Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

 

 

 

 

 

 

CHAPTER14: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

ตอนที่ 14 ความจริงที่บอกไม่ได้ [2]

 

 

 

 

 

            “หลวงตา” เสียงแหบพร่าเอยขึ้นหลังสลบไปนานเกือบวัน ตากระพริบถี่ปรับมโนภาพคมชัดยิ่งขึ้น

 

 

 

 

            “ไอ้ป็อป ฟื้นแล้วเรอะ” หลวงตาพูดพลางลูบหัวหลานชายอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

            “นี้ผม..” ป็อปปี้มองไปรอบๆพยายามนึกถึงเหตุการณ์ล่าสุด เขาจำได้ว่าเขากำลังฉุดขาหัวโจกอยู่หลังจากนั้นภาพก็ดับลงสนิทเมื่อสิ้นเสียงปืน

 

 

 

 

            “เอ็งโดนยิงแต่ยังดีเฉียดเส้นตาย ต้องขอบใจโยมที่อุส่ามีน้ำใจช่วยเหลือ” หลวงตาช่วยรื้อความจำให้แล้วหันไปขอบคุณผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือพวกเขาเมื่อวันก่อน

 

 

 

 

            “คุณลุง!” ป็อปปี้สะอึกเมื่อเห็นธนัย ชายชราเผยยิ้มเล็กๆพอใจกับหน้าตาผู้ป่วย

 

 

 

 

            “ขอผมคุยเป็นการส่วนตัวกับเด็กคนนี้หน่อยได้ไหมครับหลวงตา” ธนัยเอยบอก หลวงตามองป็อปก่อนถึงออกห้อง

 

 

 

 

            “คงรู้สินะว่าฉันกำลังคุยเรื่องอะไร” ธนัยเกริ่น

 

 

 

 

            “........” ป็อปปี้แอบเหล่ชายแก่เผื่อใจคงไม่พ้นเรื่องฟางเป็นแน่

 

 

 

 

            “หลวงตาท่านเป็นคนใจดีมีเมตตาถึงขนาดยอมกู้เงินนอกระบบเพื่อจ่ายค่าเทอมแสนแพงของแก ไม่คิดจะทดแทนบุญคุณหน่อยเรอะ” ธนัยพูดแสยะยิ้ม

 

 

 

 

            “ท่านหมายถึง?” ป็อปปี้ถามอย่างสงสัย ทำไมชายแก่ถึงพูดเช่นนั้นต้องการสื่ออะไรกัน

 

 

 

 

            “ใช่ ฉันมีข้อเสนอดีๆฉันจะจ่ายหนี้ทั้งหมดให้พร้อมซ่อมบำรุงวัดและส่งแกเรียนจนจบแลกกับเลิกยุ่งกับยัยฟาง แต่ถ้าปฏิเสธเตรียมรับชะตากรรมเพราะความโง่เขลาของแกไว้ได้ เห็นไหม ง่ายๆ” ธนัยยื่นข้อเสนอจนป็อปปี้นิ่วหน้ารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนบีบบังคับยังไงยังงั้น

 

 

 

 

            “เรื่องนั้นผม..” ป็อปปี้อ้ำอึ้งใช้ความคิด ถ้าเขารับเขาก็จะช่วยให้วัดอยู่รอดต่อไปได้แต่ต้องแลกกับเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่เขารัก มันคุ้มแล้วเรอะ

 

 

 

 

            “คิดดีๆจะตอบแทนบุญคุณหรือทิ้งข้อเสนอดีๆเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว” ธนัยกดดันช่วยชี้เส้นทางที่เขาควรเลือก ป็อปปี้ก้มหน้าก้มตากำมือแน่น คนหนึ่งก็ผู้มีพระคุณอีกคนก็ผู้หญิงที่เขารัก

 

 

 

 

            “ผมตกลง” ป็อปปี้พูด

 

 

 

 

            “ป็อปเป็นยังไงบ้าง!? เจ็บมากไหม ฟางขอโทษที่มาช้ากว่าฟางจะหนีคุณพ่อมาได้เนี่ยต้อง..” ฟางรู้ข่าวเรื่องป็อปปี้ถูกยิงก็รีบมาแต่เธอถูกผู้เป็นพ่อดักทางจนในที่สุดเธอก็มาหาเขาได้ในวันที่ชายหนุ่มออกโรงพยาบาทพอดี

 

 

 

 

            “ฟางเราเลิกกันเถอะ” ป็อปปี้พูด

 

 

 

 

            “เอ๋ะ เมื่อกี้ป็อปว่าไงนะ?” ฟางช่วยพยุงป็อปปี้เอย

 

 

 

 

            “เราเลิกกัน ฉันขี้เกียจที่จะต้องตามใจเธอแล้ว” ป็อปปี้สลัดฟางแล้วตีออกห่าง

 

 

 

 

            “ป็อป! นี้ป็อปพูดเล่นใช่ไหม ฟางรู้นะกะหลอกฟางอีกล่ะสิ มุกนี้ไม่ขำนะ” ฟางพูดแล้วยิ้มหวานคิดว่าแฟนหนุ่มเธอคงจะแกล้งยอเธอเล่น

 

 

 

 

            “ฉันก็ไม่ขำเหมือนกัน!!” ป็อปปี้ตวาดชักสีหน้าคร่ำเครียด ฟางสะอึกตกใจที่เขาทำหน้าตาน่ากลัว

 

 

 

 

            “ป็อป บอกสิทำไมฟางทำอะไรผิดป็อปบอกฟางมาสิ!?” ฟางเริ่มไม่แน่ใจกับสิ่งที่เขาพูดก็รีบเค้นเรื่องพร้อมกระตุกแขนชายหนุ่ม

 

 

 

 

            “น่ารำคาญจริง!!!” ป็อปปี้กัดฟันสะบัดร่างหญิงสาวล้มลง ฟางเงยหน้าน้ำตาคลอมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ เธอทำอะไรผิดทำไมเขาต้องขอเลิกกับเธอ

 

 

 

 

            “ป็อป ฮือๆๆทำไม” ฟางสะอื้นถาม

 

 

 

 

            “ยังไม่รู้ตัวอีกเรอะ เหอะเธอนี้มันโง่ซะจริงฉันจะบอกให้ ฉันแค่ต้องการเงินต้องการยศถาบรรดาศักดิ์ไม่ได้พิศวาสเธอเลยสักนิด  จุกจิกน่ารำคาญฉันชักจะเบื่อเต็มทน เลิกยุ่งกับฉันสักที!” ป็อปปี้พูดเสียงแข็งแล้วเดินหนี

 

 

 

 

            “ไม่จริงๆ ฮือๆๆ” ฟางส่ายหน้าไม่เชื่อหูรีบลุกไปกอดด้านหลังรั้งตัว

 

 

 

 

            “ปล่อย!” ป็อปปี้เม้มปากพยายามกลั้นสะอื้นพร้อมพยายามแกะมือหญิงสาวจนหลุด ก่อนจะมีสายสวยอีกคนเดินเข้ามาผลักฟางล้มแล้วจิกหัว

 

 

 

 

            “ผู้ชายเขาไม่เอาจะยื้อไว้ทำไม โดนเขาหลอกไม่รู้ตัวเลยเรอะนังโง่!” สาวสวยว่าจบก็จิกหัวส่งฟางทันทีก่อนจะเดินไปควงแขนชายหนุ่มที่ยืนรอแล้วส่งซิกบอก

 

 

 

 

            “ป็อป ฮือๆ” ฟางร้องเรียกคนรักหวังให้เขาหันกลับมาแต่ไม่ ไม่เลยสักนิด แค่เหล่มองเขายังไม่คิดทำ เดินลับทิ้งเธอไว้ในห้องพร้อมกับความเสียใจ

 

 

 

 

            “แค่นี้คงพอสินะ” ป็อปปี้พูดหลังเจอธนัยเดินตรบมืออารมณ์ดีออกมาจากซอกมุม

 

 

 

 

            “สุดซึ้งเลยละ ตามสัญญาฉันจะจ่ายหนี้ให้ทั้งหมดและส่งแกจนจบ” ธนัยว่าพร้อมยื่นมือเช็คแฮนด์แต่ป็อปปี้ยืนนิ่งไม่คิดตอบ ชายแก่จึงดึงมือกลับแล้วยักไหล่ก่อนสาวสวยที่ผละตัวมาหาชายชราพร้อมรับเงินค่าจ้าง

 

 

 

 

            “ผมขอตัวกลับก่อน” ป็อปปี้เดินหนีเข้าลิฟต์คนเดียวก่อนจะทรุดไถลลงร้องไห้หนักหน่วง

 

 

 

 

            “ฟางฉันขอโทษฉันขอโทษ ฮือๆ”

 

 

 

 

            “ฉันพูดไม่ออกจริงๆ ขอโทษที่เข้าใจผิด” แก้วทีนั่งฟังเรื่องราวถึงกับค้างไปชั่ววิ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้

 

 

 

 

            “อืม สมควรอยู่” ป็อปปี้ยิ้มบางพูด

 

 

 

 

            “แล้วทำไมไม่บอกความจริงฟางไปล่ะ? ทำไมถึงยังปล่อยให้เธอเข้าใจนายผิดๆอย่างนี้” แก้วรีบถาม ถ้าบอกไปฟางก็น่าจะเข้าใจเธอคิดอย่างนั้น

 

 

 

 

            “บอกไปมันก็ไม่ต่างกับการแก้ตัวจะบอกว่าผมไม่เกี่ยวข้องก็ไม่ได้ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผม ผมทำให้ฟางเสียใจทำให้เธอร้องไห้ ทีแรกผมคิดว่าเราสองคนคงมาได้แค่นี้แต่ผมก็เลือกที่จะกลับมาเพราะผมตัดใจจากฟางไม่ได้จริงๆหรือผมอาจแค่อยากให้ฟางยกโทษให้ผู้ชายงี่เง่าคนนี้” ป็อปปี้พูด ถึงเขาจะอยากได้ฟางคืนแต่เขาก็อาจแค่อยากให้เธอยกโทษให้ไม่จำเป็นรักเขาก็ได้ขอเพียงเธอยังเห็นเขาสายตาก็เพียงพอสำหรับตัวเขาแล้ว

 

 

 

 

            “ป็อป” แก้วพูดแอบซึมตาม เธอจ้องหน้าชายหนุ่มที่พยายามฝืนยิ้มหลังเล่าความจริงให้เธอฟังก็อดเศร้าตามไม่ได้

 

 

 

 

            “ฉันขอโทษที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ฉันไม่น่าถามเลยจริง ไม่น่า..” แก้วพูดโทษตัวเอง

 

 

 

 

            “ไม่เป็นไร ผมเต็มใจ” ป็อปปี้คลี่ยิ้มกว้างคลายกังวลหญิงสาว แก้วเห็นป็อปยิ้มก็พยายามยิ้มตามแม้มีแอบหุบเล็กๆ

 

 

 

 

            “รู้มั้ย อีกเหตุผลหนึ่งที่ผมกลับมาคืออะไร” ป็อปปี้พูดสายตาล่องลอยไปกับเมฆขาวบนท้องฟ้า

 

 

 

 

            “?” แก้วเอียงคอตีหน้างง

 

 

 

 

            “ก็แค่แอบหวังว่าเศษเสี้ยวหนึ่งในหัวใจฟางจะยังรักผมอยู่” ป็อปปี้พูด

           

 

 

 

 

            “วันนี้มันวันซวยของฉันใช่ไหมเนี่ย” แก้วขับรถมาจอดหน้าบ้านก็พบว่าบ้านถูกปิดล็อคอย่างดีแปลว่าสองสาวไม่ได้อยู่บ้าน หญิงสาวจึงพึมพำกับตัวเองก่อนจะเคลื่อนรถเข้าบ้านตัวเอง แก้วเลื่อนบานประตูพลางกวาดตามองหาสิ่งเดียวที่ไม่อยากเจอหวังอย่าให้เขารู้เลยว่าเธอกลับมา

 

 

 

 

            “หายไปไหนมา?” เสียงเคร่งขรึมโพล่งดังข้างหลังหญิงสาว ทำให้เธอกระตุกนิดหนึ่งก่อนจะหันไปเผชิญเจ้าของเสียง

 

 

 

 

            “โทโมะ...” แก้วชะงักเมื่อเห็นร่างของโทโมะตรงหน้า แววตาสีแดงฉานจ้องมองมาที่เธอพร้อมกับใบหน้าซีดขาวมีรอยเส้นสีดำเหมือนเส้นเลือดเข้มชัด ร่างถูกปกคลุมไปด้วยควันสีมืดครึ้มรอบกายมันดูน่ากลัวจนตัวเธอเกือบหยุดหายใจ ความกลัวแล่นเข้าครอบนำหัวใจเธอหลังได้ยลโฉมเขา

 

 

 

 

            “กล้ามากที่ทิ้งฉันไว้บ้านไม่พอยังทำลายของรักเพียงชิ้นเดียวที่ฟางให้ฉัน หยามกันเกินไปแล้ว!” โทโมะว่าเสียงดังก้อง แก้วตกใจก่อนจะพยายามคุมสติให้อยู่

 

 

 

 

            “........” แก้วยืนนิ่งเงียบหรุบตาลงพลางคิดเกิดอะไรขึ้นกับเขากันทำไมร่างวิญญาณถึงกลายเป็นเช่นนั้น หรือเพราะเขาโกรธเธอเรื่องที่ว่ามาแต่ยังไงซะตอนนี้เขากำลังโกรธเธออยู่แน่ๆ

 

 

 

 

            “เงียบทำไมหรือเห็นหน้าฉันเลยไม่อยากพูด!” โทโมะตวาดสีหน้าขุ่นเคือง แก้วที่กำลังใช้ความคิดถึงกับหลุดภวังค์

 

 

 

 

            “ป่าว ฉันแค่เหนื่อย” แก้วพูด

 

 

 

 

            “เหนื่อย เหอะหายไปเป็นวันมัวแต่ไปพลอดรักกับมันมาล่ะสิ เป็นไงสุขสมพอไหม” โทโมะยิ้มมุมก่อนแขวะว่าแก้ว

 

 

 

 

            “หยุดงี่เง่าสักที ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน!” แก้วขมวดคิ้วบางรีบโต้เถียงด้วยความโมโหก่อนรีบชิงหนีชายหนุ่มไม่อยากคุยด้วย

 

 

 

 

            “อย่ามากำแหงกับฉัน!!” โทโมะคว้าแขนล็อคสองข้างพร้อมตะคอกเสียง

 

 

 

 

            “ปล่อย!” แก้วยื้อแขนดึงหนี แต่กลับยิ่งถูกบีบข้อมือเล็กมากจนเบ้หน้าเจ็บ

 

 

 

 

            “เดียวนี้แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้ ต้องเป็นมันใช่มั้ยเธอถึงจะยอมพลีกาย อยากรู้จริงมันดีเลิศประเสริฐศรีจากไหน เธอถึงหลงมันหัวปักหัวปำ!!” โทโมะกระแทกกระทั้นแล้วบีบแน่นกว่าเดิม

 

 

 

 

            “ฉันไม่ได้หลงใครทั้งนั้น เลิกว่าคนอื่นเสียทีพูดเหมือนตัวเองดีตายล่ะ สมควรแล้วที่ฟางทิ้งนายไปหาผู้ชายที่ดีกว่า!” แก้วนิ่วหน้ารีบสวนกลับอย่างเกรี้ยวโกรธไม่แพ้กันจนลืมนึกถึงผลร้ายที่ตามมา

 

 

 

 

            “แก้ว!” โทโมะกัดฟันกรอดกระชากแก้วแต่เธอสู้ชักแขนบางกลับจนชายหนุ่มพลั้งมือผลักแก้วด้วยความฉุนเฉียว

 

 

 

 

            เพล้ง!!!

 

 

 

 

            ร่างหญิงสาวกระแทกเข้ากับขอบตู้วางของโดนเอวเล็กอย่างแรงจนตู้สั่นสะเทือนทำให้แจกันตกลงมาแตกดังพร้อมกับร่างเธอที่ทรุดฮวบ

 

 

 

 

            “ โอะโอ๊ย..” แก้วทำหน้าโอดครวญขยับไม่ออกเพราะจุก โทโมะชะงักกับเหตุการณ์เมื่อครู่เขาเผลอทำร้ายเธอเสียแล้ว

 

 

 

 

            “พี่แก้ว!!!” เสียงใสวิ่งหน้าตื่นตกใจหลังพึ่งกลับมาถึงบ้านได้ยินเสียงของหล่นแตกจึงรีบสาวเท้าเร็วมาก็เห็นแก้วนั่งทรุดอยู่กับพื้นกับแจกันแตกละเอียด

 

 

 

 

            “เกิดอะไรขึ้น พี่แก้วเป็นอะไรมากมั้ย!?” แจมรีบถามอาการพี่สาว แก้วพูดไม่ออกเพียงแสดงสีหน้าเก็บกดกลั้นความเจ็บปวดรวดร้าวที่รุมเร้า เนยสำรวจพี่สาวเห็นข้อเท้าม่วงกับรอยยับเสื้อข้างหลังแก้วก็พอเข้าใจ

 

 

 

 

            “แจมพาพี่แก้วไปก่อนเดียวเนยจัดการตรงนี้เอง” เนยรีบสั่งแจมส่วนตนจะจัดการเศษแจกันนี้เอง แจมพยักหน้าแล้วค่อยๆประคองแก้วกลับห้องช้าๆ โทโมะยืนมองตามหลังพึ่งสังเกตแผลที่ข้อเท้าแก้วด้วยก็รู้สึกผิด

 

 

 

 

            “พี่ไม่เป็นไร อย่าทำหน้าเบี้ยวแบบนั่นสิ” แก้วยิ้มแหย่พูดเพราะเธอโดนน้องสาวจ้องตาเป็นมันยังกะจะกินเลือดกินเนื้อเธอยังงั้น

 

 

 

 

            “ไม่เป็นไรได้ไง ตะกี้ยังพูดแทบไม่ออกถามจริงเหอะพี่ช่วงนี้ทำไมพี่แก้วเจ็บบ่อยจัง ดวงตกอ่ะเปล่า ไปทำบุญสะเดาะเคราะห์หน่อยไหมเผื่อดีขึ้น” แจมแย้งว่าพี่สาวรีบชวนเธอลองไปสะเดาะเคราะห์ดูอาจดีขึ้น

 

 

 

 

            “เว่อรแหละๆแค่นี้เอง โอ๊ย!เบาๆ” แก้วยีหัวเล่นจนแจมหน้ามุ่ย เนยรำคาญที่แก้วอยู่ไม่นิ่งบวกกับไม่ห่วงตัวเองจึงบี้แผลสกัดมุม

 

 

 

 

            “คนเขาอุส่าเป็นห่วง” เนยพูดเอาถุงประคบเย็นออกก่อนเอาผ้าซับหยดน้ำเย็นเกาะหลัง

 

 

 

 

            “จ้าๆ ไว้วันหลังเนาะประคบเสร็จแล้วใช่ม่ะ” แก้วพูด

 

 

 

 

            “ยัง เดียวแจมไปเอาถุงประคบเย็นให้ใหม่ เนยไปกัน” แจมพูดเสร็จก็รีบลากเนยไปด้วย

 

 

 

 

            “อ้าวทำไมไม่ไปคนเดียว?”  แก้วรีบถามดักเพราะเธอนึกว่าแจมไปคนเดียวที่ไหนได้ลากเนยไปด้วย

 

 

 

 

            “แฝดก็ต้องไปเป็นคู่สิพี่ อะไรกลัวผีหลอกเรอะ” แจมพูดแล้วรีบไปทำอย่างที่เธอว่า แก้วยิ้มๆก่อนจะถูแขนเพิ่มความอบอุ่นเพราะมีลมเย็นจากไหนไม่รู้ผ่านร่างเธอ แก้วมองไปทางต้นตอก็ทราบว่าเธอไม่ได้ปิดบานกระจกจึงตัดสินใจพาร่างกะเผลกๆไปเลื่อนปิด

 

 

 

 

            “แก้ว” โทโมะพูด แก้วชะงักก่อนจะหันไปพบโทโมะที่ยืนจ้องเธอด้วยใบหน้าเป็นห่วงตอนนี้ร่างของเขากลับมาโปร่งขาวเหมือนเดิมไม่เหมือนทีแรกที่มืดดำจนน่ากลัว โทโมะเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นมือจะเข้าไปจับเธอ แต่แก้วลุกลนตกใจหนีถอยชนกับโซฟาฮวบนั่งติดเบาะ

 

 

 

 

            “ยะ อย่า” แก้วร้องห้ามเสียงสั่นพร้อมยกมือบังโทโมะ

 

 

 

 

            “ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอ” โทโมะชะงักนิดหนึ่งก่อนจะพูดเสียงอ่อน

 

 

 

 

            “ขอล่ะ อย่าเข้าใกล้ฉัน” แก้วส่ายหน้ายังยกแขนบังชายหนุ่มร้องขออย่าเข้าใกล้เธอมากกว่านี้

 

 

 

 

            “เธอกลัวฉันเรอะ” โทโมะถาม แต่แก้วไม่ตอบกลับยิ่งก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าหวาดผวา เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาเธอกลัวเกินกว่าจะเผชิญกับสิ่งที่เขาทำไว้

 

 

 

 

            “ขอโทษ ฉันแค่....” โทโมะเสียงอ่อยมองแก้วที่นั่งตัวสั่นก็ซึมลง นี้เขาทำอะไรลงไปเขาเผลอพลั้งทำร้ายเธอเพราะอารมณ์ชั่ววูบ

 

 

 

 

            “......” แก้วเบือนหน้าหนี โทโมะหน้าสลดเก็บมือถอยห่างหญิงสาวแล้วเหล่แก้วก่อนจะหายไป แก้วเงยหน้ามองชายหนุ่มแต่ในห้องกลับว่างเปล่าก็ถอนหายใจเหนื่อยอ่อนพลางนึกถึงเรื่องป็อปปี้ ที่จริงถ้าเขาไม่ชวนทะเลาะเสียก่อนเธอก็กะจะบอกความจริงว่าสิ่งที่เขาคิดมันถูกแต่มันก็แค่ความคิด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำยังไงเพราะใจหนึ่งก็สงสารโทโมะ ใจหนึ่งก็สงสารป็อปปี้ ไม่มีใครผิดถ้าจะผิดก็คงเป็นชะตากรรมที่กำหนดให้ทั้งสามมาเจอกันรวมทั้งเธอที่ต้องกลายมาเป็นคนกลางของความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนนี้โดยไม่ตั้งใจ

 

 

 

 

________________________________________________________

 

 

 

 

            อัพเรื่อยๆไม่ใช่อะไรช่วงนี้ใกล้สอบพีสจะหายไปสัก 2-3 อาทิตย์แล้วกลับมาอัพให้หลังปิดเทอม!! เพราะฉะนั้นใครยังอยากให้พีสเขียนต่อ เม้นเยอะๆจะเป็นกำลังให้พีสอย่างมากเบย เหอะๆโทโมะทำแก้วกลัวไปซะแล้ว ป็อปฟางร้องไห้เพราะธนัยคนเดียว โฮ้ย! ติดตามได้ตอนหน้านะ

 

 

 

 

LOVETK PF KF!!!!