Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

 

 

 

 

 

 

CHAPTER13: Dejavu S ถ้าไม่รักอย่ามาทำให้หลง

 

ตอนที่ 13 ความจริงที่บอกไม่ได้

 

 

 

 

 

            “ขอโทษทีนะฟาง” แก้วพูดหลังสวมผ้าคลุมออกจากห้องน้ำคุยกับสาวตัวเล็กเจ้าของห้อง

 

 

 

 

            “ไม่เป็นไรหรอกแก้ว แค่อาบน้ำเองพูดเหมือนเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” ฟางพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดหัวให้  แก้วจึงรับมานั่งเช็ดผมเปียก

 

 

 

 

            “แฮะๆ ก็มันพิลึกไหมเล่ามาขออาบน้ำบ้านเพื่อนเนี่ย ยังดีนะที่แก้วมีเสื้อผ้าสำรองไม่งั้นฟางต้องจับแก้วแต่งสาวแน่เลย” แก้วพูดอย่างรู้เท่าทันฟางพลางนึกถึงคนที่บ้าน หลังจากออกผับมาเธอก็ลังเลที่กลับบ้านไปเจอกับเขาจึงตัดสินใจตรงมาคฤหาสน์ฟางเพื่อขออาศัยห้องน้ำชำระกายก่อนไปทำงานในช่วงบ่าย

 

 

 

 

            “ก็เสียดายอยู่เหมือนกัน ไหนๆก็มาแล้วอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนฟางก่อนนะ วันนี้คุณแม่ไปทำสมาธิที่วัดแต่เช้าคุณพ่อไปทำงานกว่าจะกลับคงเย็น เหลือฟางคนเดียวเหงาจะแย่ นะแก้วน้า” ฟางรีบชวนขอให้แก้วอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนเพราะเธอไม่อยากกินข้าวคนเดียว

 

 

 

 

            “เอ้างั้นก็ได้ ท้องแก้วร้องบ่นหิ๊วววหิวพอดี” แก้วกุมท้องแสบร้อนยิ้มตอบ

 

 

 

 

            “5555 รีบตามมานะ” ฟางยิ้มขำก่อนออกห้องไป แก้วเงี่ยหูฟังจนเสียงเงียบก่อนจะกวาดมองไปทั่วห้องพลางคิดบางอย่าง

 

 

 

 

            “ในห้องมันต้องมีสักอย่างสิน่า” แก้วพึมพำก่อนจะเดินค้นสิ่งที่เธอคาดไว้น่าจะมีอยู่ในห้อง

 

 

 

 

            กุกๆกักๆ

 

 

 

 

            แก้วเที่ยวเปิดนู่นเปิดนี้ไปเรื่อยๆจนเจอเข้ากับกล่องใบหนึ่งที่ดูเก่าเพราะฝุ่นเกาะเต็มบ่งบอกว่าไม่ได้ยุ่งเกี่ยวมานาน เธอตัดสินใจชั่ววิหันไปรอบๆหวังว่าคงไม่มีใครก่อนหยิบมาเปิดดู

 

 

 

 

            “ไดอารี่” สิ่งแรกที่เห็นคือสมุดเล่มหนาดูใช้งานบ่อยจนมีรอยยับยูยี่ เธอเปิดออกดูเพราะเห็นไดอารี่หนีบของบางอย่างไว้ข้างใน

 

 

 

 

            “ดอกกุหลาบ แห้ง” แก้วหยิบขึ้นมาดูก่อนจะเหลือบไปเห็นข้อความในหน้ากระดาษที่เขียน

 

 

 

 

                        ถึงดอกกุหลาบนี้จะไม่ใช่ของพิชชี่แต่ก็ขอบคุณมากนะป็อป มันทำให้วันแย่ๆวันหนึ่งของฉันกลายเป็นความทรงจำดีๆ รักเพื่อนคนนี้ที่สุด

 

 

 

 

            “ฟางรู้จักกับป็อปตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้วเรอะ แต่ทำไม?” แก้วนิ่วหน้า เอากุหลาบเก็บหน้าเดิมแล้วลองพลิกไปหลายๆแผ่นมีบันทึกมากมายทีฟางเขียนไว้จนเจอเข้ากับหน้าหนึ่งที่ดูพิเศษเพราะใช้ปากกาสีชมพูเขียนกับรูปถ่ายฟางกอดตุ๊กตาหมีพูห์แน่นด้วยใบหน้ามีความสุข

 

 

 

 

                        คนบ้า เล่นขอเป็นแฟนกลางมหาลัยอย่างเนี่ยใครเขาจะกล้าปฏิเสธกันเล่า เค้าอายนะ ขอบคุณสำหรับตุ๊กตาหมีพูห์นะจะเก็บรักษาอย่างดีเลย

 

 

 

 

            “ป็อป..รัก..ฟาง” แก้วมองกล่องก็เห็นภาพใบหนึ่งเป็นรูปป็อปปี้กับฟางยืนถ่ายคู่ในวันครบรอบเป็นแฟนกัน หญิงสาวยิ้มตามเพราะใบหน้าชายหญิงดูสุขสันต์ก่อนพลิกดูด้านหลังแล้วอ่านตามข้อความ

 

 

 

 

            ก็อกๆๆ!!!

 

 

 

 

            แก้วสะดุ้งรีบเก็บของเข้าล็อคตามเดิมอย่างรวดเร็วและไม่ลืมที่จะคว้ารูปใบนั้นมาด้วย

 

 

 

 

            “เหวอ!”  

 

 

 

 

 

            “คุณแก้วค่ะคุณหนูฟางรออยู่ข้างล่างคะ เอ่อ หาอะไรอยู่เรอะคะ?” มะลิแง้มประตูพร้อมบอกว่าฟางกำลังรอแก้วอยู่ข้างล่างก่อนจะเอะใจงงที่เห็นแก้วล้มลงไปนอนกับพื้นเอามือควานหาของ

 

 

 

 

            “อ้อ! แก้วเผลอทำของหล่นแล้วมันกลิ้งไปใต้เตียงนะคะ บอกฟางเดียวแก้วตามไป” แก้วยิ้มแหย่รีบแขไขจริงๆเธอไม่ได้หาอะไรหรอกแต่เผลอสะดุดล้มนอนจึงเอารูปในมือแอบใต้เตียง

 

 

 

 

            “คะ มีอะไรให้ป้าช่วยไหม?” มะลิถาม

 

 

 

 

 

            “ไม่เป็นไรคะป้า แก้วเจอแล้วไปเถอะคะ” แก้วลุกลี้บอกขอให้ป้ามะลิรีบไปเถอะ มะลิยิ้มโค้งขอตัวแล้วปิดประตูดังปัง หญิงสาวถอนหายใจก่อนจะยันตัวเองเกาะเตียงขึ้นนั่งหายใจโล่งยังดีที่เป็นป้ามะลิถ้าเป็นฟางเธอต้องโดนจับได้แน่ๆ

 

 

 

 

            “เกือบแล้วเรา” แก้วมองข้อเท้าบวมม่วงเพราะเหตุเมื่อกี้ทำเอาเธอล้มลงไปนอนเพราะตื่นตกใจทำให้หมุนผิดท่าก่อนสายตาคู่สวยผละมาจดจ้อรูปในมือ

           

 

 

 

 

            “ป็อป ป็อปอย่าหนีพิมนะ! ป็อป!!” พิมเหยียบเท้าเร็วเรียกสั่งชายหนุ่มที่เดินนำ

 

 

 

 

            “อะไรอีกล่ะ ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” ป็อปปี้หันมาถามพิม

 

 

 

 

            “แต่พิมไม่อยากเป็นแค่น้องสาวนี้ค่ะ พิมรักป็อป” พิมอ้อนพร้อมกุมมือชายหนุ่มอย่างต้องการเขาจริงๆ

 

 

 

 

            “แต่ผมไม่รักคุณ ผมรักฟาง!” ป็อปปี้พูด

 

 

 

 

            “นังนั่นมันกำลังหมั้นหมายแล้ว! คุณควรจะตัดใจเสียที” พิมพูด

 

 

 

 

            “เธอรู้!?” ป็อปปี้ตาโตรีบถาม

 

 

 

 

            “เขาลือกันให้แซ่ด คนเก่าตายไปไม่ทันไรคนใหม่เสียบแทนแถมเป็นทายาทนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ซะด้วย หึ ร่านเรียกแม่ได้เลยมั่ง” พิมรีบต่อว่าฟาง ข่าวเรื่องฟางหมั้นเป็นความจริงดังซะจนคนเอาไปเม้าส์ปากต่อปาก

 

 

 

 

            “เงียบ” ป็อปปี้พูด

 

 

 

 

            “สวยแต่รูปนี้ข้างในเน่าเฟะ พิมว่าคุณเลิกยุ่งกับมันแล้วเรามา..” พิมยังไม่เลิกร้ายก่อนเอยเล้าชายหนุ่ม

 

 

 

 

            “ผมบอกให้เงียบ!” ป็อปปี้ตะคอกสั่ง

 

 

 

 

            “นี้คุณตะคอกพิมเรอะ!” พิมสะดุ้งรีบว่า

 

 

 

 

            “ใช่เพราะผมเชื่อว่าฟางไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น เขามีเหตุผลเสมอและต่อให้ไม่มีฟางผมก็ไม่เคยคิดรักคุณเกินน้องสาว ขอตัว” ป็อปปี้พูดจบก็ปลีกตัวทิ้งให้พิมโวยวาย หญิงสาวมองตามหลังสายตาไม่พอใจก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร

 

 

 

 

            “ฮัลโลว่” ปลายสายตอบหลังรับ

 

 

 

 

            “พิชเมื่อไหร่คุณจะจัดการนังนั้นสักที พิมเริ่มทนไม่ไหวแล้วนะ!” พิมว่าเร็วอย่างหงุดหงิด

 

 

 

 

            “ใจเย็นสิครับของแบบนี้มันต้องใช้เวลา” พิชชี่พูด

 

 

 

 

            “พิมไม่รอแล้ว! นี้อย่าบอกนะว่าคุณก็หลงมันอีกคนหน่ะ!!” พิมฉุนคิดว่าพิชชี่หลงฟางอีกคน

 

 

 

 

            “ก็แค่ของกินเล่น ผมจริงจังกับคุณคนเดียวนะที่รัก” พิชชี่พูด ที่เขาหมั้นกับฟางก็แค่แผนการของจริงมันต่อจากนี้ต่างหาก

 

 

 

 

            “ค่ะ พิมจะรอเร็วหน่อยล่ะก่อนที่ความอดทนพิมจะหมด เอาให้มันอับอายจนไม่กล้าสู้หน้าเลยยิ่งดี” พิมยอมสงบแล้วขอเร่งให้เขาจัดการ เธอต้องการให้ฟางอายจนซุกเข้ากะลาแทบไม่ทัน

 

 

 

 

            “แน่นอนครับ แค่นี้ก่อนนะผมมีธุระ” พิชชี่พูดลาเพื่อไปทำธุระของตน

 

 

 

 

            ตี้ด…………………

 

 

 

 

            พิชชี่วางสายลงก่อนจะโน้มตัวลงจูบหญิงสาวที่เขานอนด้วยเมื่อคืนแต่เธอกลับเบือนหน้าหนีสร้างความไม่พอใจแก่เขา ชายหนุ่มจึงบีบแก้มเธอพลิกมาบดจูบร้อนแรงจนหญิงสาวทุบตีประท้วง

 

 

 

 

            “ทำเป็นเล่นตัว” พิชชี่ว่าหลังผละริมฝีปากอิ่ม

 

 

 

 

            “ฉันเกลียดนาย” จินนี่พูดเสียงแข็งกร้าวแม้แววตาสั่นคลอน เธอถูกพิชชี่ลักพาตัวเมื่อคืนนี้ตอนที่เธอไปพบปะกับเพื่อนเก่าก่อนถูกเขาลากมาจบบนเตียง ณ คอนโดหรูของเขาเอง

 

 

 

 

            “เกลียด? แล้วไอ้เมื่อคืนเขาเรียกอะไรจะปฏิเสธว่าเธอไม่ชอบว่างั้น ร้องซะ..” พิชชี่ล้ำลึกเรื่องเมื่อคืนที่เขามีอะไรกับเธอ

 

 

 

 

            เพลี้ย!!!

 

 

 

 

            “ฉันจะคิดซะว่าทำบุญให้หมาข้างถนน” จินนี่ตบจนชายหนุ่มหันตามแรงก่อนเขาจะหันมามองด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธ เธอว่าเสียงสั่น

 

 

 

 

            “พอดีว่าไอ้หมาข้างถนนตัวนี้มันไม่รู้จักพอซะด้วย” พิชชี่พูดก่อนจับแขนเธอขึงติดเตียงแล้วเริ่มพายุโหมกระหน่ำร้อนแรงต่อ

 

 

 

 

 

            แช๊ะๆ แชะ! แซ๊ะๆๆ!!

 

 

 

 

            ป็อปปี้กับพิมอยู่ในชุดเสื้อผ้าวินเทจคอนเซ็ปสีแดงดำท่ามกลางห้องสีขาวตัดกับเสื้อผ้า ชายหนุ่มยืนหันหลังแล้วโอบเอวหญิงสาวแนบชิดโดยเสื้อชุดสุดท้ายของวันป็อปปี้สวมสีดำทั้งชุดผิดกับพิมที่เป็นสีแดงฉาด แก้วกดชัตเตอร์รัวๆคอยกำกับท่าทางทั้งสองอย่างขะมักเขม้น

 

 

 

 

            “เสร็จแล้วคะ ขอบคุณทั้งสองคนมากคะ” แก้วถ่ายช็อตสุดท้ายจบก็พูดขอบคุณ เหล่าทีมงานจึงพากันเริ่มเก็บกวาดกอง

 

 

 

 

            “น้องแก้วเหนื่อยหน่อยนะจ้ะ เมื่อคืนพึ่งแฮ้งมาแท้ๆ” ชาลีตบบ่าเบาพร้อมพูดบอกเพราะเธอเป็นคนขนหญิงสาวในสภาพเมาแอ๋ขึ้นไปนอนห้องเองกับมือ สาวร่างถึกยังแปลกใจที่แก้วมาได้

 

 

 

 

            “สบายมากพี่ชาลี นั่นเดียวแก้วขอตัวกลับก่อนนะคะแล้วเจอกันคะ” แก้วลาชาลีเสร็จก็รีบตามทางที่ป็อปปี้ไป

 

 

 

 

            “ป็อป” แก้วเรียกเมื่อเห็นป็อปปี้ยืนอยู่กับพิมที่เกาะแข็งเกาะขาเขาไม่เลิก

 

 

 

 

            “ไงแก้ว หายรึยัง?” ป็อปปี้ยิ้มให้แล้วถามอาการเมาค้างแก้ว

 

 

 

 

            “อืม ดีขึ้นเยอะแต่ป็อปนี้ใช่เล่นเหมือนกันนะยังลุกมาทำงานได้เนี่ย แก้วนี้กว่าจะลุกได้ล่อซะเกือบเที่ยง” แก้วพูดยอชายหนุ่ม เธอสลบยาวถึง 11 โมงกว่าๆแล้วกว่าเธอจะพาตัวเองออกห้องมาได้แทบตาย

 

 

 

 

            “นี้อย่าบอกนะว่าแกคิดจะอ่อยป็อปอีกคนหน่ะ!” พิมมองป็อปปี้ที่เป็นกันเองกับแก้วก็เกิดหึงหวงชายหนุ่ม

 

 

 

 

            “พิมเลิกพาลแล้วกลับบ้านไปซะ อย่าให้ผมต้องรายงานคุณลุงเรื่องคุณ” ป็อปปี้โมโหรีบไล่พิมกลับบ้านพร้อมขู่

 

 

 

 

            “คุณพิม ฉันกับป็อปแค่เพื่อนกันค่ะ” แก้วยันอีกคน เธอคิดกับป็อปแค่เพื่อนจริงๆทำไมถึงมีแต่คนเข้าใจผิดเรื่องเธอทุกทีไม่เว้นกระทั่งผีบ้าที่บ้าน

 

 

 

 

            “แกคิดว่าฉันโง่เรอะ อย่ามาทำเป็นใสซื่อ!” พิมด่าแก้วชักสีหน้าขุ่น

 

 

 

 

            “พิม!” ป็อปปี้มองขู่เชิงบอกถ้ายังไม่เลิกเจอดี พิมมองตาก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรจึงหันมาชิชะใส่แก้วก่อนเดินฮึดฮัดไปที่รถส่วนตัวเธอ

 

 

 

 

            “แก้วผมขอโทษแทนพิมด้วยนะ” ป็อปปี้ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันมาขอโทษแทนพิม

 

 

 

 

            “ช่างเหอะ ป็อปว่างไหมแก้วมีเรื่องอยากคุยด้วย” แก้วถาม

 

 

 

 

            “อืม” ป็อปปี้พยักหน้าก่อนจะพากันมานั่งแถวลานจอดรถ

 

 

 

 

            “ป็อปกับฟางรู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว?” แก้วนั่งเงียบอยู่นานก่อนถอนหายใจแล้วรีบถามสิ่งที่เธออยากรู้

 

 

 

 

            “ผมก็พึ่งรู้จักกับฟางตอนที่แก้วพามาฝากไว้เมื่อวันก่อนนั้นไง” ป็อปปี้สะอึกทีแรก ก่อนจะหันมายิ้มตอบ

  

 

 

 

          “เอาความจริงได้ไหม” แก้วพูด เธอสังเกตท่าทางเขาเมื่อกี้ก็เริ่มแน่ใจเรื่องชายหนุ่มกับฟางมากขึ้น

 

 

 

 

            “ทำไมถึงถามยังงั้นล่ะ ผมจะโกหกแก้วไปทำไม!?” ป็อปปี้รีบบ่ายเบี่ยง

 

 

 

 

            “แต่รูปมันโกหกไม่ได้นะป็อป!” แก้วไม่อยากให้ยื่นเยื้อควักหลักฐานใบเดียวโชว์

 

 

 

 

            “......” ป็อปปี้ชะงักมองรูปกับแก้วสลับกัน

 

 

 

 

            “นายคงไม่บอกฉันหรอกนะว่าคนในรูปนี้ไม่ใช่นายและชื่อก็แค่บังเอิญชื่อเดียวกับนายใช่ไหม” แก้วพูดจ้องป็อปปี้ตรงๆ เธอต้องการให้เขาพูดความจริงจากปากของเขา

 

 

 

 

            “เธอไปเอารูปนี้มาจากไหน?” ป็อปปี้ถาม

 

 

 

 

            “มันไม่สำคัญหรอกว่าฉันเอามาจากไหน มันสำคัญว่านายต้องการอะไรจากฟางนายทิ้งเขาไปแล้วทำไมถึงยังกลับมา” แก้วเอยปัดยิงคำถามสิ่งที่เขาเพ้อเมื่อคืนมันยังไง

 

 

 

 

            “ผม..สัญญาก่อนได้ไหมว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับฟาง..” ป็อปปี้พูดขอ

 

 

 

 

            “สัญญา” แก้วรับคำแล้วยื่นรูปให้ชายหนุ่ม ป็อปปี้รับมาดูก่อนจะเอยเล่าความจริงบางอย่างที่เขาปิดบังมานาน

 

 

 

 

 

            “เฮ้ย ป็อปมีคนมาหามึงว่ะ!” เพื่อนชายตะโกนบอกเจ้าของชื่อว่ามีคนมาหา

 

 

 

 

            “เอ่อเดียวกุไปเดียวนี้แหละ!” ป็อปปี้หยุดมือทำงานแล้วไปตามที่เพื่อนบอก เขามาหยุดหน้าห้องกิจกรรม

 

 

 

 

            “สวัสดีครับคุณลุง” ป็อปปี้กล่าวทักทายธนัยที่ยืนไขว้หลังอยู่

 

 

 

 

            “เลิกกับลูกสาวฉันซะ” ธนัยพูด

 

 

 

 

            “เอ๋ะ!?” ป็อปปี้ชะงัก

 

 

 

 

            “ต้องการเท่าไรว่ามา จะเอาสักแสนสักล้านบอกได้ฉันยินดีจ่ายถ้ามันทำให้แกเลิกกับลูกสาวฉัน” ธนัยหันมาถาม

 

 

 

 

            “ผมไม่ได้ต้องการเงินจากท่านนะครับ จะให้ผมเลิกรักเธอคงเป็นไปไม่ได้เพราะผมรักฟางด้วยใจจริงไม่ใช่ทรัพย์สมบัติของเธอ” ป็อปปี้ยืนกราน

 

 

 

 

            “รัก หึๆๆ ลำพังของพรรคนั้นมันช่วยให้แกเลี้ยงลูกฉันได้เรอะ เด็กวัดอย่างแกดูแลฟางไม่รอดหรอก จงใจเกาะลูกสาวฉันกินเสียมากกว่าคิดอยากรวยทางลัดล่ะสิ” ธนัยไม่สนสิ่งที่เขาพูดรีบดูถูกป็อปปี้

 

 

 

 

            “ถึงผมจะเป็นแค่เด็กวัดจนๆ แต่ผมก็ตั้งใจจะเลี้ยงลูกสาวท่านด้วยน้ำพักน้ำแรงของผมเองเมื่อผมเรียนจบ ผมขอโอกาสเถอะครับให้ผมรักลูกสาวท่าน ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้ท่านเสียใจ” ป็อปปี้อ้อนวอนขอธนัย

 

 

 

 

            “คำสัญญามันเป็นเพียงลมปาก จะพูดยังไงก็ได้มันไม่ตายตัวไว้แกทำอย่างว่าได้เมื่อไรค่อยกลับมาแต่ถึงวันนั้นยัยฟางก็คงแต่งงานมีสามีที่ดีไปเรียบร้อย” ธนัยพูดแล้วมองชายหนุ่มที่ยืนทื่อ

 

 

 

 

            “ไม่มีวันนั้นหรอกครับเพราะผมกับฟางเรารักกัน” ป็อปปี้พูดเสียงเข้ม

 

 

 

 

            “หลวงตาเกิดอะไรขึ้นหน่ะ!?” ป็อปปี้วิ่งมาหาผู้มีบุญคุณด้วยความตกใจที่มีนักเลงล้อมรอบหลวงตา

 

 

 

 

            “เขามาท้วงที่ดินแปลงนี้ พี่ป็อป” เด็กวัดคนหนึ่งพูด

 

 

 

 

            “ได้ไงกัน?” ป็อปปี้อุทานแล้วกวาดมองพวกนักเลงอย่างไม่เข้าใจ

 

 

 

 

            “ทำไมจะไม่ได้ว่ะไอ้หนู มึงคิดเรอะวัดจนๆแบบนี้จะมีเงินพอส่งมึงเรียนมหาลัยได้ถ้าไม่กู้พวกกุ!” หัวโจกว่า

 

 

 

 

            “หลวงตา งั้นที่ผ่านมาทั้งหมดก็..” ป็อปปี้ช็อคหันมาถามหลวงตา ไหนบอกว่าเป็นเงินผู้บริจาคไง

 

 

 

 

            “อาตมาขอโทษที่ไม่ยอมบอกเพราะกลัวเอ็งจะไม่ยอมเรียนต่อจนจบ อาตมาแค่อยากให้เอ็งมีวิชาไว้ใช้ในภายภาคหน้าไม่ต้องจมปลักอยู่กับวัดจนๆ อาตมาขอเถอะเลื่อนเป็นพรุ่งนี้ได้ไหมโยม” หลวงตาอธิบายเหตุผลให้ชายหนุ่มฟังก่อนจะหันมาขอร้องพวกนักเลง

 

 

 

 

            “พรุ่งนี้เหอะกุต้องการวันนี้โว้ย! เห้ยจัดการ!!” พวกนักเลงไม่ยอมเรียกลูกน้องไปทำลายทรัพย์สินในวัดทันที หลวงตาพยายามเข้าไปห้ามพวกนักเลงแต่โดนหนึ่งในนั้นจะเข้าทำร้าย

 

 

 

 

            “อย่าทำร้ายหลวงตานะ!” ป็อปปี้เห็นก็รีบเข้าไปถีบชายคนนั้นล้มก่อนจะซัดหน้านักเลงอีกคนใกล้ตัว

 

 

 

 

            “ไอ้นี้นิมึง” หัวโจกคว้าไม้หน้าสามฟาดหัวป็อปปี้ล้มลงก่อนจะเข้าไปซ้ำ

 

 

 

 

            “อั่ก!” ป็อปปี้กระอักสำลักเลือด หัวของเขาแตกจนเลือดไหลอาบแต่ไม่วายคว้าขารั้งหัวหน้านักเลงไว้ หัวโจกหงุดหงิดที่โดนยื้อจึงชักปืนหมายดับชีวิตป็อปปี้

 

 

 

 

            ปัง!!!

           

 

 

 

 

_____________________________________________________

 

 

 

 

            เอาครับท่านผู้อ่าน เรื่องของป็อปปี้จะเป็นมายังไงกันรอติดตามอ่านตอนหน้า แก้วเล่นงี้เลยเหรอดีนะโทโมะไม่อยู่ไม่งั้น หึๆป็อปเอยเจอผีอาฆาตแน่ พีสกำลังมันอยากอัพต่อใจจิขาด ชอบเม้นไม่ชอบก็เม้นอยู่ดี 5555  ศัพท์ตัวไหนผิดอย่าว่าเขานะเขาไม่รู้ T T

 

 

 

 

 

LOVETK PF KF!!!!