พิชิตใจยัยเจ้าหญิง ( My Princess )
เขียนโดย 
PS_TKForever
วันที่ 25 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.46 น.
แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 23.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) พี่โทโมะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ผ่านไปหนึ่งคืนในบ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีท่านพ่อ ไม่มีเเม่นม ไม่มีเเม้เเต่สนมคนรับใช้ บ้านที่ดูเหมือนจะมีเเค่ชั้นกับอีตาโทโมะเเค่ 2 คน ในบ้านที่ต้องทำอะไรๆ ทุกอย่างเอง ไม้เว้นเเม้กระทั่งอาหารเช้า
" เธอเเน่ใจนะ ว่าทำอาหารเป็นจริงๆ อ่ะ " เขามองเธอด้วยสายตาหวั่นๆ เมื่อเห็นเธอหั่นเเครอทด้วยความทุลักทุเล
" เป็นสิ ชั้นเคยเรียนนะ " ร่างบางตอบเขาไปและเเอบกระซิบในใจว่า ' ถึงมันจะไม่ค่อยประสบความสำเร๊จก็เหอะ '
" คนทำอาหารเป็นที่ไหนเขาเปิดตำรากัน กับอีเเค่ข้าวต้มง่ายๆ เเค่เนี้ย "
" ชั้นก็เเค่อยากลองสูตรใหม่ๆ บ้างไง นายนี่พูดมากจัง ไปนั่นรอไป "
" เร็วๆ ล่ะ ชั้นมีธุระตอนเช้า "
" ได้เพคะ "
อีตานี่ก็ชอบจับผิดเธอจัง จะบอกว่าทำไม่ค่อยเป็นก็เดี๋ยวจะเสียฟอร์ม โชคดีที่เจอตำราอาหารง่ายๆ ในครัวพอดี ไม่งั้นละเเย่เเน่เเก้วเอ๋ย
" หึ ว่าเเล้วว่าต้องอวดเก่งเเบบนี้ " โทโมะ กระตุกยิ้มมุมปากเพราะทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้ ตำราอาหารนั่นเขาเป็นคนเอามันไปไว้ในครัวเอง เพราะเขารู้มาจากท่านราชเลขาหมดเเล้วว่าเธอเป็นยังไง ชอบอะไร เกลัยดอะไร หลายๆ อย่างที่เขาอยากพิสูจน์ เเละหลายๆ อย่างที่เขาต้องเปลี่ยน ...
" นี่ !! อาหารเช้าของชั้นน่ะ ไม่เอาละนะ ช้าชะมัด เเค่ข้าวต้มทำเป็นชัวโมง !! " เขาเดินเข้ามาบอกร่างบางในครัว พลางหุนหันฟลันเเล่นออกไป
" เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิ นายย นี่เดินช้าๆ หน่อยได้มั๊ย อุ๊ก !!! " ร่างบางที่รีบเดินตามเขาออกมาตั้งเเต่ในครัว ก็ถึงกับต้องร้องเสียงหลงออกมา เมื่อโทโมะเขาเล่นหยุดเสียดื้อๆ เธอที่กำลัง้ดินตามอย่างเร็วก็ชนเข้ากับเเผ่นหลังของเขาพอดิบพอดี
" อะไรของเธออีก "
" คือ.. คือนายรู้จักมหาลัยเวเนล่ามั๊ยอ่ะ " ร่างบางตอบเขาไ้ป โดยที่มือยังคงลูบจมูกตัวเองป้อยๆ
" รู้สิ
----------
เดี๋ยวมาต่อนะ ต่อในตอนนี้เเหละ ต่อให้มีคนอ่านเเค่คนเดียวก็จะอัพพพ
v
v
v
v
v
v
v
v
v
" รู้สิ มหาลัยชื่อดังของเมืองมีใครบ้างไม่รู้จัก " เอิ่มก็ชั้นไง -..-
" ถ้างั้นนายพาชั้นไปหน่อยสิ "
" เสียใจ ชั้นสายเเล้ว บาย "
พูดจบ โทโมะก็ขับรถออกจากบ้านไปเลย เอิ่มคนที่ชั้นสามารถพึ่งได้ ไม่ใช่สิ คนที่ชั้นต้องพึ่งเพราะ ที่มานี่ก็รู้จักอีตานี่คนเดียว ก็ลาลับไปเเล้ว ทำไงดีล่ะทีนี้ ยัยเเก้ว ....
ทันใดนั้นใบหน้าของบุคคล คนหนึ่งก็ปรากฎขึ้นในหัว คนที่เวลาเธอมีปัญหาจะไปหาเขา เเละเขาก็ช่วยเธอได้ทุกครั้ง แม่นม !!!!
" แม่นมคะ นี่เเก้วนะคะ "
" องค์หญิง !! ทรงเป็นอย่างไรบ้างเพคะ ทรงอยู่ดีไหม มีอะไรกวนใจพระองค์รึปล่าว "
" อ่อ นมคะ ใจเย็นค่ะ แก้วอยู่ดีคะ เเต่ก็มีเรื่องอยากให้นมช่วยหน่อยน่ะคะ "
" อะไรหรอเพคะ "
" นมคะ คือคนปกติสามัญชนเวลาที่เขาจะไปไหนมาไหนกันนี่เขาไปยังไงหรอคะ "
" อ๋อ ก็โดยสารรถเมล์ รถไฟฟ้า หรือไม่ถ้าจะสะดวกสุดก็เเท็กซี่คะ โอ๊ะะะ ตายเเล้ว นี่องค์หญิงของนมต้องเดินทางเองหรอเพคะ ถ้าราชินียังอยู่ ต้องทรงโกรธมากเเน่ "
" นมคะๆ อ่อคือ เเล้วเเท็กซี่นี่หน้าตาเป็นยังไงหรอคะ "
" ก็เหมือนกับรถเก๋งทั่วไปเเหละเพคะ เเต่จะมีป้ายอยู่บนหลังคารถว่า taxi "
" เเค่นี้นะคะนม "
" องค์หญิงเพคะ ระวังอง เเละรักษาองค์เองด้วยนะเพคะ "
" ค่ะนม เเค่นี้นะคะ เเก้วรีบ "
แท็กซี่ !!! ร่างบางเดินออกมาจากบ้านได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอกับรถคันที่เหมือนกับที่นมบอก รถเก๋งธรรมดา เเต่มีป้าย taxi ร่างบางไม่รอช้า เรียกเเล้วขึ้นไปนั่งทันที ตลอดเวลาที่เดินทางก็พลางนึกถึงเรื่องที่ต้องทำให้เธอวุ่นวายเเต่เช้าเเบบนี้
" องค์หญิง นี่กระหม่อมนะพะยะค่า "
" ท่านราชเลขา ท่านพ่อทรงถอนรับสั่งเเล้วใช่ไหมคะ ? "
ขณะที่ร่างบางกำลังจะเอนตัวลงนอน เพราะเหนื่อยมากกับการจัดห้อง ที่เหนื่อยคงเพราะเธอไม่เคยทำอะไรเเบบนี้ เรียกได้ว่าไม่เคยทำเลยต่างหาก อาศัยว่าเธอเคยเร่งให้คนรับใช้จัดห้องให้เธอ จึงติดตาเเละจำมาได้บ้างว่าต้องทำยังไง เเต่กว่าจะเข้ารูแเข้ารอยก็กินเวลาหลายชั่วโมง เปลือกตาที่กำลังจะปิดลงสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เเละยิ่งดีใจเข้าไปอีก เมื่อคนที่โทรมาคือท่านราชเลขา จึงรีบถามไปด้วยความตื่นเต้น เเต่พอได้รู้คำตอบเธอก็ถึงกับอยากจะนอนไม่ตื่นเลยทีเดียว
" อ่อ คือเรื่องนั้น ตอนนี้ยังไม่มีกระเเสรับสั่งน่ะพะยะค่า "
" หรอคะ " ร่างบางตอบกลับอย่างผิดหวัง
" คือ กระหม่อมจะมาเรียนให้ทรงทราบว่า พระราชาทรงอยากให้องค์หญิงเข้าเรียนปี1 ที่มหาวิทยาลัยเวเนล่า สาขาออกเเบบพะยะค่า "
" เรียน ? ออกเเบบ ? ท่านพ่อทรงเคยห้ามเราเรียนสาขานี้หนิ ทำไมถึง ? "
" พระองค์คงทรงอยากให้องค์หญิงได้ทำในสิ่งที่รักมั๊งพะนะค่า "
" เเล้วเริ่มเรียนเมื่อไหร่ "
" พรุ่งนี้พะยะค่า "
" ห้ะ !!!!! พรุ่งนี้ เเล้วเราจะเตรียมอะไรทัน "
" ไม่ต้องห่วงพะยะค่า เเค่องค์หญิงทรงไปรายงานตัวก็พอ กระหม่อมจัดการทุกอย่างให้เเล้ว "
" หรอ ... ก็ดี ดีกว่าให้เราอยู่ว่างๆ เเบบเบื่อๆ "
" งั้นกระหม่อมทูลลาพะยะค่า "
- มหาลัยเวเนล่า
นี่หรอมหาลัย คราวนี้เราก็จะได้มีเพื่อนเรียนเเบบเด็กคนอื่นสักที !!!~
ด้วยความที่เเก้วเป็นองค์หญิง ว่าที่กษัตริย์ การเรียนจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก ทุกวิชาทุกศาสตร์บ่อยครั้งที่เธอต้องเรียนคนเดียว มาตั้งเเต่เด็กๆ ความคิดเพ้อฝันที่เธออยากจะมีเพื่อนเรียนหนังสือด้วยจึงเป็นเรื่องใหญ่ เเละเธอจะใช้โอกาสนี้ให้เต็มที่
" น้องๆ คะ ปี 1 รึปล่าวคะ สาขาอะไร " คนที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ถาม
" ค่ะ ปี 1 ค่ะ สาขาออกเเบบค่ะ " ร่างบางตอบไป
" ค่ะ ทางนี้เลยค่ะน้อง ลงชื่อเเล้วรีบๆ ไปเลยนะคะ กิจกรรมกำลังจะเริ่ม "
" กิจกรรมอะไรหรอคะ " ร่างบางถามไปทั้งๆ ที่ยังเซ็นชื่ออยู่ แก้วกัลยา ศิริมงคลสกุล นี่เราเปลี่ยนนามสกุลตั้งเเต่เมื่อไหร่ ? คงเพราะท่านราชเลขาเเน่ๆ ที่จงใจปิดบังฐานะที่เเท้จริงของเรา
" กิจกรรมรับน้องไงคะ ไปเร็วๆ ค่ะ เดี๋ยวโดนทำโทษ พี่ไม่รู้นะ "
ทันทีที่พี่คนนั้นพูดจบร่างบางก็รีบเดินไปทันที ลักษณะสถานที่เป็นลานกว้างๆ มีคนมากมายทั้งทียืนอยู่เเละนั่งลงข้างล่าง ร่างบางที่ดูจะงงๆ ว่าต้องทำยังไงก็สะดุ้งทันทีเมื่อถูกตะคอกถามอย่างเเรง
" น้อง !!!! มาเเล้วนั่งสิ !!!! จะยืนอยู่ทำไม !!! "
" นี่มีสิทธิ์อะไรมาตะคอกชั้น !!! " ร่างบางที่ไม่เคยถูกใครทำเเบบนี้ใส่ก็วีนกลับทันที เเต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นป๊อปปี้ รุ่นพี่ว๊ากที่ขึ้นชื่อว่าดุ เเละโหดมาก
" มีสิ ชั้นเป็นรุ่นพี่เธอ !!! เธอต้องเชื่อฟัง !!! เเละ ห้ามมีคำถามอะไรทั้งนั้น ,!! " ป๊อปปี้เดินมาประชิดตัว เเล้วตะคอกเธอ
" รุ่นพี่ไม่ใช่พ่อ ทำไมชั้นจะต้องทำตาม !!! " ร่างบางตอบกลับอย่างไม่ยอมเเพ้
ทุกคนในลานกว้างมองเเก้วกันเป็นตาเดียว ไม่เคยมีใครตะคอกนรุ่นพี่กลับอย่างนี้ ร่างบางถือเป็นคนเเรก เเละอาจจะเป็นคนเดียว
" ชั้นเป็นรุ่นพี่ !!!! เรียกชั้นว่า พี่ !!! " ป๊อปปี้เริ่มเดือดที่มีรุ่นน้องมาลูบคมตั้งเเต่วันเเรกเเบบนี้
" ไม่ !!!! " ร่างบางไม่ยอมเเพ้
" นี่เธอ !!!! " ป๊อปปี้เองก็ไม่ยอม
" นี่หยุดกันได้เเล้วทั้งสองคน !!! " เสียงทรงพลังดังมาจากทางด้านหลัง ร่างบางหันไปมองก็ต้องตกใจทันที อีตาบ้าโทโมะ
" เเต่ไอ้โมะ มึงก็เห็นว่าเด็กมันลูบคม แล้วกูจะไม่สั่งสอนได้ยังไง " ป๊อปปี้หันไปพูดกับโทโมะ
" ในฐานะที่กูเป็นหัวหน้าพี่ว๊าก กูจัดการเอง " โทโมะ พูดกับป๊อปปี้พลางดันให้หลีกทางเพื่อจะมาปะทะทับเเก้ว
" เรียกพี่ว่าพี่ !!! " โทโมะพูดเสียงธรรมดาไม่เหมือนป๊อปปี้ที่ตะคอก เเต่ในน้ำเสียงมีความจริงจังอย่างเห็นได้ชัด
" ไม่ ,!! " ร่างบางยังยืนยันคำเดิม
" งั้นได้ เธอเลือกเองนะ " โทโมะหันไปพูดกับเเล้ว เธอเองก็งงเหมือนกันกับคำที่โทโมะพูด " เธอสองคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ มานี่สิ " เขาหันไปเรียกผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ให้ลุกมาหาเธอกับเขา " เห็นอ่างนั่นไหม .. รู้มั๊ยข้างในมีอะไร " โทโมะหันไปถามสองสาว ( อ่อ ไม่รู้ค่ะ ) " ข้างในมีกบ คางคก อยู่เต็มเลยล่ะ พี่อยากให้น้องสองคนลงไปนั่นในนั้นได้รึปล่าว " ทันทีที่โทโมะพูดจบก็ทำให้ทุกคนตาลุกกันเชียว โดยเฉพาะสามสาว ใช่รวมเเก้วด้วย สาวสองคนที่โทโมะเรียกมาทำท่าจะวิ่งหนี เขาเลยเรียกเพื่อนเขาสองคนมาจับตัวไว้ เเล้วให้เดินเข้าไปใกล้ๆ อ่างนั่น
" ช่วยด้วย !! ไม่เอาอ่ะ หยี๊ ~~~ " สองสาวโอดครวญสุดฤทธิ์
" อยากช่วยเพื่อนรึปล่าว ? " โทโมะถามแก้ว
" พวกเขาไม่ใช่เพื่อนชั้น " แก้วตอบเเบบไม่เเคร์ เพราะปกติเเล้วเธอเองก็ไม่ต้องเเคร์อะไรอยู่เเล้ว ใครจะเป็นตายร้ายดีก็ช่าง
" ว๊า เเย่จัง เห้ยไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน เอาน้องสองคนลงไปในอ่าง " ร่างบางได้ยินก็ตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำจริง เธอมองผู้หญิงสองคนที่ตอนนี้ยืนอยู่ในอ่างอย่างรู้สึกผิด เธอมีโอกาสที่จะช่วยเเล้วเเท้ๆ แต่เธอกลับปล่อยมันไป
" เห้ย ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน จับน้องสอคนนั้นนั่งลง ,! "
" เดี๋ยวๆ ก็ได้ ๆ ชั้นเรียกนายว่าพี่ก็ได้ !!! " ร่างบางหลับตาปี๋ตอบกลับไป
" ไหนลองเรียกสิ " โทโมะรีบคาดคั้น
" พี่โทโมะ " ร่างบางตอบเสียงเเผ่วเบา
" ดังๆ !!! " โทโมะตะคอกใส่กระตุ้น เพราะอยากให้ทุกคนได้ยินชัดๆ
" พี่โทโมะ พี่โทโมะ !!!! " ร่างบางตะโกนกลับไป
" ก็เเค่เนี้ย เห้ย ปล่อยน้อง " ร่างสูงกระตุดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
" ขอบคุณนะที่ช่วยเราสองคนไว้ " ระหว่างที่ร่างบางกำลังจะกลับ เธอก็ถูกผู้หญิงสองคนที่ถูกจับลงในอ่างคางคกเรียกไว้ พร้อมกับเอ้ยปากขอบคุณ
" ไม่เป็นไรหรอก เป็นเพราะชั้นด้วย พวกเธอถึงโดยเเบบนั้น " ร่างบางตอบกลับไปตามความจริง นี่ความรู้สึกปิดยังไม่หาย
" งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ " ผู้หญิงอีกคนพูด
" เราฟาง ส่วนนี่น้องเราเฟย์ "
" พี่น้องกันทำไมเรียนปีเดียวกันล่ะ " ร่างบางถามกลับไป
" อ๋อ พี่ฟางดรอปมาจากวิศวะน่ะ "
" อ่อๆ " ร่างบางตอบกลับไปทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ
" ว่าเเต่เธอชื่ออะไรหรอ " ฟางถาม
" ชั้นหรอ ชื่อเเก้ว "
" ชื่อน่ารักจัง เเก้ว ฮิฮิ ดูเหมือนเธอจะรีบกลับ งั้นเเยกกันตรงนี้นะ เจอกันวันเปิดเรียน " เฟย์ยิ้มให้เธอจนเห็นลักยิ้ม
" จ่ะ ๆ บาย "
ความรู้สึกเวลามีคนมาขอบคุณ มันรู้สึกดีอย่างนี้นี่เอง ^^ ร่างบางคิดไปเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินออกมาจากมหาลัย เเล้วกลับนึกขึ้นได้ ....
ให้ตายสิ อาหารเย็น !!!!!!!
------------ บทเรียนที่ 1 เรียนรู้ที่จะช่วยเหลือคนอื่น ------------
--------------------
มาต่อเเล้วมีใครรอบ้าง 555555 ถึงจะไม่มีคนอ่าน ไรต์อัพไว้อ่านเองก็ได้ ชิเชอะ !!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
