Happy Birthday To..[Kaew]

                21 มิ.ย 13:00

“แฮ่ๆ” เสียงหอบแห้งของหญิงสาวร่างบางตัวเล็ก

“เจอไหมพี่ฟาง! แฮ่กๆ”

“ไม่เจอเลยเฟย์ละ เจอ มะ ไหม?” ฟางเอ่ยถามน้องสาวที่มีท่าทางเดียวกับเธอ

“ไม่เจอ เขื่อน ป๊อปเจอไหมอ่ะ?” เฟย์และฟางถามพร้อมกัน

“ไม่ครับ เฮ้อเหนื่อยอ่ะ” เขื่อนและป๊อปเอ่ยและมีท่าทางที่ล้มพับแทบนอนได้เลย

“ปารีสไม่ใช่ห้างในกรุงเทพนิ มันใหญ่มากจริงๆ” ฟางเอ่ย

“โทโมะละเขาไปกับเขื่อนและป๊อปไม่ใช่เหรอ?” เฟย์หันมาถาม 2 หนุ่ม

“นู้นไง ยังหาอยู่เลยนั้น” เขื่อนชี้ไปทางโทโมะ

“ฟางจะไปบอกโทโมะให้พักก่อน” ฟางพูดพลางเดินไปหาโทโมะ

“เฟย์ด้วยไม่ไหวอ่ะให้หาตอนนี้ไม่ได้กินข้าวมีหวังตายแน่!” ทั้ง 2 เดินเข้าไปถึงตัวเพื่อนหนุ่มที่นั่งหอบอยู่

“โทโมะพักกินข้าวก่อนเถอะ เราหากันมาตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ฟางเอ่ยบอกชายตรงหน้า

“เฟย์กับฟางพาไอ้เขื่อไอ้ป๊อปไปก่อนเถอะ ฉันจะหาต่อ”

                เพี๊ยะ  ไม่ใช่แค่เสียงหน้าของโทโมะหันไปตามเสียง เพราะจู่ๆเฟย์ก็ใช้มือเรียวๆของเธอฟาดเข้าที่หน้าของเพื่อนหนุ่มทันที

“นายจะบ้าเหรอ สภาพอย่างนี้เหรอจะไปตามหาแก้ว ชาตินี้ทั้งชาติหน้าก็อย่างหวังจะได้เจอเลย!!” เฟย์พูดด้วยอารมณ์ที่โกรธจัดเพราะเธอเองก็เป็นห่วงเพื่อนคนนี้เหมือนกัน แต่ทำไมต้องเห็นความหวังดีเป็นอื่นด้วย

“เฟย์! ใจเย็นก่อน” ฟางเอ่ยห้ามเพราะเฟย์นั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน

“ก็มันจริง ถ้าเกิดแก้วรู้ว่าตัวเองต้องสาเหตุที่ทำให้นายบ้านี้ต้องเป็นแบบนี้ละก็แก้วก็คงไม่ให้อภัยและอาจจะทำร้ายตัวเองก็ได้ พี่ฟางลืมไปแล้วหรือไง!”

“ก็ได้ฉันจะไปกินข้าว แต่หลังจากนั้นฉันจะตามหาแก้วให้เจอพวกเธอไม่ต้องห้ามด้วย!” ทำให้ทั้ง 2 คนมองหน้ากัน

“อื้มพวกเราจะไม่ห้ามนายไปได้แล้วไป๊!” เฟย์เอ่ยขึ้น

“เฟย์ทำไมล้ะ”

“เอาไว้ค่อยคิดใหม่ตอนนี้เราต้องให้อีตานั้นกินข้าวก่อนไม่งั้นมีห่วงตายพอดี” เฟย์เอ่ยบอกฟาง

“OKๆ”

…..

..

.

“แก้วแกจะไปไหน??” กิ่งเห็นห้องสาวที่กำลังจะออกจากบ้าน

“ไปเดินเล่นนะไปเดินเล่น!” แก้วตอบคำถามผู้เป็นพี่สาว

“ฉันถามแกจริงๆนะ แกเป็นอะไรตั้งแต่ก่อนจะมาที่นี้แกก็แปลกๆไปนะ”

“ไม่มีอะไร ^^ แก้วไปก่อนนะเจ๊แล้วจะรีบกลับไม่ดึกหรอก” แก้วพูดเสร็จก็เดินออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับไปมองแม้นพี่สาวของเธอจะเรียกสักกี่คำก็ตาม

                Kaew say

                ตั้งแต่ฉันออกมานี้ก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมงแล้วตะวันก็เริ่มตกดินแล้วด้วยสิ เฮ้อ! ฉันมองรอบๆคนเข้ามาแบบคู่ๆเนอะ ดูมีความสุขจัง แต่ฉันสิมีเพียงแค่ใจที่เหงาๆอยู่เป็นเพื่อน เดินมาเรื่อยๆชมอากาศยามค่ำคืนของปารีสประตูซุ้มอะไรน๊าใหญ่ๆ ชาวปารีสเขาเรียกว่าอะไรหว่า อ่อๆๆประตูชัยนโปเลียน ฉันไม่รู้จะไปไหนต่อแล้วขืนไปตอนนี้มีหวังหลงกลับบ้านไม่ถูกแน่เลย แต่ตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากกลับบ้านด้วยสิ ของนั่งตรงนี้ก่อนก็แล้วกันนะ แปปเดียวคงไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าพลงนั่งลงตรงเสาข้างขวาของประตูทันที มองดูบรรยากาศและรถที่แล่นไปมาบนท้องถนน!

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ฉันไม่ตอบตกลงคบกับเขาก็ดี T^T” จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของฉัน และฉันเองก็ไม่อยากให้ใครเห็นมันจึงก้มหน้าฟุบกอดเข่าไว้แน่น

....

..

.

                ตอนนี้พวกเราหยุดอยู่ที่ประตูอะไรก็ไม่รู้เนี่ยใหญ่ๆ!! งงดิ ฟางเองนะค่ะของบทให้เค้าพูดมั้งนะอิอิ แต่ตอนนี้โทโมะสิน่าสงสารสุดทำไมนะเหรอก็วันนี้ทั้งวันนะทานข้าวแค่มื้อเดียวเอง ไรเอตร์โหดไง รีดเดอร์จัดการด้วยนะ (ไม่เกี่ยวแล้วเจ๊!! //Bow) อ้าวไม่เกียวเหรอ ^^ (จ้ะไม่เกี่ยวอยู่ที่ตัวนักแสดงเองนะ // Bow) OKๆ เข้าเรื่องดีกว่าเนอะนั่นๆ จะไปไหนอีกแล้วฟางเหนื่อยแล้วนะ

“โทโมะจะไปไหน??” ฉันเริ่มถามทั้งทีสภาพดูไม่ได้แล้วแท้ๆยังจะฟืนอีก

“ตามหาแก้วต่อเองเรายังหาไม่เท่าไหร่เอง!!” ไม่เท่าไหร่งั้นเหรอ!!

“ไอ้โมะ เองจะบ้าหรือไง ใช่คำว่าไม่เท่าไหร่ เราหามาตั้งแต่เช้ามืดแล้วนะเว้ย!” เขื่อนพูดถูกนะพักเถอะ

“พวกเอ็งกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวข้าขอหาต่อ!” จริงเหรอกลับได้จริงน๊า T^T

“ไม่ถ้าพวกเราไม่กลับพร้อมกัน” โถ่ป๊อปเค้าไม่ไหวแล้วจริงๆนะ

“ไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อนเอ็งพาเฟย์กับฟางกับเถอะ ดูท่า 2 คนนั้นไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวข้าหาต่อเอง”

“ฉันไม่กลับโทโมะ” เฟย์พูดไปแบบนั้นแล้วฉันละ

“ฉันก็ไม่กลับเหมือนกัน” จำใจพูดค่ะ T^T สงสารเค้าบ้างเถอะนะ

“ฉันขอร้องมันไม่มีเวลาแล้วจริงๆ พวกเธอกับไปก่อนนะเฟย์ฟาง!!” เวลา เวลาอะไรอ่ะฟาง งงค่ะ

“เวลา เวลาอะไร?” ดีมากป๊อปที่ถาม

“พรุ่งนี้วันเกิดแก้วถ้าข้าหาแก้วไม่เจอข้าคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ขอร้องพวกแกพาเฟย์กับฟางกลับไปก่อนนะ!!” โทโมะนายทำเพื่อแก้วขนาดนั้นเหรออิจฉาแก้วจัง อยากมีบ้าง T^T

“เข้าใจแล้วข้าให้เวลาเองแค่ 4 ทุ่มนะไอ้โมะ แล้วเอ็งตามข้ากลับนะ” ป๊อปพูดจบพร้อมกับพาพวกเรากลับบ้านพักแล้วทิ้งโทโมะไว้คนเดียว

                Tomo say

                หลังจากที่พวกนั้นกลับไปได้พักหนึ่งผมก็เดินดูรอบๆประตูแห่งนี้ เห้ย! ใหญ่เหมือนกันนะเนี่ย ตอนนี้ผมเดินมาอีกฝากของประตูแล้ว เจอใครที่นั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ แต่อย่าทักดีกว่า แก้วคงไม่มานั่งตรงนี้ในเวลานี้หรอก เพราะเธอนะไม่ชอบที่มืดๆนี้น่า ผมเดินรอบๆจนถอดใจกลับมานั่งที่ที่ผมนั่งพักที่เดิมที่ผมนั่งกันเมื่อกี้และก็คิดอะไรเพลินๆ แต่ถ้าเรื่องวันนั้นผมวิ่งไปอธิบายตามที่รันรันน้องสาวบอกให้ไปแก้วก็คงมาที่นี้โดยที่บอกผมและแน่นอนว่าผมก็ต้องมาส่งเธอด้วยเช่นกัน ทำไม ทำไมผมมันโง่อย่างนี้นะ ผมนั่งกุมขมับจนเผลอหลับไปในที่สุด

                Kaew say

                นี่ฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ไม่ได้การและต้องรีบกลับแล้ว ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนกันนะคุณประตู ขอบคุณที่ให้ฉันได้ปลดปล่อยความทุกข์ขอบคุณจริงๆ ฉํนต้องไปแล้ว ไม่รีบกลับละก็พ่อ แม่ พี่กิ่งเล่นงานแน่ ไปดีกว่า!!