เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะนั่งบื้ออะไรตรงนั้น มานอนได้แล้ว”เขื่อนมองไปที่เฟย์ไม่เข้านอนแล้วนั่งมองตรงหน้าต่างที่
เมื่อมองออกไปแล้วจะเป็นบ้านของเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมนายไม่พาพ่อของนายไปรักษาที่โรงพยาบาลล่ะ”เฟย์เงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอคงจะสมเพชพ่อชั้นมากสินะที่เห็นท่านเป็นแบบนี้”เขื่อนมองเฟย์อย่างไม่ไว้แล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ เลิกมองชั้นในแง่ร้ายสักทีเถอะเลิกทิฐิแล้วหัดเปิดซะบ้างนายน่ะ ชั้นรู้ว่านายคงเกลียดแม่ชั้น
มากที่เป็นต้นเหตุทำให้พ่อนายเป็นแบบนี้ และชั้นก็รู้ถึงความรักที่ท่านมีให้กับแม่ชั้นว่าท่านรักแม่
ชั้นมากแค่ไหน แค่สายน้ำมันไม่มีวันไหลกลับนะ แม่ชั้นกับพ่อชั้นเค้าแต่งงานจนมีชั้นกับพี่ฟางมาก
หลายสิบปีแล้วนะ ยิ่งทนทุกข์อยู่แต่กับอดีตของตัวเองแบบนี้มันก็จะยิ่งทรมานนะ”เฟย์หันไปพูดกับ
เขื่อน เพราะเธอรู้สึกอย่างงั้นจริงๆความรักถ้ารักมากก็จะลืมยากแล้วถ้าลืมยากแบบนี้คนที่เจ็บที่สุด
ก็คือคนที่ไม่ลืม ที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับความเจ็บปวดของตัวเองแบบนี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะชั้นเคยบอกแม่แล้วตั้งหลายครั้งแต่แม่ไม่ยอมให้พาพ่อไปโรงพยาบาล
น่ะสิ”เขื่อนนั่งลงข้างๆเฟย์แล้วพูดขึ้น ทำให้เฟย์แปลกใจที่จู่ๆเขื่อนที่ชอบว่าชอบประชดเธออยู่ๆก็
หยุดและนั่งลงแล้วพูดจาดีๆกับเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าเศร้าไปเลยนะ ชั้นเชื่อว่ายังไงซะคุณลุงต้องหาย”เฟย์ที่สังเกตเห็นแววตาที่เศร้าของชายหนุ่ม
ก็ยื่นมือไปแตะไหล่ให้กำลังใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
แล้วเฟย์ต้องหน้าแดงเมื่อจู่ๆเขื่อนก็เอนหัวลงไปซบลงไปที่ไหล่ของเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะ”เฟย์ที่ตอนแรกจะขยับตัวหนีแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจก่อนที่จะเลื่อนมืออีกข้างไปลูบผม
เขื่อนอย่างแผ่วเบา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟางนอนมองแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนิ่งพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่
เกิดขึ้นระหว่างเธอกับป๊อปปี้ที่ห้องหนังสือ ก่อนที่จะมาต่อกันในห้องนอนของเขาและเธอ ราวกับ
ฝันดีที่เกิดขึ้นกับเธอ ฟางค่อยๆเลื่อนสายตาลงไปมองมือหนาที่โอบกอดเอวเธอไว้แล้วหลับอยู่ข้าง
กายก็หน้าแดงจัดพลางกระชับผ้าห่มที่ร่นลงมาให้คลุมตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ พี่ป๊อป”แล้วฟางต้องร้องออกมาเมื่อป๊อปปี้คว้าตัวฟางมากอดแนบอกไม่ยอมปล่อย
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหน เราพึ่งนอนกันไม่กี่ชั่วโมงเองนะ ไหวหรอ”ป๊อปปี้ถามฟางทั้งที่ยังไม่ลืมตา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ แต่นี่มันเช้าแล้วนะคะพี่ป๊อป ฟางต้องลงไปช่วยอิ่ม มะลิแล้วก็แก้วทำงานบ้านอยู่ ส่วนพี่ก็
ต้องไปที่มหาวิทยาลัยนะคะ”ฟางหน้าแดงจัดเมื่อป๊อปปี้พูดชักไปถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ก่อนจะพูดแล้วไม่
กล้ามองสามี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้วันหยุดลืมไปแล้วรึไง เมื่อตอนเช้ามืดฝนมันตกแถมตอนนี้อากาศยังเย็นอยู่เลย มันหนาวนะ
ข้างนอก”ป๊อปปี้ลืมตาสบสายตากลมโตของฟางแล้วพูดก่อนจะกระชับกอดฟางแน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“อุ่นมั้ย”ชายหนุ่มเลื่อนไปกระซิบข้างหูของฟางแล้วถามเบาๆทำให้ฟางหน้าแดงจัด ก่อนจะกอด
ตอบชายหนุ่มไม่กล้าสบตาเพราะความเขินอาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่โน้มหน้าฟางขึ้นมาหมายจะจูบก็ต้องหยุดเมื่อมีเสียงเคาะประตู
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปคะ ตื่นรึยังคะ”เสียงของฟ้าพูดขึ้นหลังเคาะประตูทำให้ฟางและป๊อปปี้ชะงัก
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณป๊อปคะ ตื่นรึยังคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะทำไมวันนี้ตื่นสายเชียว”ฟ้ารีบเคาะประตูแล้วร้องเรียก
ป๊อปปี้ต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มีอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ที่รีบคว้าผ้าคลุมอาบน้ำมาสวมไว้ลวกๆแล้วเปิดประตูออกมาถามฟ้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ฟ้าเห็นคุณตื่นสายน่ะค่ะ เพราะปกติคุณไม่เคยตื่นสายแบบนี้เลยกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปรึ
เปล่า”ฟ้าพูดแล้วพลางชะเง้อหน้าเข้าไปในห้องก็อึ้งเมื่อเห็นสภาพฟางที่สวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำ
เหมือนกับป๊อปปี้ไม่มีผิด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้วันหยุดชั้นก็ไม่มีธุระจะไปไหนด้วยนานๆทีชั้นจะได้พักผ่อน เลยอยากจะนอนตื่นสายสักหน่อย
ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อนนะ”ป๊อปปี้มองฟ้าที่ชะเง้อเข้าไปในห้องตัวเองก็รีบพูดก่อนจะรีบปิด
ประตูใส่ฟ้าที่ยืนอึ้งกับภาพที่เห็น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นังร่าน แย่งผัวชาวบ้าน”ฟ้ากำมือแน่นก่อนน้ำตาจะไหลออกมาแล้วพูดออกมาด้วยความแค้นฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นึกยังไงถึงชวนชั้น แก้วแล้วก็ฟางมาที่นี่ล่ะโทโมะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อตอนเย็นโทโมะเพื่อนสนิทโทร
มาชวนเขา ฟางและแก้วให้มาทานอาหารค่ำที่ร้านอาหารสุดหรูที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม
ระดับ5ดาวของพ่อโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็วันนี้พ่อชั้นพาเชฟฝีมือดีกลับมาจากญี่ปุ่นน่ะสิ เลยอยากจะให้นายชิมฝีมือ และอีกอย่างจะชวน
นายออกมาเพียงลำพังเดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้เพราะนายเองก็แต่งงานมีเมียแล้ว”โทโมะพูดแล้วมองไปที่
ป๊อปปี้และฟางที่นั่งข้างกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“มันก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะหลังากที่ชั้นแต่งงาน แต่ชั้นแค่สงสัยว่าร้อยวันพันปีเวลาชั้นไป
ไหนกับนาย นายไม่เคยคิดจะชวนยัยแก้วออกมาข้างนอกบ้านเลยนะ”ป๊อปปี้ถามแล้วจ้องจับผิดโท
โมะที่นั่งข้างแก้วตรงข้ามตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ก็เดี๋ยวนี้ยัยแก้วโตเป็นสาวแล้ว จะให้มาอุดอู้อยู่แต่ในตัวบ้านตลอดชีวิตมันก็ไม่ได้ ชั้นเลยคิด
ว่าน่าจะพายัยแก้วออกมาเปิดหูเปิดตาเข้าสังคมกับเค้าซะบ้างไม่ใช่ทำตัวเชยเป็นแม่ชี”โทโมะรีบ
พูดแซวแก้วเหมือนเดิมเพื่อไม่ให้ผิดปกติ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะแก้วไม่ใช่แม่ชีนะคะ”แก้วหน้ามุ่ยก่อนะรีบเออ ออเถียงโทโมะกลับตามปกติ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วน่ะไม่ใช่แม่ชีหรอกแล้วก็ไม่ใช่สเป็กของโทโมะ เพราะโทโมะน่ะเค้าชอบผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่
จริงมั้ย”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ จริงๆนายนี่รู้ใจสเป็กชั้นเหมือนเดิมเลยนะป๊อปปี้ ก็นี่น้องสาวเพื่อนชั้นก็เหมือนน้องสาวชั้นจะ
คิดเป็นอื่นได้ยังไงล่ะ”โทโมะชะงักก่อนจะรีบพูดทำให้แก้วแอบหน้าเจื่อนลงไปที่โทโมะพูดไปแบบ
นั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ อาหารมาแล้วค่ะเราทานอาหารกันเถอะค่ะ”ฟางที่สังเกตเห็นสีหน้าแก้วก็รีบพูดเมื่ออาหารถูก
ยกมาเสิร์ฟก่อนที่ทั้ง4คนจะไม่ได้พูดอะไรกันต่ออีกและทานอาหารด้วยกันแล้วมองวิวยามค่ำคืนใน
เมืองบนดาดฟ้า
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
You’re the light, you’re the night you’re the color of my blood
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ เพลงนี้”ฟางที่นั่งมองบรรยากาศยามค่ำคืนไปเรื่อยๆก็ชะงักเมื่อนักร้องเริ่มร้องเพลงขึ้นทำให้
เธอนึกถึงตอนปี3ที่เธอมีวิชาแอคติ้งคาบเรียนของป๊อปปี้แล้วมีทดสอบให้ร้องเพลงตามความรู้สึก
ซึ่งฟางเองก็เลือกเพลงนี้ขึ้นมาร้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เพลงเพราะดีนะ เราไปเต้นรำกันเถอะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นโค้งตัวเชิญฟางเต้นรำทำให้ฟางหน้าแดงจัด
ก่อนจะจับมือกับป๊อปปี้ออกไปเต้นรำด้วยกัน2คน ฟางสบสายตาคมของป๊อปปี้ก็หน้าแดงและใจ
เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อยากรู้จังว่าตอนนั้นที่ร้องเพลงในคลาสเธอคิดถึงใครอยู่”ป๊อปปี้มองฟางที่เขินตัวเองก็กระซิบข้าง
หูเพื่อถาม
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปจำวันนั้นได้ด้วยหรอคะ”ฟางเงยหน้าสบตาป๊อปปี้แล้วถามขึ้น ป๊อปปี้ไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้
ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ชอบเพลงนี้นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหมุนตัวฟางแล้วดึงฟางให้อยู่ในอ้อมกอดแล้วกอดฟางพลาง
โยกไปกับจังหวะของเพลง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อยากเต้นรำแบบนั้นบ้างมั้ยแก้ว”โทโมะถามแฟนสาวที่นั่งมองคู่ของพี่ชายเต้นรำกันอยู่กลาง
ฟลอร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แน่ใจนะคะว่าอยากเต้นกับแก้ว ไม่กลัวพี่ป๊อปจับได้รึไง”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอนชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าเราจะไม่บอกป๊อปปี้เรื่องที่เราคบกัน อย่างอนสิ”โทโมะรู้สึกทันที
ก่อนจะรีบง้อแฟนสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วพยายามเข้าใจในสิ่งที่ตกลงนะคะ แต่แก้วเองก็อดน้อยใจไม่ได้นี่ ที่เราคบกันแต่กลับเหมือน
ไม่มีอะไรกัน เป็นแค่พี่ชายน้องสาว และอีกอย่างแก้วทั้งเชยไม่ใช่สาวในสเปคพี่ด้วยซ้ำ”แก้วพูด
แล้วซึมลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โธ่ ไม่เอาไม่หน้างอสิคนเก่งของพี่ ไม่สวยเลยนะ ใช่สเปคพี่เป็นอย่างที่บอกป๊อปปี้ก็จริง แต่พี่
ชอบเรานะ พี่รู้สึกดีกับเรา อยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแลเราไม่ให้เราเครียดจากที่บ้าน เลยต้องตาม
แกล้งเรายังไงล่ะ”โทโมะพูดก่อนจะดึงมือแก้วไปเต้นรำด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะคะ แก้วเต้นรำไม่เป็นหรอกนะ”แก้วรีบบอกชายหนุ่มทันทีที่ถูกลากมากลางฟลอร์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เต้นรำน่ะมันไม่ยากหรอกน่า ก้าวเท้าตามพี่นะ”โทโมะยิ้มก่อนจะสอนแฟนสาวเต้นรำด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วยังเต้นไม่เป็นแบบนั้น พี่ว่าพี่จะไปสอนแก้วเต้นรำเองดีกว่ามั้ง”ป๊อปปี้มองโทโมะที่กำลังสอน
แก้วเต้นรำก็รีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปให้แก้วอยู่กับพี่โทโมะเถอะค่ะยังไงซะพี่โทโมะเค้าสามารถดูแลแก้วเค้าได้นะคะไม่ต้องห่วง
เอ่อ ฟางหมายถึง ฟางอยากอยู่กับพี่”ฟางที่อยากให้โทโมะและแก้วอยู่ด้วยกันก็รีบพูด ป๊อปปี้
ชะงักก่อนจะยิ้มนิดนึงแล้วเดินจูงมือฟางมาที่อีกมุมของดาดฟ้าที่ลับตาคน ฟางมองป๊อปปี้ที่พาตัว
เองมาด้วยความแปลกใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ชอบนะ ความมืดและความเงียบ มันทำให้เรารู้สึกสงบ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปเกาะที่ราวดาดฟ้า
แล้วสูดอากาศลึกๆก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
 
 
 
 
“ความมืดและความเงียบทำให้เราสงบก็จริง แต่คนเราจะอยู่ในความมืดตลอดไปแบบนี้ก็ไม่ไหวมั้ง
คะพี่ป๊อปเพราะความมืดมันน่ากลัว เอ่อ ฟางเคยโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งตอนเด็กน่ะค่ะแหะๆ ถูก
แกล้งพาไปขังในห้องเก็บของของโรงเรียน ตอนนั้นฟางร้องไห้แยด้วยความกลัวมากดีนะคะที่ลุง
ภารโรงมาเปิดประตูให้”ฟางพูดแล้วเผลอเล่าเรื่องราวสมัยเด็กตัวเองให้ป๊อปปี้ฟัง
 
 
 
 
 
 
 
 
หมับ
 
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้เลื่อนมือไปกุมมือฟางไว้แน่นแล้วสบตาหญิงสาวผ่านความมืด ที่มีเพียงแสงไฟจากตึกรอบ
ข้างที่ส่องสว่างทำให้ฟางเห็นป๊อปปี้สลัวๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตอนนี้มีพี่แล้ว ไม่ต้องกลัวความมืดหรอกนะฟาง”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางยิ้มออกมาด้วยความตื้นตันที่
ป๊อปปี้ดูแลเธอดีเหลือเกิน ก่อนจะสวมกอดป๊อปปี้แน่นแทนคำขอบคุณ ป๊อปปี้หน้าแดงเมื่อถูกร่าง
บางกอด ก่อนจะกอดตอบฟางเอาไว้ ก่อนที่จะค่อยๆโนมหน้าของฟางขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยนและ
เนิ่นนาน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะไปไหนกันหรอคะพี่โทโมะ เดี๋ยวพี่ป๊อปกับคุณฟางกลับมาไม่เจอเราจะยุ่งเอานะ”แก้วพูดเมื่อ
ทันทีที่ป๊อปปี้พาฟางออกไป โทโมะก็รีบดึงมือแก้วออกไปแล้วกดลิฟท์ลง
 
 
 
 
 
 
 
“อยู่ด้วยกัน2คนทั้งทีขอทำอะไรให้แฟนหน่อยสิ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พี่จะปล้ำแก้วงั้นหรอ ไหนว่าพี่จะไม่ทำอะไรแก้วไงล่ะคนบ้า ลามก”แก้วรีบบ่นเป็นชุดเมื่อเห็น
ท่าทางของโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไง ยัยบ๊อง เอาล่ะถึงแล้ว”โทโมะพูดก่อนจะพาแก้วเดินลงมาอีกชั้นที่เป็นสระว่ายน้ำในร่ม
และสปอร์ตคลับของโรงแรม แก้วอึ้งเมื่อเห็นบรรยากาศรอบๆถูกประดับด้วยไฟและดอกไม้สวยงาม
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำมันทั้งหมดนี่ให้แก้วหรอคะ”แก้วรีบถามอย่างตื่นเต้น
 
 
 
 
 
 
“เปล่าหรอก พอดีว่ามีคู่รักมาถ่ายพรีเวดดิ้งที่นี่เมื่อกี้พี่เลยยืมสถานที่เค้า เอามาให้แก้ว”โทโมะพูด
ทำให้แก้วจ๋อยลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น พี่รู้ว่าพี่น่ะกะล่อนเหลวไหล อยากดูแย่ในสายตาป๊อปปี้กับเรา แต่ที่พี่พา
แก้วมาที่นี่เพราะพี่อยากจะให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาพิเศษของ2เราแทนคำสัญญาที่พี่จะให้
เรา”โทโมะพูดก่อนจะตบมือให้นักดนตรีเล่นไวโอลีนเพลงหวานซึ้ง แล้วมีนางฟ้าตัวน้อยเดินมาหา
แก้วแล้วจูงมือพาแก้วไปนั่งที่ชิงช้าที่อยู่ริมสระว่ายน้ำ ที่ถูกประดับไปด้วยดอกไม้สีขาวดูสวยหวาน
โรแมนติก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรคะพี่โทโมะ”แก้วหน้าแดงเมื่อโทโมะเดินมาข้างหลังแล้วสวมสร้องเส้นหนึ่งให้แก้ว แก้วมอง
สร้อยที่โทโมะสวมให้ก็พบว่ามันคือแหวนที่สลักคำว่าโทโมะเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“1วงคือของแก้วเขียนชื่อพี่ อีกวงเป็นของพี่เขียนชื่อแก้ว เชื่อพี่นะว่าพี่จริงจังกับเรา”โทโมะพูด
ก่อนจะชูนิ้วนางที่ตัวเองสวมแหวนอีกวงที่สลักคำว่าแก้ว แก้วยิ้มก่อนมาก่อนจะสวมกอดชายหนุ่ม
แน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะคะ แฟนของแก้ว”แก้วยิ้มก่อนที่จะเขย่งตัวจูบชายหนุ่มก่อนทำให้โทโมะหน้าแดงจัด
ก่อนจะกอดแก้วตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตั้งแต่วันนั้นนี่คุณฟางกับพี่ป๊อปดูมีความสุขขึ้นนะคะ”หลังจากไปทานข้าวข้างนอกกับป๊อปปี้และ
โทโมะไปแล้วเกือบอาทิตย์ แก้วก็เห็นฟางฮัมเพลงแล้วปัดฝุ่นตามชั้นอย่างมีความสุขก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เราเริ่มปรับตัวอยู่ที่นี่ได้แล้วต่างหากล่ะคะคุณแก้ว แถมพี่ป๊อปก็เริ่มเปิดใจให้ฟางแล้ว”ฟางพูด
แล้วยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าเปิดใจให้กันแบบนี้ก็มีหลานให้แก้วอุ้มไวไวนะคะแล้วแก้วจะรอ’แก้วยิ้มแป้นก่อนที่ทั้งคู่จะ
หัวเราะคิกคักด้วยกันอย่างมีความสุช
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ทำงานนะไม่ใช่มาหัวเราะมีความสุข ทำตัวเป็นพวกผู้ดีเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อระวังเถอะผัวจะทิ้ง”ฟ้าที่
เห็นแก้วและฟางยิ้มมีความสุชก็หงุดหงิดบวกกับระยะหลังนี่ป๊อปปี้ไม่มาหาเธอก็รีบพาลแล้วเดินมา
ว่าด้วยความหมั่นไส้
 
 
 
 
“อันนี้บอกตัวเองรึเปล่า”แก้วไม่ชอบฟ้าอยู่แล้วก็ย้อนแทนฟางก่อนจะรีบพาฟางเดินหนีฟ้าออกมา
ทำให้ฟ้าแทบกรี๊ด ที่ระยะหลังๆฟางเริ่มชาชินกับการถูกว่าถูกด่าของเธอและคุณหญิงนวลแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ย พี่ป๊อปกลับมาแล้ว แก้วไปดีกว่า”เมื่อลงมาข้างล่างแก้วเห็นป๊อปปี้เดินมาก็รีบดันฟางไปหา
ป๊อปปี้ก่อนจะวิ่งไปทางหลังบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้มีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมดูเครียดๆจัง”ฟางแปลกใจกับท่าทางสามีก็ถามขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทางมหาลัยเค้าจะให้พี่เดินทางไปสัมมนาที่เชียงใหม่2อาทิตย์น่ะ”ป๊อปปี้นิ่งเงียบแล้วพูดขึ้นพลาง
มองภรรยาสาวที่อยู่ตรงหน้า
 
 
 
 
 
 
 
ว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา กำลังดีแท้ๆ กำลังสวีท พระเอกเราก็ต้องจากไปแบบนี้รึนี่
 
 
 
 
เรื่องจะเป็นไงน้ออ จะสุขรึจะเศร้าน้ออออ