พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                หลังจากที่ฉันกับแนทมานายม้า2ขามาส่งโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลก็พาเขาไปที่ห้องฉุกเฉิน แต่นี้มันก็นานแล้วนะทำไมยังไม่ออกมาอีกน๊าเป็นห่วงจัง ฉันเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง นานพอสมควรจนทำให้คนนั่งอยู่อย่างแนทเวียนหัว

“สาอย่าเดินมาสิแนทเวียนหัวนะ!”

“ขอโทษๆ ว่าแต่นายนั้นเข้าไปนานแล้วนะยังไม่ออกมาอีกอ่ะ”

“นั่นนะสิจะตายไหมอ่ะ??” แนทถามฉัน

“แนททำไมพูดงี้ละ นายนั้นอ่ะปากดีจะตายคงไม่ตายง่ายๆหรอกฉันเชื่อ!” ว่าแต่ทำไมแนทต้องยิ้มด้วยนะงง

“นั้นๆออกมาแล้ว!”

“หมอเขาเป็นยังไงมั้งค่ะ??” ฉันถามหมอที่เดินออกมา

“คนไข้ตอนนี้สลบยังไม่ได้สติเลยนะครับ แต่อาการอื่นๆไม่มีไรผิดปกติครับ^_^”

“งั้นคืนนี้ต้องนอน รพ. ใช่ไหมค่ะหมอ?” แนทถาม

“ครับ”

“ขอบคุณค่ะหมอ ^^”

“ตอนนี้เราจะย้ายคนไข้ไปห้องพิเศษก่อนนะครับ”

“ได้ค่ะ ^^”

…

..

.

                สวัสดีฉันแก้วเองนะนานๆทีมีบทพูดกะเค้าบางเสียใจเรื่องนี้บทน้อยไปหน่อยนะ ฮื้อออๆ ชั่งเถอะ บทน้อยไม่ว่านะ แต่ทำไมตอนนี้รถฉันเสียละเนี่ย โอ้ย!! ดึกป่านนี้ร้านไหนจะเปิดละเนี่ย เฮ้อ

                ปรี๊ดดด เสียงแตรรถใครนะ ไม่เห็นหรือไงคนรถเสียอยู่ทางก็มีตั้งมากมายไม่รู้จักหลบนะ ยังๆจะลงมาด่าฉันงั้นเหรอห๊ะ!!

“นี่คุณจะบ้าเหรอ ดูก็รู้ว่ารถฉันเสียทำไมคุณไม่ขับหลบไปเล่าห๊ะ!!” ไม่ทันที่อีกตานั้นจะได้พูดอะไรสักคำฉันก็ร่ายยาวเป็นสิบๆคำใส่คนที่ลงจากรถมา

“รถเสียเหรอครับผมไปส่งไหม?” ทีแรกฉันก็ไม่อะไรหรอกนะพอเขาถอดแว่นตาที่ใส่อยู่เท่านั้นและ

“โทโมะ!!” ตัวฉันมันสั่นไปหมดเลยละ

“ใช่จะทำไม แล้วจะไปไหมจะไปก็ขึ้นรถเร็ว!” บังอาจสั่งฉันเหรอไม่มีวันที่ฉันจะขึ้นรถนายเด็ดขาด!!

“....”

“เอ้าทำอะไรอยู่เร็วๆสิ”

“....”

“ถ้าเธอไม่ขึ้นก็ตามใจแถวนี้นะมันเปรี่ยวมากไม่ค่อยมีรถผ่านมาหรอกนะ โดนฉุดไม่รู้หมด” ขู่ฉันเหรอฉันไม่กลัวหรอกเหอะ

“....”

“ถ้าเธอไม่ไปกลับฉันฉันจะจูบเธอ!!” อีตานี้เดินเข้ามาใกล้ๆฉันและกระซิบข้างหูพร้อมกับกระชากฉันไปขึ้นรถ

“….” ฉันยื่นนิ่งอยู่หน้าประตูรถ ทำไมนะเหรอของที่รถฉันละฉันต้องทำงานคืนนี้นะ

“เอ้าทำไมไม่ขึ้นรถละเร็วสิ!” ไม่ต้องตะคอกก็ได้ ฉันยืนกอดอกและสะบัดหน้าหนีแล้วเดินไปที่รถของฉันเพื่อหยิบเอกสารงานที่กองเป็นภูเขาออกมาจากเบาะหลังของรถ

“0.0” ดูทำหน้า

“ถ้าไม่คิดจะช่วยอะไรก็ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย เซ็ง!” แต่ก็ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรต่อโทโมะก็วิ่งมาเปิดประตูด้านหลังคนขับให้และมาช่วยฉันถือเอกสารวางในรถ

“ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าฉันแห้งทำใจหรอก ไปขึ้นรถ” เหอะ!

“เอ่อ! ขึ้นก็ขึ้นสิ!”

....

..

.

“สาคืนนี้เธอเฝ้าพอร์ชได้ไหมอ่า?” แนทเอ่ยถามเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงโซฟา

“ฉันเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะฉันต้องรีบกลับบ้านนะ ไม่ได้บอกผู้ใหญ่ก่อนว่าจะไปไหนอ่ะ”

“น๊านะ ที่บ้านแนทไม่มีใครอยู่อ่ะแนทต้องกลับบ้านนะสานะ” เธอทำท่าทางอ้อนเพื่อนสาวอย่างฐิสา

“เอ่อๆ ก็ได้ๆ แล้วแกกลับไงอ่ะ?”

“เดี๋ยวพี่ธันวามารับนะ แนทไปก่อนนะบาย!!”

“อื้มๆ”

….

..

.

“พี่สวยนั้นรถใครนะ” หวายที่เห็นรถแปลกขับเข้ามาจอดหน้าประตูก็ถามพี่แม่บ้าน

“เดี๋ยวพี่ไปดูนะค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหวายไปดูเอง” หวายเดินไปก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นคนที่ลงมากจากรถ

“แก้ว! โทโมะ!0o0”

“อะไรเจ๊ตกใจอะไรมากมายห๊ะ” แก้วที่เดินมาพร้อมกับเอกสารกองเท่าภูเขาเดินเข้าบ้าน

“ป๊ะป่าว ^^ ว่าแต่แกมากับยัยแก้วได้ไง” หวายตอบน้องสาวแล้วเดินไปกระซิบถามโทโมะ

“เอ่อ เข้ามาก่อนก็ได้นะจะให้พี่สวยเอาน้ำเอาท่าให้ทาน!!”

                Kaew say

                ฉันเชิญโทโมะเข้ามานั่งในบ้านแต่ฉันก็ไม่ได้อยู่ด้วยหรอกนะขึ้นเอาของมาเก็บและกะว่าจะไปหาอะไรทานซะหน่อยฉันเลยเดินแวะห้องลูกแต่ทำไมไม่มี่ใครอยู่ละเนี่ย!!

“เจ๊ๆๆๆๆๆๆ” ฉันวิ่งลงมาจากชั้นสองของบ้านพลางเรียกพี่สาวตัวดีไปด้วย

“อะไรยัยแก้วฟ้าจะถล่มหรือไงวิ่งลงมานะไม่ใช่เด็กแล้วนะ!!”

“ลูกฉันหายไปไหน??” ฉันถามยัยพี่ตัวแสบ

“ลูก!” โทโมะเน้นคำ

“เอ้ย! ยัยฐิสาไปไหน?? ทำไมบนห้องไม่เห็นมีห๊ะ!!”

“เอ่อคือ ยังไม่กลับมาเลยนะ นี้ฉันก็นั่งรออยู่”

“อะไรนะยังไม่กลับทำไมไม่โทรตาม!!” ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ากำลังโมโหแบบสุดๆ

“ฉันโทรแล้วแต่โทรไม่ติดอ่ะ!”

                ทำหน้ามีเลศนัยตลออด นี่จะยอมถอยไปหรือให้ฉันกอด เธอมาทำอย่างนี้เดี๋ยวฉันก็รักให้เลย รักให้เข็ด

“ฮัลโหลเจ๊ว่าไงมีไรโทรมาเนี่ย    ……   อะไรนะไอ้ตัวแสบหายไปยังไม่กลับบ้าน!! …. พี่ไม่โทรหามันดูเล่า!!…. เอ่อๆได้ๆแค่นี้นะ” อะไรของเขานะ

“มีอะไรอีกละ??” ฉันเอ่ยถามโทโมะ

“น้องฉันหายตัวไปโทรไปก็ปิดเครื่องนะ!” เหอะ

“พร้อมกันเลยเนอะ บังเอิญจัง!!” ฉันบำพึมพำ

“อะไรนะ” หูดีอีก

“ป่าว!!”

“เลิกทะเลาะกันซะทีได้ไหม!! นี่!!” เจ๊เอ่ยห้ามฉันกับโทโมะ

“เอ่อก็ได้!!” แหน่ะพูดพร้อมฉันอีก

“ไปตามหากันเถอะแก้วแกไปกับโทโมะนะ” ห๊ะ!!

“ห๊ะ!! ไม่เอาอ่ะฉันไปกับเจ๊ก็ได้นิ”

“ไม่ได้ฉันต้องไปกับพี่พีคนขับรถ!! ชัดนะแกไปกับโทโมะนั้นและโทโมะเข้าไม่เคยเห็นหน้าฐิสานะ ^^” เอ่อมันก็จริง แต่ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วย

“แต่พี่ก็ไม่เคยเห็นน้องเขาอยู่ดีละ” ไม่อยากพูดชื่อซะเท่าไหร่หรอกไอ้ขี้เก๊ก

“ไม่มีปัญหาฉันได้มาแล้วโทโมะพึ่งส่งไลน์มาเมื่อกี้” อะไรว่ะ!! เฮ้อออ!! ยอม

“เอ่อๆ ก็ได้ๆ ไปกันยัง” ฉันหันไปถามเขาทันที

“ไปสิ” โทโมะเดินไปพลางจับมือฉันไปขึ้นรถ มืออะไม่ต้องก็ได้มั้ง

“มืออ่ะ!ปล่อยได้ยัง?? ^//^”

“ขอโทษ เร็วเถอะ ^//^”