พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )

 

 

 

 

ผ่านไปหนึ่งคืนในบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีท่านพ่อ ไม่มีเเม่นม ไม่มีเเม้เเต่สนมคนรับใช้  บ้านที่ดูเหมือนจะมีเเค่ชั้นกับอีตาโทโมะเเค่ 2 คน  ในบ้านที่ต้องทำอะไรๆ ทุกอย่างเอง ไม้เว้นเเม้กระทั่งอาหารเช้า

 

" เธอเเน่ใจนะ ว่าทำอาหารเป็นจริงๆ อ่ะ "  เขามองเธอด้วยสายตาหวั่นๆ เมื่อเห็นเธอหั่นเเครอทด้วยความทุลักทุเล

 

" เป็นสิ  ชั้นเคยเรียนนะ " ร่างบางตอบเขาไปและเเอบกระซิบในใจว่า ' ถึงมันจะไม่ค่อยประสบความสำเร๊จก็เหอะ '

 

" คนทำอาหารเป็นที่ไหนเขาเปิดตำรากัน  กับอีเเค่ข้าวต้มง่ายๆ เเค่เนี้ย "

 

" ชั้นก็เเค่อยากลองสูตรใหม่ๆ บ้างไง  นายนี่พูดมากจัง ไปนั่นรอไป "

 

" เร็วๆ ล่ะ ชั้นมีธุระตอนเช้า "

 

" ได้เพคะ "

 

 

อีตานี่ก็ชอบจับผิดเธอจัง   จะบอกว่าทำไม่ค่อยเป็นก็เดี๋ยวจะเสียฟอร์ม โชคดีที่เจอตำราอาหารง่ายๆ ในครัวพอดี ไม่งั้นละเเย่เเน่เเก้วเอ๋ย

 

 

 

 

 

 

 

" หึ  ว่าเเล้วว่าต้องอวดเก่งเเบบนี้ "  โทโมะ กระตุกยิ้มมุมปากเพราะทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้     ตำราอาหารนั่นเขาเป็นคนเอามันไปไว้ในครัวเอง  เพราะเขารู้มาจากท่านราชเลขาหมดเเล้วว่าเธอเป็นยังไง ชอบอะไร เกลัยดอะไร หลายๆ อย่างที่เขาอยากพิสูจน์  เเละหลายๆ อย่างที่เขาต้องเปลี่ยน ...

 

 

 

 

 

 

 

 

" นี่ !!  อาหารเช้าของชั้นน่ะ  ไม่เอาละนะ ช้าชะมัด เเค่ข้าวต้มทำเป็นชัวโมง !! "  เขาเดินเข้ามาบอกร่างบางในครัว พลางหุนหันฟลันเเล่นออกไป

 

" เดี๋ยวๆ   เดี๋ยวสิ นายย  นี่เดินช้าๆ หน่อยได้มั๊ย   อุ๊ก !!! "  ร่างบางที่รีบเดินตามเขาออกมาตั้งเเต่ในครัว    ก็ถึงกับต้องร้องเสียงหลงออกมา เมื่อโทโมะเขาเล่นหยุดเสียดื้อๆ เธอที่กำลัง้ดินตามอย่างเร็วก็ชนเข้ากับเเผ่นหลังของเขาพอดิบพอดี 

 

" อะไรของเธออีก "

 

" คือ..  คือนายรู้จักมหาลัยเวเนล่ามั๊ยอ่ะ "  ร่างบางตอบเขาไ้ป โดยที่มือยังคงลูบจมูกตัวเองป้อยๆ 

 

" รู้สิ  

 

---------- 

เดี๋ยวมาต่อนะ ต่อในตอนนี้เเหละ ต่อให้มีคนอ่านเเค่คนเดียวก็จะอัพพพ 

v

v

v

v

v

v

v

v

v

 

 

 

" รู้สิ  มหาลัยชื่อดังของเมืองมีใครบ้างไม่รู้จัก "  เอิ่มก็ชั้นไง -..-

 

" ถ้างั้นนายพาชั้นไปหน่อยสิ "

 

" เสียใจ ชั้นสายเเล้ว บาย "

พูดจบ โทโมะก็ขับรถออกจากบ้านไปเลย   เอิ่มคนที่ชั้นสามารถพึ่งได้  ไม่ใช่สิ คนที่ชั้นต้องพึ่งเพราะ ที่มานี่ก็รู้จักอีตานี่คนเดียว ก็ลาลับไปเเล้ว ทำไงดีล่ะทีนี้ ยัยเเก้ว ....

ทันใดนั้นใบหน้าของบุคคล คนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นในหัว  คนที่เวลาเธอมีปัญหาจะไปหาเขา เเละเขาก็ช่วยเธอได้ทุกครั้ง  แม่นม !!!!

 

 

" แม่นมคะ  นี่เเก้วนะคะ "

 

"  องค์หญิง !!  ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ  ทรงอยู่ดีไหม มีอะไรกวนใจพระองค์รึปล่าว "

 

" อ่อ  นมคะ ใจเย็นค่ะ  แก้วอยู่ดีคะ  เเต่ก็มีเรื่องอยากให้นมช่วยหน่อยน่ะคะ "

 

" อะไรหรอเพคะ "

 

" นมคะ  คือคนปกติสามัญชนเวลาที่เขาจะไปไหนมาไหนกันนี่เขาไปยังไงหรอคะ "

 

" อ๋อ  ก็โดยสารรถเมล์  รถไฟฟ้า หรือไม่ถ้าจะสะดวกสุดก็เเท็กซี่คะ  โอ๊ะะะ  ตายเเล้ว นี่องค์หญิงของนมต้องเดินทางเองหรอเพคะ  ถ้าราชินียังอยู่ ต้องทรงโกรธมากเเน่ "

 

" นมคะๆ  อ่อคือ เเล้วเเท็กซี่นี่หน้าตาเป็นยังไงหรอคะ "

 

" ก็เหมือนกับรถเก๋งทั่วไปเเหละเพคะ  เเต่จะมีป้ายอยู่บนหลังคารถว่า taxi  "

 

" เเค่นี้นะคะนม "

 

" องค์หญิงเพคะ  ระวังอง เเละรักษาองค์เองด้วยนะเพคะ "

 

" ค่ะนม  เเค่นี้นะคะ เเก้วรีบ "

 

แท็กซี่ !!!   ร่างบางเดินออกมาจากบ้านได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอกับรถคันที่เหมือนกับที่นมบอก  รถเก๋งธรรมดา เเต่มีป้าย taxi  ร่างบางไม่รอช้า เรียกเเล้วขึ้นไปนั่งทันที  ตลอดเวลาที่เดินทางก็พลางนึกถึงเรื่องที่ต้องทำให้เธอวุ่นวายเเต่เช้าเเบบนี้

 

" องค์หญิง  นี่กระหม่อมนะพะยะค่า "

 

" ท่านราชเลขา  ท่านพ่อทรงถอนรับสั่งเเล้วใช่ไหมคะ ? "

ขณะที่ร่างบางกำลังจะเอนตัวลงนอน เพราะเหนื่อยมากกับการจัดห้อง  ที่เหนื่อยคงเพราะเธอไม่เคยทำอะไรเเบบนี้ เรียกได้ว่าไม่เคยทำเลยต่างหาก  อาศัยว่าเธอเคยเร่งให้คนรับใช้จัดห้องให้เธอ  จึงติดตาเเละจำมาได้บ้างว่าต้องทำยังไง เเต่กว่าจะเข้ารูแเข้ารอยก็กินเวลาหลายชั่วโมง  เปลือกตาที่กำลังจะปิดลงสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เเละยิ่งดีใจเข้าไปอีก เมื่อคนที่โทรมาคือท่านราชเลขา จึงรีบถามไปด้วยความตื่นเต้น  เเต่พอได้รู้คำตอบเธอก็ถึงกับอยากจะนอนไม่ตื่นเลยทีเดียว

 

" อ่อ คือเรื่องนั้น ตอนนี้ยังไม่มีกระเเสรับสั่งน่ะพะยะค่า "

 

" หรอคะ "  ร่างบางตอบกลับอย่างผิดหวัง

 

" คือ กระหม่อมจะมาเรียนให้ทรงทราบว่า  พระราชาทรงอยากให้องค์หญิงเข้าเรียนปี1  ที่มหาวิทยาลัยเวเนล่า สาขาออกเเบบพะยะค่า "

 

" เรียน ? ออกเเบบ ?   ท่านพ่อทรงเคยห้ามเราเรียนสาขานี้หนิ   ทำไมถึง ? "

 

" พระองค์คงทรงอยากให้องค์หญิงได้ทำในสิ่งที่รักมั๊งพะนะค่า "

 

" เเล้วเริ่มเรียนเมื่อไหร่ "

 

" พรุ่งนี้พะยะค่า "

 

" ห้ะ !!!!!  พรุ่งนี้  เเล้วเราจะเตรียมอะไรทัน  "

 

" ไม่ต้องห่วงพะยะค่า  เเค่องค์หญิงทรงไปรายงานตัวก็พอ  กระหม่อมจัดการทุกอย่างให้เเล้ว "

 

" หรอ ... ก็ดี ดีกว่าให้เราอยู่ว่างๆ เเบบเบื่อๆ "

 

" งั้นกระหม่อมทูลลาพะยะค่า "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

- มหาลัยเวเนล่า

 

นี่หรอมหาลัย  คราวนี้เราก็จะได้มีเพื่อนเรียนเเบบเด็กคนอื่นสักที !!!~ 

 

ด้วยความที่เเก้วเป็นองค์หญิง ว่าที่กษัตริย์  การเรียนจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก  ทุกวิชาทุกศาสตร์บ่อยครั้งที่เธอต้องเรียนคนเดียว มาตั้งเเต่เด็กๆ  ความคิดเพ้อฝันที่เธออยากจะมีเพื่อนเรียนหนังสือด้วยจึงเป็นเรื่องใหญ่ เเละเธอจะใช้โอกาสนี้ให้เต็มที่

 

 

" น้องๆ คะ ปี 1 รึปล่าวคะ สาขาอะไร "  คนที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ถาม

 

" ค่ะ ปี 1 ค่ะ สาขาออกเเบบค่ะ " ร่างบางตอบไป

 

" ค่ะ ทางนี้เลยค่ะน้อง  ลงชื่อเเล้วรีบๆ ไปเลยนะคะ  กิจกรรมกำลังจะเริ่ม "

 

" กิจกรรมอะไรหรอคะ "  ร่างบางถามไปทั้งๆ ที่ยังเซ็นชื่ออยู่ แก้วกัลยา   ศิริมงคลสกุล  นี่เราเปลี่ยนนามสกุลตั้งเเต่เมื่อไหร่ ?  คงเพราะท่านราชเลขาเเน่ๆ ที่จงใจปิดบังฐานะที่เเท้จริงของเรา

 

" กิจกรรมรับน้องไงคะ  ไปเร็วๆ ค่ะ เดี๋ยวโดนทำโทษ พี่ไม่รู้นะ "  

 

 

 

ทันทีที่พี่คนนั้นพูดจบร่างบางก็รีบเดินไปทันที  ลักษณะสถานที่เป็นลานกว้างๆ  มีคนมากมายทั้งทียืนอยู่เเละนั่งลงข้างล่าง  ร่างบางที่ดูจะงงๆ ว่าต้องทำยังไงก็สะดุ้งทันทีเมื่อถูกตะคอกถามอย่างเเรง

 

 

" น้อง !!!!   มาเเล้วนั่งสิ !!!! จะยืนอยู่ทำไม !!! "

 

" นี่มีสิทธิ์อะไรมาตะคอกชั้น !!! "   ร่างบางที่ไม่เคยถูกใครทำเเบบนี้ใส่ก็วีนกลับทันที   เเต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นป๊อปปี้   รุ่นพี่ว๊ากที่ขึ้นชื่อว่าดุ เเละโหดมาก

 

" มีสิ  ชั้นเป็นรุ่นพี่เธอ !!!  เธอต้องเชื่อฟัง !!! เเละ ห้ามมีคำถามอะไรทั้งนั้น ,!!  "  ป๊อปปี้เดินมาประชิดตัว เเล้วตะคอกเธอ

 

" รุ่นพี่ไม่ใช่พ่อ  ทำไมชั้นจะต้องทำตาม !!!  "   ร่างบางตอบกลับอย่างไม่ยอมเเพ้  

 

ทุกคนในลานกว้างมองเเก้วกันเป็นตาเดียว  ไม่เคยมีใครตะคอกนรุ่นพี่กลับอย่างนี้  ร่างบางถือเป็นคนเเรก  เเละอาจจะเป็นคนเดียว

 

" ชั้นเป็นรุ่นพี่  !!!!  เรียกชั้นว่า พี่ !!! "  ป๊อปปี้เริ่มเดือดที่มีรุ่นน้องมาลูบคมตั้งเเต่วันเเรกเเบบนี้

 

" ไม่ !!!!  "   ร่างบางไม่ยอมเเพ้

 

" นี่เธอ !!!!  "  ป๊อปปี้เองก็ไม่ยอม 

 

" นี่หยุดกันได้เเล้วทั้งสองคน  !!!  "  เสียงทรงพลังดังมาจากทางด้านหลัง  ร่างบางหันไปมองก็ต้องตกใจทันที   อีตาบ้าโทโมะ 

 

" เเต่ไอ้โมะ  มึงก็เห็นว่าเด็กมันลูบคม  แล้วกูจะไม่สั่งสอนได้ยังไง "  ป๊อปปี้หันไปพูดกับโทโมะ 

 

" ในฐานะที่กูเป็นหัวหน้าพี่ว๊าก  กูจัดการเอง "  โทโมะ พูดกับป๊อปปี้พลางดันให้หลีกทางเพื่อจะมาปะทะทับเเก้ว

 

" เรียกพี่ว่าพี่ !!! "  โทโมะพูดเสียงธรรมดาไม่เหมือนป๊อปปี้ที่ตะคอก เเต่ในน้ำเสียงมีความจริงจังอย่างเห็นได้ชัด 

 

" ไม่ ,!!  " ร่างบางยังยืนยันคำเดิม 

 

" งั้นได้   เธอเลือกเองนะ "  โทโมะหันไปพูดกับเเล้ว  เธอเองก็งงเหมือนกันกับคำที่โทโมะพูด  " เธอสองคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ มานี่สิ "  เขาหันไปเรียกผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ให้ลุกมาหาเธอกับเขา   " เห็นอ่างนั่นไหม ..  รู้มั๊ยข้างในมีอะไร " โทโมะหันไปถามสองสาว  ( อ่อ ไม่รู้ค่ะ ) "  ข้างในมีกบ คางคก อยู่เต็มเลยล่ะ  พี่อยากให้น้องสองคนลงไปนั่นในนั้นได้รึปล่าว " ทันทีที่โทโมะพูดจบก็ทำให้ทุกคนตาลุกกันเชียว โดยเฉพาะสามสาว  ใช่รวมเเก้วด้วย สาวสองคนที่โทโมะเรียกมาทำท่าจะวิ่งหนี  เขาเลยเรียกเพื่อนเขาสองคนมาจับตัวไว้ เเล้วให้เดินเข้าไปใกล้ๆ อ่างนั่น

 

 

" ช่วยด้วย !!  ไม่เอาอ่ะ หยี๊ ~~~  "  สองสาวโอดครวญสุดฤทธิ์

 

" อยากช่วยเพื่อนรึปล่าว ? " โทโมะถามแก้ว

 

" พวกเขาไม่ใช่เพื่อนชั้น "  แก้วตอบเเบบไม่เเคร์ เพราะปกติเเล้วเธอเองก็ไม่ต้องเเคร์อะไรอยู่เเล้ว ใครจะเป็นตายร้ายดีก็ช่าง

 

" ว๊า  เเย่จัง   เห้ยไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน เอาน้องสองคนลงไปในอ่าง "  ร่างบางได้ยินก็ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำจริง เธอมองผู้หญิงสองคนที่ตอนนี้ยืนอยู่ในอ่างอย่างรู้สึกผิด   เธอมีโอกาสที่จะช่วยเเล้วเเท้ๆ แต่เธอกลับปล่อยมันไป

 

" เห้ย ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน   จับน้องสอคนนั้นนั่งลง ,! "  

 

" เดี๋ยวๆ  ก็ได้ ๆ  ชั้นเรียกนายว่าพี่ก็ได้ !!!  "   ร่างบางหลับตาปี๋ตอบกลับไป 

 

" ไหนลองเรียกสิ "   โทโมะรีบคาดคั้น

 

" พี่โทโมะ  "  ร่างบางตอบเสียงเเผ่วเบา

 

" ดังๆ !!!  "  โทโมะตะคอกใส่กระตุ้น เพราะอยากให้ทุกคนได้ยินชัดๆ 

 

" พี่โทโมะ   พี่โทโมะ !!!!  "  ร่างบางตะโกนกลับไป 

 

" ก็เเค่เนี้ย  เห้ย ปล่อยน้อง "  ร่างสูงกระตุดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณนะที่ช่วยเราสองคนไว้ "  ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะกลับ  เธอก็ถูกผู้หญิงสองคนที่ถูกจับลงในอ่างคางคกเรียกไว้ พร้อมกับเอ้ยปากขอบคุณ

 

" ไม่เป็นไรหรอก  เป็นเพราะชั้นด้วย พวกเธอถึงโดยเเบบนั้น "  ร่างบางตอบกลับไปตามความจริง นี่ความรู้สึกปิดยังไม่หาย

 

 

" งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ "  ผู้หญิงอีกคนพูด

 

" เราฟาง ส่วนนี่น้องเราเฟย์  "  

 

" พี่น้องกันทำไมเรียนปีเดียวกันล่ะ " ร่างบางถามกลับไป

 

" อ๋อ พี่ฟางดรอปมาจากวิศวะน่ะ " 

 

" อ่อๆ  " ร่างบางตอบกลับไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ

 

" ว่าเเต่เธอชื่ออะไรหรอ "  ฟางถาม

 

" ชั้นหรอ  ชื่อเเก้ว  " 

 

" ชื่อน่ารักจัง  เเก้ว ฮิฮิ   ดูเหมือนเธอจะรีบกลับ งั้นเเยกกันตรงนี้นะ เจอกันวันเปิดเรียน "  เฟย์ยิ้มให้เธอจนเห็นลักยิ้ม

 

" จ่ะ ๆ บาย "

 

 

ความรู้สึกเวลามีคนมาขอบคุณ มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง ^^ ร่างบางคิดไปเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินออกมาจากมหาลัย  เเล้วกลับนึกขึ้นได้ ....   

 

ให้ตายสิ อาหารเย็น !!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

------------  บทเรียนที่ 1  เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือคนอื่น ------------

 

 

 

 

 

 

 

--------------------

มาต่อเเล้วมีใครรอบ้าง 555555  ถึงจะไม่มีคนอ่าน ไรต์อัพไว้อ่านเองก็ได้ ชิเชอะ !!