เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

9.2

เขียนโดย Chapond

วันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 23.24 น.

  46 ตอน
  455 วิจารณ์
  84.70K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 สิงหาคม พ.ศ. 2558 22.44 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

31) 31 รักโดยไม่มีเหตุผล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะนั่งบื้ออะไรตรงนั้น มานอนได้แล้ว”เขื่อนมองไปที่เฟย์ไม่เข้านอนแล้วนั่งมองตรงหน้าต่างที่

เมื่อมองออกไปแล้วจะเป็นบ้านของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมนายไม่พาพ่อของนายไปรักษาที่โรงพยาบาลล่ะ”เฟย์เงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอคงจะสมเพชพ่อชั้นมากสินะที่เห็นท่านเป็นแบบนี้”เขื่อนมองเฟย์อย่างไม่ไว้แล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ เลิกมองชั้นในแง่ร้ายสักทีเถอะเลิกทิฐิแล้วหัดเปิดซะบ้างนายน่ะ ชั้นรู้ว่านายคงเกลียดแม่ชั้น

มากที่เป็นต้นเหตุทำให้พ่อนายเป็นแบบนี้ และชั้นก็รู้ถึงความรักที่ท่านมีให้กับแม่ชั้นว่าท่านรักแม่

ชั้นมากแค่ไหน แค่สายน้ำมันไม่มีวันไหลกลับนะ แม่ชั้นกับพ่อชั้นเค้าแต่งงานจนมีชั้นกับพี่ฟางมาก

หลายสิบปีแล้วนะ ยิ่งทนทุกข์อยู่แต่กับอดีตของตัวเองแบบนี้มันก็จะยิ่งทรมานนะ”เฟย์หันไปพูดกับ

เขื่อน เพราะเธอรู้สึกอย่างงั้นจริงๆความรักถ้ารักมากก็จะลืมยากแล้วถ้าลืมยากแบบนี้คนที่เจ็บที่สุด

ก็คือคนที่ไม่ลืม ที่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับความเจ็บปวดของตัวเองแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะชั้นเคยบอกแม่แล้วตั้งหลายครั้งแต่แม่ไม่ยอมให้พาพ่อไปโรงพยาบาล

น่ะสิ”เขื่อนนั่งลงข้างๆเฟย์แล้วพูดขึ้น ทำให้เฟย์แปลกใจที่จู่ๆเขื่อนที่ชอบว่าชอบประชดเธออยู่ๆก็

หยุดและนั่งลงแล้วพูดจาดีๆกับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเศร้าไปเลยนะ ชั้นเชื่อว่ายังไงซะคุณลุงต้องหาย”เฟย์ที่สังเกตเห็นแววตาที่เศร้าของชายหนุ่ม

ก็ยื่นมือไปแตะไหล่ให้กำลังใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

แล้วเฟย์ต้องหน้าแดงเมื่อจู่ๆเขื่อนก็เอนหัวลงไปซบลงไปที่ไหล่ของเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะ”เฟย์ที่ตอนแรกจะขยับตัวหนีแต่แล้วกลับเปลี่ยนใจก่อนที่จะเลื่อนมืออีกข้างไปลูบผม

เขื่อนอย่างแผ่วเบา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟางนอนมองแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องนิ่งพลางคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่

เกิดขึ้นระหว่างเธอกับป๊อปปี้ที่ห้องหนังสือ ก่อนที่จะมาต่อกันในห้องนอนของเขาและเธอ ราวกับ

ฝันดีที่เกิดขึ้นกับเธอ ฟางค่อยๆเลื่อนสายตาลงไปมองมือหนาที่โอบกอดเอวเธอไว้แล้วหลับอยู่ข้าง

กายก็หน้าแดงจัดพลางกระชับผ้าห่มที่ร่นลงมาให้คลุมตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ พี่ป๊อป”แล้วฟางต้องร้องออกมาเมื่อป๊อปปี้คว้าตัวฟางมากอดแนบอกไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะไปไหน เราพึ่งนอนกันไม่กี่ชั่วโมงเองนะ ไหวหรอ”ป๊อปปี้ถามฟางทั้งที่ยังไม่ลืมตา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แต่นี่มันเช้าแล้วนะคะพี่ป๊อป ฟางต้องลงไปช่วยอิ่ม มะลิแล้วก็แก้วทำงานบ้านอยู่ ส่วนพี่ก็

ต้องไปที่มหาวิทยาลัยนะคะ”ฟางหน้าแดงจัดเมื่อป๊อปปี้พูดชักไปถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ก่อนจะพูดแล้วไม่

กล้ามองสามี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้วันหยุดลืมไปแล้วรึไง เมื่อตอนเช้ามืดฝนมันตกแถมตอนนี้อากาศยังเย็นอยู่เลย มันหนาวนะ

ข้างนอก”ป๊อปปี้ลืมตาสบสายตากลมโตของฟางแล้วพูดก่อนจะกระชับกอดฟางแน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ่นมั้ย”ชายหนุ่มเลื่อนไปกระซิบข้างหูของฟางแล้วถามเบาๆทำให้ฟางหน้าแดงจัด ก่อนจะกอด

ตอบชายหนุ่มไม่กล้าสบตาเพราะความเขินอาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้ที่โน้มหน้าฟางขึ้นมาหมายจะจูบก็ต้องหยุดเมื่อมีเสียงเคาะประตู

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ ตื่นรึยังคะ”เสียงของฟ้าพูดขึ้นหลังเคาะประตูทำให้ฟางและป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปคะ ตื่นรึยังคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะทำไมวันนี้ตื่นสายเชียว”ฟ้ารีบเคาะประตูแล้วร้องเรียก

ป๊อปปี้ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีอะไรรึเปล่า”ป๊อปปี้ที่รีบคว้าผ้าคลุมอาบน้ำมาสวมไว้ลวกๆแล้วเปิดประตูออกมาถามฟ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ฟ้าเห็นคุณตื่นสายน่ะค่ะ เพราะปกติคุณไม่เคยตื่นสายแบบนี้เลยกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปรึ

เปล่า”ฟ้าพูดแล้วพลางชะเง้อหน้าเข้าไปในห้องก็อึ้งเมื่อเห็นสภาพฟางที่สวมแค่เสื้อคลุมอาบน้ำ

เหมือนกับป๊อปปี้ไม่มีผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้วันหยุดชั้นก็ไม่มีธุระจะไปไหนด้วยนานๆทีชั้นจะได้พักผ่อน เลยอยากจะนอนตื่นสายสักหน่อย

ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อนนะ”ป๊อปปี้มองฟ้าที่ชะเง้อเข้าไปในห้องตัวเองก็รีบพูดก่อนจะรีบปิด

ประตูใส่ฟ้าที่ยืนอึ้งกับภาพที่เห็น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นังร่าน แย่งผัวชาวบ้าน”ฟ้ากำมือแน่นก่อนน้ำตาจะไหลออกมาแล้วพูดออกมาด้วยความแค้นฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่นึกยังไงถึงชวนชั้น แก้วแล้วก็ฟางมาที่นี่ล่ะโทโมะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อตอนเย็นโทโมะเพื่อนสนิทโทร

มาชวนเขา ฟางและแก้วให้มาทานอาหารค่ำที่ร้านอาหารสุดหรูที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรม

ระดับ5ดาวของพ่อโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็วันนี้พ่อชั้นพาเชฟฝีมือดีกลับมาจากญี่ปุ่นน่ะสิ เลยอยากจะให้นายชิมฝีมือ และอีกอย่างจะชวน

นายออกมาเพียงลำพังเดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้เพราะนายเองก็แต่งงานมีเมียแล้ว”โทโมะพูดแล้วมองไปที่

ป๊อปปี้และฟางที่นั่งข้างกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะหลังากที่ชั้นแต่งงาน แต่ชั้นแค่สงสัยว่าร้อยวันพันปีเวลาชั้นไป

ไหนกับนาย นายไม่เคยคิดจะชวนยัยแก้วออกมาข้างนอกบ้านเลยนะ”ป๊อปปี้ถามแล้วจ้องจับผิดโท

โมะที่นั่งข้างแก้วตรงข้ามตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ก็เดี๋ยวนี้ยัยแก้วโตเป็นสาวแล้ว จะให้มาอุดอู้อยู่แต่ในตัวบ้านตลอดชีวิตมันก็ไม่ได้ ชั้นเลยคิด

ว่าน่าจะพายัยแก้วออกมาเปิดหูเปิดตาเข้าสังคมกับเค้าซะบ้างไม่ใช่ทำตัวเชยเป็นแม่ชี”โทโมะรีบ

พูดแซวแก้วเหมือนเดิมเพื่อไม่ให้ผิดปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะแก้วไม่ใช่แม่ชีนะคะ”แก้วหน้ามุ่ยก่อนะรีบเออ ออเถียงโทโมะกลับตามปกติ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วน่ะไม่ใช่แม่ชีหรอกแล้วก็ไม่ใช่สเป็กของโทโมะ เพราะโทโมะน่ะเค้าชอบผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่

จริงมั้ย”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ จริงๆนายนี่รู้ใจสเป็กชั้นเหมือนเดิมเลยนะป๊อปปี้ ก็นี่น้องสาวเพื่อนชั้นก็เหมือนน้องสาวชั้นจะ

คิดเป็นอื่นได้ยังไงล่ะ”โทโมะชะงักก่อนจะรีบพูดทำให้แก้วแอบหน้าเจื่อนลงไปที่โทโมะพูดไปแบบ

นั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ อาหารมาแล้วค่ะเราทานอาหารกันเถอะค่ะ”ฟางที่สังเกตเห็นสีหน้าแก้วก็รีบพูดเมื่ออาหารถูก

ยกมาเสิร์ฟก่อนที่ทั้ง4คนจะไม่ได้พูดอะไรกันต่ออีกและทานอาหารด้วยกันแล้วมองวิวยามค่ำคืนใน

เมืองบนดาดฟ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

You’re the light, you’re the night you’re the color of my blood

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ เพลงนี้”ฟางที่นั่งมองบรรยากาศยามค่ำคืนไปเรื่อยๆก็ชะงักเมื่อนักร้องเริ่มร้องเพลงขึ้นทำให้

เธอนึกถึงตอนปี3ที่เธอมีวิชาแอคติ้งคาบเรียนของป๊อปปี้แล้วมีทดสอบให้ร้องเพลงตามความรู้สึก

ซึ่งฟางเองก็เลือกเพลงนี้ขึ้นมาร้อง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เพลงเพราะดีนะ เราไปเต้นรำกันเถอะ”ป๊อปปี้ลุกขึ้นโค้งตัวเชิญฟางเต้นรำทำให้ฟางหน้าแดงจัด

ก่อนจะจับมือกับป๊อปปี้ออกไปเต้นรำด้วยกัน2คน ฟางสบสายตาคมของป๊อปปี้ก็หน้าแดงและใจ

เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากรู้จังว่าตอนนั้นที่ร้องเพลงในคลาสเธอคิดถึงใครอยู่”ป๊อปปี้มองฟางที่เขินตัวเองก็กระซิบข้าง

หูเพื่อถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปจำวันนั้นได้ด้วยหรอคะ”ฟางเงยหน้าสบตาป๊อปปี้แล้วถามขึ้น ป๊อปปี้ไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชอบเพลงนี้นะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะหมุนตัวฟางแล้วดึงฟางให้อยู่ในอ้อมกอดแล้วกอดฟางพลาง

โยกไปกับจังหวะของเพลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยากเต้นรำแบบนั้นบ้างมั้ยแก้ว”โทโมะถามแฟนสาวที่นั่งมองคู่ของพี่ชายเต้นรำกันอยู่กลาง

ฟลอร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ใจนะคะว่าอยากเต้นกับแก้ว ไม่กลัวพี่ป๊อปจับได้รึไง”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเง้างอนชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าเราจะไม่บอกป๊อปปี้เรื่องที่เราคบกัน อย่างอนสิ”โทโมะรู้สึกทันที

ก่อนจะรีบง้อแฟนสาว

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วพยายามเข้าใจในสิ่งที่ตกลงนะคะ แต่แก้วเองก็อดน้อยใจไม่ได้นี่ ที่เราคบกันแต่กลับเหมือน

ไม่มีอะไรกัน เป็นแค่พี่ชายน้องสาว และอีกอย่างแก้วทั้งเชยไม่ใช่สาวในสเปคพี่ด้วยซ้ำ”แก้วพูด

แล้วซึมลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โธ่ ไม่เอาไม่หน้างอสิคนเก่งของพี่ ไม่สวยเลยนะ ใช่สเปคพี่เป็นอย่างที่บอกป๊อปปี้ก็จริง แต่พี่

ชอบเรานะ พี่รู้สึกดีกับเรา อยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแลเราไม่ให้เราเครียดจากที่บ้าน เลยต้องตาม

แกล้งเรายังไงล่ะ”โทโมะพูดก่อนจะดึงมือแก้วไปเต้นรำด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะคะ แก้วเต้นรำไม่เป็นหรอกนะ”แก้วรีบบอกชายหนุ่มทันทีที่ถูกลากมากลางฟลอร์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เต้นรำน่ะมันไม่ยากหรอกน่า ก้าวเท้าตามพี่นะ”โทโมะยิ้มก่อนจะสอนแฟนสาวเต้นรำด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วยังเต้นไม่เป็นแบบนั้น พี่ว่าพี่จะไปสอนแก้วเต้นรำเองดีกว่ามั้ง”ป๊อปปี้มองโทโมะที่กำลังสอน

แก้วเต้นรำก็รีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปให้แก้วอยู่กับพี่โทโมะเถอะค่ะยังไงซะพี่โทโมะเค้าสามารถดูแลแก้วเค้าได้นะคะไม่ต้องห่วง

เอ่อ ฟางหมายถึง ฟางอยากอยู่กับพี่”ฟางที่อยากให้โทโมะและแก้วอยู่ด้วยกันก็รีบพูด ป๊อปปี้

ชะงักก่อนจะยิ้มนิดนึงแล้วเดินจูงมือฟางมาที่อีกมุมของดาดฟ้าที่ลับตาคน ฟางมองป๊อปปี้ที่พาตัว

เองมาด้วยความแปลกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ชอบนะ ความมืดและความเงียบ มันทำให้เรารู้สึกสงบ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินไปเกาะที่ราวดาดฟ้า

แล้วสูดอากาศลึกๆก่อนจะหลับตาลง

 

 

 

 

 

 

 

“ความมืดและความเงียบทำให้เราสงบก็จริง แต่คนเราจะอยู่ในความมืดตลอดไปแบบนี้ก็ไม่ไหวมั้ง

คะพี่ป๊อปเพราะความมืดมันน่ากลัว เอ่อ ฟางเคยโดนเพื่อนที่โรงเรียนแกล้งตอนเด็กน่ะค่ะแหะๆ ถูก

แกล้งพาไปขังในห้องเก็บของของโรงเรียน ตอนนั้นฟางร้องไห้แยด้วยความกลัวมากดีนะคะที่ลุง

ภารโรงมาเปิดประตูให้”ฟางพูดแล้วเผลอเล่าเรื่องราวสมัยเด็กตัวเองให้ป๊อปปี้ฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

หมับ

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อปปี้เลื่อนมือไปกุมมือฟางไว้แน่นแล้วสบตาหญิงสาวผ่านความมืด ที่มีเพียงแสงไฟจากตึกรอบ

ข้างที่ส่องสว่างทำให้ฟางเห็นป๊อปปี้สลัวๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้มีพี่แล้ว ไม่ต้องกลัวความมืดหรอกนะฟาง”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางยิ้มออกมาด้วยความตื้นตันที่

ป๊อปปี้ดูแลเธอดีเหลือเกิน ก่อนจะสวมกอดป๊อปปี้แน่นแทนคำขอบคุณ ป๊อปปี้หน้าแดงเมื่อถูกร่าง

บางกอด ก่อนจะกอดตอบฟางเอาไว้ ก่อนที่จะค่อยๆโนมหน้าของฟางขึ้นมาจูบอย่างอ่อนโยนและ

เนิ่นนาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จะไปไหนกันหรอคะพี่โทโมะ เดี๋ยวพี่ป๊อปกับคุณฟางกลับมาไม่เจอเราจะยุ่งเอานะ”แก้วพูดเมื่อ

ทันทีที่ป๊อปปี้พาฟางออกไป โทโมะก็รีบดึงมือแก้วออกไปแล้วกดลิฟท์ลง

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่ด้วยกัน2คนทั้งทีขอทำอะไรให้แฟนหน่อยสิ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พี่จะปล้ำแก้วงั้นหรอ ไหนว่าพี่จะไม่ทำอะไรแก้วไงล่ะคนบ้า ลามก”แก้วรีบบ่นเป็นชุดเมื่อเห็น

ท่าทางของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไง ยัยบ๊อง เอาล่ะถึงแล้ว”โทโมะพูดก่อนจะพาแก้วเดินลงมาอีกชั้นที่เป็นสระว่ายน้ำในร่ม

และสปอร์ตคลับของโรงแรม แก้วอึ้งเมื่อเห็นบรรยากาศรอบๆถูกประดับด้วยไฟและดอกไม้สวยงาม

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำมันทั้งหมดนี่ให้แก้วหรอคะ”แก้วรีบถามอย่างตื่นเต้น

 

 

 

 

 

 

“เปล่าหรอก พอดีว่ามีคู่รักมาถ่ายพรีเวดดิ้งที่นี่เมื่อกี้พี่เลยยืมสถานที่เค้า เอามาให้แก้ว”โทโมะพูด

ทำให้แก้วจ๋อยลงไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น พี่รู้ว่าพี่น่ะกะล่อนเหลวไหล อยากดูแย่ในสายตาป๊อปปี้กับเรา แต่ที่พี่พา

แก้วมาที่นี่เพราะพี่อยากจะให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาพิเศษของ2เราแทนคำสัญญาที่พี่จะให้

เรา”โทโมะพูดก่อนจะตบมือให้นักดนตรีเล่นไวโอลีนเพลงหวานซึ้ง แล้วมีนางฟ้าตัวน้อยเดินมาหา

แก้วแล้วจูงมือพาแก้วไปนั่งที่ชิงช้าที่อยู่ริมสระว่ายน้ำ ที่ถูกประดับไปด้วยดอกไม้สีขาวดูสวยหวาน

โรแมนติก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรคะพี่โทโมะ”แก้วหน้าแดงเมื่อโทโมะเดินมาข้างหลังแล้วสวมสร้องเส้นหนึ่งให้แก้ว แก้วมอง

สร้อยที่โทโมะสวมให้ก็พบว่ามันคือแหวนที่สลักคำว่าโทโมะเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“1วงคือของแก้วเขียนชื่อพี่ อีกวงเป็นของพี่เขียนชื่อแก้ว เชื่อพี่นะว่าพี่จริงจังกับเรา”โทโมะพูด

ก่อนจะชูนิ้วนางที่ตัวเองสวมแหวนอีกวงที่สลักคำว่าแก้ว แก้วยิ้มก่อนมาก่อนจะสวมกอดชายหนุ่ม

แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะ แฟนของแก้ว”แก้วยิ้มก่อนที่จะเขย่งตัวจูบชายหนุ่มก่อนทำให้โทโมะหน้าแดงจัด

ก่อนจะกอดแก้วตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตั้งแต่วันนั้นนี่คุณฟางกับพี่ป๊อปดูมีความสุขขึ้นนะคะ”หลังจากไปทานข้าวข้างนอกกับป๊อปปี้และ

โทโมะไปแล้วเกือบอาทิตย์ แก้วก็เห็นฟางฮัมเพลงแล้วปัดฝุ่นตามชั้นอย่างมีความสุขก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เราเริ่มปรับตัวอยู่ที่นี่ได้แล้วต่างหากล่ะคะคุณแก้ว แถมพี่ป๊อปก็เริ่มเปิดใจให้ฟางแล้ว”ฟางพูด

แล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าเปิดใจให้กันแบบนี้ก็มีหลานให้แก้วอุ้มไวไวนะคะแล้วแก้วจะรอ’แก้วยิ้มแป้นก่อนที่ทั้งคู่จะ

หัวเราะคิกคักด้วยกันอย่างมีความสุช

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำงานนะไม่ใช่มาหัวเราะมีความสุข ทำตัวเป็นพวกผู้ดีเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อระวังเถอะผัวจะทิ้ง”ฟ้าที่

เห็นแก้วและฟางยิ้มมีความสุชก็หงุดหงิดบวกกับระยะหลังนี่ป๊อปปี้ไม่มาหาเธอก็รีบพาลแล้วเดินมา

ว่าด้วยความหมั่นไส้

 

 

 

 

“อันนี้บอกตัวเองรึเปล่า”แก้วไม่ชอบฟ้าอยู่แล้วก็ย้อนแทนฟางก่อนจะรีบพาฟางเดินหนีฟ้าออกมา

ทำให้ฟ้าแทบกรี๊ด ที่ระยะหลังๆฟางเริ่มชาชินกับการถูกว่าถูกด่าของเธอและคุณหญิงนวลแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อุ้ย พี่ป๊อปกลับมาแล้ว แก้วไปดีกว่า”เมื่อลงมาข้างล่างแก้วเห็นป๊อปปี้เดินมาก็รีบดันฟางไปหา

ป๊อปปี้ก่อนจะวิ่งไปทางหลังบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้มีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมดูเครียดๆจัง”ฟางแปลกใจกับท่าทางสามีก็ถามขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทางมหาลัยเค้าจะให้พี่เดินทางไปสัมมนาที่เชียงใหม่2อาทิตย์น่ะ”ป๊อปปี้นิ่งเงียบแล้วพูดขึ้นพลาง

มองภรรยาสาวที่อยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

ว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา กำลังดีแท้ๆ กำลังสวีท พระเอกเราก็ต้องจากไปแบบนี้รึนี่

 

 

 

 

เรื่องจะเป็นไงน้ออ จะสุขรึจะเศร้าน้ออออ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา