล้วคลอเคลียเหมือนลูกแมว

 

 

 

 

            “ก็ได้ค่ะ คำเดียวเท่านั้นนะ โอเค” ฟางเขินกับการกระทำคนรัก ยอมตักขนมที่เธอทำมาให้เขาพร้อมกับจ้องตาดุบอก

 

 

 

 

            “อืมม ขนมที่ฟางทำอร่อยที่สุดเลยครับ” โทโมะอ้าปากอ้ำขนมที่สาวหวานป้อนให้ เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

 

 

            “พี่โมะก็ พูดเกินไปแล้วค่ะ” ทั้งสองยิ้มเขินแดงไปมาเกิดภาพคู่รักประจำกอง ทุกครั้งที่ฟางมา ทำให้เสือร้ายถอดเขี้ยวเล็บกลายเป็นลูกแมวน่ารักทุกครั้ง ถ้าไม่ใช่เธอเขาไม่เคยพูดดีอย่างนี้กับใคร ฟางเป็นคนเดียวที่โทโมะยอม

 

 

 

 

            “อืมม ขนมที่ฟางทำอร่อยที่สุดเลยครับ แหวะ อยากจะอ้วก คนอะไรพูดไม่ดูหนังหน้าตัวเองเล้ย” แก้วเบ้ปากล้อเลียนโทโมะหลังแอบยืนดูจากที่ห่างไกลคู่รักต่างขั้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยแต่เห็นบ่อยจนแก้วจะโดนมดกัดตาย

 

 

 

 

            “ช่วยไม่ได้ เขาสองคนเป็นแฟนกันจะหวานออกสื่อก็ไม่แปลก” ชาลีมารับแก้วได้สักพักพูด

 

 

 

 

            “โอย พี่ชาลีค่ะ ถ้ามันจะออกสื่อขนาดนี้ ช่วยไปเลี่ยนไกลๆเหอะ แก้วจะสำลักความเลี่ยนเอาได้ ว่าแต่คุณป็อปปี้ยังไม่มาอีกเหรอค่ะ นี้มันใกล้เวลาแต่งหน้าแล้วนะ” แก้วถามหานายแบบอีกคน เธอกวาดสายตาสำรวจคนที่เธอต้องถ่ายเป็นประจำและตอนนี้รู้สึกว่าจะขาดเขาไปคนหนึ่ง

 

 

 

 

            “มาถึงก็เรียกหาผู้ชายเลยนะ ทำไมกลัวหาแฟนไม่ได้เหรอ ยัยทอม” โทโมะแขวะข้างหู

 

 

 

 

            “นี้ถ้าจะหาเรื่องกันบอกไว้ก่อน ฉันไม่มีอารมณ์เถียง” แก้วหันมองด้วยสีหน้าบูดเบี้ยวทันที เธอขี้เกียจตีกับเขาแค่ไหน ชายหนุ่มก็จะหาสารพักวิธีมาจิกกัดกับเธอจนได้ อย่างครั้งก่อนเล่นซะเกือบฆ่ากันตายคาเตียงเพราะโทโมะเอาแต่เรียกเธอว่าทอมๆๆๆอยู่ได้แก้วโกรธจัดพุ่งจะฆ่าโทโมะกว่าจะห้ามได้ต้องเรียกฟางมาช่วย

 

 

 

 

            “หึ แต่ฉันมี ยิ่งกับเธอยิ่งอยากมีเรื่อง สนุกดี” โทโมะหัวเราะในลำคอยิ้มระรื่น

 

 

 

 

 

            “โรค จิต” แก้วพูดอัดหน้าโทโมะเน้นทุกถ้อยคำฟังชัด

 

 

 

 

            “โทโมะจ้ะ เจ้ว่าโทโมะไปลองดูชุดทางนู้นกับเจ้ดีกว่า พอดีน้องแก้วเขาต้องไปจัดเตรียมของนะจ้ะ คงไม่ว่างกัด เอ้ย! คุย” ชาลีแทรกกลางแก้วโทโมะ ดึงโทโมะแล้วชวนเขาไปทางอื่นก่อนที่สองคนจะเกิดฆาตกรรมกันอีกรอบ

 

 

 

 

            “ครับ” โทโมะตามชาลีไปแต่ไม่ลืมมายักคิ้วกวนใส่แก้ว ทำให้หญิงสาวแลบลิ้นแบร่กลับ ใจจริงแก้วอยากจะวิ่งไปกระโดดกัดหูเขาซะด้วยซ้ำ ไม่ติดว่างาน งาน งาน แก้วคงทำไปแล้ว

 

 

 

เพลี้ย!

 

 

 

            “พอเถอะเราไม่จำเป็นต้องคุยกัน เรื่องของเรามันจบไปแล้ว” เสียงพูดคุยเรื่องบางอย่าง ตามหลังเสียงตบ ก่อนเจ้าของฝ่ามือจะลาถอยหนีออกมาจากห้องน้ำปาดน้ำตาตัวเอง ทำให้เธอดันไปสะดุดเข้ากับขาของใครบางคน เธอจึงล้มลงไปกับพื้น

 

 

 

 

            “อุ้ย เป็นอะไรรึป่าวจ้ะ ฮิๆ สำออย” พิมนางแบบสาว เหล่มองเธอด้วยสีหน้าสะใจ

 

 

 

 

            “ นี้คุณจงใจแกล้งฉันเหรอ” ฟางลุกขึ้นปัดฝุ่นพูด

 

 

 

 

            “อย่ามากล่าวหากันสิเธอเดินไม่ดูทางเอง นี้คงแอบไปอ่อยผู้ชายล่ะซี่ถึงโดนตามตื้ออย่านึกว่าฉันไม่ได้ยิน” พิมเดินจิบถ้วยกาแฟร้อนในมือสูดอากาศอยู่ใกล้ๆนี้ เผอิญไปได้ยินเสียงทะเลาะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นอลนแอบย่องดักฟังจึงรู้ว่าเป็นฟางแต่เธอกลับไม่เห็นหน้าผู้ชายที่ฟางคุยด้วย

 

 

 

 

            “ขอโทษค่ะ ฟางไม่ได้เหมือนคุณพิมนี้ค่ะ ต้องให้ท่าตลอดแต่เขาไม่เอา” ฟางว่ากลับ เธอรู้มาตลอดว่าพิมชอบยั่วโทโมะทุกครั้งที่ถ่ายแบบกับเขาแต่เธอไม่สนใจเพราะไว้ใจแฟนหนุ่ม

 

 

 

 

            “นี้แกว่าฉันเหรอนังร่าน” พิมโมโห

 

 

 

 

            “เก็บคำเรียกนั้นไว้พูดกับตัวเองเถอะค่ะ ฟางขอตัว” ฟางเหลียวหลังกลับเดินหนีหลังทิ้งท้ายโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองไปจุดชนวนระเบิดเข้า

 

 

 

 

            “จะไปไหน!!” พิมโกรธจัดสาดแก้วกาแฟร้อนมุ่งร้ายใส่ฟางทันที

 

 

 

 

            “คุณฟาง ระวัง!!” แก้วบังเอิญผ่านทางมาได้ยินเสียงเอะอะเป็นจังหวะที่พิมกำลังจะเหวี่ยงแก้วกาแฟใส่ฟาง จึงเอาตัวเองเข้าบังสาวหวาน

 

 

 

 

            “โอย! ร้อนๆ” แก้วร้องด้วยความเจ็บเธอเอาแขนตัวเองบังไว้จึงโดนเพียงแขนขวาเท่านั้นแต่มันก็สร้างความเจ็บปวดเพราะน้ำร้อนมาก

 

 

 

 

            “ฉะ ฉันไม่เกี่ยวนะไม่รู้ด้วย แกอยากเข้ามาขวางเองช่วยไม่ได้” พิมไม่คิดว่าจะมีคนมาขวาง รีบวิ่งหนีหายไป

 

 

 

 

            “คุณแก้วฟางขอโทษค่ะ เพราะฟางแท้ๆคุณแก้วถึงเจ็บตัว ว้า แขนแดงหมดแล้ว ฟางว่ารีบไปทำแผลเถอะค่ะ” ฟางได้สติก็รีบเข้ามาดูแผลแก้ว

 

 

 

 

            “สบายมากค่ะ คุณฟางไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” แก้วยิ้มฝืน จังหวะนั่นฟางก้มลงหยิบปากกาที่แก้วทำตกทำให้ดูเหมือนฟางล้มทรุดเข่ากับพื้นต่อหน้าแก้ว

 

 

 

 

            “เกิดอะไรขึ้น ฟาง! ทำไมเสื้อถึงเปื้อนได้ล่ะ ดูสิสกปรกหมดแล้ว มือเลือดออกด้วย ยัยทอมเธอทำอะไรแฟนฉัน อ้อ นี้ลงกับฉันไม่ได้เลยมาทำร้ายฟางแทนเหรอ!?” โทโมะเห็นฟางก็รีบสาวเท้าวิ่งไปหาแฟนสาว ประคองฟางสำรวจร่างเธอ ฝุ่นเปรอะเปื้อนเล็กน้อย มีรอยน้ำกาแฟที่เหลือรอดกระเด็นจากแก้ว แถมมือถลอกแดงเพราะตอนพิมขัดขาล้มมือจึงไถกับพื้น ชายหนุ่มคิดเป็นตุเป็นตะพาลใส่แก้ว

 

 

 

 

            “เดียวพี่โมะ คือว่า” ฟางพยายามจะพูดแต่ชายหนุ่มขัด

 

 

 

 

            “ไม่ต้องฟางไม่ต้องแก้ตัวให้ยัยนั้น ว่าไงมีอะไรจะสารภาพไหม ฉันถามอยู่ไม่ได้ยินรึไง!” โทโมะตะคอก เพราะแก้วไม่ยอมตอบ อ่ำอึ้งยืนทื่ออยู่ดีๆชายหนุ่มพาลด่าหาว่าเธอทำ

 

 

 

 

            “เอ้อ!! ฉันทำเองพอใจยัง” แก้วตะคอกกลับอย่างเหลืออด

 

 

 

 

 

            “หึ เธอมันยัยมารร้าย  เกลียดฉันยังไงก็ห้ามมายุ่งกับฟาง เธอมันต่ำเกินกว่าจะเอามือสกปรกมาแตะฟาง” โทโมะกระชากแขนแก้วก่อนจะสะบัดดันร่างเธอล้มก้นจ่ำเบ้าด้วยความกริ้วโกรธ

 

 

            พลั่ก

 

 

 

            “คุณแก้ว” ฟางตกใจ

 

 

 

 

            “ถึงฉันจะเกลียดนายมากแค่ไหน ฉันไม่มีทางเอาคนอื่นมาเป็นเครื่องมือเพื่อเอาคืน แต่ขอบอกไว้ตอนนี้เลย นายมันบ้าไม่เคยฟังคนอื่นตีความนู่นนี้ตามที่ตานายเห็น ถึงอธิบายไปนายก็ไม่ฟังใคร เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่อยากจะเชื่ออะไรก็เชิญเลย คนอยากนายฉันเกลียดที่สุดอยากจะไปตายที่ไหนก็ไป” แก้วน้ำตาซึมไม่คิดเลยทั้งที่เธอช่วยแฟนเขาไว้แท้ๆแต่เขากลับตอบแทนเธอแบบนี้ ว่าชายหนุ่มน้ำเสียงสั่นปนน้อยใจ โกรธเกลียดเขา ก่อนจะพยุงร่างตัวเองวิ่งหนีจากตรงนั้น

 

 

 

 

            “คุณแก้ว เดียวค่ะคุณแก้ว พี่โมะ ทำไมว่าเขาอย่างงั้นล่ะ ไปขอโทษคุณแก้วเดียวนี้เลย” ฟางตะโกนเรียกแก้ว ก่อนจะหันมาบ่นชายหนุ่ม

 

 

 

 

            “ฟาง ฟางจะไปปกป้องยัยนั้นทำไมเขาทำร้ายฟางนะ!?” โทโมะพูด

 

 

 

 

            “คุณพิมต่างหาก คุณพิมเขาแกล้งฟางเราสองคนมีปากเสียงกัน คุณพิมเลยเอากาแฟสาดใส่ฟางหวังทำร้ายแต่คุณแก้วเขาขวางไว้ฟางเลยแค่เปื้อนนิดหน่อย แต่คุณแก้วโดนเต็มๆ” ฟางอธิบายให้โทโมะฟัง ทำเอาเขาไปไม่เป็นเลยทีเดียว

 

 

 

 

            “เอ่อ แล้วทำไมฟางไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ..” โทโมะพูด

 

 

 

 

 

            “ก็พี่โมะ ไม่ยอมให้ฟางเปิดปาก แถมด่าคุณแก้วเขาเสียหายอีก” ฟางพูด

 

 

 

 

 

            “โมะขอโทษครับ” โทโมะก้มหน้างุด

 

 

 

 

 

            “เก็บคำขอโทษของพี่โมะไปบอกคนนู่นเถอะค่ะ” ฟางจับมือใหญ่ให้กำลังใจแฟนหนุ่ม

 

 

 

 

 

            “ครับ” โทโมะหน้าเสียพลางคิดถึงแก้ว เขาดันไปว่าเธอซะแรง ช่วยไม่ได้เธอดันประชดเขาทำไมล่ะ ถึงเขาจะไร้เหตุผลแต่ใช่ว่าจะไม่รับฟังใครสักหน่อย บอกกันดีๆแต่แรกก็จบ

           

 

 

 

 

            “เสร็จแล้ว” พี่ส้มทีมงานประจำกองถ่ายพูด

 

 

 

 

            “อูย ขอบคุณค่ะพี่ส้ม” แก้วพูดพลางมองมือตัวเองที่ถูกพันผ้าไว้หลังประคบน้ำแข็งได้สักพัก

 

 

 

 

 

            “จ้ะ ว่าแต่น้องแก้วไปทำอีท่าไหนถึงเจ็บมาได้” พี่ส้มถาม

 

 

 

 

 

            “แก้วสะเพร่าเอง วางแก้วกาแฟไม่ดีเลยหกใส่มือ” แก้วพูด แม้จริงๆมันจะไม่ใช่อย่างที่เธอว่าแต่จะให้บอกก็คงไม่ได้

 

 

 

 

 

            “อืม จ้ะๆแล้วนี้จะทำงานไหวเหรอ มือเจ็บขนาดนี้” พี่ส้มพูดด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

 

 

            “ไหวอยู่แล้วค่ะพี่ส้ม หนักกว่านี้แก้วก็เจอมาแล้ว” แก้วยิ้มบางก่อนพี่ส้มจะขอตัวลาไปทำงานผลัดกับพี่ชาลีที่วิ่งแจ้ดมาแต่ไกลหลังทราบข่าวว่าตากล้องของเธอได้รับบาดเจ็บ

 

 

 

 

 

            “แก้วๆ เจ้รู้เรื่องแล้วว่าเราเจออะไรมา หนอย นังพิมมันทำน้องเจ้ไว้เจ็บแสบยังนี้มันต้องเอาเรื่อง เดียวเจ้ไปบอกเฮียให้เจ้ไม่ยอมให้เราเจ็บตัวฟรีๆหรอก” พี่ชาลีว่าด้วยอารมณ์คับแค้นใจแทนแก้ว

 

 

 

 

 

            “ไม่ต้องหรอกพี่ชาลี พี่ก็รู้ต่อให้เอาเรื่องไปบอกเฮีย เฮียก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ยัยพิมเป็นถึงลูกคนใหญ่คนโตขืนเราไล่ลูกสาวเขา เฮียแกลำบากแน่” แก้วตัดพ้อ ลูบแขนข้างที่พันเบามือ ความแสบของน้ำร้อนเล่นเอาแขนเธอเกือบผุพอง

 

 

 

 

 

            “โธ่น้องแก้วของเจ้ ดะๆ เดียว แก้วจะไปไหนจ้ะ?” ชาลีถามเมื่อแก้วทำท่าเหมือนลุกไปไหน

 

 

 

 

 

            “ทำงานค่ะ เจ็บนิดเดียวเอง ส.บ.ม. แก้วทำไหวอยู่แล้ว” แก้วพูด

 

 

 

 

 

            “คงไม่ต้องแล้วล่ะ เจ้เรียกตากล้องใหม่มาทำงานแทนน้องแก้วแล้ว น้องแก้วไม่ต้องไปหรอกเดียวเจ้จ่ายค่าเสียเวลาให้รวมค่ารักษาเราด้วย” ชาลีพูด

 

 

 

 

 

            “อ้าว เจ้ทำไมอยู่ๆเปลี่ยนตากล้องล่ะ รึว่าเพราะแก้ว” แก้วพูด ตีหน้าสงสัย

 

 

 

 

 

            “ไม่ใช่หรอก น้องโทโมะน่ะสิ ดื้อไม่ยอมให้แก้วถ่ายอาละวาดบอกให้เปลี่ยนๆๆเจ้ไม่รู้จะทำยังไงเลยต้องยอมๆไป แก้วไม่โกรธเจ้ใช่ไหม” ชาลีพูด

 

 

 

 

 

            “ไม่โกรธค่ะ แก้วจะโกรธพี่ทำไม พี่ชาลีไม่ได้อยากทำสักหน่อย อีตานั้นคงไม่อยากเห็นหน้าแก้วถึงได้ไล่” แก้วพูดเสียงอ่อย

 

 

 

 

 

            “เอ๋ ทำไมล่ะปกติกัดกันแค่ไหน ก็ร่วมงานกันได้ปกติดีหรือว่ารอบนี้ทะเลาะกันขั้นไม่มองหน้าเลยเหรอ” ชาลีถาม

 

 

 

 

            “นิดหน่อยค่ะ อย่าใส่ใจเลย แต่ขอให้แก้วได้ช่วยงานนะคะ อย่างน้อยก็ให้คุ้มที่จ่ายหน่อย แก้วไม่อยากตกเป็นขี้ปากชาวบ้านรับเงินมาฟรีๆ” แก้วขอชาลี

 

 

 

 

 

            “อ้ะ แล้วแต่ อย่าโหมนักล่ะ” ชาลีพูดก่อนไปประสานงานในกองต่อ ทิ้งให้แก้วนั่งซึม

 

 

 

 

 

 

            “นายคงเกลียดฉันมาก ถึงรังเกียจฉัน อยากจะไล่ก็ไล่กันตรงๆสิ ถ้าไม่อยากเห็นหน้ากัน ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายเอาให้เกลียดขี้หน้ากันข้างหนึ่ง”

 

 

 

 

____________________________________________________

 

 

            พีสมาแล้วววว เยอะจุใจ ไม่รู้หนุกรึป่าวนี้เข้าเรื่องเล็กน้อยเน้อ โทโมะทำร้ายแก้วทำม่ายยย แก้วเราน้อยใจเลยเห็นไหม ตามสัญญาจะปล่อยตอนแรกให้อ่านกันก่อนเรียกน้ำย่อยไป ภาษาผิดเพี้ยนยังไงขอโทษด้วย พีสมือใหม่นะยังต้องฝึกอีกมาก อยากให้อัพโปรดเม้นตอบด้วยนะ 

 

LOVETK PF KF!!!!