เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พาชั้นออกมาแบบนี้งานที่โรงแรมของพ่อเธอไม่ต้องไปช่วยหรอพ้อยท์”ฟางถามเมื่อเดินมาช้อป
ปิ้งกับพ้อยท์และเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องหรอกเพราะกว่าชั้นจะเคลียร์คิวได้นะแทบตายและอีกอย่างขาดชั้นไปสักคนโรงแรมพ่อชั้น
ไม่เจ๊งหรอก”พ้อยท์พูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปแล้วพี่เขยเฟย์เนี่ยเค้าก็รักและเป็นห่วงพี่ฟางเหมือนกันนะคะถึงได้โทรให้พี่พ้อยท์มาพาพี่
ฟางออกไปช้อปปิ้งแกเหงาเวลาพี่ป๊อปไปทำงานด้วย”เฟย์พูดแล้วคิดถึงเมื่อเช้าที่เธอกับพ้อยท์ไป
รับฟางที่มหาลัย
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”ฟางพูดแล้วคิดย้อนถึงตอนเช้าที่กว่าป๊อปปี้จะขอเธอออกมาจากบ้านได้นั้น
ทั้งคุณหญิงนวลและฟ้าก็ต่างว่าว่าเธอจะต้องไปเป็นภาระ โชคดีที่ป๊อปปี้อ้างว่าจะต้องเอาฟางมา
ช่วยสอนการแสดงให้รุ่นน้องทุกคนจึงยอม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ ไหนๆคุณสามีก็พาเธอมาให้พวกชั้นแล้วขากลับก็น่าจะซื้ออะไรไปให้หน่อยนะ”พ้อยท์รีบ
กระแซะแซวฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้า พอเลยๆเราไปช้อปปิ้งของเรากันเถอะ”ฟางยิ้มก่อนจะเดินไปอีกทางและชนเข้ากับเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่คิดเลยนะครับว่าจะเจอคุณฟางที่นี่”เขื่อนยิ้มกริ่มเมื่อเห็นฟางก่อนจะนึกหาเรื่องจัดการเธอแล้ว
เดินมาคุยด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะแล้วนี่คุณเขื่อนมาหายัยเฟย์หรอคะ”ฟางถามเพราะจำได้จากเฟย์ว่าเธอกำลังคุยกับเขื่อนอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“คงไม่ใช่แล้วล่ะครับ จะเอาอะไรกับคนถูกทิ้งอย่างผม”เขื่อนได้ยินชื่อเฟย์ก็ตีหน้าเศร้าลงไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมหรอคะ นี่เกิดอะไรขึ้นหรอคะ”ฟางถามเพราะตั้งแต่เธอแต่งงานกับป๊อปปี้ไปเป็นอาทิตย์เธอ
แทบจะรับรู้เรื่องราวของน้องสาวของเธอน้อยมาก เพราะลำพังเธอเองก็ต้องจัดการกับเรื่องที่บ้าน
ของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“นี่คุณฟางไม่รู้เรื่องหรอครับว่าเฟย์เค้านอกใจผมไปมีคนอื่น”เขื่อนได้ทีก็รีบกุเรื่องขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะคะอย่างยัยเฟย์เนี่ยนะที่จะนอกใจ”ฟางอึ้งเพราะเธอรู้นิสัยน้องของเธอดีว่าเมื่อสนใจใคร
ขึ้นมาจะไม่มีวันนอกใจเด็ดขาดและถึงแม้เฟย์จะเรียนเมืองนอกแต่เรื่องความรักนั้นเขื่อนคือรักแรก
ของเฟย์เลยด้วยซ้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“ครับ ผมสนใจน้องคุณฟางเพราะความสดใสน่ารัก แต่สุดท้ายผมก็ถูกเธอทรยศ ผมมันโง่เองที่
หลง”เขื่อนตีหน้าเศร้าพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ออกไปจากพี่ฟางนะ”เฟย์ที่เห็นฟางและเขื่อนคุยกันนอกร้านก็ตรงดิ่งเข้าไปผลักเขื่อนห่างเฟย์
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนยัยเฟย์ คุณเขื่อนนี่มันเรื่องอะไรกันคะ”ฟางมองทั้งคู่ที่ตั้งแง่กันใส่กันก็รีบถามคนทั้งคู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เฟย์ ฟางไปทางนั้นกันดีกว่า ไปกันๆ”พ้อยท์เห็นเรื่องเริ่มไปกันใหญ่เพราะมีคนเริ่มหันมามอง
ก็รีบดึงฟางไปอีกทาง
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดจะทำอะไรเลวๆกับพี่สาวชั้นนะ ไอ้คนชั่ว”เฟย์เดินเข้าไปใกล้เขื่อนแล้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้กล้ามาปากดีใส่ชั้นแบบนี้ หึ รึว่าคงจะลืมรสชาติของชั้นไปแล้วล่ะ
สิ”เขื่อนว่า
 
 
 
 
 
 
 
“เรื่องวันนั้นชั้นถือว่าทำทานให้หมาข้างถนน ชั้นลืมไปแล้ว”เฟย์เจ็บปวดที่ใจก่อนจะฝืนทำเป็นพูด
ดีกับเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
“หมาข้างถนนงั้นหรอ หึ อย่าน้อยชั้นก็เป็นคนแรกของเธอนะ”เขื่อนไม่พอใจแล้วรีบกระชากเฟย์มา
แนบอก
 
 
 
 
 
 
 
 
“เฟย์”พ้อยท์ที่นึกห่วงรุ่นน้องก็เดินมาตามเฟย์จึงอาศัยจังหวะเตะเข้าที่หน้าแข้งของเขื่อน
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นขอเตือนไว้เลยนะอย่ามายุ่งกับครอบครัวชั้นอีก ไม่อย่างงั้นชั้นจะจัดการนายแน่”เฟย์พูดก่อนจะ
รีบวิ่งไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ คนอย่างเธอจัดการอะไรชั้นได้”เขื่อนมองตามเฟย์อย่างไม่พอใจก่อนจะคิดหาทางเล่นงานฟาง
ต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้น้องฟางไม่อยู่หรอแก้ว”โทโมะเดินเข้ามาทักแก้วที่นั่งอยู่ที่ศาลาคนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ วันนี้พี่ป๊อปพาคุณฟางไปที่มหาลัยบอกว่าจะให้ไปช่วยสอนการแสดง”แก้วตอบ
 
 
 
 
 
 
 
“เหงามั้ยเนี่ย”โทโมะลอบมองแก้วที่นั่งเหม่อเพียงลำพังก็พูดขึ้นทำให้แก้วหันไปมอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ แก้วก็อยู่อย่างนี้มาตั้งนานจนชินกับความเหงาแล้วล่ะค่ะ”แก้วพูดแล้วคิดถึงตัวเองตอนเด็กที่
ต้องอยู่คนเดียว
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ไม่เชื่อหรอกว่าคนเราจะชินกับความเหงาได้ ไหนๆวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านแล้วมานี่สิ”โทโมะพูด
แล้วรีบดึงแก้วไปขึ้นรถตัวเองที่จอดด้านนอกทันทีโดยสั่งกับมะลิและอิ่มว่าให้บอกพวกคุณหญิง
นวลว่าแก้วไปจ่ายตลาด
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะแก้วไม่เอาแบบวันนั้นแล้วนะไม่อยากเมาอีกแล้ว”แก้วรีบพูดเมื่อนั่งรถมากับโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะบ้ารึไงพี่ไม่ได้ชวนเรากินเหล้าตั้งแต่หัววันสักหน่อย”โทโมะพูดอยากอารมณ์ดีก่อนขับรถมา
จอดที่ห้องเสื้อแห่งหนึ่ง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไฮ โทโมะวันนี้ยูเอาน้องแม่ชีออกมาจากวัดได้แล้วหรอ”หวายเดินเข้ามากอดทักทายโทโมะอย่าง
สนิทสนม
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่คะแก้วไม่ใช่แม่ชีนะ”แก้วที่เมื่อเจอกับหวายก็จำได้ก่อนจะรีบพูดทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“จ้า ไม่ใช่แม่ชีแต่เป็นคุณป้าหลงยุค นี่ถามหน่อยเถอะอายุเท่าไหร่กันเนี่ยถึงแต่งตัวเชยแบบ
นี้”หวายพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วไม่สนใจเรื่องเสื้อผ้าอะไรพวกนี้หรอกค่ะไร้สาระ”แก้วพูดแล้วกอดอกไม่สนใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ หวายไออยากให้ยูช่วยหน่อย”โทโมะมองแก้วก่อนจะเดินไปกระซิบคุยกับหวายแล้วหาย
เข้าไปในสุดของร้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะหายไปไหนน่ะ แก้วจะกลับบ้าน”แก้วพูดพลางเดินเข้าไปในห้องด้านในสุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณน้องคงจะกลับยากแล้วล่ะ เด็กๆจัดการ”หวายเดินมาพร้อมกับเด็กในร้านก่อนจะโปะยาสลบใส่
แก้วทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวพวกแกเดินไปตรงนั้นก่อนนะ”ฟางพูดพลางเดินเข้าไปในมุมที่ขายเนคไทผู้ชายแล้วเดิน
เลือกซื้อเนคไทในใจพลางนึกถึงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาเลือกของให้สามีหรอครับ”เขื่อนเห็นฟางอยู่คนเดียวก็อาศัยจังหวะเข้ามาหา
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ ค่ะพอดีว่าฟางอยากจะทำอะไรให้พี่ป๊อปบ้างน่ะค่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดถึงป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“ทำให้สามีแล้วคุณสามีของคุณฟางทำอะไรให้คุณฟางบ้างหรอครับ ผมน่ะไม่ค่อยเห็นคุณอยู่กับ
สามีคุณเท่าไหร่เลยนะครับและผมเองก็ได้ยินมาว่าคุณน่ะถูกคลุมถุงชนแต่งงาน ผมเป็นห่วงนะ
ครับ”เขื่อนพูดก่อนถือวิสาสะจับมือฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ แต่ฟางไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟางเต็มใจทำให้พี่ป๊อป”ฟางดึง
มือกลับก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ได้ยินชัดแล้วนะว่าพี่สาวชั้นรักกับพี่เขยดีขนาดไหน สวะแบบนายอย่ามายุ่ง”เฟย์ที่เดินมาเห็น
เขื่อนอยู่กับฟางก็รีบไปกระซิบกับเขื่อนก่อนจะดึงฟางออกไป เขื่อนกำมือแน่นมองเฟย์ที่พยายาม
แยกพี่สาวตัวเองออกจากเขา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบใจมากนะทุกคนที่วันนี้ไปช้อปปิ้งด้วยกันน่ะ”ฟางพูดเมื่อพ้อยท์และเฟย์มาส่งที่มหาลัยตอน
บ่าย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก งั้นเดี๋ยวพ้อยท์ไปส่งยัยเฟย์ก่อนนะ บาย”พ้อยท์พูดก่อนจะขับรถออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ฝนตก”ฟางที่ชะเง้อมองหาป๊อปปี้ก็ร้องก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในใต้ตึกคณะ
 
 
 
 
 
 
 
“พี่ฟาง นั่นพี่ฟางจริงๆด้วย”พาร์ทที่เลิกเรียนก็รีบวิ่งมาหาฟางแล้วพูดด้วยความดีใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“พาร์ทเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย”ฟางยิ้มออกมาเมื่อเจอรุ่นน้องคนสนิทก่อนจะถามไถ่สารทุกข์สุ
ขดิบ
 
 
 
 
 
 
“ก็สบายดีครับ แต่พอพวกพี่จบไปผมอ่ะโครตเหงาเลย ผมคิดถึงพี่ฟางนะครับ”พาร์ทพูดแล้วมอง
ฟางด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง”ก่อนที่ฟางและพาร์ทจะพูดอะไรต่อป๊อปปี้ก็เดินลงมาหาฟางที่ยืนอยู่กับพาร์ท
 
 
 
 
 
 
 
 
“สามีพี่ฟางมาแล้วผมไปก่อนนะครับ”พาร์ทมองป๊อปปี้และฟางเศร้าๆก่อนะเดินออกไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ฝนตกหนักเลยรอสักหน่อยแล้วกันเนาะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะชวนฟางไปนั่งที่ม้านั่งใต้ตึกรอฝน
ซา
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ”ป๊อปปี้ที่เห็นที่ใบหน้าของฟางเลอะละอองน้ำฝนตอนวิ่งเข้ามาใต้ตึกก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัว
เองให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป”ฟางยิ้มแป้นออกมาด้วยความดีใจทำให้ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะเบือนหน้าหนีไป
ทางอื่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ร้านกาแฟใต้ตึกคณะเรายังไม่ปิดเราไปอยู่ในนั้นก่อนดีมั้ย”ป๊อปปี้ชี้ไปที่ร้านกาแฟเพื่อเปลี่ยนเรื่อง
คุยก่อนจะชวนฟางเข้าไปในร้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณค่ะ”ฟางยิ้มออกมาเมื่อป๊อปปี้เอาโกโกร้อนและขนมหวานมาให้เธอ ก่อนที่ฟางจะตักเค้ก
ทานทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่อยๆทานก็ได้ ทานเป็นเด็กไปได้นะเรา”ป๊อปปี้ยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะหยิบทิชชู่เช็ดปากที่เลอะ
ครีมให้ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ ฟางนี่แย่จังเลยนะคะกินแค่นี้เยอะเลอะ”ฟางหน้าแดงจัดเมื่อป๊อปปี้เข้ามาใกล้ก่อนจะรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอก น่ารักดี”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบดื่มกาแฟแล้วทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ทำให้ฟางที่มัว
แต่เขินอยู่ได้ยินไม่ถนัดว่าเมื่อกี้นี้พูดอะไร ก่อนจะมองออกไปที่นอกหน้าต่างร้านแล้วยิ้มอย่างมี
ความสุขที่ได้ติดฝนกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม อ้ะนี่พวกพี่ทำอะไรกับแก้วเนี่ย”แก้วที่ลืมตาตื่นมาในตอนเย็นแล้วพบว่าตัวเองนอนหลับอยู่บน
เก้าอี้ห้องแต่งตัวแล้วมองตัวเองในกระจกแล้วอึ้งเมื่อผมที่ยาวโดนตัดให้ประบ่าและย้อมสีน้ำตาล
ใบหน้าที่ไม่เคยโดนเครื่องสำอางเลยกลับมีเครื่องสำอางแต่งแต้ม ไหนจะเสื้อผ้าที่เธอใส่เดรส
ประมาณเข่าแทนชุดคุณป้าเมื่อเช้านี้
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะว่าไปแล้วยูก็เก่งเหมือนกันนะหวาย”โทโมะและหวายเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“ระดับดีไซเนอร์แฟชั่นสุดชิคแห่งปีแล้วเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ อ้อแล้วค่าเสื้อผ้ารองเท้าเครื่องสำอางไอคิด
บิลไปที่บ้านยูละนะโทโมะ”หวายพูดก่อนจะให้ลูกน้องถือถุงเครื่องสำอาง เสื้อผ้าและรองเท้ามาให้
แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“พวกพี่ทำแบนี้ทำไมกันแก้วไม่อยากได้ของพวกนี้แก้วไม่มีเงินนะ”แก้วโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นผู้ใหญ่ให้ของก็รับสิ อย่าเสียมารยาทนะยัยเด็กบ๊อง”โทโมะพูดพลาง
เขกหัวแก้วเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณย่าต้องไม่พอใจแน่ๆถ้าแก้วแต่งตัวแบบนี้”แก้วนิ่วหน้าคิดกลัวย่าตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้าก็ทำไปแล้วนิ น่ารักจะตาย”โทโมะพูดทำให้แก้วชะงักที่ถูกชมก่อนจะหน้าแดงจัด
 
 
 
 
 
 
“เสร็จแล้วใช่มั้ยแก้วไปรอที่รถนะ”แก้วพูดก่อนจะรีบถือถุงเสื้อผ้าวิ่งแจ้นออกไปรอที่รถทันที
 
 
 
 
 
 
 
“น้องเค้าน่ารักดีนะ ยูชอบหรอ”หวายรีบถามเพื่อนชาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าหรอ นั่นน้องไอไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”โทโมะพุดก่อนจะขอตัวเดินออกไปจากร้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
“จ้า ไม่คิดก็ไม่คิด”หวายส่ายหน้าเบาๆแล้วยิ้มกับความเอาใจใส่ของโทโมะที่มีให้แก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะพ่อ เฟย์กลับมาถึงบ้านแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเฟย์อยู่บ้านคนเดียวได้ พ่อกับแม่ไปงานเลี้ยง
ของเพื่อนพ่อเถอะค่ะ เฟย์ปิดบ้านแล้วก็จะขึ้นนอนแล้วค่ะ”เฟย์พูดโทรศัพท์กับพ่อแม่ตัวเองที่ไป
งานเลี้ยงที่ต่างจังหวัดพลางปิดประตูบ้าน
 
 
 
 
 
 
 
 
วูบ
 
 
 
 
 
 
 
ขณะที่เฟย์เดินขึ้นมาในห้องนอนตัวเองก็ชะงักแหมือนมีใครอยู่ที่หน้าต่าง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กิ่งไม้ล่ะมั้ง”เฟย์ที่ไม่เห็นมีใครก็ส่ายหน้าพลางปิดประตูห้องและล้อคประตู
 
 
 
 
 
 
 
“แค่กิ่งไม้งั้นหรอ”เขื่อนโผล่มาจากที่ซ่อนแล้วรีบกระชากเฟย์โยนลงเตียงนอนของเธอทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กะ แกเข้ามาได้ยังไงน่ะ ชั้นจะเรียกตำรวจ”เฟย์ตกใจกลัวเมื่อเห็นเขื่อนเข้ามาในห้องนอนตัวเองก็
รีบหยิบมือถือหมายจะโทรออกหาตำรวจแต่เขื่อนที่ไวกว่าคว้ามือถือได้แล้วรีบปาเข้ากำแพงอย่าง
ไม่มีชิ้นดี
 
 
 
 
 
 
 
 
“กลางวันยังกล้าปากดีกับชั้นอยู่เลยตอนนี้กลับกลัวจนจะต้องเรียกตำรวจงั้นหรอ หึๆ”เขื่อนพูดและ
หัวเราะในลำคอ
 
 
 
 
 
 
 
“ยะ อย่านะกรี๊ดดดด”เฟย์ที่กลัวและพยายามหนีสุดท้ายก็หนีเขื่อนไม่พ้นและถูกเขื่อนกระทำอย่าง
โหดร้ายเหมือนเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
อย่าพึ่งหายไปไหนกันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
 
 
 
ไรเตอร์กลับมาแล้วจ้าาาาา พอดีเกิดแอคซิเด้นท์กับเครื่องคอมตัวเองนิดหน่อย
 
 
 
กลับมาอัพแล้วจ้าาาาา