ได้แค่รัก...เธอ

          หญิงสาวใช่เวลาอยู่นานในการตัดสินใจเดินออกมาจากห้องนํ้า ป่านนี้เขาคงนอนไปแล้ว

แหละเธอจะได้แอบไปนอนที่อื่นไม่ให้เขารู้ ไม่อยากที่จะเห็นหน้าคนใจร้ายอย่างเขาขอเถอะขอให้

เธอได้พักบ้าง       

หญิงสาวเปิดประตูให้เบาเสียงที่สุดแล้วมองที่เตียงเพื่อให้แน่ใจว่าเขาหลับแล้ว ก่อนจะค่อยๆเดิน

ไปเอาหมอนและผ้าห่ม

"จะไปไหน"เสียงของชายหนุ่มทำให้เธอถึงกับตกใจสุดขีดจนของที่อยู่ในมือล่วงหล่นทันที

เธอค่อยๆหันมามองที่ชายหนุ่ม สายตาอันเย็นชาที่มองมาทำให้เธอกลัวเอามากๆก่อนจะตัดสินใจ

เดินหนีออกไปจากห้อง

ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังจะหนีจึงรีบลุกจากเตียงแล้วเดินเข้าไปกระชากมือเธอไว้

"บอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามไปไหนเธอต้องนอนที่นี้กลับฉัน"

"ฉันไม่อยากนอนกับคุณ ปล่อยนะ "พยายามดิ้นให้หลุดจากมือแกร่งของเขา

"ไม่ปล่อย ทำให้นอนกับผัวมันจะตายหรือไง หรือว่าต้องให้ฉันเป็นผัวเธออย่างเต็มรูปแบบเหมือน

ผู้ชายหลายๆคนของเธอ เธอถึงจะยอมนอนด้วย"คำพูดที่แสนทำร้ายจิตใจของเขากลับให้เธอถึง

กลับพูดไม่ออก สุดท้ายจะหนีก็หนีไม่พ้นจริงๆ

"ปล่อยนะ ปล่อย"

"ฉันตามจริงเถอะจะเล่นตัวไปทำไมในเมื่อเธอก็เคยๆอยู่แล้วกะอีแค่นอนกับผัวตัวเองเนี้ยมันจะตาย

หรือไงหรือฉันสู้ผู้ชายพวกนั้นของเธอไม่ได้"

"ใช่ คนแบบคุณมันอ่อนสู้ใครก็ไม่ได้ฉันกลัวว่าถ้าฉันนอนกับคุยแล้วมันจะทำให้ฉันเบื่อตาย"เพราะ

ความโกดทำให้เธอประชดเขาอย่างไม่กลัว แต่หารู้ไหมว่าคำพูดนั้นทำให้เขาโกดอย่างมาก

"ว้าย  คุณจะทำอะไรนะ ปล่อยนะ"หยิงสาวถึงกับตกใจที่ชายหนุ่มอุ้มเธอ เธอพยายามที่จะดิ้นอีก

ครั้งเมื่อรู้ว่าอันตรายกำลังเข้ามาหาเธอ

"อย่าดิ้น เธอเก็บแรงไว้ครางบนเตียงกับฉันจะดีกว่าจะได้รู้ว่าฉันไม่ได้อ่อนอย่างที่เธอคิด"พูดจบก็

เดินไปที่เตียงก่อนจะโยนเธอลงไปบนเตียงก่อนที่จะโถมร่างกายสูงใหญ่เข้ามาคร่อมร่างกายเธอไว้

"คุณอย่าทำอะไรบ้าๆนะ"

"ฉันก็จะพิสูจให้เธฮเห็นไงว่าฉันไม่ได้อ่อนและฉันก็ดีกว่าพวกผู้ชายของเธอหลายเท่า รับลองเธอ

ต้องติดใจแน่"พูดจบเขาก็จูบหญิงสาวอย่างรวดเร็ว 

"อย่าทำแบบนี้นะ มันไม่ใช่ความรัก ถ้าเกิดวันข้างหน้าฉันท้องขึ้นมาคุณอาจจะเสียใจที่ต้องผูกติด

กับฉัน"เธอพยายามพูดให้ชายหนุ่มหยุด ไม่ใช่เพราะเธอรังเกียจเขาแต่จะให้เธอมีอะไรกับเขามัน

ต้องเกิดจากความรักไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ

"ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าวันนั้นมาถึงฉันจะไม่เก็บเด็กในท้องเธฮไว้แน่"คำพูดของเขาถึงกับทำให้เธอ

หันไม่มองหน้าเขา นี้เขารังเกียจเธอขนาดนั้นเลยหรอ นํ้าตาค่อยๆไหลรินออกมาจากตาคู่สวย

"จำไว้ว่าฉันไม่มีวันรักเธอ และถ้าเธอมีลูกกับฉัน ฉันก็จะฆ่าเขาเองเพราะเธอไม่สมควรที่จะเป็นแม่

ใครเขาหรอกรู้ไว้ซะ"พูดจบชายหนุ่มก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว ก่อนทีจะรอยตีตราไว้แล้วจูบเธอ

อย่างบ้าคลั่ง

"ฮือ...อย่าทำกับฉันแบบนี้ ปล่อย ฮือ... ได้โปรด ปล่อยฉันเถอะ"ฟางร้องไห้อย่างหนักเจ็บที่เขา

ไม่รักเจ็บที่เขาดูถูกและเจ็บที่คำพูดของเขาใช่สิเธอมันไม่ดี ไม่สมควรจะเป็นแม่ใครอันนั้นเธอ

เข้าใจและรู้ดี แต่ทำไมเขาต้องทำร้ายมากขึ้นทุกวันๆด้วย แต่นี้ยังไม่พออีกหรือไงกัน

"ฟาง"ป๊อปปี้เห็นฟางร้องไห้จึงหยุดการกระทำ แล้วมองเธออย่างอึ้งๆ  เขาทำเธอร้องไห้หนัก

ขนาดนี้เลยหรอ ไม่ได้ๆเขาจะใจอ่อนกับผู้หญิงแบบเธอไม่ได้

"จะร้องไห้ทำไมนักหนาฉันไม่ทำจริงหรอก บอกแล้วไงว่าไม่อยากใช่ร่วมกับใคร นอนได้แล้วฉัน

ง่วง"ลุกออกจากตัวฟางแล้วหันไปอีกทางก่อนที่จะหลับตาลงแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฟางไม่รู้ว่าจะเสียใจหรือดีที่ดีในคำพูดของเขาเมื่อกี้ เธอสูดหายใจเข้าไปลึกก่อนที่จะเช็ดนํ้าตาแล้ว

หันไปนอนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นพยายามที่จะไม่ร้องไห้เธอต้องไม่อ่อนแอ เธอต้องเข้มแข็ง