Happy Birthday To..[Kaew]

 

               22 มิ.ย.

“นี่ๆ ฟางเฟย์!! เปิดประตูหน่อยๆ!!” ใครมาเคาะประตูแต่เช้าน๊า

“อะไรเหรอ? ป๊อปเขื่อนนี้ยังเช้าอยู่เลย” ฉันเดินมาประตูด้วยสภาพที่ย่ำแย่มากเพราะเมื่อวานไง

“ฟาง! ไอ้โมะ ไอ็โมะ!” อะไรกัน

“โทโมะ โทโมะมีอะไรอ่ะ ค่อยๆเล่าใจเย็นๆ”

“ ไอ้โมะยังไม่กลับมาเลยนะสิ!” ฉันเบิกตากว้างขึ้นตอนนี้ตาสว่างเลยละค่ะทำไมยังไม่กลับอีกนะ

“อะไรนะแล้วทำไมเมื่อคืนนายไม่บอกพวกเราห๊ะ!!”

“คือเมื่อคืนฉันคิดว่ามันจะกลับมานี้น๊า ขอโทษๆ ตอนนี้ไปช่วยกันตามหาก่อนเถอะนะ”

“OK ขอเวลา 5 นาทีนะเดี๋ยวตามลงไป!”

 

….

..

.

                Kaew say

                นี้ก็จะเที่ยงแล้วนะอีกวันผ่านไหปแสนเศร้าใจที่สุด ถ้าเป็นไปได้วันนี้ถึงจะเศร้าขนาดไหนก็อยากจะขออยู่ประเทศไทยไม่อยากมาที่นี้เลย แต่มันก็ได้แค่คิดเท่านั้นและฉันทำอะไรไม่ได้เลย

“ยัยแก้ว!” เสียงนี่อีกแล้วเหรอคนอื่นไม่มีเรียกหรือไงมาเรียกแต่ฉันเนี่ย

“อะไรเจ๊! คนอื่นไม่มีเรียกหรือไงเรียกฉันอยู่ได้!!” ไอ้สิ่งที่ฉันคิดฉันก็พูดออกไปซะอย่างนั้น

“จะให้ฉันเรียกคนข้างบ้านหรือไงแกจะบ้าเหรอห๊ะ! ตลก แกแต่งตัวเลยพ่อกับแม่จะพาไปข้างนอก!”

“เจ๊ไปกับพ่อแม่เหอะ ฉันไม่อยากไปอ่ะ ขออยู่บ้านนะ น๊าๆๆๆๆ” ฉันไม่พูดเปล่าใช่ฉันส่งสายตาออดอ้อนแบบสุดๆมีหรือเจ๊จะไม่ใจอ้อน เจ๊แกแพ้ลูกอ้อนของฉันเป็นที่สุด!

“ยัยแก้ว! อึ้ย ก็ได้ๆ!!” เห็นไหม^^

“เจ๊ไปเลยไปๆ ฉันจะนอน ^^” ที่ไหนละฉันไม่อยากไปกลับทุกคนต่างหากละ ฉันจะไปของฉันคนเดียว ^^

 

...

..

.

“นี้เป็นไงเจอไหม? เฮ้อ!” ฟางถามทุกคนที่จุดนัดพบ!

“มะ ไม่เจอเลยอ่ะ นี้มันอะไรกันจากที่การตามหาแก้ว เป็นหาโทโมะซะแล้วเหรอห๊ะ ทำไมนาย 2 คนไม่ดูให้ดีๆละ ” เฟย์พูดด้วยอารมณ์ที่เหนื่อยมากถึงมากที่สุด!

“เค้าขอโทษเฟย์จ๋า เค้าผิดไปแล้ว!”

“พวกเราก็ผิดกันทั้งหมดนี้ละที่ไม่พาโทโมะกลับมาพร้อมกันอย่างทะเลาะกันได้ไหมห๊ะ!!” ฟางเอ่ยห้ามทุกคนเพราะยังไงพวกเราก็ผิดด้วยกันหมดที่ไม่ยอมพาเขากลับไปพร้อมกัน ป๊อปที่ได้เห็นได้ยินดังนั้นก็รีบวิ่งออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของฟางและเพื่อนๆ

“ป๊อป! ป๊อป ไอ้ป๊อปจะไปไหน!!” ทุกคนต่างตะโกนที่ชายที่วิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ!

 

                Pop say

                ผมเห็นฟางเหนื่อยแบบนั้นไม่ได้ ยังไงผมคนนี้และจะตามหา 2 คนนั้นให้เจอให้ได้ ผมไม่อยากเห็นใครต้องเหนื่อยอีกแล้ว ผมเห็นเมื่อวานไอ้โมะเหนื่อยแทบขาดใจมันก็ไม่ยอมแพ้ ถ้าเป็นผมที่ฟางต้องหายไปละก็ผมก็ต้องทำแบบมันเหมือนกัน ผมวิ่งตามโดยไม่ฟังเสียงเรียกของเพื่อนๆ เพื่อจะตามหา 2 คนนั้น ให้เจอ

 

....

..

.

“ป๊าค่ะ ม๊าค่ะ นี้ๆ ใครไทยเหมือนเราหรือป่าวนะนอนอยู่ตรงนั้น!!” กิ่งที่เห็นคนที่นอนอยู่และดูจากรูปร่างลักษณะแล้วน่าจะเป็นคนไทยจึงเรียกพ่อกับแม่ดู!

“พ่อก็ว่าน่าจะใช่นะทำไมเขามานอนตรงนั้นละ”

“เราเข้าไปดูกันเถอะค่ะ” กิ่งว่าพลางเดินเข้าไปดูและจับไหล่คนคนนั้นเขย่าทันที

“คุณค่ะคุณๆ” และนั้นเองทำให้คนที่นอนตัวสั่นอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมองคนที่ปลุกเขา

“ทะโทโมะ! ตาโมะ!!!” กิ่งและพ่อกับแม่ตกใจมากที่เห็นคนตรงหน้าที่สภาพดูไม่ได้ขนาดนี้ไม่สมกับเป็นบอยแบรนด์อันดับ 1 ของไทยเลยสักนิด แต่ตอนนี้เป็นเพียงคนที่เดินดินพูดง่ายๆสภาพยังกับยาจก

“เจ๊กิ่ง คุณอา” เขาพูดได้แค่นั้นก็สลบฟุบไปทันที

“หึ้ย! ตัวร้อนจี๊เลยป๊า ม๊า!” กิ่งที่เอามืออังที่หน้าผากโทโมะดูถึงกับสะดุด

“ตายแล้ว! งั้นพากลับบ้านเราก็เถอะ”

“ค่ะม๊า อึ้ย ป๊าช่วยกิ่งกับม๊าหน่อย หนักมาก!!”

“มาๆ ป๊าช่วย!!”

 

….

..

.

                Kaew say

                ตอนนี้ฉันหนีออกมาแล้วละ และก็อยู่ที่หอไอเฟล ที่นี้คนเยอะมากๆ เยอะจริงๆ เดินนี้จะชนกันเลยละว่าแล้วก็

“โอ้ย!!” ฉันชนกับคนคนหนึ่งที่ทำให้ฉันล้มก้นจ้ำอ้าวเลย

“Sorry Sorry” เขาขอโทษฉันและช่วยพยุงฉันขึ้นจนฉันได้เห็นหน้าเขา และเขาก็ไม่ได้ใช่เป็นคนที่ฉันคุ้นเคยนี้เอง

“ป๊อป!!”

“แก้ว!! แก้วจริงๆ ด้วย แก้วจริงๆ! ใช่ไหม”

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ละ??” ฉันถามเพื่อนชายด้วยความสงสัยเพราะตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ปะเทศไทยสิ

“คะ คือว่าพวกฉันมาตามหาเธอนะสิ ไปกับฉันนะ ไปหาไอ้โมะมันหน่อยนะ” เมื่อฉันได้ยินชื่อเขาฉันก็ยิ้มไม่ออกตัวเหมือนมันไม่มีแรงที่จะก้าวเท้าหนีเพื่อนคนหนีสักนิด

“ขอโทษนะฉันไม่อยากเจอเขา”

“แต่แก้วไอ้มะ”

“ไม่ต้องพูดถ้านายไม่อยากต้องตามหาฉันอีก!!” ทำไมฉันพูดออกไปแบบนี้นะ

“ตะ”

“ไม่มีแต่ ฉันขออยู่ที่นี้ นายอยู่เป็นเพื่อนฉันนะป๊อป!”

“ก็ได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ!”

“ขอบคุณ ขอบคุณนะ นายเป็นเพื่อนที่ดีมากๆเลย ^^”

 

…

.

“นี้มันก็เย็นแล้วนะ! จะค่ำแล้วด้วยอ่ะเรายังไม่เจอ โทโมะกับป๊อปเลยอ่ะ” ฟางเอ่ยขึ้น

“เขื่อนเราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย!! ทำไมมีแต่บ้านๆๆๆๆ ละ!!” เฟย์เอ้ยถามแฟนหนุ่มที่เดินนำมา

“หมู่บ้านที่ไหนละมั้งเนี่ย เดินๆไปเถอะ!!”

“แต่ฟางไม่ไหวแล้วนะ พักตรงนี้ก่อนเถอะ!!” ฟางไม่พูดป่าว ถึงกับนั่งลงกับพื้นหน้าบ้านหลังนั้นทันที

“พี่ฟางไปนั่งตรงนู้นเถอะตรงนี้ไม่ดีนะ!” เฟย์ที่พยายามดึงร่างของพี่สาวให้ลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะฟางไม่ไหวแล้วจริงๆ

“นั้นๆ เจ้าของบ้านเข้ามาแล้วเห็นไหม!!” เขื่อนเอ่ยเพราะตอนนี้รถคันนึงมาจอดตรงหน้าพวกเขาแล้ว

 

“พาตาโมะเข้าบ้านก่อนเถอะดูท่าทางจะแย่แล้ว!!” เอ๊ะทำไมชื่อคุ้นๆละ

 

“เดี๋ยวนะทำไมชื่อคุ้นๆละ นั้นมัน!! พี่ฟางๆ เขื่อนๆ นั้นๆ พี่กิ่งคุณอา แล้วก็โทโมะนิ!!” ฟางและเขื่อนชะโงกหน้าขึ้นมามองตามที่เฟย์บอก

“จริงด้วย ไอ้โมะ!!”  เสียงเขื่อนทำให้คนที่กำลังจะพากันเข้าบ้านก็หันมามอง

“น้องเฟย์ น้องฟาง!! เขื่อน!!” กิ่งที่เห็นก็ตกใจมากเลยเชิญ ทั้ง 3 คนเข้าบ้าน!

 

“นี้ไปไงมาไงกันละเนี่ยถึงมาที่นี้ได้!! แล้วตาโมะที่ก็ไม่สบายแบบนี้เนี่ย!!” แม่แก้วเอ่ยถาม 3 คนที่สภาพดูไม่ได้เลย

“คือพวกเรา 4 คนมาเป็นเพื่อนโทโมะเพื่อตามหาแก้ว แล้วเมื่อคืนโทโมะก็ไม่ได้กลับบ้านพัก พวกเรามารู้ตัวก็ตอนเช้าแล้วเลยออกตามหากันเนี่ยละค่ะ” ฟางอธิบายให้กิ่ง และพ่อกับแม่แก้วฟัง

“เดี๋ยวนะ ไหนมากัน 4 คน แต่นี้เหลือ 3 คนละ!!” แม่แก้วเอ่ยถามขึ้น

“คะ คือ เมื่อสักครู่ใหญ่ที่พวกเรานัดเจอกันแล้วมีปากเสียงกันนิดหน่อย แล้วจู่ๆป๊อปก็วิ่งหายออกไปเลยค่ะ” ฟางตอบ

“ป๊าๆๆๆๆๆๆ ม๊าๆๆๆๆๆๆ” กิ่งที่วิ่งลนลงมาจากชั้น 2 ก็เรียกชื่อผู้เป็นพ่อกับแม่แบบหน้าตาตื่นมาก

“อะไรกันกิ่งไฟไหม้เหรอห๊ะ!! เรียกป๊ากับม๊าซะ”

“ยิ่งกว่าไฟไหม้อีกค่ะ แก้วหายตัวไป!!”

“ห๊ะ!! หายตัว หายไปไหน!!” พ่อกับแม่ที่ได้ยินก็ตกใจ

“ผมจะไปตามหาแก้วเอง!” โทโมะที่ได้สติขึ้นมาก็ได้ยินจังหวะที่กิ่งบอกว่าแก้วหายตัวไปทันที

“ไม่ได้นะไอ้โมะ สภาพเอ็งเป็นแบบนี้เอ็งจะไปได้ยังไง!!” เขื่อนเอ่ยห้ามเพื่อน!

“ยังไงข๊ะ ข้าก็จะไป”

                ติ๊งงง!! เสียงไลน์ดังของฟางก็ดังขึ้น ฟางจำเปิดดูข้อความที่ส่งมา!!

            ฟางป๊อปเจอแก้วแล้วนะตอนนี้ป๊อปอยู่กับแก้วนะ ^^ ถ้าฟางเจอไอ้โมะบอกมันด้วยว่าไม่ต้องห่วง..... ป๊อป

“ป๊อปบอกว่าป๊อปเจอแก้วแล้ว!! และให้ฝากบอกโทโมะว่าไม่ต้องห่วง” ฟางที่ดูข้อความที่ป๊อปส่งมาแล้วอ่านให้ทุกคนฟัง!

“แล้วตอนนี้ 2 คนนั้นอยู่ที่ไหน??” เฟย์ถามพี่สาว

“ไม่รู้ ป๊อปไม่ได้บอกแต่ถ่ายรูปแก้วส่งมาให้นะ! นี้ไง” ฟางยื่นมือถือให้ทุกคนดูรูปของแก้ว!

“โถ่ เว้ยยยย!!” โทโมะสถบเสียงขึ้นเพราะตอนนี้เป็นเขาเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย

“อ๊ะเดี๋ยวก่อนมีข้อความเข้ามาใหม่”

                บอกให้โมะว่าให้เตรียมตัวไว้นะสิ่งที่มันมาที่นี่มันจะทำอะไร อย่าลืมจุดประสงค์ที่มาที่นี้ แล้วป๊อปจะติดต่อกลับไปใหม่เพราะแก้วค่อยจับตาป๊อปอยู่ แค่นี้นะ!!

“ป๊อปว่าอย่างนี้อ่ะ!! จุดประสงค์ของนายอ่ะ ทำซะโทโมะในเวลานี้!!” ฟางเอ่ยบอกชายหนุ่มหลังจากที่ฟางพูดจบโทโมะก็วิ่งออกจากบ้านหายไป! สักพักใหญ่!! ก็กลับมาพร้อมกับถุงใบใหญ่!! และมุ่งตรงไปที่ครัวทันที

“นายจะทำอะไรอ่ะ??” เฟย์ที่อยู่ในครัวเพื่อหาน้ำดื่มก็ถามขึ้น!

“.......” โทโมะไม่ตอบอะไร เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรบางอย่างอยู่!

“OKไม่ตอบก็ไม่ตอบ ฉันไปก็ได้!!” เฟย์เดินออกจากครัวไปโดยไม่สนใจเพื่อนอีกเลย

“เขาทำอะไรของเขานะ!” กิ่งบ่นพึมพำ

“ยัยกิ่ง เขาจะทำอะไรมันใช่เรื่องของเราไหมจ้ะ?” ชายวัยกลางคนพูดขึ้น

“ขอโทษค่ะพ่อ ก็กิ่งอยากรู้นิ แถมเขายังไม่สบายอยู่เกินเป็นลมมาจะว่าไง” จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากครัวทำให้ทุกคนวิ่งไปดูก็เห็นโทโมะล้มลงไปกองกับพื้นซะแล้ว

“เห็นไหมพอกิ่งพูดยังไม่ทันขาดคำ” กิ่งพูดพลางพยุงตัวโทโมะขึ้นและกำลังจะพาออกจากครัวมา

“ขอบคุณเจ๊ ผมไม่เป็นไรละ ขออยู่คนเดียวนะทุกคนออกไปเถอะ!!” ทุกคนที่ได้ยินดังนั้นก็ต่างมองหน้ากัน เพราะตอนนี้สภาพของโทโมะดูไม่ได้แล้วจริงๆ

 

                ตอนนี้เวลาก็ผ่านมานานแล้วที่โทโมะอยู่คนเดียวในครัว ตอนนี้ก็ปาเข้าไป จะ 2 ทุ่มแล้วทำไมป๊อปยังไม่ส่งข้อความมานะ ตอนนี้โทโมะเดินออกจากครัวมาพร้อมกับเค้กที่ดูน่าทานมาก เขาตกแต่งได้สวยงามมากจริงๆ มากซะจนแบบว่าไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างเขาจะทำได้ ตรงกลางของเค้กเขียนด้วยตรงบรรจงและปาณีตว่า HBD แก้วใจของผม  อร๊ายยย ฟางเขิลแทนเลยจ้า!! สภาพโทโมะตอนนี้ใช่ย่อเหรอเลอะเทอะหมดเลยจ้ะ

                ติ๊งงงง!! มาแล้วๆ ข้อความจากป๊อปแน่ๆ!!

                ตอนนี้เราอยู่ที่โบสถ์นอทเทอร์ดัม รีบๆมานะเร็วๆ!!

“จะบอกว่าให้รีบไปก็เถอะแล้วพวกเราจะรู้ได้ยังไงว่าโบสถ์นี้อยู่ที่ไหน!!” เฟย์เอ่ยขึ้น!

“จุ๊ๆๆ ทำไมจะไม่รู้ละจ้ะ คนนำทางที่ดีที่สุดอยู่ตรงนี้แล้ว”

“ใครค่ะแม่??” กิ่งเอ่ยปากถาม

“ก็ป๊าเราไงจ๊ะกิ่ง ^^”

“เหรอค่ะงั้นไปกันเลย!!” กิ่งดันพ่อกับแม่ไปด้วย

 

….

..

.

                Kaew say

                ตอนนี้ฉันกับป๊อปเดินเล่นที่โบสถ์ชมอากาศยามค่ำคืนรอบๆโบสถ์ แต่ถ้าเปลี่ยนจากป๊อปเป็นเขาได้ก็ดีนะ แต่ตอนนี้จะว่าไปป๊อปหายไปไหนแล้วเนี่ย!!

“ป๊อป ป๊อป อย่าเล่นแบบนี้สิป๊อปออกมากนะ!!” ฉันตะโกนเสียงเพื่อนหนุ่มที่หายตัวไป ฉันอ่ะกลัวความมืดเป็นที่สุดเลยนะ ฮึกฮื้ออ อย่าทิ้งฉัน

“ป๊อป แก้วไม่ตลกแล้วนะออกมาเถอะ ออกมาสิ ฮึก ฮื้อออออ” ฉันร่ำไห้ร้องออกมาเพราะว่าเพื่อนของฉันหายไปไหนฉันเดินตามหาอยู่นานก็ไม่เจอและตอนนี้ฉันก็รู้สึกว่าฉันชนอะไรบางอย่างจนฉันจะล้มและมีใครบางคนมารับตัวฉันไว้ได้ทัน แต่มันมืดมากฉันมองหน้าเขาไม่ชัด จู่ๆก็มีเสียงไฟขึ้นมาทำให้ตอนนี้ฉันมองเห็นหน้าเขาชัดเจน

“โทโมะ ฮึกกฮื้อออ!! แก้วกลัว แก้วกลัว ฮื้อออ” เมื่อฉันมองเห็นคนตรงหน้าที่แสนจะคุ้นเคยฉันก็โผกอดเขาและลืมสิ่งที่เคยโกรธเขาไปจนหมดสิ้นน

“ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี อย่าร้องนะ ^^”

“แล้วนั่น!!” ฉันหันไปมองทุกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของชายในอ้อมกอดฉัน ตอนนี้ฟางถืออะไรบ้างอย่างเข้ามาใกล้ฉันและโทโมะ

“อะ โทโมะ ^^” ฟางยื่นของที่ถือมาให้โทโมะ

“สุขสันต์วันเกิดนะ แก้วใจของผม ^^” ฉันดีใจ ดีใจมากๆ ดีใจที่สุด ฉันไม่คิดเลยว่าวันเกิดปีนี้จะได้ฉลองวันเกิดกับทุกคนเพราะทุกๆปีฉันไม่เคยได้ฉลองวันเกิดกับทุกคนเลยสักครั้ง  T^T

“ขะ ขอบคุณ นะ ฮึก ขอบคุณจะ จริงๆ ฮื้อออ”

“แล้วร้องทำไม เค้กไม่สวยเหรอ??” โทโมะถามฉันใช่ที่ไหนละ

“ใช่ที่ไหนละละสวย สวยมากขอบคุณน๊าโทโมะ”

“ยัยแก้ว ฉันละอิจฉาแกมากๆเลยรู้ไหม^^” เจ๊กิ่ง ฟาง เฟย์เอ่ยปากพร้อม กันทำไมต้องอิจฉาด้วยละ

“ทำไมเหรอ??”

“ก็โทโมะนะสิ เขาทำเองกับมือเลยนะ ”

“จะ จริง เหรอ น่ารักที่สุดเลย ^^”

“น่ารักก็รักสิ ^^ ครับ”

“อะ แฮ้ม!! เกรงใจพ่อกับแม่บ้างนะ!!” พ่อฉันเอ่ยปากบอก!!

“ฮ่าๆๆๆๆ ^^”

 

END