Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

 

 

 

 

 

 

 

CHAPTER16: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

ตอนที่ 16 แค่วันๆหนึ่ง

 

 

 

 

           

            “แก้ว” เสียงทุ้มใหญ่ปลุกร่างบางที่นอนแน่นิ่งบนเตียงในยามเช้าของวัน

 

 

 

 

            “......” ไม่มีสัญญาณตอบรับ

 

 

 

 

            “แก้ว” ชายหนุ่มขึ้นคร่อมร่างหญิงสาวแล้วลองสะกิดดู 2-3 ที แต่เธอก็แค่หันมาประจันหน้าเขาแล้วโบกมือไล่อากาศอย่างหงุดหงิดก่อนจะฟุบหลับต่อ

 

 

 

 

            “ยัยขี้เซาตื่นได้แล้ว!” โทโมะรวบคิ้วหนา เริ่มหงุดหงิดจึงก้มลงไปเอ็ดดังใกล้ใบหน้าสวย

 

 

 

 

            “งืม?...” มันได้ผล แก้วยอมลืมเปลือกตาบางขึ้นมาดูสิ่งที่รบกวนเป็นเวลานอนของเธอและ

 

 

 

 

            กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

 

 

 

 

            หญิงสาวกรี้ดลั่นทันทีที่เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม สมองสั่งการให้ขาคู่สวยออกแรงถีบเขาในทันใด

 

 

 

 

            “โอ๊ย ยัยบ้าถีบฉันทำไมมันเจ็บนะ!” โทโมะกุมหน้าท้องจุกเสียดรีบว่าหญิงสาว

 

 

 

 

            “แล้วใครใช้ให้นายยื่นหน้ามาใกล้ฉันล่ะ ไอ้ผีดิบ ฉันก็ตกใจเป็นนะ” แก้วว่ากลับ

 

 

 

 

            “หืม? ตกใจหรือว่าเขินฉันกันแน่ หึๆ” โทโมะนิ่งแล้วยิ้มชั่วร้ายพร้อมเขม่นหญิงสาวด้วยดวงตาคู่คม

 

 

 

 

            “ใคร ใครเขินนาย อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” แก้วเบ้ปากหมั่นไส้ในความขี้หลงของชายหนุ่ม

 

 

 

 

            “อ้อเหรอ นั้นถ้าฉันทำแบบนี้ล่ะ” ชายหนุ่มเชิดคางมนรวบประทับริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว แก้วเบิกตากว้างรีบทุบบ่าแข็งแกร่งแต่กลับโดนเขารุกกลับแรงยิ่งขึ้นจนสมองน้อยพร่าเบลอรสสัมผัส โทโมะยอมถอนจูบแต่โดยดีเมื่อแก้วเลิกทุบเขาก่อนจะเผยรอยยิ้มกริ่ม

 

 

 

 

            “Morning kiss ยัยขี้เซา” โทโมะมองใบหน้าเอ๋อของหญิงสาวอย่างพอใจ

 

 

 

 

            “หึ่ย! ไอ้บ้า ไอ้ๆ ไอ้ผีทะเล!” แก้วได้สติก็เฟ้นคำด่าสารพัดอัดหน้าชายหนุ่มด้วยความโกรธและอาย

 

 

 

 

            “ฮะฮ่าๆๆ ฉันชอบปฏิกิริยาเธอเป็นบ้า น่ารักดี” โทโมะหัวเราะชอบใจรีบหนีแก้วเพราะเธอเล่นเอาหมอนปาไล่เขา

 

 

 

 

            “เครียดจนเพี้ยนรึไงเนี่ย //////” แก้วกุมใบหน้าแดงก่ำบ่นโทโมะ

 

 

 

 

           

            “อ้าวเนย แล้วยัยแจมไปไหนซะล่ะ?” แก้วเห็นเนยนั่งแต่งหน้ากับพวกพี่ทีมงานคนเดียวก็ถามถึงคู่แฝดอีกคน

 

 

 

 

            “หนีไปซื้อไอติมค่ะ” เนยชี้ทิศที่แจมอยู่ แก้วก็มองตามจนเจอยัยน้องสาวอีกคนกำลังกินซอฟครีมอย่างเอร็ดอร่อย หญิงสาวส่ายหน้าเหนื่อยใจ เวลางานแท้ๆยังจะกินอีก รีบเดินไปลากตัวมาแต่งหน้าเพราะนี้ใกล้เวลาเริ่มงานขืนมัวรอให้แจมกินจนหมดคงไม่ทันกันพอดี

 

 

 

 

            “ยัยแจม เวลางานแกยังมีกะจิตกะใจกินอยู่อีกเรอะ” แก้วบ่นน้องสาวที่ชักหน้างองอน

 

 

 

 

            “ไรอ่ะ พี่แก้วก็แจมอยากกินนี้น้า ไม่เห็นต้องดุเค้าเลย” แจมว่าจบก็แก้มป่องสะบัดหน้าหนี  แก้วมองช่างแต่งหน้าแล้วบอกให้จัดการต่อส่วนตัวเองก็ปลีกตัวมานั่งเช็คสถานที่ถ่ายทำ วันนี้เป็นธีมแปลกพอตัวเพราะถ่ายในสวนสนุก และสองสาวของเธอจะได้แต่งชุดในคอนเซ็ปตัวตลกหวานแหวว และมีนายแบบตัวน้อยมาสร้างสีสันในภาพ แก้วมองทีมงานที่กำลังตั้งฉากกับไฟแล้วหันไปเห็นเด็กวิ่งเล่น

 

 

 

 

            “น่ารักจัง” หญิงสาวคลี่ยิ้มแล้วนึกถึงสมัยเด็กที่เธอมากับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตา ณ เวลานั้นเอง เด็กชายตัวน้อยที่วิ่งซุกซนดันสะดุดเข้ากับสายไฟล้มคะมำพื้นก่อนจะนั่งร้องไห้เพราะหัวเข่าถลอก และ สายไฟที่เด็กคนนั้นเกี่ยวพันดันไปดึงเอาเสาเหล็กที่ใช้ประกอบฉากล่วงลงมา แก้วเห็นเหตุการณ์ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปอุ้มเด็กน้อยแต่ไม่สามารถขยับตัวหนีได้ทันด้วยความเร็วของเสาเหล็ก เธอหลับตาเอาตัวขวางไม่ให้โดนเด็กน้อยที่อุ้มและอยู่ๆร่างของเธอก็ถูกดึงออกมาโดยใครบางคน

 

 

 

 

            โครม!!!! แก๊ก!! ตึง!

 

 

 

 

            ทุกคนในกองหันเป็นตาเดียวรีบเข้าไปดูก็พบเสาเหล็กคานในฉากล้มเกลื่อนกลาด และร่างของแก้วที่กอดเด็กน้อยอยู่ไม่ไกล

 

 

 

 

            “พี่แก้ว!!!” เนยแจมวิ่งเข้ามาสวมกอดร่างพี่สาวทันทีหลังจากที่แก้วส่งเด็กชายให้คนในทีมงาน

 

 

 

 

            “โอ๊ย กอดแน่นไปแล้ว” แก้วดันทั้งคู่ออกแล้วชูสองนิ้วบอกไม่เป็นไร แต่สองสาวก็ยังห่วงอยุ่ดีก่อนแก้วจะไล่สองสาวไปทำหน้าแต่งตัวต่อ

 

 

 

 

            “ขอบคุณนะโทโมะ” แก้วหันมายิ้มให้วิญญาณข้างกายเธอ

 

 

 

 

            “อยากรู้จริงถ้าไม่มีฉันสักคนเธอจะได้ยืนยิ้มแบบนี้ไหม หาเรื่องดีจริงนะยัยเซ่อ” โทโมะหน้าตึงจัดการบี้จมูกหญิงสาวด้วยความโมโหเล็กๆ แก้วหน้ามุ่ยขรึงตาชายหนุ่มกลับก่อนเขาจะคล้องคอเธอแล้วลากไปที่ร่ม

 

 

 

 

            “ถอดเสื้อออก” โทโมะสั่งให้แก้วถอนเสื้อออกหลังถึงเต้นท์ที่พัก

 

 

 

 

            “เห้ย จะบ้าเรอะมาถงมาถอดอะไรนายห่ะ!?” แก้วตกใจรีบสวมกอดตัวเอง

 

 

 

 

            “บ้าอะไร แค่ให้ถอดแจ็คเก็ตออกหรือเธออยากถอดมากกว่านั้นก็ได้นะ ฉันยินดีเป็นผู้รับชม” โทโมะยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

 

 

            “ไอ้บ้ากาม!” แก้วหน้าร้อนผ่าวรีบว่า

 

 

 

 

            “ยืนเซ่ออยู่ทำไมหรืออยากถอดจริง” โทโมะทำท่าจะเข้าไปกระชากเสื้อแก้วแต่แก้วไหวตัวชี้หน้าสั่งให้หยุดได้ก่อน แล้วเจ้าตัวถึงจะดึงเสื้อแจ็คเก็ตออกตามที่ว่า แก้วก้มดูข้อศอกตัวเองก็พบว่ามันเป็นแผลถลอกแดง น่าจะเกิดตอนที่ถูกดึงออกมาแล้วไถลพื้น ตัวเธอกอดร่างเด็กไว้อยู่ทำให้แขนเธอขูดกับพื้นแข็ง

 

 

 

 

            “เฮ้ย แดงเลยอ่ะ” แก้วพูด

 

 

 

 

            “ไหนดูหน่อยสิ” โทโมะฉุดตัวแก้วมาหมุนไปหมุนมาไล่ดูตามเนื้อจนไม่ได้สังเกตว่าวิธีการของมันสร้างความเขินให้เจ้าของร่าง

 

 

 

 

            “โทโมะพอเหอะ มันมีแค่ที่ศอกตรงอื่นไม่มีหรอก ฉันมึนหัว” แก้วดักห้าม โทโมะหยุดตามที่ขอแล้วไปเอาน้ำเปล่ามาล้างแผลให้แก้ว หญิงสาวยอมให้เขาทำตามใจพลางอมยิ้มในความน่ารักดูเป็นเด็กของโทโมะ

 

 

 

 

            “ยิ้มอะไร?” แก้วสะดุ้งเมื่อถูกชายหนุ่มจ้อง

 

 

 

 

            “เปล่าสักหน่อยฉันก็ยิ้มของฉันไปเรื่อย เสร็จแล้วใช่มั้ยนั้นฉันไปทำงานก่อนนะ” แก้วชักแขนกลับวิ่งหนีชายหนุ่มอ้างไปทำงาน โทโมะลอบขำอย่างอารมณ์ดีไม่ใช่ว่าเขาไม่เห็นว่าเธอเขินแค่แกล้งทำเป็นไม่เห็นแค่นั้นจะได้แอบจ้องได้นานๆ

 

 

 

 

            แชะๆ! แช๊ะๆๆ!!

 

 

 

 

            ระหว่างทำงานแก้วรู้สึกเหมือนถูกจ้องมองตลอดเวลาที่เธอปฏิบัติงานจึงกวาดไปรอบๆก็รู้ตัวว่าถูกชายหนุ่มที่เล่นขโมยจูบเธอถึงสองครั้งมองอยู่ โทโมะเล่นส่งยิ้มหวานให้ขณะที่จ้องเธอตลอดจนตัวหญิงสาวแอบทำหน้าไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร หรือมันเป็นอาการของคนที่พึ่งอกหักกันแน่ เธอเลิกสนใจหันไปทำงานของตัวเองต่อ จนกระทั่งถ่ายจนเสร็จ แก้วไปรับเงินจากพี่ชาลีโดยตรงเพราะหญิงร่างยักษ์บอกไม่ว่างไปโอนให้และไหนจะค่าจ้างของสองสาวอีก

 

 

 

 

            “นี้ของน้องแก้ว ส่วนนี้ของเนยกับแจม เจ้แยกให้เรียบร้อยล่ะ” ชาลีหยิบยื่นซองขาวที่เป็นค่าจ้างให้แก้ว

 

 

 

 

            “ขอบคุณค่ะ พี่ชาลี” แก้วรับมาเก็บเข้ากระเป๋าก่อนจะมองหาสองสาวและผีอีกหนึ่งตน

 

 

 

 

            “หาใครอยู่เหรอจ้ะ?” ชาลีถามแก้ว

 

 

 

 

            “ก็น้องสาวนะค่ะ แล้วก็นายนั้นหายไปไหนอีกแหละ?” แก้วพูดทั้งๆที่หาอยู่

 

 

 

 

            “นาย ใครเรอะ?” ชาลีพูด

 

 

 

 

            “ก็ตา...เอ่อ..คือเพื่อนแก้วนะค่ะพอดีนัดกันไว้ แฮะๆ แก้วไปนะพอดีเจอตัวน้องสาวแล้ว บายๆค่ะพี่ชาลี” แก้วลาชาลีเสร็จก็ตรงดิ่งไปหาสองแฝด ชาลีมองตามอย่างสงสัยในตัวน้องสาวสุดรัก

 

 

 

 

            “แล้วอย่ากลับดึกนักล่ะ” แก้วเตือนเนยแจมทันทีที่ส่งถึงปากทางเข้าห้างสรรพสินค้า

 

 

 

 

            “ค่ะ พี่แก้ว” เนยตอบ ในขณะที่แจมไม่ยอมคุยกับเธอเลยสักนิดตั้งแต่ออกจากกองมา

 

 

 

 

            “แจม เข้าใจที่พี่พูดไหม” แก้วพูด แจมเหล่นิดหนึ่งแล้วสะบัดหน้าเชอะเพราะยังงอนอยู่

 

 

 

 

            “แจมไม่เอาน่า ที่พี่แก้วทำมันก็ถูกแล้ว” เนยเขย่าแจมให้รู้ตัวว่าตนนะผิด ไม่ใช่พี่สาว

 

 

 

 

            “ก็พี่แก้วอยากด่าแจมทำไมล่ะ ไม่รู้ล่ะงอน เชอะ!” แจมบ่นอุบอิบพี่สาว แก้วถอนหายใจเบาๆก่อนจะล่วงเอาบางอย่างขึ้นโชว์จนแจมยอมหันมาสนใจ

 

 

 

 

            “ถ้าหายงอนพี่ อยากจะเอาบัตรนี้ไปทำอะไรก็เชิญ” แก้ววางเงื่อนไขกับแจม ถ้ายอมเธอจะยกกิฟวอยเชอร์ที่ได้มาให้ แจมเห็นก็ตาเป็นประกายปิ้งๆจะคว้าบัตรแต่แก้วรวบเก็บทัน

 

 

 

 

            “หายไหม?” แก้วถามซ้ำ

 

 

 

 

            “หายแล้วจ้ะ หายแว้ว ขอเค้าน่ะพี่แก้วจ๋า” แจมอ้อนวอนขอพี่สาว แก้วยิ้มแป้นยกให้แจมแล้วกำชับสองสาวอย่ากลับดึกอีกครั้งก่อนที่ตนจะขับรถกลับบ้านตัวเอง

 

 

 

 

           

            “ร้ายเหมือนกันนิ” โทโมะพูด เมื่อเห็นแก้วสวมเสื้อคลุมออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผมเปียกซิกๆ

 

 

 

 

            “แน่ล่ะ ไม่งั้นฉันก็คุมสองสาวนั้นไม่อยู่” แก้วยิ้ม แล้วหันไปหยิบเอาผ้าเช็ดหัวมานั่งเช็ดผมบนเตียง

 

 

 

 

            “อ้ะ!?” แก้วเงยหน้าตกใจที่ชายหนุ่มแย่งเอาผ้าเช็ดหัวเธอไป แล้วสั่งให้เธอก้มลงก่อนมือใหญ่จะจัดการบรรจงเช็ดผมให้

 

 

 

 

            “ฉันชอบครอบครัวเธอนะ” โทโมะพูด

 

 

 

 

            “ห่ะ?” แก้วอุทาน

 

 

 

 

            “ก็ครอบครัวเธอดูอบอุ่นดี ร่าเริง แจ่มใส สบายๆ จนฉันเนี่ยแอบอิจฉา..” โทโมะพูดก่อนจะซึมลงไปเมื่อนึกถึงครอบครัวของเขาเอง แก้วเงยหน้ามองชายหนุ่มข้างกายที่อยู่ๆมือใหญ่ก็หยุดลง

 

 

 

 

            “ทำไมนายถึงอิจฉาล่ะ พูดเหมือนครอบครัวนายไม่ดียังงั้น?” แก้วถามไปด้วยความสงสัยในสีหน้าเศร้าลงของโทโมะ เขายิ้มอ่อนแล้วก้มลงต่ำเหมือนพยายามเก็บซ้อนใบหน้าอมทุกข์ของตัวเอง ไม่อยากให้เธอเห็น แก้วประคองหน้าชายหนุ่มแล้วจ้องตรงอย่างค้นหาในแววตาคู่คมแม้นัยน์ตาของเขาจะพยายามหนีไม่กล้าสบตากับเธอ แก้วก็ยังรู้สึกได้ว่าเขามีบางอย่างที่ปิดบังไว้อยู่

 

 

 

 

            “มีอะไรก็พูดไม่ใช่เงียบ นายบอกฉันเองนะ” แก้วย้ำคำเก่าที่เขามักพูดกับเธอบ่อยครั้งที่แก้วชอบหนีปัญหาหรือทะเลาะกับเขา

 

 

 

 

            “ฉัน เอ่อ..คือ” โทโมะกลอกตาไปมา ลังเลที่จะพูดบางสิ่งที่เขาปิดเงียบไว้

 

 

 

 

            “โทโมะ” แก้วพูด

 

 

 

 

            “เฮ้อ เธอนี้มันจอมตื้อจริงถ้าเป็นฟางคงไม่ทำขนาดนี้” โทโมะพูดถึงฟางเพราะปกติแฟนสาวเขาไม่เคยตอแหย่บังคับเขาเลยสักครั้ง แก้วหน้างอปล่อยหน้าโทโมะแล้วลุกหนีชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจที่เขาเอาเธอไปเปรียบเปรยกับฟาง

 

 

 

 

            “แก้ว!?” โทโมะดึงแขนแก้วรั้งด้วยความตกใจที่หญิงสาวหนีเขา

 

 

 

 

            “ปล่อย ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องก็ได้ ฉันไม่อยากรู้ก็ได้” แก้วพูดประชดประชันเล่นชายหนุ่มหน้าเจื่อนรับรู้ว่าตนทำผิด แก้วกระชากมือกลับแต่โทโมะไม่ยอมฉุดร่างเธอมากอดแน่น

 

 

 

 

            “ปล่อย!” แก้วดิ้น

 

 

 

 

            “พูดกันก่อนสิ งอนอะไรฉันอีกเนี่ย?” โทโมะกอดแน่นกว่าเดิม

 

 

 

 

            “ไม่ได้งอนสักหน่อย ก็นายไม่ชอบให้ตื้อฉันก็เลิกแล้วนี้ไง” แก้วก้มหน้าก้มตาพูด โทโมะจับคางมนขึ้นเงยให้ระดับสายตาประสานกัน

 

 

 

 

            “แต่ฉันชอบถ้าเป็นเธอ” โทโมะพูดจบก็แอบจุ๊บปากเบาเป็นการปลอบโยนหญิงสาว แก้วหน้าแดงแปร๊ดที่เขาทำอย่างนี้ ทั้งที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแท้ๆ

 

 

 

 

            “เอะอะจูบ เอะอะจูบ ถามจริงเหอะฉันกับนายเป็นอะไรกันแน่” แก้วเบือนหน้าพลางเช็ดปากถามเขา

 

 

 

 

            “แล้วเธออยากให้เป็นอะไร” โทโมะยิ้มหวานเอยปากถามกลับ แก้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มเอยพูด

 

 

 

 

            “เอ่อ..นายจะเล่าไม่เล่า ถ้าไม่ฉันจะได้ไปแต่งตัวก่อนชักรู้สึกหนาวๆยังไงไม่รู้” แก้วเปลี่ยนประเด็นพร้อมกระชับเสื้อคลุม โทโมะทำเนียนกอดร่างเธอแน่นยิ่งกว่าเดิม

 

 

 

 

            “หนาวตรงไหน อุ่นจะตาย” เขายิ้มกริ่ม แก้วจึงตีไหล่เขาอย่างแรงจนชายหนุ่มหน้ายู่มองแก้วกลับด้วยความเจ็บ หญิงสาวยักคิ้วแล้วสั่งห้ามเขาแอบย่องเข้าห้องแต่งตัวเด็ดขาดไม่งั้นตายก่อนเธอจะปิดประตูดัง ปัง! เล่นชายหนุ่มสะดุ้งทันควันก่อนจะเกาหัวนั่งอมยิ้มเหมือนคนบ้าซึ่งไม่ต่างกับแก้วที่ยืนกุมหน้ายิ้มเขินเช่นกันพลางคิดว่า วันนี้มันวันอะไรกันนะ

 

 

 

 

            “มันก็แค่วันๆหนึ่งเท่านั้น ////”

 

__________________________________________________________

 

 

 

 

 

            เฮ้!! คิดถึงกันบ้างรึป่าว พีสมาอัพให้ตามคำขอแล้วนะแต่ยังสอบไม่เสร็จเห็นมีคนบอกว่าไรต์เตอร์แอบทิ้งเรื่อง ไม่ต้องห่วงนะ พีสจะเขียนเรื่องนี้ให้จบแน่นอนถึงมันจะหนุกหรือไม่ก็ตามที ตอนนี้เอาแก้วกับโมะไปเต็มๆ น่ารักมุ้งมิ้ง ฟินกันไปก่อนนะ พอดีคิดเนื้อไม่ออก ^ ^ ตามเดิมเม้นอัพไม่เม้นไม่อัพนะ

 

 

 

 

LOVETK PF KF!!!!