พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

                ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านของแนช!

“แนช!!! แนช!”

“ค่ะมาแล้ว อ้าวคุณหนูฐิสานี้เอง” แม่บ้านของแนชเดินมาเปิดประตูให้ฉฉัน

“คุณน้าสวัสดีค่ะ แนชอยู่หรือป่าวค่ะ”

“คุณหนูอยู่ในบ้านค่ะหนูสาเข้ามาก่อนสิค่ะ^^”

“ค่ะขอบคุณนะค่ะ” ฉันยกมือขอบคุณคุณน้าอีก

….

..

“คุณแนชค่ะ คุณแนช!!”

“อะไรเหรอ มิ้นวิ่งมาซะหน้าตาตื่นเชียว!!” มิ้นสาวใช้ในบ้านวิ่งเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ

“ก็คุณฐิสามานะสิค่ะ มิ้นเลยวิ่งมาบอกตามที่คุณแนชสั่งค่ะ”

“ห๊ะ!!”

“ฉันขอร้องอย่าบอกสานะว่าฉันอยู่นี้!! อย่าที่ฉันเล่าให้แกสองคนฟังมันมีเหตุผลจริงๆ!!” พอร์ชยกมือไว้ท่วมหัวแล้วรีบเดินไปหลบตรงผ้าม่านหลังประตูบานกระจก

“เฮ้! เดี๋ยวดิพอร์ช!!”

“ตอนนี้ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมไปก่อนแล้วกันแนชนั่งเหอะ” ธันวาเอ่ยบอกกับแนช

“อื้อ!!”

“แนช!!” ฐิสาที่วิ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบก็เอ่ยเรียกเพื่อนสาว

“อ้าวสา แกนั่งก่อนสิ”

“ขอบใจนะ! แต่ฉันแต่แค่แวะมาถามแกว่าพอร์ชมาที่นี้มั้งหรือป่าว??” คำพูดของฐิสาทำให้แนชและธันวามองหน้ากันและหันมาตอบฐิสา

“พอร์ชเขาไม่ได้มาหรอกแกมีอะไรหรือป่าว?”

“เหรอ! อื้มงั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ = =” ขณะที่ฐิสาลุกขึ้นเธอก็เซทันที

“แกเป็นไร? หน้าแกซีดมากเลยนะ พักซะหน่อยเหอะนะ”

“มะ ไม่เป็นไร ฉันไปนะ” ฐิสาลุกขึ้นและเดินออกจากบ้านไป

“แกจะไปไหน?” แนชตะโกนถามฐิสา

“ตามหาพอร์ชนะ ไม่รู้หรอกนะว่าที่ไหน แต่ฉันจะไปทุกที่ที่คิดว่าพอร์ชจะไปนะ ฉันไปนะแนช! ^^” ฐิสาพูดจบก็เดินไปยังลานจอดรถของบ้านและขับออกไปทันที

“แววตาฐิสาดูเศร้ามากเลยนะ” แต่ระหว่างที่ธันวากำลังพูดกับแนชอยู่จู่ๆก็มีลมอ่ะหอบผ่านหน้าทั้งคู่ออกไปและก็ขับรถออกเพื่อที่จะตามรถฐิสาออกไป!!

“อ้าวเห้ย!! พอร์ชมันไปยังกับพายุเลยนะนั้นนะ!!”

“เราไปกันเถอะแนชผมสงสารฐิสานะ อีกอย่างดูจากท่าทางแล้วนะยังไม่หายดีด้วยสิ”

“แนชก็ว่าจะชวนไปไปกันเถอะค่ะ มิ้น!! ถ้าแม่ฉันกับมาฝากบอกแม่ด้วยนะฉันไปธุระแปปนึง”

“คะคุณแนชโชคดีนะค่ะ ^-^”

“หยุดดดด!!”

“อะไรของแก 2 คนเนี่ยห๊ะจะไปรีบตามไป!”

“พวกฉันไปด้วย!!” แนชกับธันวาพูดพร้อมกระโดดขึ้นขึ้นไปทันที

…..

…

.

                ฉันขี่มอเตอร์ไซด์คู่ใจไปเรื่อยๆแวะที่นู้นที่นี้ที่นั้น ที่ที่เคยไปกับพอร์ช แนชแล้วก็ธันวา แต่ก็ไม่มีแม้แต่วี่แววของพอร์ชเลย พอร์ชนายหายไปอยู่ที่ไหนนะตอนนี้ฉันอยู่ที่สวนสนุกแห่งหนึ่งที่เคยมาเที่ยวกับพอร์ช ฉันไม่ได้หวังที่จะเจอเขาที่นี้นะ แต่ฉันมาที่นี้เพราะหมดหวังที่จะเจอเขาแล้วตั้งหากละ ก่อนกลับฉันก็ขอเดินเล่นในที่ที่นี้ที่แห่งความทรงจำแล้วกัน ฉันเดินไปเรื่อยๆเดินอย่างคนไร้จุดหมาย ภาพต่างๆนั้นมันเริ่มเรือนรางลง จนร่างของฉันไปชนกับวัยรุ่นชายกลุ่ม

“เป็นไรจ๊ะน้องสาว! ให้พวกพี่ช่วยไหม?”

“ไม่ต้อง ปล่อยอย่ามายุ่งกับฉัน!!” ตอนนี้มันเรือนรางมากจนฉันมองกลุ่มคนตรงหน้าไม่รู้เรื่องแล้ว

“ให้พวกพี่ช่วยเถอะนะครับ” ฉันพยายามใช้ความสามารถสุดท้ายก่อนที่มันจะไม่มีโอกาสได้ใช้ในตอนนี้เดินหนีพวกผู้ชายกลุ่มนั้นออกมาแต่ก็ไม่เป็นผลมันดึงฉันกลับไปจนตอนนี้ฉันล้มลงไปกองกับพื้นแล้วแต่ฉันยังพยายามเรียกสติไม่ให้สติขาดหายและพยายามร้องให้คนช่วย “ชะ ช่วยด้วยค่ะ” แต่เสียงของฉันตอนนี้มันชั่งเบาและบางมากจนขนาดคนที่เดินผ่านไปมาไม่ได้ยินฉันสักนิด

“พวกแกปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ!!” จู่ๆ! ฉันก็ได้ยินเสียงเสียงหนึ่งเข้า เขามาช่วยฉันจริงๆ แต่เขาเป็นใครกันนะ และตอนนี้สติของฉันค่อยๆดับลงเรื่อยจนมันมืดไปหมด

“พวกเอ็งเป็นใครว่ะ!! แฟนข้าแค่เป็นลมมรึงมายุ่งไรด้วยเนี่ยห๊ะ!!”

“พูดจาน่าเกลียดย๊ะ เพื่อนฉันเป็นแฟนแกตอนไหนห๊ะ ก็ในเมื่อแฟนตัวจริงเขายื่นอยู่นี้โว้ย!!”

“พี่เอาไงอ่ะ”1 ใน 2 ลูกน้องเอ่ยถามผู้เป็นลูกพี่ที่จับตัวฐิสาไว้

“จะเอาอะไรว่ะก็หนีสิโว้ย” กลุ่มวัยรุ่นกลุ่มนั้นก็วิ่งหนีไปพร้อมกับปล่อยตัวฐิสาลงไปกองกับพื้น

“ฐิสา! แกไม่เป็นอะไรนะฐิสา!!” แนชวิ่งเข้าไปดูฐิสาที่ล้มกองกับพื้นและช่วยกันกับธันวาพยุงตัวเธอขึ้นมาโดยที่พอร์ชยื่นมองดูอยู่เฉยๆ

“แนชผมว่าพาฐิสากลับไปที่บ้านก่อนไหมตัวร้อนจี๊เลยเนี่ย”

“คะพี่ธันวามาช่วยกันหน่อยสิพอร์ชนายยื่นทำอะไรอยู่!! ห๊ะไม่ใช่เพราะนายหรือไง! ฐิสาถึงต้องเป็นแบบนี้นะ”

“….” แต่สิ่งที่เธอได้กลับมาคือความว่างเปล่าไร้เสียงตอบรับจากคนตรงหน้าที่ยื่นอยู่

“นายแย่มากเลยนะรู้ตัวไหมพอร์ช!! ฉันละสงสารฐิสา พี่ธันวาพาฐิสาไปกันเถอะคะ”

“ครับ เดี๋ยวพี่อุ้มฐิสาไปที่รถเองนะ” ธันวาพูดจบก็อุ้มฐิสาและพาไปที่รถ

“เร็วดิ!! ช้าอะไรอยู่ไปขับรถฉันจะพาฐิสาไปที่บ้านฉัน!!” แนชหันหลังมาพูดกับพอร์ชที่ยืนเมื่อตอไม้ตอหนึ่งที่มีชีวิตและเดินตามไปที่รถอย่างร่างไร้วิญญาณเพื่อขับรถไปยังบ้านของแนช

….

…

.

                สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง!

“เธอมาทำอะไรที่นี้แก้ว?” โทโมะอ่ยถามฉันเมื่อเขาเห็นรถจอดสนิท

“อาบแดดมั้ง! นายนี้โง่จริงๆเรากำลังหาอะไรกันอยู่ฉันมาที่นี่ก็เพราะเรื่องนั้นและหึ้ย!!”

“อย่าทะเลาะกันนะครับ” เพื่อนใส่แว่นของโทโมะเอ่ยห้ามเมื่อเห็นฉันกับโทโมะเริ่มมีปากเสียกัน

“เอ่อ!! อย่ามายุ่งนะไอ้เบ”

“แกมาทำอะไรที่นี้ยัยแก้ว!” ทันทีที่รถอีกคันจอดเทียบรถฉันเสียงเสียงหนึ่งก็ถามขึ้น โฮ้ยยยเกลียดคำถามนี้โว้ย!!

“ซักผ้า!!”

“อิบ้าฉันถามแกดีๆนะอย่ากวนได้ไหม??” เสียงปรอทแตกน่าปวดหัวของยัยเฟย์แว๊ดใส่ฉันไม่ยั้ง!

“เอ่อๆ ขอโทษ ฐิสาชอบมาที่นี้ฉันก็แค่คิดว่าเขาน่าจะมาที่นี้นะสิ”

“อ่อแบบนี้นี้เองเฟย์ก็ไปว่าแก้วเขา!” ป๊อปเอ่ยขึ้น

“เห้ย! นี้เจ๊ยแฟนเจ๊อ่ะน่าตบนะบอกให้ลำเอียงเข้าข้างแก้วใหญ่แล้วนะ เฮียก็ระหว่างเพื่อนเฮียกระทืบเอาละ!”

“ไม่เอาน่าเฟย์ก็!”

“ก็จริงอย่างที่เฟย์พูดนะ ไอ้ป๊อป มรึงคิดไรกับแก้วป้ะว้ะห๊ะ!!!” โทโมะโว้ยวายขึ้นจนตอนนี้ฉันเริ่มรำคาญแล้วนะ

“เห้ย! หยุดรำคาญ!! เข้าใจม๊ะ!” ฉันพูดจบแล้วเดินหนีไปทันที

“เฮ้ เดี๋ยวๆ แก้วเดี๋ยวสิ!” ฟางตะโกนตามหลังฉันมา

“ว่าไงฟาง?” ฉันหันมาและหยุดคุยกับฟางจนฟางที่วิ่งมาชนฉันจนเราทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้น

“ว๊ายยยยย!! โอ้ยย! ฟางขอโทษนะแก้วฟางขอโทษตายแล้วแก้วกระโปรงขาด!!” ฟางเอาตัวของตัวเองมาโอบรอบเอวของฉันไว้ทั้งที่ยังนอนอยู่กับพื้นจนคนที่ผ่านไปผ่านมามองด้วยสายตาแปลกๆ และซุบซิบนินทากันไปต่างๆนานๆ

“ทำไรกันนะแก้วเจ๊!!” เฟย์ที่เดินตามพร้อมกับเพื่อนๆ เมื่อเห็นเข้าก็อึ้งในภาพที่ฟางกำลังกอดตรงช่วงเอวของฉันไว้!

“ฟางปล้ำแก้ว!!” เขื่อนตะโกนลั่นจนเฟย์ที่ได้ยินดังนั้นก็กระโดดปิดปากเขื่อนเอาไว้ ใช่สิมันแทงใจดำฉันกับฟางนิ ตอนมอปลายฉันกับฟางโดนล้อบ่อยๆว่าเป็นคู่เลสเบี้ยนนะ ^^

“พูดแบบนั้นได้ไงเล่า!! นี่พวกนายไม่รู้เลยหรือไงห๊ะว่าเขาเคยเป็นคู่เลสเบี้ยนกันนะ อย่าพูดไปดิแทงใจดำพี่ฟาง!!” เฟย์ทำท่าทางกระซิบกระทราบกับพวกผู้ชายฉันพอจะรู้แล้วละว่าคืออะไร

“มะ ไม่ใช่นะ พอดีฟางวิ่งมาชนกับฉันจนล้มลงไปแล้วตอนนี้กระโปรงของฉันขาดฟางเลยใช้ตัวของตัวเองรัดไว้ไม่ให้ใครเห็นจริงๆนะ” ฉันแก้ตัวซะยาวเหยียด

“ใช่ๆไม่ใช่อย่างที่ทุกคนเห็นน๊า!! มันไม่ใช่! กระโปรงแก้วขาดฟางเลยปิดไว้อ่ะ ฮึก ฮื้ออออ!” อะอ้าว ฟางร้องไห้ซะงั้นอ่าฉันเห็นน้ำตาไม่ได้แกลืมแล้วหรือไงฟาง

“ฟางโอ๋! ฟางอย่าร้องไห้นะ ใครไม่เชื่อเราชั่งมันไปเถอะเราไม่ได้ทำไรจริงๆซะหน่อย ฟางลืมไปแล้วเหรอว่าแกเห็นน้ำตาไม่ได้นะหื้มม” ฉันกอดฟางตอบและปลอบอย่างอ่อนโยนนั้นทำให้ทุกคนอึ้งพร้อมอ้าปากค้างกับภาพตรงหน้าเพราะมันเหมือนกับคนรักที่กอดปลอบกันอยู่นะสิ

“อื้อ ฟะ ฟางไม่ร้องแล้ว ^^” ฉันยิ้มตอบฟางและแล้วโทโมะก็มาดึงฉันออกและอุ้มฉันกับไปที่รถทันที

“ทำไรเกรงใจกันบ้างนะ!! เอาไปใส่ซะ” อะไรของเขาว่ะ! พร้อมกับยื่นกางเกงขาสั้นให้!

“ของใครเนี่ย แฟนนายอ่อ มีพกติดตัวด้วยโว๊ะ สงสัยทำขาดบ่อยสิท่า!!” ฉันกระแทรกเสียงใสคนตรงหน้า

“อย่าพูดมากและมันก็ไม่ใช่ของใครทั้งนั้นและใส่ไป!!” เหอะ ใส่ก็ได้ ฉันหยิบกางเกงขาสั้นมาใส่สวมทับเข้าไปก่อนแล้วก็ถอดกระโปรงที่ขาดออกวางไว้บนรถและเดินลงมา