พ่อหนูเป็นซุปเปอร์สตาร์..

“แม่จ๋า สาเจ็บนะ” ฉันเจ็บมากๆแรงบีบจากแขนแม่ถูกถ่ายถอดมายังแขนของฉัน ความรู้สึกมันถูกทายทอดออกมาจากมือแม่สู่แค้นฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ความรัก ความแค้น ความสับสนจากมือของแม่
“แก้วเธอปล่อยลูกเดี๋ยวนี้นะ”
“พ่อจ๋า”
“นายไม่มีสิทธิ์มาเรียกลูกฉันว่าลูก!!” พูดกันถามตรงเลยฉันไม่เคยเห็นแม่เป็นแบบนี้มาก่อน
“ฉันมีสิทธิ์ความเป็นพ่อทุกประกาศหรือเธอจะเถียงว่าไม่จริงห๊ะแก้ว!! เธอพูดมา”
“แต่ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์!!”
“ถึงยังไงฉันก็เป็นพ่อ พ่อแท้ๆทำไมแก้วเธอจะไม่ให้ฉันดูแลละ”
“ไม่!!T^T คุณไม่มีสิทธิ์ดูแลยัยสา ไม่!!!!!!!!!!!” น้ำตาของแม่ไหลออกมาจากนัยต์ตาคู่สวย ฉันไม่เคยเห็นมันเลยสักครั้งน้ำตาของแม่ตั้งแต่เด็กๆ มือของแม่ตอนนี้มันสั่นมากๆเลยทำไมกันนะ
“ฉันรู้ฉันผิดมาตั้งแต่ต้น แต่เธอจะไม่มีสิทธิ์ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นเหมือนกัน!!!” ฉันมองนัยต์ตาของพ่อตอนนี้มันแสดงออกถึงความโกรธอย่างมาก!
“นายพูดอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่อง!!!”
“ทำไมเธอจะเถียงงั้นเหรอ ว่าทุกวันเธอไม่ได้ไปกับผู้ชาย!! ตกเย็นก็มาแสดงว่าเป็นแม่ที่ดีกับลูก พอลับตาลูกละเธอทำอะไรแก้ว!!” มันอะไรกันมันจะเป็นเรื่องใหญ่แล้วนะ
“นี่!! นายถ้าไม่รู้เรื่องอะไรก็อย่าพูดนะโทโมะ!!”
“พ่อกับแม่หยุดซะที หยุดทะเลาะกันได้ไหม!!!” ฉันไม่ไหวแล้วนะ ฉันไม่อยากเห็นคนที่ฉันรักทั้งสองคนทะเลากันนิทำไม ทำไมต้องทะเลากันด้วยละ
“พ่อกับแม่รู้ไหม T^T ว่าตอนนี้สารู้สึกยังไง สานะคิดมาตลอดถ้าเราได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวมันคงจะมีความสุขนะ สาคิดนะ ฮึก ฮื้อออ แต่พ่อกับแม่มาทะเลาะกันทำไม ทะเลาะกันทำไมมมมมมมมมมมมมม!!! หนูไม่อยากเห็นภาพแบบนี้ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันวิ่งผ่าทั้ง 2 คนออกมาโดนไม่สนใจเสียงเรียกของทั้งคู่!
“ยัยสา!!”
“สา! น้องสา!!”
 
“ไม่ๆ ไม่ๆๆๆๆๆ!” ฐิสาวิ่งออกจากบ้านนีระสิงห์มาที่ถนนและนั้นเป็นระหวะเดียวกันที่รถวิ่งผ่านมา
“ฐิสา!!!!!!!!!!!” เสียงพอร์ชเรียกฉันสิทำไมละ ฉันหันไปก็ไม่ทันซะแล้ว
“ว๊ายยยย!!”
                เอี๊ยดดดดดดดด! โครม!! ฉันได้ยินเสียง ทำไมมันชั่งเบาบางแบบนี้
“สา สาเธอไม่เป็นไรนะเธอต้องอยู่กับฉันนะ ฮื้อออออ” ใคร ใครกันใครเรียกฉันพอร์ชนิ
“พะ พอร์ช! ฮื้อออ”
“ฐิสาลูกแม่ ฮื้อออ!”
“ยัยสาลูกพ่อ!! T^T” เสียงนี้พ่อกับแม่นิพ่อกับแม่เอื้อมมือจะมาจับฉัน
“อย่ามาแตะต้อง!! พวกพี่ทำอะไรกันห๊ะ!! ฮื้อออ ที่ฐิสาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกคุณสองคนไม่ใช่เหรอไง!!” ถ้าฉันเลือกได้ฉันก็ไม่อยากเห็นภาพตรงหน้าในวันนี้เวลานี้อีก
“ฐิสาต้องเสียใจแค่ไหนพวกคุณเคยรู้มั้งไหมเป็นพ่อแม่ภาษาอะไร!!”
“พะ พอร์...” ฉันพยายามเปล่งเสียงสุดท้ายเรียกชายที่โอบกอดร่างฉันไว้ เขาร้องไห้ ฉันเพียงแค่เห็นเท่านั้นแต่มันเลือนรางมากมากซะตอนนี้ภาพคนตรงหน้าได้หายไปแล้ววว
 
“สา อย่าหลับนะสาหลับหลับสิ สา!!!!!! พวกพี่ทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม!!!!” ผมโกรธมาก
“พอร์ชแนทว่าใจเย็นก่อนตอนนี้เราต้องพาฐิสาไปหาหมอนะ ไปกันนะ!” แนทเธอรู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง และเธอพยายามเกลียกล่อมผม เพราะตอนนี้ชีวิตของสาก็สำคัญกว่าการที่ต้องมาโต้เถียงกับพี่ชายผมตรงหน้า
“ไปสิ ฮื้ออ ธันวานี้กุญแจนายขับรถให้ฉันทีนะ!”
“ได้ๆ” ผมอุ้มฐิสาไปที่รถทันที
“ไม่ต้องตามมา!!!” ผมตะหวาดคนที่กำลังจะตามมา
 
“พี่โทโมะ พี่แก้วใจเย็นรออยู่ที่นี้ก่อนนะค่ะ แนทจะพยายามคุยกับพอร์ชให้ค่ะ อาการของสาแนทจะโทรมารายงานเองค่ะไม่ต้องห่วง แนทไปนะ!”
“แนทเร็ว!!!!”
“ไปแล้วววว!!”
 
.....
...
.
                ตอนนี้ฐิสาเข้าไปในห้องฉุกเฉินสักพักใหญ่แล้วหมอก็ยังไม่เห็นออกมาซะที ตอนนี้แนทปวดหัวมากค่ะ ทำไมนะเหรอก็พอร์ชนะเดินไปเดินมา 10 รอบแล้วนะสิ!! นี้ฉันก็พึ่งโทรไปรายงานพวกพี่ๆเรียบร้อยและแล้วตอนนี้พวกเขาก็กำลังมาที่รพ.
“เลิกเดินซะทีฉันเวียนหัว”
“ใครใช้ให้เธอมองฉันละห๊ะ!” แหน่ะมีย้อนฉันอีก
“ฉันรู้นายเป็นห่วงสานะแต่นายอ่ะพักบ้างเหอะ ฉันขอได้ไหม?”
“ดูนะ แล้วอ่านปากฉันด้วย ไ ม่เ ธ อ จะ ทำ ไ ร ฉั น!”
“เอ่อ ฉันจะฟ้องสาคอยดูนะ” เริ่มหยุดแล้วอิอิซะใจ นั่นๆพวกพี่ๆมาพอดีเลย
“สาเป็นไงบ้าง?” พี่แก้ววิ่งมาแล้วจับไหล่สองข้างของฉันไว้แน่น
“คะ หมอยังไม่ออกมาเลยค่ะ ตอนนี้พวกเราก็รออยู่”
“พวกพี่มาทำไม?” ตายแล้วปากเขวงหาเสี้ยน!
“ไอ้พอร์ช ลูกข้าทำไมข้าจะมาไม่ได้” พี่โทโมะกระชากคอเสื้อของพอร์ช
“ใจเย็นค่ะพี่โทโมะ”
“ไอ้โมะใจเย็น!”
“ลูกเหรอ ยังมีหน้าพูดได้อีกนะเหอะ” ตายๆๆๆๆๆๆ
“ไอ้พอร์ช!! พลั่ก!” หมัดเน้นๆอัดเข้าไปเต็มหน้าหล่อๆของพอร์ชจนพอร์ชล้มลงไปกองกับพื้นเลยละ
“พอร์ช แกไม่เป็นไรนะ!” ฉันวิ่งเข้าไปหาพอร์ชและพยุงพอร์ชไว้
“แกอย่ามายุ่งเรื่องครอบครัวของฉัน” พี่โทโมะชี้หน้าพอร์ช
“ไอ้โมะเอ็งใจเย็นๆดิว่ะ ยังไงพอร์ชก็น้องแกนะเว้ย!”
“ใช่! ครอบครัวพี่มันไม่เกี่ยวกับผม แต่สาไม่ใช่! สาเป็นคนที่ผมรัก รักมาก และถ้าเธอเจ็บพี่อย่าหวังนะว่าผมจะยอมพี่จำไว้!!!” พอร์ชไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พอร์ชในตอนนี้ดุดัน
“พอร์ชแกจะไปไหน?” จู่ๆพอร์ชก็ลุกเดินออกจากตรงนี้ไปทันที
“ไปให้ไกลคนแถวนี้ ฉันมันคนนอก!!!”
“แกรอฉันด้วยสิ! พี่ธีนวาไปเร็ว” ฉันกับพี่ธันวาวิ่งตามพอร์ชออกไปทันที
 
“แกพูดแรงไปนะไอ้โมะ” เคนจิเอ่ยขึ้น
“......”
 
“โอ้ยย!!.......เจ็บ”
“คุณแก้วเป็นอะไรค่ะ?” เกลเอ่ยปากถามจู่ๆแก้วก็มีอาการแปลกๆไป
“ไม่เป็นไร = =” ” จากท่าทางของแก้วทุกคนดูก็รู้ว่าแล้วมันไม่ธรรมดาแน่นอน
“แกเป็นอะไร? ยัยแก้วแกบอกฉัน!”
“ฉันบอกไม่เป็นอะไรไง!! เกล!”
“ค่ะๆ” เกลพาแก้วเดินออกห่างตรงนั้นทันที
 
“คุณแก้วค่ะนี้มัน.....”
“เกลฉันฝากดูที่นี้ด้วยนะ”
“ได้ค่ะ” เกลพูดอะไรไม่ได้เพราะยังไงแก้วก็ไม่ยอมให้เธอพูดเลย ถึงเธอจะพูดเรื่องนั้นขึ้นมาแก้วจะก็เปลี่ยนเรื่องตลอด เกลจึงต้องเก็บความลับที่แสนเจ็บปวดของแก้วเอาไว้คนเดียว!

วันนี้เค้ามาอัพให้เร็วนะ ^^ ฝากติดตามด้วยนะจ้ะ เม้น + โหวตด้วยน๊าาา