เล่ห์รักอุบัติหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่พาชั้นออกมาแบบนี้งานที่โรงแรมของพ่อเธอไม่ต้องไปช่วยหรอพ้อยท์”ฟางถามเมื่อเดินมาช้อป

ปิ้งกับพ้อยท์และเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องหรอกเพราะกว่าชั้นจะเคลียร์คิวได้นะแทบตายและอีกอย่างขาดชั้นไปสักคนโรงแรมพ่อชั้น

ไม่เจ๊งหรอก”พ้อยท์พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไปแล้วพี่เขยเฟย์เนี่ยเค้าก็รักและเป็นห่วงพี่ฟางเหมือนกันนะคะถึงได้โทรให้พี่พ้อยท์มาพาพี่

ฟางออกไปช้อปปิ้งแกเหงาเวลาพี่ป๊อปไปทำงานด้วย”เฟย์พูดแล้วคิดถึงเมื่อเช้าที่เธอกับพ้อยท์ไป

รับฟางที่มหาลัย

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”ฟางพูดแล้วคิดย้อนถึงตอนเช้าที่กว่าป๊อปปี้จะขอเธอออกมาจากบ้านได้นั้น

ทั้งคุณหญิงนวลและฟ้าก็ต่างว่าว่าเธอจะต้องไปเป็นภาระ โชคดีที่ป๊อปปี้อ้างว่าจะต้องเอาฟางมา

ช่วยสอนการแสดงให้รุ่นน้องทุกคนจึงยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ ไหนๆคุณสามีก็พาเธอมาให้พวกชั้นแล้วขากลับก็น่าจะซื้ออะไรไปให้หน่อยนะ”พ้อยท์รีบ

กระแซะแซวฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้า พอเลยๆเราไปช้อปปิ้งของเรากันเถอะ”ฟางยิ้มก่อนจะเดินไปอีกทางและชนเข้ากับเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่คิดเลยนะครับว่าจะเจอคุณฟางที่นี่”เขื่อนยิ้มกริ่มเมื่อเห็นฟางก่อนจะนึกหาเรื่องจัดการเธอแล้ว

เดินมาคุยด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะแล้วนี่คุณเขื่อนมาหายัยเฟย์หรอคะ”ฟางถามเพราะจำได้จากเฟย์ว่าเธอกำลังคุยกับเขื่อนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“คงไม่ใช่แล้วล่ะครับ จะเอาอะไรกับคนถูกทิ้งอย่างผม”เขื่อนได้ยินชื่อเฟย์ก็ตีหน้าเศร้าลงไปทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมหรอคะ นี่เกิดอะไรขึ้นหรอคะ”ฟางถามเพราะตั้งแต่เธอแต่งงานกับป๊อปปี้ไปเป็นอาทิตย์เธอ

แทบจะรับรู้เรื่องราวของน้องสาวของเธอน้อยมาก เพราะลำพังเธอเองก็ต้องจัดการกับเรื่องที่บ้าน

ของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณฟางไม่รู้เรื่องหรอครับว่าเฟย์เค้านอกใจผมไปมีคนอื่น”เขื่อนได้ทีก็รีบกุเรื่องขึ้นมาทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะคะอย่างยัยเฟย์เนี่ยนะที่จะนอกใจ”ฟางอึ้งเพราะเธอรู้นิสัยน้องของเธอดีว่าเมื่อสนใจใคร

ขึ้นมาจะไม่มีวันนอกใจเด็ดขาดและถึงแม้เฟย์จะเรียนเมืองนอกแต่เรื่องความรักนั้นเขื่อนคือรักแรก

ของเฟย์เลยด้วยซ้ำ

 

 

 

 

 

 

 

“ครับ ผมสนใจน้องคุณฟางเพราะความสดใสน่ารัก แต่สุดท้ายผมก็ถูกเธอทรยศ ผมมันโง่เองที่

หลง”เขื่อนตีหน้าเศร้าพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ออกไปจากพี่ฟางนะ”เฟย์ที่เห็นฟางและเขื่อนคุยกันนอกร้านก็ตรงดิ่งเข้าไปผลักเขื่อนห่างเฟย์

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวก่อนยัยเฟย์ คุณเขื่อนนี่มันเรื่องอะไรกันคะ”ฟางมองทั้งคู่ที่ตั้งแง่กันใส่กันก็รีบถามคนทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เฟย์ ฟางไปทางนั้นกันดีกว่า ไปกันๆ”พ้อยท์เห็นเรื่องเริ่มไปกันใหญ่เพราะมีคนเริ่มหันมามอง

ก็รีบดึงฟางไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดจะทำอะไรเลวๆกับพี่สาวชั้นนะ ไอ้คนชั่ว”เฟย์เดินเข้าไปใกล้เขื่อนแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้กล้ามาปากดีใส่ชั้นแบบนี้ หึ รึว่าคงจะลืมรสชาติของชั้นไปแล้วล่ะ

สิ”เขื่อนว่า

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องวันนั้นชั้นถือว่าทำทานให้หมาข้างถนน ชั้นลืมไปแล้ว”เฟย์เจ็บปวดที่ใจก่อนจะฝืนทำเป็นพูด

ดีกับเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“หมาข้างถนนงั้นหรอ หึ อย่าน้อยชั้นก็เป็นคนแรกของเธอนะ”เขื่อนไม่พอใจแล้วรีบกระชากเฟย์มา

แนบอก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์”พ้อยท์ที่นึกห่วงรุ่นน้องก็เดินมาตามเฟย์จึงอาศัยจังหวะเตะเข้าที่หน้าแข้งของเขื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นขอเตือนไว้เลยนะอย่ามายุ่งกับครอบครัวชั้นอีก ไม่อย่างงั้นชั้นจะจัดการนายแน่”เฟย์พูดก่อนจะ

รีบวิ่งไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ คนอย่างเธอจัดการอะไรชั้นได้”เขื่อนมองตามเฟย์อย่างไม่พอใจก่อนจะคิดหาทางเล่นงานฟาง

ต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้น้องฟางไม่อยู่หรอแก้ว”โทโมะเดินเข้ามาทักแก้วที่นั่งอยู่ที่ศาลาคนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ วันนี้พี่ป๊อปพาคุณฟางไปที่มหาลัยบอกว่าจะให้ไปช่วยสอนการแสดง”แก้วตอบ

 

 

 

 

 

 

 

“เหงามั้ยเนี่ย”โทโมะลอบมองแก้วที่นั่งเหม่อเพียงลำพังก็พูดขึ้นทำให้แก้วหันไปมอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ แก้วก็อยู่อย่างนี้มาตั้งนานจนชินกับความเหงาแล้วล่ะค่ะ”แก้วพูดแล้วคิดถึงตัวเองตอนเด็กที่

ต้องอยู่คนเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ไม่เชื่อหรอกว่าคนเราจะชินกับความเหงาได้ ไหนๆวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านแล้วมานี่สิ”โทโมะพูด

แล้วรีบดึงแก้วไปขึ้นรถตัวเองที่จอดด้านนอกทันทีโดยสั่งกับมะลิและอิ่มว่าให้บอกพวกคุณหญิง

นวลว่าแก้วไปจ่ายตลาด

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะแก้วไม่เอาแบบวันนั้นแล้วนะไม่อยากเมาอีกแล้ว”แก้วรีบพูดเมื่อนั่งรถมากับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไงพี่ไม่ได้ชวนเรากินเหล้าตั้งแต่หัววันสักหน่อย”โทโมะพูดอยากอารมณ์ดีก่อนขับรถมา

จอดที่ห้องเสื้อแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไฮ โทโมะวันนี้ยูเอาน้องแม่ชีออกมาจากวัดได้แล้วหรอ”หวายเดินเข้ามากอดทักทายโทโมะอย่าง

สนิทสนม

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่คะแก้วไม่ใช่แม่ชีนะ”แก้วที่เมื่อเจอกับหวายก็จำได้ก่อนจะรีบพูดทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้า ไม่ใช่แม่ชีแต่เป็นคุณป้าหลงยุค นี่ถามหน่อยเถอะอายุเท่าไหร่กันเนี่ยถึงแต่งตัวเชยแบบ

นี้”หวายพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วไม่สนใจเรื่องเสื้อผ้าอะไรพวกนี้หรอกค่ะไร้สาระ”แก้วพูดแล้วกอดอกไม่สนใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ หวายไออยากให้ยูช่วยหน่อย”โทโมะมองแก้วก่อนจะเดินไปกระซิบคุยกับหวายแล้วหาย

เข้าไปในสุดของร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะหายไปไหนน่ะ แก้วจะกลับบ้าน”แก้วพูดพลางเดินเข้าไปในห้องด้านในสุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณน้องคงจะกลับยากแล้วล่ะ เด็กๆจัดการ”หวายเดินมาพร้อมกับเด็กในร้านก่อนจะโปะยาสลบใส่

แก้วทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวพวกแกเดินไปตรงนั้นก่อนนะ”ฟางพูดพลางเดินเข้าไปในมุมที่ขายเนคไทผู้ชายแล้วเดิน

เลือกซื้อเนคไทในใจพลางนึกถึงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาเลือกของให้สามีหรอครับ”เขื่อนเห็นฟางอยู่คนเดียวก็อาศัยจังหวะเข้ามาหา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๋อ ค่ะพอดีว่าฟางอยากจะทำอะไรให้พี่ป๊อปบ้างน่ะค่ะ”ฟางพูดแล้วยิ้มกับตัวเองเมื่อคิดถึงป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ทำให้สามีแล้วคุณสามีของคุณฟางทำอะไรให้คุณฟางบ้างหรอครับ ผมน่ะไม่ค่อยเห็นคุณอยู่กับ

สามีคุณเท่าไหร่เลยนะครับและผมเองก็ได้ยินมาว่าคุณน่ะถูกคลุมถุงชนแต่งงาน ผมเป็นห่วงนะ

ครับ”เขื่อนพูดก่อนถือวิสาสะจับมือฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ แต่ฟางไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฟางเต็มใจทำให้พี่ป๊อป”ฟางดึง

มือกลับก่อนจะพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ยินชัดแล้วนะว่าพี่สาวชั้นรักกับพี่เขยดีขนาดไหน สวะแบบนายอย่ามายุ่ง”เฟย์ที่เดินมาเห็น

เขื่อนอยู่กับฟางก็รีบไปกระซิบกับเขื่อนก่อนจะดึงฟางออกไป เขื่อนกำมือแน่นมองเฟย์ที่พยายาม

แยกพี่สาวตัวเองออกจากเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบใจมากนะทุกคนที่วันนี้ไปช้อปปิ้งด้วยกันน่ะ”ฟางพูดเมื่อพ้อยท์และเฟย์มาส่งที่มหาลัยตอน

บ่าย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก งั้นเดี๋ยวพ้อยท์ไปส่งยัยเฟย์ก่อนนะ บาย”พ้อยท์พูดก่อนจะขับรถออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ฝนตก”ฟางที่ชะเง้อมองหาป๊อปปี้ก็ร้องก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในใต้ตึกคณะ

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ฟาง นั่นพี่ฟางจริงๆด้วย”พาร์ทที่เลิกเรียนก็รีบวิ่งมาหาฟางแล้วพูดด้วยความดีใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“พาร์ทเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย”ฟางยิ้มออกมาเมื่อเจอรุ่นน้องคนสนิทก่อนจะถามไถ่สารทุกข์สุ

ขดิบ

 

 

 

 

 

 

“ก็สบายดีครับ แต่พอพวกพี่จบไปผมอ่ะโครตเหงาเลย ผมคิดถึงพี่ฟางนะครับ”พาร์ทพูดแล้วมอง

ฟางด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ก่อนที่ฟางและพาร์ทจะพูดอะไรต่อป๊อปปี้ก็เดินลงมาหาฟางที่ยืนอยู่กับพาร์ท

 

 

 

 

 

 

 

 

“สามีพี่ฟางมาแล้วผมไปก่อนนะครับ”พาร์ทมองป๊อปปี้และฟางเศร้าๆก่อนะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ฝนตกหนักเลยรอสักหน่อยแล้วกันเนาะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะชวนฟางไปนั่งที่ม้านั่งใต้ตึกรอฝน

ซา

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ่ะ”ป๊อปปี้ที่เห็นที่ใบหน้าของฟางเลอะละอองน้ำฝนตอนวิ่งเข้ามาใต้ตึกก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัว

เองให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะพี่ป๊อป”ฟางยิ้มแป้นออกมาด้วยความดีใจทำให้ป๊อปปี้ชะงักก่อนจะเบือนหน้าหนีไป

ทางอื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ร้านกาแฟใต้ตึกคณะเรายังไม่ปิดเราไปอยู่ในนั้นก่อนดีมั้ย”ป๊อปปี้ชี้ไปที่ร้านกาแฟเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

คุยก่อนจะชวนฟางเข้าไปในร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณค่ะ”ฟางยิ้มออกมาเมื่อป๊อปปี้เอาโกโกร้อนและขนมหวานมาให้เธอ ก่อนที่ฟางจะตักเค้ก

ทานทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่อยๆทานก็ได้ ทานเป็นเด็กไปได้นะเรา”ป๊อปปี้ยิ้มออกมานิดนึงก่อนจะหยิบทิชชู่เช็ดปากที่เลอะ

ครีมให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ ฟางนี่แย่จังเลยนะคะกินแค่นี้เยอะเลอะ”ฟางหน้าแดงจัดเมื่อป๊อปปี้เข้ามาใกล้ก่อนจะรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอก น่ารักดี”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบดื่มกาแฟแล้วทำเป็นอ่านหนังสือพิมพ์ทำให้ฟางที่มัว

แต่เขินอยู่ได้ยินไม่ถนัดว่าเมื่อกี้นี้พูดอะไร ก่อนจะมองออกไปที่นอกหน้าต่างร้านแล้วยิ้มอย่างมี

ความสุขที่ได้ติดฝนกับป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม อ้ะนี่พวกพี่ทำอะไรกับแก้วเนี่ย”แก้วที่ลืมตาตื่นมาในตอนเย็นแล้วพบว่าตัวเองนอนหลับอยู่บน

เก้าอี้ห้องแต่งตัวแล้วมองตัวเองในกระจกแล้วอึ้งเมื่อผมที่ยาวโดนตัดให้ประบ่าและย้อมสีน้ำตาล

ใบหน้าที่ไม่เคยโดนเครื่องสำอางเลยกลับมีเครื่องสำอางแต่งแต้ม ไหนจะเสื้อผ้าที่เธอใส่เดรส

ประมาณเข่าแทนชุดคุณป้าเมื่อเช้านี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะว่าไปแล้วยูก็เก่งเหมือนกันนะหวาย”โทโมะและหวายเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ระดับดีไซเนอร์แฟชั่นสุดชิคแห่งปีแล้วเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ อ้อแล้วค่าเสื้อผ้ารองเท้าเครื่องสำอางไอคิด

บิลไปที่บ้านยูละนะโทโมะ”หวายพูดก่อนจะให้ลูกน้องถือถุงเครื่องสำอาง เสื้อผ้าและรองเท้ามาให้

แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“พวกพี่ทำแบนี้ทำไมกันแก้วไม่อยากได้ของพวกนี้แก้วไม่มีเงินนะ”แก้วโวยวาย

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นผู้ใหญ่ให้ของก็รับสิ อย่าเสียมารยาทนะยัยเด็กบ๊อง”โทโมะพูดพลาง

เขกหัวแก้วเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณย่าต้องไม่พอใจแน่ๆถ้าแก้วแต่งตัวแบบนี้”แก้วนิ่วหน้าคิดกลัวย่าตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้าก็ทำไปแล้วนิ น่ารักจะตาย”โทโมะพูดทำให้แก้วชะงักที่ถูกชมก่อนจะหน้าแดงจัด

 

 

 

 

 

 

“เสร็จแล้วใช่มั้ยแก้วไปรอที่รถนะ”แก้วพูดก่อนจะรีบถือถุงเสื้อผ้าวิ่งแจ้นออกไปรอที่รถทันที

 

 

 

 

 

 

 

“น้องเค้าน่ารักดีนะ ยูชอบหรอ”หวายรีบถามเพื่อนชาย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าหรอ นั่นน้องไอไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”โทโมะพุดก่อนจะขอตัวเดินออกไปจากร้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้า ไม่คิดก็ไม่คิด”หวายส่ายหน้าเบาๆแล้วยิ้มกับความเอาใจใส่ของโทโมะที่มีให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ค่ะพ่อ เฟย์กลับมาถึงบ้านแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะเฟย์อยู่บ้านคนเดียวได้ พ่อกับแม่ไปงานเลี้ยง

ของเพื่อนพ่อเถอะค่ะ เฟย์ปิดบ้านแล้วก็จะขึ้นนอนแล้วค่ะ”เฟย์พูดโทรศัพท์กับพ่อแม่ตัวเองที่ไป

งานเลี้ยงที่ต่างจังหวัดพลางปิดประตูบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

วูบ

 

 

 

 

 

 

 

ขณะที่เฟย์เดินขึ้นมาในห้องนอนตัวเองก็ชะงักแหมือนมีใครอยู่ที่หน้าต่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กิ่งไม้ล่ะมั้ง”เฟย์ที่ไม่เห็นมีใครก็ส่ายหน้าพลางปิดประตูห้องและล้อคประตู

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กิ่งไม้งั้นหรอ”เขื่อนโผล่มาจากที่ซ่อนแล้วรีบกระชากเฟย์โยนลงเตียงนอนของเธอทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กะ แกเข้ามาได้ยังไงน่ะ ชั้นจะเรียกตำรวจ”เฟย์ตกใจกลัวเมื่อเห็นเขื่อนเข้ามาในห้องนอนตัวเองก็

รีบหยิบมือถือหมายจะโทรออกหาตำรวจแต่เขื่อนที่ไวกว่าคว้ามือถือได้แล้วรีบปาเข้ากำแพงอย่าง

ไม่มีชิ้นดี

 

 

 

 

 

 

 

 

“กลางวันยังกล้าปากดีกับชั้นอยู่เลยตอนนี้กลับกลัวจนจะต้องเรียกตำรวจงั้นหรอ หึๆ”เขื่อนพูดและ

หัวเราะในลำคอ

 

 

 

 

 

 

 

“ยะ อย่านะกรี๊ดดดด”เฟย์ที่กลัวและพยายามหนีสุดท้ายก็หนีเขื่อนไม่พ้นและถูกเขื่อนกระทำอย่าง

โหดร้ายเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อย่าพึ่งหายไปไหนกันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

 

 

 

ไรเตอร์กลับมาแล้วจ้าาาาา พอดีเกิดแอคซิเด้นท์กับเครื่องคอมตัวเองนิดหน่อย

 

 

 

กลับมาอัพแล้วจ้าาาาา