เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

9.2

เขียนโดย Chapond

วันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 23.24 น.

  46 ตอน
  455 วิจารณ์
  84.51K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 สิงหาคม พ.ศ. 2558 22.44 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

7) 7 สู่ขอฟาง1

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปบ้านแม่นั่นกลับมาซะดึกดื่นเลยนะคะ”ฟ้าที่กอดอกรอป๊อปปี้และแก้วเดินเข้ามาก็รีบว่าทันที

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าทางบ้านนั้นเค้าชวนพวกเราทานข้าวเย็นก็เลยกลับดึก”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะเดินพาแก้ว

เข้าไปในบ้าน

 

 

 

 

 

“แหม ดีจริงๆเลยนะคะ แห่ไปขอข้าวบ้านนั้นกินกันหมดแล้วต้องปล่อยให้คุณท่านต้องนั่งรอทาน

ข้าวแค่คนเดียว”ฟ้าว่า

 

 

 

 

 

 

 

“ฟ้า มันจะมากไปแล้วนะพวกเราแค่อยู่ตามมารยาทของผู้ใหญ่ไม่เห็นต้องพูดแบบนี้เลย”แก้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วขึ้นไปข้างบนเถอะเดี๋ยวพี่จะไปหาคุณย่าเอง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพาแก้วกลับเข้าไปในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“กลับมาแล้วรึป๊อป เป็นไงมัดใจพวกบ้านนั้นอยู่หมัดเลยสิท่า”คุณหญิงนวลพูดเมื่ป๊อปปี้เดินเจ้ามา

ในห้อง

 

 

 

 

 

 

 

“คุณย่าครับ เท่าที่ผมได้คุยกับพวกเค้าผมว่าพวกเค้าสำนึกผิดแล้วจริงๆนะครับ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันโกหกมารยาล่ะสิไม่ว่า พวกมันหยามศักดิ์ศรีตระกูลเรามันคงจะสะใจอยู่ลึกๆ ย่าไม่เขื่อหรอกว่า

ไอ้ภาคย์กับนังหน้าด้านนั่นมันจะสำนึกผิด หึ ไอ้พวกเศรษฐีใหม่จองหอง”คุณหญิงนวลพูดอย่างคับ

แค้น

 

 

 

 

 

 

 

“อาทิตย์ท่ะถึงนี่พวกบ้านนั้นเค้าชวนเราไปเยี่ยมที่บ้านเมืองจันทร์ครับคุณย่าไปเปิดหูเปิดตาที่

อากาศบริสุทธิ์ดีมั้ยครับดีกว่าอุดอู้แบบนี้ สุขภาพจะได้ดีขึ้นและก็จะได้รู้ว่าพวกเค้าสำนึกผิดแล้ว

จริงๆ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

“หึ มันคงจะเตรียมแผนอีกล่ะสิชั้นไม่เชื่อหรอกว่าพวกมันจะทำดีกับพวกเราแล้วไม่หวังผล ถ้าไม่

ทำให้อายก็คงะอยากเอาสมบัติ ดูหน้านังลูกคนโตซะก่อนมองแกตาเป็นมัน ไม่มียางอาย”คุณหญิง

นวลว่าถึงฟางด้วยความเกลียดชัง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ผมว่าคุณย่าพักผ่อนเถอะครับดึกแล้ว”ป๊อปปี้เห็นว่าย่าตัวเองไม่มีท่าทีจะหายแค้นก็เปลี่ยนเรื่อง

แล้วเดินออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยนะฟ้า”เมื่อจะเดินเข้ามาในห้องป๊อปปี้ก็ร้องเมื่อฟ้าวิ่งมากอดจากด้านหลัง

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะคะ วันนี้คุณอยู่กับมันทั้งวัน คืนนี้ให้ฟ้าอยู่กับคุณเถอะนะคะ”ฟ้ารีบพูด

 

 

 

 

 

 

“คืนนี้ผมไม่มีอารมณ์ ผมเหนื่อยขอตัว”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆก่อนจะเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ไม่มีวันที่คุณป๊อปจะแต่งงานกับไอ้พวกนีระสิงห์หรอก ไม่มีวัน”ฟ้ามองป๊อปปี้ที่ไม่สนใจตัวเองก็

แค้นจัด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณยายเฟย์คิดถึงคุณยายจังเลยค่ะ”เมื่อลงจากรถเฟย์ก็วิ่งไปกอดหญิงชราคนหนึ่งที่นั่งรอที่ชาน

บ้านทรงไทยที่อยู่ริมน้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“ยายก็คิดถึงเฟย์เหมือนกันลูก ไปอยู่เมืองนอกเมืองนามาสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย”ยายของเฟย์

พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“ยัยเฟย์มาช่วยกันยกของก่นสิพี่หนัก”ฟางตะโกนมาเพื่อเรียกน้องสาวให้ช่วยขนกระเป๋าลงจากรถ

 

 

 

 

 

 

“มาครับน้องฟางเดี๋ยวพี่ช่วยถือ”โทโมะเห็นฟางยกของหนักก็ปรี่เข้ามาช่วยทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่ป๊อปแก้วถามหน่อยเถอะ นึกยังไงชวนพี่โทโมะมาเนี่ย”แก้วพูดพลางมองไปที่โทโมะที่

พยายามเข้าหาฟางตลอด

 

 

 

 

 

 

 

“เอาน่าแก้ว วันนี้โทโมะว่างพอดีแถมยังง่วงหยุดยาวมาหลายๆคนสนุกดีออก”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มองอะไรยัยมอมแมมขนของเข้าไปเก็บสิ”โทโมะเดินมาแกล้งแหย่แก้วทำให้แก้วย่นจมูกใส่ชาย

หนุ่มทีนึงแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

“นายนี่ก็ชอบหยอกยัยแก้วตั้งแต่เล็กจนโตไม่เปลี่ยนเลยนะ’ป๊อปปี้พูดพลางส่ายหน้าขำโทโมะกับ

แก้วแล้วแอบเหล่มองโทโมะที่อยู่กับฟางและดูแลและพูดถึงแต่ฟางตลอดก็นิ่งก่อนจะเดินเข้าบ้าน

ไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ๊ะๆ อาจารย์ของพี่ฟางแอบหึงพี่ฟางรึเปล่าน้อที่มีหนุ่มมาดูแลพี่ฟางแบบนี้”เฟย์รีบเดินไปกระซิบ

แหย่พี่สาวทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าหรอเฟย์พูดมากเอาของไปเก็บเถอะน่าเราจะได้ไปตลาดกัน”ฟางก็ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป

กับน้องสาวที่นอนด้วยกัน ส่วนป๊อปปี้กับโทโมะนอนด้วยกันอีกห้อง และแก้วแยกไปนอนคนเดียวที่

ห้องริมสุด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวอาจารย์ คุณโทโมะ คุณแก้วไปรอที่ร้านกาแฟตรงข้ามตลาดก็ได้นะคะเดี๋ยวฟางกับเฟย์ไป

ซื้อของสดในตลาดแปปเดียวเองค่ะ”ฟางพูดเมื่อทุกคนออกมาที่ตลาดส่วนพ่อและแม่เธอนั้นอยู่กับ

ตายายที่บ้านรอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับน้องฟาง น้องฟางน้องเฟย์ตัวเล็กๆบอบบางจะตายถือของคงหนักเดี๋ยวพี่จะช่วยถือ

เองนะครับ”โทโมะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงหรอคะงั้นมากันเลยค่ะ ไปค่ะ”เฟย์ที่เห็นโทโมะตามติดพี่สาวตัวเองก็รีบดึงโทโมะไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวแก้วไปรอที่ร้านกาแฟดีกว่า”แก้วเห็นโทโมะที่ไปกับเฟย์ก็ถอนหายใจก่อนจะเดินข้ามถนนไป

นั่งที่ร้านกาแฟรอ

 

 

 

 

 

 

 

“ไหนขอดูรายการหน่อยสิว่าจะต้องซื้ออะไรบ้าง”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางเงียบก็ดึงรายการที่จดจากมือ

ฟางไปอ่าน

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ อาจารย์คะฟางว่าอาจารย์ไปเดินเล่นไม่ก็ไปอยู่กับคุณแก้วเถอะค่ะ”ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟาง คุณห้ามผมไม่ได้หรอกเพราะผมน่ะดื้อเงียบ”ป๊อปปี้พูดก่นจะดึงตะกร้าจากมือฟางอีกแล้ว

เดินนำฟางไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ะ หายไปไหนนะ อย่าให้รู้นะว่าแอบไปหาพี่ฟาง แม่จะขวางให้ถึงที่สุดเลย”เฟย์ที่เดินตามหา

โทโมะที่วิ่งหนีตัวเองอยู่แถวด้านท้ายตลาดโดยข้ามถนนไม่ทันดูรถเข็นผักที่เข็นมาด้วยความเร่งรีบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ระวัง”เขื่อนที่มาตลาดเห็นเฟย์ก็รีบดึงเฟย์ให้หลบรถเข็นผักทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

เฟย์ที่ถูกเขื่อนกอดไว้หลวมๆก็ใจเต้นรัวแล้วยิ่งหน้าแดงเมื่อเห็นว่าเขื่อนมาช่วยไว้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ ทำไมคุณเขื่อนถึงอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ”เฟย์ตั้งสติก่อนะรีบถามเขื่อน เพราะนี่มันบังเอิญเกินไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีว่าผมกลับมาเยี่ยมที่บ้านน่ะแล้วคุณล่ะ”เขื่อนพูดเพราะเขามักจะกลับบ้านที่นี่มาหาพ่อเขา

เป็นปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พอดีพ่กับแม่พาพวกเรามาเยี่ยมบ้านตายายที่นี่น่ะค่ะแล้วนี่บ้านคุณเขื่อนอยู่แถวไหนคะ ตาเฟย์น่ะ

เค้ามีชื่อเสียงกว้างขวางในเมืองจันทร์นี้นะคะ แกน่ะรู้จักบ้านคุณเขื่อนอยู่”เฟย์รีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่รู้จักกหรอกครับ บ้านผมน่ะอยู่นอกเมืองไปอีก”เขื่อนชะงักก่อนจะรีบพูดแล้วทำเป็นมอง

ของอย่างอื่นไม่สนใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“แปลกจังเลยนะคะคุณเขื่อน เวลาเฟย์เจอคุณทีไร คุณน่ะชอบทำตัวเป็นคนมีความลับตลอด

เลย”เฟย์พูด

 

 

 

 

 

 

 

“ที่พูดแบบนี้เพราะคุณเฟย์อยากรู้จักผมจริงๆงั้นสิ”เขื่อนยิ้มนิดนึงก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วแล้วเราก็ต้องรู้จักกันมากขึ้นกว่าเดิมสิคุณ โอ้ย ไปดีกว่า”เฟย์พูดแล้ว

หน้าแดงก่อนะรีบเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้พี่ก็น้องแล้วกัน เธอจะต้องเจ็บเหมือนที่พ่อแม่เธอหักหลังพ่อชั้น”เขื่อนพูดแล้วมองไปที่เฟย์

ที่เดินไปอย่างมุ่งร้าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ”แก้วที่หลบมานั่งคนเดียวที่ร้านกาแฟก็คนโกโก้ร้อนที่สั่งมาแล้วถอนหายใจเงียบๆเพียงลำพัง

 

 

 

 

 

 

 

“แฮ่กๆ พอดีเลย ขอบใจนะแก้ว”โทโมะที่วิ่งเข้าร้านกาแฟเข้ามาแล้วเห็นแก้วที่แก้วกำลังคนอยู่ก็

รีบดึงไปดื่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วกำลังจะบอกว่ามันร้อน โธ่พี่โทโมะ”แก้วเหวอเมื่อชายหนุ่มพ่นโกโก้ที่ร้อนออกมาก็พลางหา

น้ำให้ดื่ม

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ผิดเองล่ะที่โผลาพรวดพราดมาแบบนี้เหมือนกัน”โทโมะพูดแล้วพลางดื่มน้ำเย็นที่แก้วเติมให้

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนี่พี่หนีอะไรมาหรอคะทำไมดูท่าหอบเชียวไม่ไปหาคุณฟางแล้วล่ะ”แก้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“หลบน้องสาวตัวแสบของน้องฟางน่ะสิ เด็กอะไรหวงพี่ชะมัด”โทโมะบ่นอุบเมื่อคิดถึงเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่สาวเค้าสวยใครๆก็หวงทั้งนั้นล่ะค่ะ”แก้วพูดพลางส่ายหน้าเบาๆแล้วสั่งอะไรเย็นๆมาให้โทโมะ

ดื่ม

 

 

 

 

 

 

 

“แหมจำได้ด้วยว่าพี่ชอบคาปูชิโน่เย็นใส่ฟองนมเยอะๆแบบนี้ต้องให้รางวัล”โทโมะพูดแล้วพลาง

หยิกแก้มแก้วอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

“โอ้ยพี่โทโมะ แก้วโตแล้วนะมาหยิกแก้มแก้วแบบนี้ได้ไงล่ะ”แก้วหน้างอพลางย่นจมูกเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ ส่วนนี่น่ะก็เอาไปซะ”โทโมะมองแก้วแล้วยิ้มก่อนจะหยิบยาหม่องและยาทาแผลเป็นให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างงั้น แผลที่พี่เห็นในวันก่อนพี่รู้นะว่าเราโดนอะไรมา ทำคุณย่าถึงยังตีแก้วอยู่

ล่ะ”โทโมะพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพราะท่านไม่อยากให้แก้วมีนิสัยร่านผู้ชายเหมือนแม่มั้งคะ แก้วจะทำอะไรไปไหนไม่มีอิสระแบบ

นี้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

“แต่พี่รู้นะว่าแก้วน่ะไม่เหมือนกับแม่เลย แก้วก็คือแก้ว น้องสาวที่น่ารักของพี่กับพี่ป๊อปแบบนี้ไง ไม่

ต้องเศร้านะมีอะไรน่ะก็บอกพี่ได้ นึกซะว่าพี่คือพี่ชายแก้วอีกคนแล้วกัน”โทโมะพูดพลางลูบหัวแก้ว

เบาๆด้วยความสงสารสาวน้อยคนนี้มากทำให้แก้วหน้าแดงเมื่อถูกความอ่อนโยนจากผู้ชายที่ดูกะ

ล่อนๆอย่างโทโมะทำดีให้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กับข้าวที่ยายทำอร่อยถูกปากทุกคนมั้ยลูก”ตอนเย็นขณะที่ทุกคนกำลังทานข้าวเย็นกันที่บ้านฟาง

ยายก็พูดกับพวกป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

“อร่อยมากเลยครับ เดี๋ยวผมช่วยล้างจานนะครับ”ป๊อปปี้ยิ้มพลางช่วยตายายฟางเก็บจาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องก็ได้ลุก มาเที่ยวกันทั้งที ฟางพาอาจารย์กับเพื่อนๆไปพายเรือตอนกลางคืนสิลูก เดี๋ยวทาง

นี้พวกยายกับพ่อแม่จะอยู่ที่นี่เอง”ยายพูดพลางดันหลานสาวไปหาป๊อปปี้ฟางจึงพาทุกคนออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คือหลานของจิระคุณจริงๆรึพลอย”ตายายเดินเข้ามาพูดกับพ่อแม่ฟางเมื่อเห็นทุกคนเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ คุณป๊อปดูเป็นคนดีมาก ไม่คิดร้ายถึงเรื่องในอดีตที่พวกเราทำร้ายจิตใจแม่เค้าเลย”แม่ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“ลำพังถ้าหลานก็อาจจะไม่มีอะไร แต่ตัวคุณหญิงนวลจะยังแค้นเราอยู่รึเปล่าน่ะสิ”พ่อฟางพูด

 

 

 

 

 

 

“แต่เท่าที่ดูวันนั้นที่คุณหญิงลงทุนมาหาลูกสาวเรา มาแสดงความยินดีให้ยัยฟางในงานละครเวที ดู

ท่าคุณหญิงเค้าก็ไม่มีท่าทีรังเกียจอะไรครอบครัวเรานี่คะ แถมยังเป็นเจ้ามือเลี้ยงข้าวฉลองลูกสาว

เราอีก”แม่ฟางพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเรื่องแบบนี้เราต้องดูกันอีกทีว่าคุณหญิงจะมาไม้ไหน”พ่อฟางพูดในใจก็แอบคิดระแวงย่าป๊อปปี้

อยู่ลึกๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟางพายเรือเป็นนะคะงั้นดูแลอาจารย์ป๊อป ส่วนคุณโทโมะคุณแก้วขึ้นเรือมากับเฟย์เลยค่ะ”เมื่อ

มาถึงท่าน้ำเฟย์ก็จัดการดันโทโมะและแก้วลงเรือลำเดียวกับเธอ ทำให้ฟางต้องพายเรือลำเดียวกับ

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่า นั่งเงียบมาตลอดทาง รึว่าอยากไปนั่งเรือลำเดียวกับน้องสาว”ป๊อปปี้ที่สั่งเกตฟาง

นั่งพายเรือตัวเกร็จตลอดก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ปะ เปล่านะคะอาจารย์ เอ่อ ฟางแค่ทำตัวไม่ถูกนิดหน่อยน่ะค่ะ”ฟางพูดแล้วหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

“แหงล่ะ ผมเป็นอาจารย์คุณเป็นลูกศิษย์แล้วต้องมาเที่ยวกันแบบนี้คุณคงไม่สนุก”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริงเลยนะคะ ฟางไม่เคยคิดอย่างงั้นนะคะ อยู่กับอาจารย์สนุกที่สุดเลยนะคะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ จะว่าไปครอบครัวของคุณนี่น่ารักดีนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วคิดถึงการต้อนรับดูแลเอาใจใส่ดีของทั้ง

พ่แม่ ตายายของฟางทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าทำไมแม่และย่าของเขาทำไมต้องผูกใจเจ็บกับ

ครอบครัวนี้มากนักนะ

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อกับแม่เป็นคนใจดีค่ะเหมือนคุณตาคุณยายเพราะใครที่มาดีกับเฟย์และฟางเค้าก็ดีตอบ แต่เห็น

อย่างงี้เวลาใครมารังแกพวกเราพวกพ่อแม่ก็ปกป้องและก็เอาเรื่องเหมือนกันนะคะ”ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

“มันเป็นธรรมดาของการปกป้องคนที่รัก เมื่อเห็นคนที่รารักเจ็บเค้าก็ต้องจัดการคนที่มาทำร้ายคนที่

เรารักให้ถึงที่สุดยังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเข้าใจถึงความแค้นที่ย่าตัวเองมีเพราะท่านต้องเจ็บมาก

สินะที่แม่ของเขาถูกทำร้ายในเมื่อก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ อ๊ะ หิ่งห้อย”ฟางพูดแล้วมองไปรอบๆพบว่ามีหิ่งห้อยมากมายบินอยู่รอบๆตัวฟางและป๊อปปี้

แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นทำให้ป๊อปปี้ที่นั่งมองฟางอยู่เงียบๆก็ส่ายหน้าเบาๆ

 

 

 

 

 

 

ดูท่าบ้านฟางก็ชอบป๊อปปี้นะเนี่ย ถ้าจะเเต่งงานจริงๆป๊อปปี้จะยอมมั้ยน้ออออ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา