เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปบ้านแม่นั่นกลับมาซะดึกดื่นเลยนะคะ”ฟ้าที่กอดอกรอป๊อปปี้และแก้วเดินเข้ามาก็รีบว่าทันที
 
 
 
 
 
 
“พอดีว่าทางบ้านนั้นเค้าชวนพวกเราทานข้าวเย็นก็เลยกลับดึก”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะเดินพาแก้ว
เข้าไปในบ้าน
 
 
 
 
 
“แหม ดีจริงๆเลยนะคะ แห่ไปขอข้าวบ้านนั้นกินกันหมดแล้วต้องปล่อยให้คุณท่านต้องนั่งรอทาน
ข้าวแค่คนเดียว”ฟ้าว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ฟ้า มันจะมากไปแล้วนะพวกเราแค่อยู่ตามมารยาทของผู้ใหญ่ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลย”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วขึ้นไปข้างบนเถอะเดี๋ยวพี่จะไปหาคุณย่าเอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาแก้วกลับเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“กลับมาแล้วรึป๊อป เป็นไงมัดใจพวกบ้านนั้นอยู่หมัดเลยสิท่า”คุณหญิงนวลพูดเมื่ป๊อปปี้เดินเจ้ามา
ในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“คุณย่าครับ เท่าที่ผมได้คุยกับพวกเค้าผมว่าพวกเค้าสำนึกผิดแล้วจริงๆนะครับ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันโกหกมารยาล่ะสิไม่ว่า พวกมันหยามศักดิ์ศรีตระกูลเรามันคงจะสะใจอยู่ลึกๆ ย่าไม่เขื่อหรอกว่า
ไอ้ภาคย์กับนังหน้าด้านนั่นมันจะสำนึกผิด หึ ไอ้พวกเศรษฐีใหม่จองหอง”คุณหญิงนวลพูดอย่างคับ
แค้น
 
 
 
 
 
 
 
“อาทิตย์ท่ะถึงนี่พวกบ้านนั้นเค้าชวนเราไปเยี่ยมที่บ้านเมืองจันทร์ครับคุณย่าไปเปิดหูเปิดตาที่
อากาศบริสุทธิ์ดีมั้ยครับดีกว่าอุดอู้แบบนี้ สุขภาพจะได้ดีขึ้นและก็จะได้รู้ว่าพวกเค้าสำนึกผิดแล้ว
จริงๆ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
“หึ มันคงจะเตรียมแผนอีกล่ะสิชั้นไม่เชื่อหรอกว่าพวกมันจะทำดีกับพวกเราแล้วไม่หวังผล ถ้าไม่
ทำให้อายก็คงะอยากเอาสมบัติ ดูหน้านังลูกคนโตซะก่อนมองแกตาเป็นมัน ไม่มียางอาย”คุณหญิง
นวลว่าถึงฟางด้วยความเกลียดชัง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ผมว่าคุณย่าพักผ่อนเถอะครับดึกแล้ว”ป๊อปปี้เห็นว่าย่าตัวเองไม่มีท่าทีจะหายแค้นก็เปลี่ยนเรื่อง
แล้วเดินออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะฟ้า”เมื่อจะเดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้ก็ร้องเมื่อฟ้าวิ่งมากอดจากด้านหลัง
 
 
 
 
 
 
“ทำไมล่ะคะ วันนี้คุณอยู่กับมันทั้งวัน คืนนี้ให้ฟ้าอยู่กับคุณเถอะนะคะ”ฟ้ารีบพูด
 
 
 
 
 
 
“คืนนี้ผมไม่มีอารมณ์ ผมเหนื่อยขอตัว”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆก่อนจะเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ไม่มีวันที่คุณป๊อปจะแต่งงานกับไอ้พวกนีระสิงห์หรอก ไม่มีวัน”ฟ้ามองป๊อปปี้ที่ไม่สนใจตัวเองก็
แค้นจัด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณยายเฟย์คิดถึงคุณยายจังเลยค่ะ”เมื่อลงจากรถเฟย์ก็วิ่งไปกอดหญิงชราคนหนึ่งที่นั่งรอที่ชาน
บ้านทรงไทยที่อยู่ริมน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“ยายก็คิดถึงเฟย์เหมือนกันลูก ไปอยู่เมืองนอกเมืองนามาสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย”ยายของเฟย์
พูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“ยัยเฟย์มาช่วยกันยกของก่นสิพี่หนัก”ฟางตะโกนมาเพื่อเรียกน้องสาวให้ช่วยขนกระเป๋าลงจากรถ
 
 
 
 
 
 
“มาครับน้องฟางเดี๋ยวพี่ช่วยถือ”โทโมะเห็นฟางยกของหนักก็ปรี่เข้ามาช่วยทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พี่ป๊อปแก้วถามหน่อยเถอะ นึกยังไงชวนพี่โทโมะมาเนี่ย”แก้วพูดพลางมองไปที่โทโมะที่
พยายามเข้าหาฟางตลอด
 
 
 
 
 
 
 
“เอาน่าแก้ว วันนี้โทโมะว่างพอดีแถมยังง่วงหยุดยาวมาหลายๆคนสนุกดีออก”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มองอะไรยัยมอมแมมขนของเข้าไปเก็บสิ”โทโมะเดินมาแกล้งแหย่แก้วทำให้แก้วย่นจมูกใส่ชาย
หนุ่มทีนึงแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นายนี่ก็ชอบหยอกยัยแก้วตั้งแต่เล็กจนโตไม่เปลี่ยนเลยนะ’ป๊อปปี้พูดพลางส่ายหน้าขำโทโมะกับ
แก้วแล้วแอบเหล่มองโทโมะที่อยู่กับฟางและดูแลและพูดถึงแต่ฟางตลอดก็นิ่งก่อนจะเดินเข้าบ้าน
ไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ๊ะๆ อาจารย์ของพี่ฟางแอบหึงพี่ฟางรึเปล่าน้อที่มีหนุ่มมาดูแลพี่ฟางแบบนี้”เฟย์รีบเดินไปกระซิบ
แหย่พี่สาวทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าหรอเฟย์พูดมากเอาของไปเก็บเถอะน่าเราจะได้ไปตลาดกัน”ฟางก็ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป
กับน้องสาวที่นอนด้วยกัน ส่วนป๊อปปี้กับโทโมะนอนด้วยกันอีกห้อง และแก้วแยกไปนอนคนเดียวที่
ห้องริมสุด
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวอาจารย์ คุณโทโมะ คุณแก้วไปรอที่ร้านกาแฟตรงข้ามตลาดก็ได้นะคะเดี๋ยวฟางกับเฟย์ไป
ซื้อของสดในตลาดแปปเดียวเองค่ะ”ฟางพูดเมื่อทุกคนออกมาที่ตลาดส่วนพ่อและแม่เธอนั้นอยู่กับ
ตายายที่บ้านรอ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรครับน้องฟาง น้องฟางน้องเฟย์ตัวเล็กๆบอบบางจะตายถือของคงหนักเดี๋ยวพี่จะช่วยถือ
เองนะครับ”โทโมะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงหรอคะงั้นมากันเลยค่ะ ไปค่ะ”เฟย์ที่เห็นโทโมะตามติดพี่สาวตัวเองก็รีบดึงโทโมะไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวแก้วไปรอที่ร้านกาแฟดีกว่า”แก้วเห็นโทโมะที่ไปกับเฟย์ก็ถอนหายใจก่อนจะเดินข้ามถนนไป
นั่งที่ร้านกาแฟรอ
 
 
 
 
 
 
 
“ไหนขอดูรายการหน่อยสิว่าจะต้องซื้ออะไรบ้าง”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางเงียบก็ดึงรายการที่จดจากมือ
ฟางไปอ่าน
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ อาจารย์คะฟางว่าอาจารย์ไปเดินเล่นไม่ก็ไปอยู่กับคุณแก้วเถอะค่ะ”ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ฟาง คุณห้ามผมไม่ได้หรอกเพราะผมน่ะดื้อเงียบ”ป๊อปปี้พูดก่นจะดึงตะกร้าจากมือฟางอีกแล้ว
เดินนำฟางไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ะ หายไปไหนนะ อย่าให้รู้นะว่าแอบไปหาพี่ฟาง แม่จะขวางให้ถึงที่สุดเลย”เฟย์ที่เดินตามหา
โทโมะที่วิ่งหนีตัวเองอยู่แถวด้านท้ายตลาดโดยข้ามถนนไม่ทันดูรถเข็นผักที่เข็นมาด้วยความเร่งรีบ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ระวัง”เขื่อนที่มาตลาดเห็นเฟย์ก็รีบดึงเฟย์ให้หลบรถเข็นผักทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
ตึกๆ
 
 
 
 
 
 
เฟย์ที่ถูกเขื่อนกอดไว้หลวมๆก็ใจเต้นรัวแล้วยิ่งหน้าแดงเมื่อเห็นว่าเขื่อนมาช่วยไว้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ ทำไมคุณเขื่อนถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ”เฟย์ตั้งสติก่อนะรีบถามเขื่อน เพราะนี่มันบังเอิญเกินไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีว่าผมกลับมาเยี่ยมที่บ้านน่ะแล้วคุณล่ะ”เขื่อนพูดเพราะเขามักจะกลับบ้านที่นี่มาหาพ่อเขา
เป็นปกติ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พอดีพ่กับแม่พาพวกเรามาเยี่ยมบ้านตายายที่นี่น่ะค่ะแล้วนี่บ้านคุณเขื่อนอยู่แถวไหนคะ ตาเฟย์น่ะ
เค้ามีชื่อเสียงกว้างขวางในเมืองจันทร์นี้นะคะ แกน่ะรู้จักบ้านคุณเขื่อนอยู่”เฟย์รีบพูดทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไม่รู้จักกหรอกครับ บ้านผมน่ะอยู่นอกเมืองไปอีก”เขื่อนชะงักก่อนจะรีบพูดแล้วทำเป็นมอง
ของอย่างอื่นไม่สนใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“แปลกจังเลยนะคะคุณเขื่อน เวลาเฟย์เจอคุณทีไร คุณน่ะชอบทำตัวเป็นคนมีความลับตลอด
เลย”เฟย์พูด
 
 
 
 
 
 
 
“ที่พูดแบบนี้เพราะคุณเฟย์อยากรู้จักผมจริงๆงั้นสิ”เขื่อนยิ้มนิดนึงก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้า ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วแล้วเราก็ต้องรู้จักกันมากขึ้นกว่าเดิมสิคุณ โอ้ย ไปดีกว่า”เฟย์พูดแล้ว
หน้าแดงก่อนะรีบเดินไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้พี่ก็น้องแล้วกัน เธอจะต้องเจ็บเหมือนที่พ่อแม่เธอหักหลังพ่อชั้น”เขื่อนพูดแล้วมองไปที่เฟย์
ที่เดินไปอย่างมุ่งร้าย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ”แก้วที่หลบมานั่งคนเดียวที่ร้านกาแฟก็คนโกโก้ร้อนที่สั่งมาแล้วถอนหายใจเงียบๆเพียงลำพัง
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ พอดีเลย ขอบใจนะแก้ว”โทโมะที่วิ่งเข้าร้านกาแฟเข้ามาแล้วเห็นแก้วที่แก้วกำลังคนอยู่ก็
รีบดึงไปดื่มทันที
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วกำลังจะบอกว่ามันร้อน โธ่พี่โทโมะ”แก้วเหวอเมื่อชายหนุ่มพ่นโกโก้ที่ร้อนออกมาก็พลางหา
น้ำให้ดื่ม
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ผิดเองล่ะที่โผลาพรวดพราดมาแบบนี้เหมือนกัน”โทโมะพูดแล้วพลางดื่มน้ำเย็นที่แก้วเติมให้
 
 
 
 
 
 
 
“แล้วนี่พี่หนีอะไรมาหรอคะทำไมดูท่าหอบเชียวไม่ไปหาคุณฟางแล้วล่ะ”แก้วถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“หลบน้องสาวตัวแสบของน้องฟางน่ะสิ เด็กอะไรหวงพี่ชะมัด”โทโมะบ่นอุบเมื่อคิดถึงเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่สาวเค้าสวยใครๆก็หวงทั้งนั้นล่ะค่ะ”แก้วพูดพลางส่ายหน้าเบาๆแล้วสั่งอะไรเย็นๆมาให้โทโมะ
ดื่ม
 
 
 
 
 
 
 
“แหมจำได้ด้วยว่าพี่ชอบคาปูชิโน่เย็นใส่ฟองนมเยอะๆแบบนี้ต้องให้รางวัล”โทโมะพูดแล้วพลาง
หยิกแก้มแก้วอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ยพี่โทโมะ แก้วโตแล้วนะมาหยิกแก้มแก้วแบบนี้ได้ไงล่ะ”แก้วหน้างอพลางย่นจมูกเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ ส่วนนี่น่ะก็เอาไปซะ”โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มก่อนจะหยิบยาหม่องและยาทาแผลเป็นให้แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้น แผลที่พี่เห็นในวันก่อนพี่รู้นะว่าเราโดนอะไรมา ทำคุณย่าถึงยังตีแก้วอยู่
ล่ะ”โทโมะพูดต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพราะท่านไม่อยากให้แก้วมีนิสัยร่านผู้ชายเหมือนแม่มั้งคะ แก้วจะทำอะไรไปไหนไม่มีอิสระแบบ
นี้”แก้วพูด
 
 
 
 
 
“แต่พี่รู้นะว่าแก้วน่ะไม่เหมือนกับแม่เลย แก้วก็คือแก้ว น้องสาวที่น่ารักของพี่กับพี่ป๊อปแบบนี้ไง ไม่
ต้องเศร้านะมีอะไรน่ะก็บอกพี่ได้ นึกซะว่าพี่คือพี่ชายแก้วอีกคนแล้วกัน”โทโมะพูดพลางลูบหัวแก้ว
เบาๆด้วยความสงสารสาวน้อยคนนี้มากทำให้แก้วหน้าแดงเมื่อถูกความอ่อนโยนจากผู้ชายที่ดูกะ
ล่อนๆอย่างโทโมะทำดีให้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กับข้าวที่ยายทำอร่อยถูกปากทุกคนมั้ยลูก”ตอนเย็นขณะที่ทุกคนกำลังทานข้าวเย็นกันที่บ้านฟาง
ยายก็พูดกับพวกป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“อร่อยมากเลยครับ เดี๋ยวผมช่วยล้างจานนะครับ”ป๊อปปี้ยิ้มพลางช่วยตายายฟางเก็บจาน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องก็ได้ลุก มาเที่ยวกันทั้งที ฟางพาอาจารย์กับเพื่อนๆไปพายเรือตอนกลางคืนสิลูก เดี๋ยวทาง
นี้พวกยายกับพ่อแม่จะอยู่ที่นี่เอง”ยายพูดพลางดันหลานสาวไปหาป๊อปปี้ฟางจึงพาทุกคนออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คือหลานของจิระคุณจริงๆรึพลอย”ตายายเดินเข้ามาพูดกับพ่อแม่ฟางเมื่อเห็นทุกคนเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ คุณป๊อปดูเป็นคนดีมาก ไม่คิดร้ายถึงเรื่องในอดีตที่พวกเราทำร้ายจิตใจแม่เค้าเลย”แม่ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“ลำพังถ้าหลานก็อาจจะไม่มีอะไร แต่ตัวคุณหญิงนวลจะยังแค้นเราอยู่รึเปล่าน่ะสิ”พ่อฟางพูด
 
 
 
 
 
 
“แต่เท่าที่ดูวันนั้นที่คุณหญิงลงทุนมาหาลูกสาวเรา มาแสดงความยินดีให้ยัยฟางในงานละครเวที ดู
ท่าคุณหญิงเค้าก็ไม่มีท่าทีรังเกียจอะไรครอบครัวเรานี่คะ แถมยังเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวฉลองลูกสาว
เราอีก”แม่ฟางพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเรื่องแบบนี้เราต้องดูกันอีกทีว่าคุณหญิงจะมาไม้ไหน”พ่อฟางพูดในใจก็แอบคิดระแวงย่าป๊อปปี้
อยู่ลึกๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟางพายเรือเป็นนะคะงั้นดูแลอาจารย์ป๊อป ส่วนคุณโทโมะคุณแก้วขึ้นเรือมากับเฟย์เลยค่ะ”เมื่อ
มาถึงท่าน้ำเฟย์ก็จัดการดันโทโมะและแก้วลงเรือลำเดียวกับเธอ ทำให้ฟางต้องพายเรือลำเดียวกับ
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นอะไรรึเปล่า นั่งเงียบมาตลอดทาง รึว่าอยากไปนั่งเรือลำเดียวกับน้องสาว”ป๊อปปี้ที่สั่งเกตฟาง
นั่งพายเรือตัวเกร็จตลอดก็รีบถาม
 
 
 
 
 
 
 
“ปะ เปล่านะคะอาจารย์ เอ่อ ฟางแค่ทำตัวไม่ถูกนิดหน่อยน่ะค่ะ”ฟางพูดแล้วหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
“แหงล่ะ ผมเป็นอาจารย์คุณเป็นลูกศิษย์แล้วต้องมาเที่ยวกันแบบนี้คุณคงไม่สนุก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
“ไม่จริงเลยนะคะ ฟางไม่เคยคิดอย่างงั้นนะคะ อยู่กับอาจารย์สนุกที่สุดเลยนะคะ”ฟางรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ครับ จะว่าไปครอบครัวของคุณนี่น่ารักดีนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วคิดถึงการต้อนรับดูแลเอาใจใส่ดีของทั้ง
พ่แม่ ตายายของฟางทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าทำไมแม่และย่าของเขาทำไมต้องผูกใจเจ็บกับ
ครอบครัวนี้มากนักนะ
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อกับแม่เป็นคนใจดีค่ะเหมือนคุณตาคุณยายเพราะใครที่มาดีกับเฟย์และฟางเค้าก็ดีตอบ แต่เห็น
อย่างงี้เวลาใครมารังแกพวกเราพวกพ่อแม่ก็ปกป้องและก็เอาเรื่องเหมือนกันนะคะ”ฟางพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
“มันเป็นธรรมดาของการปกป้องคนที่รัก เมื่อเห็นคนที่รารักเจ็บเค้าก็ต้องจัดการคนที่มาทำร้ายคนที่
เรารักให้ถึงที่สุดยังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเข้าใจถึงความแค้นที่ย่าตัวเองมีเพราะท่านต้องเจ็บมาก
สินะที่แม่ของเขาถูกทำร้ายในเมื่อก่อน
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ อ๊ะ หิ่งห้อย”ฟางพูดแล้วมองไปรอบๆพบว่ามีหิ่งห้อยมากมายบินอยู่รอบๆตัวฟางและป๊อปปี้
แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นทำให้ป๊อปปี้ที่นั่งมองฟางอยู่เงียบๆก็ส่ายหน้าเบาๆ
 
 
 
 
 
 
ดูท่าบ้านฟางก็ชอบป๊อปปี้นะเนี่ย ถ้าจะเเต่งงานจริงๆป๊อปปี้จะยอมมั้ยน้ออออ