พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันกับแม่ก็ย้ายมาอยู่บ้านพ่อหลังไม่เล็กไม่ใหญ่มากมันอยู่ในรั่วเดียวกันกับบ้านของคุณปู่คุณย่าที่พ่อสร้างเอาไว้แต่ไม่เคยไปอยู่เลย ฉันนะดีใจนะที่ได้อยู่กลับพ่อและแม่นะ แต่แม่สิบางครั้งก็ทำท่าทางแปลกๆเหมือนชอบที่มาอยู่บางทีก็เหมือนไม่ชอบ ชั่งเรื่องนั้นมันไปเถอะหลังจากนั้นมาก็ 2 วันแล้วนะที่ฉันไม่เห็นพอร์ชเลยเขาหายไปไหนละ ไลน์ก็ไม่ตอบโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง นายไปไหนเป็นอะไรหรือเปล่านะ

“เอ่อแล้วพอร์ชไปไหนละค่ะ” ฉันเอ่ยถามเพราะฉันไม่เห็นเขาเลย

“…..” แต่ก็ไม่มีใครตอบคำถามของฉัน และท่าทางของคุณย่าก็แปลกๆไป แต่แล้วเสียงๆหนึ่งก็ตอบขึ้นมาว่า

“พอร์ชเขามีธุระไปทำให้คุณย่าวันสองวันเขาก็กกลับแล้วนะลูก เขาฝากบอกหนูด้วยนะ ว่าหายไวๆเขาเป็นห่วง ^^”

“^^ ค่ะ”

                ตั้งแต่วันนั้นมันก็ 2 วันแล้วนะทำไมพอร์ชยังไม่กลับมาซะทีละ

“คุณหนูค่ะน้ำส้มค่ะ”

“ขอบคุณคะป้า เอ่อแล้วพอร์ชไปนานละค่ะ?” ฉันหยิบน้ำส้มจากป้ามาแล้วก็ถามหา

“^-^”

“ยิ้มอะไรค่ะป้า”

“ก็คุณหนูพูดตลกนิน่า คุณพอร์ชอ่ะเขาเก็บของออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่นแล้วนะคะ”

                เพล้งงง!! ฉันที่กำลังดื่มน้ำส้มก็ตกใจมากจนปล่อยน้ำส้มตกพื้นไป

“คุณหนูระหว่างค่ะ”

“ค่ะป้าไม่เป็นไร ว่าแต่ป้าพอ จะรู้ไหมค่ะว่าพอร์ชไปอยู่ที่ไหน”

“ป้าไม่ทราบค่ะปกติคุณหนูพอร์ชจะบอกป้านะแต่ครั้งนี้คุณหนูไม่ได้บอกป้าเลยป้ายังช็อคอยู่เลยนะคะ”

“อ่อค่ะ !” ทำไมละพอร์ชไปไหนทำไมไม่บอกฐิสา

“ป้าขอตัวก่อนนะคุณหนู”

“คะ ^^ ขอบคุณนะค่ะ” เขาไปไหนกันนะ ทำไมแม่บอกว่าไปธุระให้ย่าแค่ 2-3 วันไงแล้วนี้มันอะไรกันนะ! ไม่รู้ละยังก็ต้องถามให้รู้เรื่อง ฉันจึงเดินออกจากบ้านของพ่อไปยังบ้านใหญ่แต่ระหว่างนั้นพ่อและแม่รวมถึงเพื่อนๆของพ่อกับแม่ก็กลับมาพอดีแม่จึงลงจากรถวิ่งเข้ามาข้างฉันไว้

“จะไปไหนลูกฐิสา” ฉันไม่ตอบแม่เดินเลี่ยงซ้ายแม่ก็ตามฉันไปซ้ายเดินเลี่ยงขวาแม่ก็ตามไปขวาอีก สลับอย่างนี้มาเกือบจะสิบครั้งแล้ว ฉันจึงหยุดและตอบคำถามแม่

“หนูจะไปคุยกับคุณย่าให้รู้เรื่อง” และฉันก็เลี่ยงเดินไปทันที

“ตายแล้ว” แก้วอุทานขึ้น

“อะไร? ของเธอ!!” โทโมะเอ่ยถามแก้ว

“เรื่องพอร์ชไง!!”

“ชิบหายงานงอกตามไปเร็ว!!” โทโมะเอ่ยและวิ่งนำไปทันที.

“เคลียกันดีๆนะ พวกฉันไปรอในบ้าน!!!!!”

“คุณย่าค่ะ ตกลงแล้วพอร์ชไปไหนกันแน่!!  คุณย่าบอกสามานะ!!”

“……”

“ว่าไงค่ะ!!”

“ฐิสา!! ลูกอยากรู้ใช่ไหมว่าพอร์ชไปไหนได้แม่จะบอกให้ แม่ให้พอร์ชเลิกยุ่งกะหนูเองและบอกให้คุณย่าบอกพอร์ชให้ย้ายไปอยู่ที่อื่นและเลิกติดต่อกับหนูซะ!!!!!!”  แก้วตะคอกใจฐิสา ทำเอาถูกคงตรงนั้นอึ้ง! และงงกับการที่แก้วตอบไปแบบนั้น

“ไม่จริงไหนคุณบอกว่า……”

“จริง!! และไม่ต้องมาถามใครอีกรู้แล้วนิไปกลับบ้าน!!!!!!!!”

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ฐิสาโวยวายพร้อมกับวิ่งออกจากบ้านหลังใหญ่ไปแต่ก็ชนเข้ากับป้านิแม่บ้าน

                เพล้งงงงง!!!

“ฮื้อออออ!”

“คุณหนูเป็นอะไรหรือป่าวค่ะ ใครทำอะไรคุณหนูของป้า”

“ไม่มีค่ะป้าโรงจอดรถอยู่ที่ไหนค่ะ!”

“ทางนั้นค่ะ คุณหนูจะไปไหนค่ะ”

“ฐิสาลูก!!!!” ทุกคนในบ้านวิ่งออกมาดู

“สาไปก่อนนะค่ะป้า ฮึก ฮื้ออ”

“ป้านิ จับฐิสาเอาไว้สิ!!” แต่ไม่ทันที่จะจับตัวได้ฐิสาก็วิ่งไปยังโรงจอดรถและขี่รถเครื่องคู่ใจออกจากบ้านไปทันที

“ฐิสาไปไหน??”

“ไม่ทราบค่ะ” ป้านิแม่บ้านตอบ

“ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนสิว่าไปไหน!!” ทุกคนมองแก้วด้วยสายตาเดียว แต่แก้วก็ไม่สนใจเดินไปโรงจอดรถของบ้าน

“อะไรกันอ่ะ!!” เฟย์เอ่ยถามโทโมะแต่โทโมะก็ไม่ได้สนใจรีบเดินตามแก้วไป

“ไม่รู้สิ” เขื่อนเอ่ยตอบแฟนสาว

“พวกน้องๆอ่ะตามโทโมะกับแก้วไปนะ ฐิสาไปไหนไม่รู้อ่ะจ๊ะ” มากิเอ่ย

“ได้ค่ะ ไปเร็วๆ!! ป๊อปไปเร็ว!”

“เธอจะไปไหนแก้ว?” ผมเอ่ยถามเธอที่กำลังจะเดินขึ้นรถ

“ถามแปลก เฮ้ยแล้วนายจะไปไหน?” เธอเอ่ยถามผมเพราะตอนนี้ผมก็เปิดประตูรถเธอและก็นั่งข้างคนขับเรียบร้อย

“ก็ไปด้วยไง เร็ว!!” เธอยืนเกาหัวหยิกๆ และก็ยอมขึ้นรถมาแต่โดยดี

“เอ่อ!! จับดีๆละกัน!!”

                ฟิ้วววววววววววววววววววววววววว!!! ตอนนี้ความเร็วที่เธอกำลังขับออกไปนั้นหมดไมล์ไปเรียบร้อย!! ไม่จริงนะชีวิตผมเหมือนแขวนอยู่บนเส้นดายเลยครับ เอาความจริงครั้งนี้เป็นครั้งที่ 2 ของผมที่นั่งรถด้วยความเร็วแบบนี้ ครั้งแรกก็ไม่ใช่ใครครับ ไอ้ป๊อปเพื่อนผมเอง และตอนนี้มันก็กำลังขับตามรถเรามาด้วยความเร็วๆไล่เลี่ยกัน

“ช้าหน่อยก็ได้มั้ง!!” ผมเอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบอยู่นาน

“ถ้านั่งไม่ได้ก็ลงไปดิฉันไม่ได้ขอร้องให้นายตามมา!!” แรงอ่ะ!!

“ฉันไม่ได้หมายถึงอย่างนั้นเว้ย!! ฉันหมายถึงมันจะตายซะเจอลูกเธอเข้าใจฉันไหม!!”

“ไม่เข้าใจและอย่างอ้างด้วยว่าเพื่อนนายจะขับตามมาไม่ทันฉันมองอยู่ตลอดเข้าใจ!!”

“OK แล้วจะไปที่ไหนละเนี่ย”

“ก็ไปทุกที่ ที่คิดว่าฐิสาจะไป และพอร์ชจะไปไง!!”

“OK”

                ผมไม่ได้ขับรถแบบซะใจขนาดนี้มานานมากแล้วนะเนี่ยไม่คิดเลยว่าแฟนไอ้โมะมันจะขับรถได้รวดเร็วและซะใจผมได้ถึงขนาดนี้เลยขับ ผมชอบมากและตอนนี้รถของเราก็ขับเทียบกันแล้วละ แก้วเปิดหลังคารถออก ผมจึงเปิดตอบ เธอมองมาทางรถของผม ผมยกนิ้วให้เธอเพราะการขับรถของเธอมันเยี่ยมมาก และเธอเองก็ยกนิ้วให้ผมเช่นกัน ^^

“โอ้ยยยย!! ตูเกลียดการนั่งรถที่ขับเร็วที่สุดเลยแถมยังอัดกันเป็นปลากระป๋องอีก!!!” ไอ้เขื่อนเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น ผมจึงมองไปที่จองเบและผลักหน้าตอบรับเป็นอันรู้กันว่าคืออะไร ผมขับรถด้วยความเร็วที่ไม่ตกขับเทียบรถของแฟนไอ้โมะทันทีและจองเบก็กระโดดไปนั่งรถที่ไอ้โมะและแก้วโดยปริยาย

“เฮ้ย!! ดีนะไม่ตกไปตาย!!” ไอ้เคนเอ่ยด้วยความตกใจ

“เรื่องแค่เนี่ยจะบอกว่าไอ้เบชิวๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆ ใจกล้าดีนินายอ่ะกระโดดข้ามมานั่งรถฉันเนี่ย!!” ผมพอจะได้ยิมแก้วพูดกับไอ้เบ

“สบายยยย!!”

“อะ แฮ้มมม!!” ไอ้โมะดูมันเหมือนจะหึงยังไงว่ะไหนบอกไม่ได้คิดไรกับแก้ว

“ยัยฟาง ฉันรู้ละที่แกให้แฟนแกขับรถเพราะอย่างนี้ใช่ม้ะ!!”

“ก็ใช่นะสิย๊ะ ฉันกับเฟย์จำได้ว่าแกนะขับรถไวแบบสุดๆ!!!” ที่แท้แฟนที่น่ารักของผมก็คาดเดาเอาไว้แล้วนี้เองถึงอนุญาตตั้งแต่ขึ้นรถว่าให้ขับรถในแบบที่ผมเคยขับ

“เอ่อ!! แก้ว!! จะไปที่ไหนก่อนละ!!” น้องสาวสุดเซ็กซี่ของแฟนผมเอ่ยถามแก้ว

“ไม่รู้!! สุมมันทุกทีนั้นและ ป๊อปตามฉันมาให้ดีๆ นะ!!”

“ได้เลยยยยยยยยยยยยยยยย!!”

เค้าหายไปหลายวันซอรี่ๆๆๆ