ได้แค่รัก...เธอ

 
 
 
 
          ป๊อปปี้ที่หลับสบายๆสะดุ้งตัวขึ้นเพราะเสียงหวานๆข้างๆเขา
 
"แม่ค่ะ แม่ช่วยฟางด้วย"ฟางละเมอ ในหน้าหวานเต็มไปด้วยนํ้าตา
 
"ฮื่อๆ ฟางไม่อยากอยู่แล้ว แม่เอาฟางไปอยู่ด้วนนะค่ะ ฮื่อๆ แม่"ฟางยังมะเลอไม่หยุดและยิ่งร้องไห้
 
หนักมากขึ้น  ป๊อปปี้ที่ทนเห็นไม่ได้เลยขยับเข้ามากอดร่างบางไว้
 
"พี่ป๊อปใจร้าย ฮื่อๆ ใจร้ายที่สุดเลย"
 
"ฟางพี่ขอโษๆ ฟางไม่เป็นไรนะ พี่ขอโทษ"ป๊อปปี้รู็สึกผิดไม่น้อยที่เอาแต่ทำร้ายเธอ  แต่เพราะด้วย
 
ความมีอคติ เขาจึงไม่สามารถทำดีและรักเธอได้  เขาทำไม่ได้
 
"ฟางรักพี่ป๊อปนะค่ะ ฟางรักพี่"
 
"พี่ขอโทดฟาง  ฟางอย่ามารักคนอย่างพี่เลยนะ"เขาบอกก่อนที่จะก้มลงจูบหน้าผากของเธอแล้ว
 
ค่อยๆเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก เขาจูบเธออย่างอ่อนหวาน เนินนานจูบี่เต็มไปด้วยความห่วงใย ถึงแม้
 
จะไม่ใช่รักก็ตาม จูบี่ไม่มีอคติใดๆมีเพียงแค่หัวใจที่ส่งเสียงเรียกร้อง เมื่อจูบจนพอใจแล้ว เขา
 
ถอดถอนจูบออกช้าๆแล้ววางเธอให้นอนตามเดิม  เขาเอื้อมมือมาเช็ดนํ้าตาให้เธอ แล้วก้มลงตัว
 
นอนอีกครั้งทั้งทียังมีร่างบางอยู่ในอ้อมแขน
 
 
แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ส่องผ่านผ้าม่านเนื้อบาง  ฟางลืมตาขึ้นอย่างช้าเพื่อปรับให้เข้ากลับ
 
แสงแดด ฟางขยับตัวจะลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้เหมือนมีอะไรทับเธออยู่ เธอหันไปมองถึงกลับตะลึง นี่
เขา
กอดเธอหรอเนี้ย เธอจ้องมองใบหน้าหล่อของเขา ฝ่ามือเรียวบบางลูบไล้ไไปทั่วใบหน้าของชาย
 
หนุ่ม ก่อนที่จะมาหยุดที่ริมฝีปาก
 
"ปากนี้ใช่มั้ย ที่ค่อยจาร้ายๆแล้วใช้จูบกับใครต่อใคร"แล้วก็ลากมาที่เปลือกตา
 
"แล้วก็ตานี่ใช้มั้ย ที่ค่อยมองสาวๆและจ้องจำผิดฟางตลอดเวลา  พี่จะรู้บางหรือป่าวค่ะว่าฟางรักพี่
 
มากแค่ไหน รักจนยอมเจ็บยอมทรมานเพื่อแค่ได้รักและอยู่กับพี่ทั้งที่พี่ไม่ต้องการ รักนะค่ะเจ้าชาย
 
ของฟาง"ฟางค่อยๆก้มลงไปจูบป๊อปปี้ ก่อนที่จะเดินไปจากห้องนอน
 
 
ป๊อปปี้ค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่าฟางได้เดินออกไปแล้ว เขาตื่นนานแล้ว นานพอที่จะได้ยินทุกอย่างที่
 
เธอพูด มือแกร่งยกขึ้นมาจับที่ริมฝีปากตัวเอง
 
"รู้สิ ทำไมพี่จะไม่รู้ แต่เธอจะทนทำไมกันฟาง พี่  พี่รักเธอไม่ได้จริงๆ"เขาจะรักเธอไม่ได้ เขาต้อง
 
ทำทุกยอ่างให้เธอไปจากชีวิตเขาให้ได้ ต้องทำห้ได้
 
 
 
ฟางกำลังจัดโต๊ะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้สามีเธอด้วยใบหน้าที่สดใส  ยิ่งนึกถึงตอนที่ตื่นนอนเขา
 
กอดเธอ แค่นี้ก็ดีใจแล้วแค่นี้จริงๆ
 
"คุณมาทานอาหารสิค่ะ ฉันเตรียมไว้ให้"
 
"คุณทานเถอะ ผมไม่หิว รีบ"เขาพูดแค่นั้นก็เดินออกจากบ้านไป  ฟางจากที่ยิ้มอย่างสดใสตอนนี้
 
กลับกลายเป็นว่ารอยยิ้มนั้นได้หายไปทันที 
 
"เฮ้อ อีกแล้วสินะ คงได้แค่นั้นจริงๆ"เธอพูดก่อนจะนั่งทานอาหารทั้งนํ้าตาเหมือนอย่างเช่นทุกวัน
 
 
 
 
 
 
หายไปนาน  ลืมกันหรือยังงงง55555