พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..
เขียนโดย 
TKRLov€lวoร์
วันที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 00.02 น.
แก้ไขเมื่อ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2558 13.15 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8) ทำไมสภาพดูไม่ได้อย่างเนี่ยะ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ฐิสาเธอกลับด้วยกันไหม?” แนทเพื่อนสนิทของฉันถามเพราะเห็นว่าฉันนั่งอยู่คนเดียว
“ไม่เป็นไรเดียวพ่อฉันมารับนะ ^^”
“พ่อเหรอ? ไหนเธอบอกว่าเธอไม่เคยเจอพ่อไง?” แนทถามด้วยความตกใจ
“แนทครับ จะไปสนใจอะไรกับยัยผีดิบนี้ละ!! เขาบอกจะรอก็ให้เขารอไปคนเดียวสิ!” พอร์ชที่เป็นคนมารับมาส่งแนททุกวันพูดขึ้น
“นี้นายม้า 2 ขา ปากหรือส้วมห้ะ!” ฐิสาสถบขึ้นด้วยความโกรธ
“ดูสิแนทเวลายัยนี้โกรธนะ หน้านี้แดงเป็นตูดลิงเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!!”
“นี้นาย!!”
“พอได้แล้วพอร์ชไปว่าเพื่อนแนทได้ไง!!”
“แนทครับ! คุณลืมนี้ไว้อ่ะ ^_^” ชายปริศนาเดินเข้ามาเอาของคืนแนท
“ขอบใจนะพี่ธันวา ^-^ ยังไม่กลับอีกเหรอ?”
“กำลังจะกลับแล้ว บายแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับ ^^”
“จ้ะ!”
“ใครเหรอ?” ฐิสาถามด้วยความสงสัย
“อ่อรุ่นพี่เราไงสาจำไม่ได้เหรอ?”
“อ่อพี่ธันวาที่น่ารักๆอ่ะนะ ชอบเขาเหรอ? ^_^” ฐิสาถามเพื่อนสาวที่ดูท่าทางเขิลอาย
“จะบ้าเหรอ!!”
“จะไปกันยังครับน้องแนท!” พอร์ชพูดพร้อมทำน้ำเสียงไม่พอใจ
“อ่อ ค่ะ”
“นี้นายฉันยังคุยกับเพื่อนอยู่หัดมีมารยาทมั้งนะ คนอย่างนายอ่ะ ใครที่ไหนเข้าจะมาชอบห้ะ!!”
“นั้นมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับเธอยัยผีดิบ!!” พอร์ชขึ้นเสียงใสหญิงสาวตรงหน้า
“พอรช์ใจเย็นก่อนสิไหนพอร์ชบอกกับแนทว่าจะไม่ทะเลากันฐิสาแล้วไง ที่เรื่องคุยกันวันนั้นไงพอร์ชลืมแล้วเหรอ!”
“.....” ชายหนุ่มนิ่งเงียบทันที
“อะไรกันเหรอ?” ฐิสาถามด้วยความงง
“คือว่า!” แนทที่กำลังจะบอกอะไรบางอย่าก็ถูกขัดขึ้น
“แนท!!” พอร์ชพูดพร้อมกับจับมือแนททำให้ฐิสามองพร้อมกับพูดใส่อารมณ์ไปว่า
“ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอกสิแล้วนี้จะกลับยังล้ะ!!”
“ใครเขาอยากจะอยู่กับเธอนานๆละยัยผีดิบหน้าขาว!!”
“งั้นก็กลับไปสิมาทำไมทุกบ้าบ้าหรือป่าว ประสาท!!”
“สาพอร์ชเขามาพะ” แนทที่ยังพูดไม่ทันจบพอร์ชก็ขัดและโดนลากกลับทันที
“กลับเถอะแนทไปเร็ว”
“เออะ อื้อ ฉันกลับก่อนนะสา บายย!!”
“คนบ้าอะไรกวนประสาทอยู่ได้ทุกวันเฮ้อ!!”
“บ่นไรจ้ะ!! สาวน้อย^^” เสียงปริศนาที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ฐิสาให้ไปมอง
“อาเขื่อน!! แล้วพ่อละค่ะ??” ฐิสาถามชายตรงหน้าเพราะว่าจริงๆควรจะเป็นพ่อของเธอสิ
“อ่อพอดีพ่อหนูเขายังถ่ายงานไม่เสร็จอ่ะเลยให้อามารับก่อน ^^ เดี๋ยวอาไปส่งที่ร้านนะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ ^_^”
“พ่ออออออ !!^-^ ” ฐิสาเมื่อเดินเข้าร้านมาก็เห็นผู้เป็นพ่ออยู่ในร้านก็เลยวิ่งเข้ากระโดดกอดทันที
“โอ้ย! โหนเป็นลิ้งเลย!”
“หนูนึกว่าพ่อจะไม่มาหาซะแล้ว เห็นอาเขื่อนบอกว่ายังถ่ายงานไม่เสร็จนิ แหะๆ ^_^”
“เสร็จก็รีบมากับอาป๊อปเลยนะเนี่ย”
“เสร็จแล้วเหรอว่ะไอ้โมะ ไอ้ป๊อป?” เขื่อนที่เดินตามมาหลังจอดรถก็ถามเพื่อน
“เสร็จแล้วโว้ย! คิดถึงฟางอ่ะ ^//^” ป๊อปตอบและเห็นมาทางฟาง
“บ้าเหรอป๊อปอายหลานบ้าง ^^”
“อันแหนะ ไม่ต้องอายหนูเลย อิอิ ^^”
“ว่าแต่พ่อเราเป็นไรเม่อเชียวอ่ะยัยหลาน” หวายเอ่ยถามหลานพ่อเห็นโทโมะยืนเม่อ
“พ่อ พ่อ พ่อค่ะ!!” เสียงนั่นเองทำให้โทดมะถึงกับสะดุ้ง
“พ่อเป็นอะไรเหรอค่ะ เมด่อลอยเชียว อย่าบอกนะคิดถึงแม่อ่ะ ^_^”
“ใช่ที่ไหนละ แม่เราอ่ะเหรอใครจะอยากคิดถึงเหอะ!!”
“ปากแข็งทั้งคู่เลย!” ฐิสาบอกเพราะแก้วก็พูดทำนองเดียวกันกับโทโมะ
“นี่สาเรากลับบ้านยังไง?” โทโมะถามลูกสาวของเขา
“ขี่รถเครื่องกลับคร้า”
“อันตรายพ่อไปส่งที่บ้านไหม??” โทโมะถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้าเกิดนักข่าวเห็นเข้าอ่ะมันจะเป็นเรื่องใหญ่นะค่ะ แล้วอีกอย่างแม่ก็ต้องโกรธสามากแน่ๆเลยที่โกหกว่าต้องออกมาทำรายงานบ้านเพื่อนตอนเย็นๆนะค่ะ”
“เอางั้นเหรอ ถ้าไงพ่อกลับก่อนนะแล้วเจอกันลูก” โทโมะขอตัวกลับโดยที่ทุกคนกลับกันหมด
“ค่ะ ป้าสาไปก่อนนะ ค่ะแล้วเจอกันที่บ้านน๊า ^^”
“จ้ากลับดีๆนะ”
“ค่ะไม่ต้องห่วง”
…..
…
.
หลังจากที่ฉันออกจากร้านเสื้อของป้าฉันก็แวะซื้อหนังสือเรียนเพิ่มเติมวิชานู้น วิชานี้ วิชานั้นจนดึกพอสมควร แต่ระหว่างทางกลับบ้านฉันก็ได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ เอ๊ะทำไมเสียงนี้คุ้นจังนะ
“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ” ใช่แล้วเสียงนี้มันเสียงของแนทนิ ฉันก็ขับรถตามเสียงนั้นไปจนเห็นว่ามีผู้ชายคนนึงกำลังโดนรุมกระทืบอยู่และแนทเองก็ถูกจับไว้
“เห้ยพวกแกนะหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“ใครว่ะ บังอาจมาแส่หาเรื่อง” คงจะเป็นหัวหน้ามันสินะ
“นั่นไงลูกพี่ผู้หญิงด้วย”
“อีสวยมาหาพี่สิน้อง!!”
“สาอย่าเข้ามานะอย่า!!” แนทห้ามไม่ให้ฉันเข้าไปมีแหรอฉันจะกลัวไอ้พวกนี้ไม่รู้ซะแล้วเห็นฉันน่ารักๆอย่างนี้ฉันก็เปป็นมวยนะเว้ย
“พวกแกอ่ะปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ ไอ้เลว!!”
“อีนี้มันอยากโดนอีกคนเรอะพวกมรึงจับมัน” มาแล้ว ตุ๊บๆๆๆ ป๊าปปๆ ตั๊บๆๆ เสียงนี้นะเรอะเรียบร้อยค่ะ ลูกน้องพวกนักเลกลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย และตอนนี้ลูกพี่มันก็วิ่งหนีไปแล้วด้วย!!
“พอร์ชไม่เป็นไรนะ” ตอนนี้แนทวิ่งไปเข้าดูอาการคนที่นอนกองกับพื้นเพราะถูกกระทืบอยู่เลย เฮ้ยพอร์ชเหรอทำไมละ
“ไอ้มา2ขาเหรอ ทำไมสภาพดูไม่ได้อย่างนี้อ่ะ!!” ฉันถามแนท
“พวกฉันเดินมาหาคนช่วยนะพอดีรถน้ำมันหมดแล้วก็เจอไอ้พวกเมื่อกี้นี้อ่ะมันมาลวนลามฉัน แล้วพอร์ชก็ช่วยไว้เลยโดนซ้อมแบบนี้ละ” แนทร่ายอธิบายซะยาวเลย
“เหรอ”
“ไม่ใช่เวลามาเหรอนะสาพาพอร์ชไปหาหมอเถอะนะ”
“เออะ อื้อไปสิ ซ้อน 3 ไปเลยนะด่วนๆ” นายจะเป็นไรมากไหม อย่าตายนะ!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
