พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

พอร์ชแม่รู้แล้วว่าสาฟื้น สาจะทำไงยังดี แม่บอกจะพาสาไปอยู่ที่อื่น T^T….Tisa:3

เดี๋ยวพอร์ชจะบอกพี่โทโมะ พี่โทโมะต้องช่วยเราได้แน่นอนสาใจเย็นๆรอพอร์ชนะพรุ่งนี้จะรีบไป …. Porshe:]

อื้ม สาจะรอนะ สารักพอร์ชนะ …. Tisa:3

ผมก็รักสาครับ คืนนี้ฝันดีดูแลตัวเองด้วยนะ …. Porshe:]

เช่นกัน …. Tisa:3

                ฉันแอบแม่ส่งข้อความไลน์ไปหาพอร์ช ฉันกลัวจังเลย แต่พอร์ชบอกจะช่วยฉันฉันเชื่อใจเขาว่าเขาต้องช่วยฉันได้แน่ๆ พ่อจ๋า พ่อช่วยหนูทีหนูไม่อยากไปจากที่นี้ T^T

…..

…

.

                แสงตะวันสาดส่องเข้ามาในห้องที่มีร่างสูงร่างนึงที่นอนเป็นกังวลเรื่องที่ได้รับข้อความจากคนที่รัก เขารีบวิ่งหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปใน ผ่านไปประมาณ 15 นาที ร่างของเขาก็เปิดประตูออกมาและวิ่งเข้าไปห้องแต่งตัวและก็รีบออกจากห้องของเขาลงไปข้างล่างทันที

“นี้ๆ ไอ้ตัวแสบจะรีบไปไหนแต่เช้าเนี่ย!!” เสียงเรียกนี้ไม่ใช่ใครพี่สาวคนโตของบ้านหลังนี้นี้เอง

“ผมไม่ได้จะไปไหน แล้วพี่โมะ พี่โทโมะออกไปข้างนอกหรือยัง??” เขารีบพูดจนมันผิดๆถูกๆไปบ้าง

“อะไรเนี่ยมาแปลก?? ^^” หญิงสาวยิ้มเพราะปกติสองคนนี้จะไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่หรอกเพราะไม่ถูกกันเจอหน้าที่ไหร่ก็ทะเลาะกันทุกที แต่เขาก็รักกันดีนะแค่ไม่แสดงออกเท่านั้น

“ไม่แปลกนะพี่!!! พี่โทโมะอยู่ที่ไหน??” พอร์ชตะโกนเสียงดังสนั่นทำเอาทุกคนตกใจ!!

“เรียกหาฉันมีอะไร?? ไม่มีคนกวนประสาทงั้นเหรอ ไอ้เด็กโรคจิต!!” โทโมะโผล่หน้าออกมาจากห้องรับแขกพร้อมกับพ่อแม่ด้วย

“ไม่ใช่เวลาเล่นนะพี่ ไม่ตลก!!” พอร์ชพูดน้ำเสียงจริงจัง

“แล้วฉันบอกแกเมื่อไหร่ว่าฉันตลก ไร้สาระไปดีกว่าครับพ่อแม่รำคาญเด็ก” โทโมะพูดพพพรางดันพ่อและแม่เข้าห้องไปเมื่อเดิมพร้อมกับล็อคกลอนประตู

                ปัง ปัง ปัง!

“พี่โมะเปิดประตูนะ เปิดดิ เปิด!!!” พอร์ชเคาะประตู จากเคาะเป็นทุบ และทุบแรงขึ้นเรื่อยๆ ดังขึ้นดังขึ้น

“ไอ้พอร์ชใจเย็นดิว่ะ เด๊ะประตูก็พังพอดี!!” เคนจิที่ยืนมองกับพี่สาวอยู่นานก็วิ่งมาล็อคตัวน้องชายไว้

“ปล่อยผม ปล่อยๆๆๆ!!!” พอร์ชดิ้นสุดแรงพร้อมกับเคาะประตู

“ใจเย็นๆก่อนสิพอร์ชค่อยๆพูดกันนะ”

“ไม่เย็นแล้วพี่มากิ พี่โทโมะเป็นคนเดียวนะที่จะช่วยสาได้นะ ปล่อยยยยยยยยย!!” พอร์ชที่กำลังจะถีบประตู แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก “โอ้ยยยยย!!” พอร์ชล้มไปกองกับพื้น

“สมน้ำหน้าไอ้เด็กแสบบ!!” โทโมะก้มหน้ามาพูดกับพอร์ชและก็จะเดินออกไป

“เดี๋ยวนะพอร์ชเมื่อกี้เราว่าอะไรนะมีแค่โทโมะที่จะช่วยใครอ่ะไรยังไงอธิบายสิ” มากิถามพร้อมเขย่าตัวน้องชายตัวแสบของตัวเองทันที

“ก็พี่แก้วจะพาฐิสาไปอยู่ที่อื่นนะสิ เมื่อขึ้นฐิสาส่งข้อความมาบอกผม!!” คำพูดนี้ทำเอาโทโมะหยุดที่จะเดินออกไปทันที

“เมื่อกี้แกว่าไงนะ!!” โทโมะเดินกลับเข้ามาพร้อมกระชากคอเสื้อพอร์ชขึ้น

“พี่แก้วจะพาฐิสาไปอยู่ที่อื่น พี่ได้ยินชัดไหม!!” พอร์ชตะโกนใส่หูโทโมะอีกครั้ง

“แม่ไม่ยอมนะ!!” จู่ๆแม่ที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกก็พูดขึ้น

“คุณแม่!!” ทุกคนตกใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าแม่นั้นไม่ค่อยชอบแก้ว แต่แม่ก็เปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น

“พาฉันไป! ยังไงวันนี้ฉันก็จะคุยกับยัยแก้วเอง ฉันไม่ยอมให้หลานฉันไปที่อื่นแน่ๆ”

“ตะ”

“ไม่มีแต่มากิ เดี๋ยวเราทานข้าวเช้าเสร็จจะไป รพ. กัน!!”

……

…

.

“สาทานข้าวลูก!” ฉันยืนช้อนที่ตักข้าวต้มให้สาที่นอนป่วยอยู่ที่เตียง แต่ไม่มีวี่แววที่สาจะแตะอาหารที่แก้วตักให้เลยจนแก้วนั้นท้อมากๆ

“คุณแก้วสวัสดีครับ” แก้วหันไปตามเสียงเรียก

“อ้าวคุณเควินสวัสดีค่ะ มาเยี่ยมยัยสาเหรอค่ะ” ^^

“ครับเห็นว่ายังไม่ได้สติ อะ อ้าวฟื้นแล้วนิน่า” เควินเขาคงงงนะสิเพราะจริงข่าวฐิสานะยังไม่ฟื้นแต่มาเจอแบบนี้ก็งง

“ค่ะก็พึ่งฟื้น แต่แกไม่ยอมทานอะไรเลย ลูกฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ แกไม่ยอมคุยกับฉันเลย T^T” ตั้งแต่สาลืมตาก็ไม่คุยกับฉันเลยจริงๆฉันทำอะไรผิดฉันควรทำยังไงดี

“ใจเย็นนะครับ! หนูสาอามาเยี่ยมเป็นยังไงบ้าง” ไร้วี่แววการสอบกลับของสาเหมือนกัน ฉันทำอะไรผิดไปนะ

“สานี้จะมากไปแล้วนะ ลุงเขาถามทำไมไม่ตอบกลับแม่ก็เกินพอแล้วไม่ใช่หรือไง!!!” ฉันกำลังตำนิลูกก็ถูกขัดขึ้น

“จะดุลูกเอาอะไรไม่ทราบ!!! เอ่อแล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์พาฐิสาไปไหนทั้งนั้น” ฉันหันไปตามเจ้าของเสียงนั้นก็พบเข้ากับคนที่ไม่อยากจะเจอเท่าไหร่

“คุณพ่อ!” ฐิสาอุทานอย่างตกใจ

“แล้วทำไมห๊ะ!! ฐิสาลูกของฉัน ฉันจะพาแกไปอยู่ที่ไหนก็ได้มันไม่เกี่ยวกับคุณ!! ”

“สาอยู่กับพ่อนะลูก พ่อจะดูแลหนูให้ดีที่สุดเลย ^^” หน๋อยยยมันจะมากไปแล้วนะ

“ไม่ได้สาต้องไปกับแม่!! ถ้าสาเลือกเขาก็ไม่ต้องคุยกับแม่!!” ฉันสะบัดหน้าหนีไปอีกทางนึง

“ใจเย็นๆก่อนครับอย่าทะเลาะกัน!”

“คุณไม่เกี่ยวครับเชิญ!!” อยากถามว่ามีสิทธิ์อะไรมาไล่คนแขกของฉัน!!

“มีสิทธิ์อะไรไม่ทราบที่มาไล่คุณเควิน!!”

“ก็สิทธิ์ความเป็นพ่อและสามีของเธอที่จะคุยเป็นการส่วนตัวคนนอกไม่เกี่ยว!!” พูดมาได้ไม่อายปาก!!

“งั้นผมกลับก่อนก็ได้ครับคุณแก้วแล้วเจอกันใหม่นะ บายจ๊ะหนูสา ^^” คุณเควินเดินออกจากห้องไปอย่างไม่รีรอ

“ไปไปเลยเชิญ!!” หน๊อยยยทำปากดี

“โทโมะ!!”

“อะไรแก้ว!! เธอไม่มีสิทธิ์พาลูกไป!” จะแหกปากทำบ้าไรไม่ทราบ

“แต่ฉันจะเอายัยสาไป ไปจากที่นี้!!” ฉันเถียงกลับอย่างไม่ลดละ

“หยุดเถียงกันเถอะนะ สาจะไปกับแม่เอง TT พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องมานั่งทะเลาะกันแบบนี้” สาพูดขึ้นทำเอาฉันกับโทโมะหยุดเงียบไม่โต้เถียงกันอีก

“สาไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นลูกสาต้องอยู่ที่นี้ อยู่กับพ่อแม่ปู่ย่านะ” จู่ๆเสียงนั้นเสียงที่ฉันก็เคยได้ยินและพอที่จะคุยเคยบ้างก็ดังขึ้นมา

“…..”

“แม่!” โทโมะเอ่ยเสียงทักผู้เป็นแม่

“อะไรตาโมะแกห้ามขัดใจฉัน!!”

“แม่” โทโมะทำสีหน้าเซ็งๆ แต่ฉันสิไม่อยากจะพูดหรอกเซ็งมากกว่าซะอีก

“สาหลานย่ามาอยู่กับย่านะลูกนะ ^^” คุณแม่โทโมะเดินเขาไปกอดสา หายดีแล้วสินะ เดินปลิวเลย

“แต่…. โอ้ย!” สาที่กำลังจะพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นก็ร้องออกมา

“เป็นอะไรไปลูก!!” ฉันวิ่งเขาไปจับตัวสาไว้

“ปวด หนูปวดหัว T^T”

“พอร์ชไปตามหมอเร็ว!!”  คุณแม่โทโมะสั่งให้พอร์ชไปตามหมอ พักสักหมอก็เดินเข้ามาและตรวจอาการของสา หมอขอคุยกับญาติโดยไม่ให้คนไข้ได้ยิน

“หมอค่ะลูกฉันเป็นยังไงมั้งค่ะ”ฉันเอ่ยปากถาม

“เด็กอยู่ในสภาวะเคลียดมากครับควรดูแลแกดีๆไม่ควรทำร้ายจิตใจ เพราะอาจทำให้สมองผิดปกติ และแกยังอ่อนแอเพราะเด็กที่เกิดจากแม่ที่ยังอายุน้อยด้วยครับควรดูแลเป็นพิเศษเลย”

“ค่ะ”

“แล้วลูกผมจะหายไหม??” โทโมะเอ่ยถาม

“ครับตอนนี้ก็อย่าทำให้แกเคลียดก็พอ หมอขอตัวครับ”

“ทีนี้จะเอายังไงละแก้ว?” เขาเอ่ยปากถามฉัน

“ถอดแว่นซะทีเถอะรำคาญลูกกระตา แล้วก็กลัวคนจะเห็นอ่ะนะก็ไม่ต้องมาเข้าใจไหม??” ฉันเหลืออดจริงๆ

“สาเธอจะไปไหน?” จู่ๆเสียงของพอร์ชก็ดังขึ้น

“ฉันจะกลับไปกับแม่ แม่ไม่อยากอยู่ที่นี้”

“สาไม่ต้องไปไหนนะลูกแม่หนูจะอยู่ที่นี้แล้วออยู่กับย่านะ”

“แต่…”

“ไม่มีแต่ทั้งนั้นลูก ใช่ไหมแก้วเธอจะไปอยู่กับพวกฉันใช่ไหม^^” ยิ้มแบบมีเลศนัยมากเหอะ!

“เออะ ค่ะ!” จำใจค่ะจำใจ!!

“แต่แม่!!” โทโมะเหมือนจะขัดก็คงอยากขัดหรอกเพราะเขากำลังจะหมั้นกับแฟนเขานิ

“ไม่มีแต่ตาโทโมะ แก 3 คนต้องอยู่ด้วยกันจบนะ!!”

“ดีใจด้วยนะสา ^^” พอร์ชวิ่งแทรกทุกคนเข้ามาหาสาพร้อมกุมมือไว้แน่ แต่มีสายตาที่มองมาด้วยความไม่ชอบใจ

“ตาพอร์ชเดี๋ยวแกไปคุยกับฉันข้างนอกหน่อย!”

“ครับแม่!” ทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องไปทันที ตามความรู้สึกของฉันคงจะต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอนฉันจึงแอบตามออกไปฟัง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะฟังนะแต่ฉันก็เจอมากับตัวเองเหมือนกัน!

“แกต้อไปอยู่ต่างประเทศและห้ามยุ่งกับฐิสาอีก!!”

“อะไรนะแม่! ผมไปอ่ะ”

“แกห้ามยุ่งกับหลานฉัน!!”

“ทำไมละครับ??”

“ไม่ทำไมหรอก แต่แกคบกับฐิสาไม่ได้เพราะ…”

“เพราะผมใช้นามสกุลของพ่อใช่ไหม ได้ครับผมจะเลิกยุ่งกับน้องผมจะไปอยู่ที่อื่นจะไม่พบหน้าน้องอีก!!” ท่านทีที่พอร์ชกำลังจะเดินออกมาจากแม่ และมาทางที่ฉันแอบฟังอยู่ ฉันรีบเดินไปแต่ก็ต้องชนเขากับพอร์ชซะงั้น ฉันมองหน้าพอร์ชใบหน้าเขาเหมือนฉันตอนนั้นเลย ตอนนั้นตอนที่ฉันตอบตกลงว่าจะเลิกยุ่งกับโทโมะ

“ลาก่อนนะพี่แก้ว ^-^ ฝากดูแลสาด้วยนะครับ” ถึงเขาจะยิ้มให้ฉันแต่ยิ้มนั้นมันชังทรมานยิ้มที่แสนเจ็บปวดเหลือเกินแต่ฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ฉันขอโทษนะพอร์ช

                ผมกลับบ้านมาเก็บข้าวของออกให้เร็วที่สุดและออกไปอยู่บ้านพักข้างนอกที่พี่โทโมะซื้อไว้ให้ผมโดยที่ไม่บอกใครเขาให้ผมเป็นของขวัญที่ผมเรียนจบผมไม่เคยไปอยู่บ้านหลังนั้นหรอกเพราะอะไร เพราะผมนะชอบกัดกับพี่เขาตลอดเวลาไม่ค่อยคุยกันดีๆจะไปอยู่บ้านที่พี่เขาซื้อให้ทำไม ผมต้องไป ไปจากที่นี้ไปโดยที่ไม่ได้บอกเธอ ขอโทษนะฐิสา